Herkes Şam'dan zalim Beşşar Esed'den, taş üstünde taş bırakmayan yıkımdan kaçarak bizlere sığınan halkımızın durumuna şahit oluyor. Bu durum, genellikle yoksulluğun en alt derecesine ulaşan bir mustazaflık durumudur. Olmaması gereken bir durum. Çünkü Müslümanın, Müslüman kardeşini gözetmesi şeri bir vaciptir. Hem de başa kakmaksızın ve eziyet etmeksizin bu vacibi yerine getirmelidir. Ama otorite, vurdumduymaz ve habersiz. Bilakis ülkemize iltica eden, merhametimize sığınan kimselerden kimi zaman bıktığını ve yorulduğunu dışa vuruyor. Mültecilerin durumlarının ne olacağı konusunda kafası karışık.

Tunus'a gelen mültecilerde, çok sayıda okul çağındaki çocukların varlığı gözlerden kaçmıyor. Yıllar birbirini kovalıyor ama çocuklar hala okul masalarına oturmuş değil!

Biz, hem yönetime nasihat etme hem de onu muhasebe kastıyla Tunus'a gelen bu çocuklara eğitim seviyelerine göre bir eğitim imkânı sunulmasına çağırıyoruz. Onları aç bırakmak, yerlerinden etmek, bu çocukların bakım ve eğitim kaybına ortak olmak haramdır. Bu gibi çalışmaları, insani etkenlerle yardım kuruluşları yapıyorsa, bizlerin İslami etkenlerle bunları yapması daha evla değil midir? Yoksa insanlar, Müslümanların tek bir ümmet, zimmetlerinde tek bir zimmet olduğunu unuttular mı? Nitekim Rasûl Sallallahu Aleyhi ve Sellem Medine Vesikasında şöyle buyurdu:

وأن ذمة الله واحدة يجير عليهم أدناهم، وأن المؤمنين بعضهم موالي بعض دون الناس "Allah'ın zimmeti, tektir. En aşağısının bile eman hakkı vardır. Müminler, birbirlerinin dostudur."

Dolayısıyla acilen bu çocukların okula entegre edilmelerine çağırıyoruz. Merhamet ediniz ey zelil kavmin azizleri!