Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO) ve Birleşmiş Milletler Çocuk Fonu’nun (UNICEF), 12 Haziran Dünya Çocuk İşçiliğiyle Mücadele Günü öncesinde yayınladığı “Çocuk İşçiliği: 2020 Küresel Tahminler, Eğilimler ve Önümüzdeki Yol”başlıklı raporu, küresel çocuk işçiliğinin son dört yılda 8,4 milyon artarak dünya genelinde 160 milyona yükseldiğini belirtti. Raporda, “COVID-19 salgınının etkileri nedeniyle 2022’nin sonuna kadar 9 milyon çocuğun daha risk altında olduğu, çocuk işçiliğinin sona erdirilmesine yönelik kaydedilen ilerlemenin 20 yıldır ilk kez durduğu uyarıları yer alıyor...” Bu, bu soruna bir son vermeyi amaçlayan plan ve kararlarla çelişmektedir... 25 Temmuz 2019’da, 101. Genel Kurul toplantısında Genel Kurul oybirliğiyle 2021’i çocuk işçiliğinin ortadan kaldırılması yılı ilan edilmesine dair bir kararı kabul etti. Ve Uluslararası Çalışma Örgütü’nden bu kararın uygulanmasına öncülük etmesini istedi. Bu uluslararası yılın, “2025 yılına kadar her türlü çocuk işçiliğini sona erdirmek için 8,7 sürdürülebilir kalkınma hedeflerine ulaşma çabalarını yeniden canlandırmak için ideal bir fırsat olacağını” vurguladı.

Belirlenen hedefler ve dünya liderlerinin 2030 vaatlerini yerine getirme çalışmaları ile gerçekleşenler arasında büyük bir uçurum söz konusu. Şu açıklamaları bunun tercümanıdır: “Çocuk işçiliği ile mücadele savaşımızı kaybediyoruz ve geçen yıl, bu mücadeleyi kesinlikle kolaylaştırmadı.” ^{(Henriette Faure, UNICEF İcra Direktörü)} Bu açıklama, insanlığın sorunlarını çözemediklerini, yasaları ve anayasalarının insanlığı mutlu edemediğinin açık itirafıdır. Maskeleri düşüyor ve yozlaşmış kapitalist sistemin gerçek yüzü ortaya çıkıyor. Hangi çocuk haklarından bahsediyorlar? Neyle müjdeliyorlar? Onlarca yıldır dünya çocukları için ne gibi başarılar gerçekleştirdiler? Koşulları iyileştirildi mi, sağlık, eğitim, temiz çevre ve iyi yaşam hakları güvence altına alındı mı?

Bu örgütler nerede? Yemenli çocuklar kıtlık çekiyor? Iraklı çocuklar çatışma ve çekişmelerden şikâyetçi, peki bu örgütler nerede? Şam kasabının varil bombaları yüzünden güvenlikli ve emniyetli sandıkları ülkelere kaçan ve sığınan, ama cehennemleri olan, yoksulluk, açlık ve korku içinde kıvranan Suriyeli çocuklara ne verdiler? Ailelerinin ihtiyaçlarını karşılamak için çocukları çalışmaya zorlayan bu koşullara ne yaptılar? Çocuk işçiliğine iten gerçek nedenlerin farkındalar mı? Yoksulluk sorununu çözecekler mi? Savaşları sona erdirecekler mi, çocuklara güvenli bir yaşam sağlayacaklar mı? Yıllık toplantılarında bu örgütler, planladıkları eylemleri değerlendiriyorlar, sonuçları ise utanç verici ve verimsiz -her ne kadar basit bazı başarılar elde etseler de-. Bu yüzden başarısızlıklarını gerekçelendirmek için bahaneler arıyorlar. Her başarısızlık değerlendirmelerinde, sürdürülebilir kalkınmaya doğru yürüyüşlerinde başarısızlıklarını ve fiyaskolarını üzerine atacakları bazı gerekçeler arayışına giriyorlar. Korona pandemisi, belirledikleri hedeflere ulaşmadaki başarısızlıklarını örtbas ettikleri ilk gerekçe değildir. Bu, insanlığın sorunlarını çözemeyen sistemin zayıflığını ifşa etti. Liderlikten uzaklaşmanın ve onu insanlığın mutluluğunun yegâne sigortası olan âlemlerin Rabbinin sistemine teslim etmenin zamanı geldi.