(ترجمه)

در صبح روز چهارشنبه، رئیس دفتر سیاسی جنبش حماس، اسماعیل هنیه، به دست نیروهای صهیونیستی در تهران پایتخت ایران، جایی‌که برای شرکت در مراسم تحلیف رئیس‌جمهور جدید ایران حضور داشت، به شهادت رسید.

شهادت هنیه قابل پیش‌بینی بود؛ چرا که رژیم صهیونیستی از ابتدای جنگ تهدیداتی مبنی بر ترور و قتل رهبران جنبش حماس مطرح کرده بود. ترور رهبران حماس برای این رژیم جدید نیست و در جریان جنگ خود علیه مردم فلسطین، به ویژه غزه، تمامی انواع جنایات و بدترین آن‌ها را مرتکب شده است. هرچند ترور هنیه به نوعی ضربۀ سنگین بود؛ اما در چارچوب جنایات رژیم صهیونیستی در جنگ علیه حماس و غزه که در آن ده‌ها هزار شهید وجود دارد، هم‌چنان بخشی از جنگ استعماری و ضدبشری این رژیم به شمار می‌آید.

با این حال، شرایط ترور هنیه که شامل سیلیی از تحریک و چالش و حساسیت‌ها بود، به دامنۀ وسیع‌تری گسترش یافت؛ زیرا او به عنوان مهمان دولت ایران در پایتخت این کشور و در مراسم ویژه‌ای چون تحلیف رئیس‌جمهور جدید ایران به شهادت رسید. این حمله به‌گونه‌ای به نظر می‌رسد که اعلام جنگی به حساب می‌آید؛ به‌ویژه با توجه به این‌که به حیثیت ایران آسیب زده و خواستار واکنشی است که به نظر می‌رسد به تشدید تنش در کل منطقه بینجامد.

اگر به آنچه پیش‌تر ذکر شد، اقدام به ترور فرماندۀ نظامی حزب الله لبنان، فؤاد شکر، در حومۀ جنوبی بیروت را نیز اضافه کنیم، می‌توان گفت که این ضربات متداوم از سوی رژیم صهیونیستی دارای ابعاد مختلفی است که اهداف آن در تضاد با یکدیگر نبوده و برخی از این اهداف حتی به‌صراحت اعلام شده‌اند. به عنوان مثال، ممکن است نتانیاهو مثل همیشه برای رهایی از فشارهای مربوط به توافق و پایان جنگ، به ویژه از سوی امریکایی‌ها، اقدام به ایجاد شرایطی کند که انجام توافقات را دشوارتر کرده و تنش‌ها و درگیری‌ها را در منطقه تشدید نماید.

نتانیاهو با اقدام به ایجاد این بی‌ثباتی‌ها و ناآرامی‌ها به این امید است که امریکا به‌طور مؤثر از او حمایت کند؛ با این تصور که امنیت رژیم صهیونیستی مصلحت و منفعت بزرگی برای امریکا در پی دارد. علاوه بر این، نتانیاهو در تلاش است تا نقاط برجسته‌ای برای اضافه کردن به فهرست آنچه که ادعا می‌کند؛ «پیروزی و اهداف جنگ» هستند، به دست آورد. هم‌چنین، رژیم صهیونیستی به دنبال ترمیم قدرت بازدارندگی و حفاظتی خود است که در ماه‌های اخیر به شدت تضعیف شده و اکنون مقام‌های آن مدعی هستند که هیچ نقطه‌ای در کل خاورمیانه نیست که دست آن‌ها به آن نرسد.

سؤال مهمی که در اذهان تکرار می‌شود، سؤال انکاری است نه استفهامی:

چرا رژیم صهیونیستی با شدت و قساوت به تجاوزات خود ادامه می‌دهد و طرف مقابلش را ناچیز و ضعیف به حساب می‌آورد؟ چرا در برابر این حجم از تحرک رژیم صهیونیستی، از سوی سرزمین‌های اسلامی و نیروهای شان، به جای پاسخ قاطع بیشتر خضوع، سکوت و بی‌عملی مشاهده می‌شود؟!

پاسخ اینست که آنچه رژیم صهیونیستی در منطقه انجام می‌دهد، نه تنها به دلیل قدرت‌نمایی و قلدری این رژیم و نه تنها به دلیل حمایت امریکا از آن، بلکه به خاطر یک مثلث از عوامل است: یکی از این عوامل، عامل درونی خود  این رژیم و امریکاست و عامل دیگر، خیانت و ضعف حکام در سرزمین‌های اسلامی و عامل سوم که بیشترین تأثیر را دارد، ضعف و ترس آن‌هاست.

