Bakanlıklarda gerekli hazırlıklar yapılırken, daireler titizlikle temizlenirken, son rötuşlar yapılırken, IMF Direktörü Christine Lagarde’nin ziyareti için dosyalar hazırlanırken, yolsuzluk yasasını protesto etmek ve IMF’ye yönelik öfkesini dile getirmek amacıyla sokaklara dökülen halka karşı orantısız güç kullanılması ne garip bir paradokstur... Dünya siyasetinde adı yolsuzluğa karışmış olanları ve yolsuzluğu temize çıkaran yeni yöneticiler, ne yazık ki onları kurtarıcı ve bilge olarak betimlediler. Devrim standartlarına göre bu baskı politikası garip ve anormal olduğu için bunu meşru görmek adına daha tuhaf ve anormal bir kavram ürettiler [olağanüstü hal]. Olağanüstü hal adına da ezilen öfkeli köylülere karşı aşağılayıcı bir şekilde her türlü baskı ve şiddet enstrümanını kullandılar. Daha öncesinde de öğretmenler darp edilmiş, tekmelenmiş ve yüzlerine göz yaşartıcı gaz sıkılmıştı! Her ikisinin de içeriği aynıdır. O da “Sosyal hizmetlere” harcamaların kısılmasını isteyen ve ekonomik açıdan bunları faydasız gören IMF şartlarını sokağa ve tüm kesimlere dayatmaktır.

Burada sorulması gereken soru şudur: Bu küstahlık ve ceberut da nedir? Ülkenin, özellikle de güvenliğin felakete sürüklenmesini kim istiyor? Kapitalist zalimane IMF kararlarına uygun olarak insanların hakları zorla heder mi ediliyor? “Uzlaşma Yasası” ve diğer kararlar, insanların haklarını, devrimin en önemli sloganını [iğnenin bile hesabını sormak] açıkça ihlal ediyor. Baskı ve zorla bu yasayı dayatmaya kalkmak, yolsuzluğun bizzat devletin içinde ve kökleri de derinde olduğunu ekstra teyit ediyor.

Ey IMF Direktörü! Ülkeden defol. Halkların felakete ve Tunus’un da kat be kat trajedilere maruz kalmasının temel nedeni bu sömürgeci IMF’dir. 1984 yılındaki ekmek devrimi ve sonraki ölümlerin bu günahkâr düşman IMF’nin trajedilerinden biri olduğunu sakın unutmayalım.