قدرت از ارادۀ استفاده کننده‌اش جدا نیست. وجود قدرت به تنهایی معنایی ندارد؛ اگر اراده‌ای برای استفاده از آن نباشد. قدرتی‌که در اختیار رژیم‌های اسلامی است، هرچند که بسیار زیاد باشد، در حال حاضر رژیم صهیونیستی را نمی‌ترساند؛ زیرا این رژیم می‌داند که این دولت‌ها اراده‌ای برای استفاده از این قدرت علیه آن ندارند و هم‌چنین این رژیم می‌داند که این دولت‌ها هیچ پروژه‌ای برای آزادسازی فلسطین نداشته و ندارند. هدف این رژیم‌ها از داشتن قدرت، تنها بقا و ادامۀ حاکمیت شان است. به همین دلیل رژیم صهیونیستی با قساوت و بی‌رحمی ضرباتش را وارد می‌کند و به خاطر این اطمینان دارد که در میان حکام تنها یا همکارانش هستند یا کسانی که ضعیف و بزدلند.

حداکثر واکنشی‌که می‌توانید ببینید، واکنش‌های ضعیف و بی‌عمل است که تنها برای حفظ آبرو انجام می‌شود، نه برای ایجاد سپر واقعی یا عمل جدی. به نظر می‌رسد که کشورها در مواجهه با این چالش‌ها، از سناریوهای آماده برای پاسخ فوری، بازدارندگی ناگهانی و اهداف از پیش تعیین‌شده، برخوردار نیستند.

خروج از این وضعیت که در آن هیچ حرمت و هیبتی برای سرزمین‌های اسلامی باقی نمانده و امنیتی از سوی این رژیم ستم‌گر وجود ندارد، جز به مقداری که رژیم‌ها از خود بدون چون و چرا تسلیمی و خیانت نشان دهند، امری ضروری است. جنایات این رژیم که از مرزها و پایتخت‌ها پا فراتر گذاشته، تنها نتیجهٔ همین وضعیت است که توسط حکام خائن و ننگین ایجاد شده است.

 در این وضعیت که حکام خود را از درگیری میان امت و دشمن خبیث بیرون رانده و امت را به لقمۀ آماده‌ای برای دشمن رها کرده اند تا هرگونه که بخواهد با آنان برخورد کند، ترور کند، به قتل رسانده و تحقیرشان کند. امت را مانع نصرت فرزندانش و مانع دفاع از خود در فلسطین شده و نگذاشته اند که امت از فرزندان خود در لشکرها در میدان نبرد با دشمن استفاده کند؛ بلکه پا فراتر گذاشته، به ‌عنوان محافظان دشمن خود درآمده و حتی در مهار هر فرد مجاهد و تعقیبش پیشی گرفته‌اند.

اقدام صحیح برای بیرون شدن از چنین وضعیت اینست که این حکام هرچه زودتر از قدرت برکنار و سلطۀ شان از بالای مسلمانان دور کرده شود و این مسأله باید محور توافق و اساس کارها و اولویت‌های اصلی باشد. نباید به پاسخ جزئی و بی‌رمق به حوادث ترور سلسله‌ای که در این روزها مورد توجه قرار دارد، مصروف گشته و بدان دل بست.

تاج و تخت این حکام هم‌چون خانهٔ عنکبوت سست است و رژیم یهود نیز به‌مانند آن بی‌بنیاد است؛ اگرچه با قساوت خود تلاش در پوشاندن سستی‌اش دارد، اکنون در ضعیف‌ترین وضعیت خود قرار دارد. غزه به شدت وی را عصبانی کرده و روحیه‌اش را به‌شدت متلاشی ساخته و نخواهد توانست آن را ترمیم کند.

اکنون فرصت برای امت فراهم است تا از این رژیم فسادآور و حکام خود همزمان خلاص شود. اگر تصمیم خود را قاطعانه بگیرد و بر الله سبحانه وتعالی توکل کند و امام و خلیفهٔ خود را بیعت کند، که سپر و پناه اوست و از پشت او بجنگد و به او پناه ببرد، در آن صورت به خواست الله سبحانه وتعالی هرگز شکست نخواهد خورد.

﴿إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللهُ ‌فَلَا ‌غَالِبَ ‌لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾؟! [آل عمران: 160]

ترجمه: اگر الله شما را ياري كند (همان گونه كه در جنگ بدر ياري كرد ) هيچ كس بر شما چيره نخواهد شد، و اگر خوارتان گرداند (و دست از ياريتان بردارد؛ همان گونه كه در جنگ احد چنين شد) كيست كه پس از او شما را ياری دهد؟ و مؤمنان بايد تنها بر الله توكّل كنند و بس.

برگرفته از شمارۀ 507 جریدۀ الرایه

نویسنده: استاد یوسف ابوزر

مترجم: محمد مزمل

(ترجمه)

رژیم اشغال‌گر و ستم‌گر یهود هم‌چنان به حملات بی‌رحمانه‌اش بر مردم مسلمان در هر جای دنیا ادامه می‌دهد. این رژیم هیچ مرزی را برای ارتکاب جنایاتش نمی‌شناسد و به خون بی‌گناهان، از جمله کودکان، پیرمردان، زنان و حتی درختان و سنگ‌ها، رحم نمی‌کند.

آخرین جنایات این رژیم شامل ترور برادر مان اسماعیل هنیه و همراهش در قلب تهران، پایتخت ایران و پیش از آن ترور فؤاد شکر در حومۀ بیروت، پایتخت لبنان و هم‌چنین بمباران سفارت ایران در دمشق و کشته شدن تعدادی از فرماندهان نظامی ایران است. این رژیم به تهدید و ارعاب ادامه می‌دهد و با افتخار از توانایی خود برای حمله به پایتخت‌های سایر کشورها سخن می‌گوید. اما هیچ واکنشی از سوی حکام این پایتخت‌ها نمی‌بینیم و هیچ اقدام مؤثری برای بازداشتن این دشمن سرسخت مشاهده نمی‌کنیم.

وزیر خارجۀ اسرائیل به اردوغان هشدار می‌دهد که اگر بخواهد در غزه دخالت کند، مانند لیبی و سرنوشت صدام در عراق دچار خواهد شد. این در حالی‌ست که این رژیم و وزیرانش می‌دانند که اظهارات اردوغان، توخالی و برای پوشاندن شکست‌هایش به کار می‌رود.

نخست‌وزیر اسرائیل، نتانیاهو با تمام خودستایی و قلدری در حالی‌که به خوبی می‌داند که شکست خورده و در وضعیت بحرانی قرار دارد، تهدید می‌کند که هر کسی قصد داشته باشد به یهودیان اتهام بزند یا به آن‌ها آسیب برساند، با واکنش مواجه خواهد شد. این در حالی‌ست که همۀ حکام سکوت کرده و در ذلت و خواری بی‌سابقه‌ای فرو رفته اند! هیچ یک از آن‌ها جرئت ندارد که به این دیوانه پاسخ مناسب بدهد.

بزرگ‌ترین پاسخ حکام اینست که به سازمان ملل شکایت کرده و از جامعۀ جهانی می‌طلبند تا جهت کاهش یا توقف حملات پی در پی، بالای اسرائیل فشار بیاورد. این‌گونه اقدامات به خاطر رحم و شفقت به مسلمانان یا ضعفای فلسطین نبوده؛ بلکه به دلیل ترس از وقوع جنگ تمام‎‌عیار، تهدید چوکی‌ها و تزلزل رژیم‌های شان و ترس از انقلاب‌های مردمی است؛ انقلاب‌هایی‌که به شدت خواهان برچیده شدن این حکومت‌های ناچیز و رهایی از چنگال این حکام خائن هستند.

 اکثر این حکام تنها به محکومیت و اظهار تأسف بسنده کرده و از سازمان ملل و شورای امنیت درخواست می‌‌کنند تا قطعنامه‌ای صادر کنند که اغلب تأثیر واقعی نداشته و ممکن است امریکا با حق وتو، آن را به نفع مصالح خود تصویب کند. آن‌ها خوب می‌دانند که این تصمیمات هیچ تأثیری در بازپس‌گیری یا آزادسازی یک قطعه از سرزمین‌های اشغالی نخواهند داشت.

این رژیم به دلیل عدم وجود سپر امت و ترس از مجازات، به تجاوزات و جنایات خود ادامه می‌دهد. پس از دریافت ضربات سنگین از گروهی مجاهدین که سال‌ها تحت محاصره بوده‌اند، به تحریک افکار عمومی و درخواست از جهان برای نجات خود پرداخته و به حامی بزرگ شر و استکبار یعنی امریکا، پناه برده است.

آیا حکام درک نکرده‌اند که ملت‌های مسلمان مشتاق پیروزی و آمادۀ فداکاری هستند؟ حکام تلاش می‌کنند این شعلۀ امید را ضعیف کنند؛ زیرا از وحدت امت می‌ترسند که ممکن است تاج و تخت‌های شان را به زباله‌دان تاریخ بیفگنند و آن‌ها را از ریشه برکنند. حکام طاغوتی هم‌چنان به فشار بر روی این ملت‌ها و منابع قدرت آن‌ها ادامه می‌دهند و با دل‌سرد کردن شان به دنبال راضی نگه‌داشتن یهود و حفاظت از منافع غرب هستند.

اگر در میان این حکام فردی با اندک‌ترین شرفی وجود می‌داشت، در برابر طغیان‌گران جهان برمی‌خاست و می‌دید که تمام امت با تمام توان نظامی، انسانی و اقتصادی پشت سر او ایستاده‌اند. اگر میان آن‌ها باقی مانده‌ای از عقل و درایت می‌بود، هرگز در نصرت تأخیر نمی‌کرد و می‌دید که امت دور او جمع شده و در کنارش با او بدون ترس از مرگ و بدون هراس از دشمن می‌جنگند.

﴿وَلَوْ أَرَادُوا الخُرُوج لَأَعَدُّوا لَهُ عُدَّةً وَلَكِن كَرِهَ اللّهُ انبِعَاثَهُمْ فَثَبَّطَهُمْ وَقِيلَ اقْعُدُواْ مَعَ الْقَاعِدِينَ ‏﴾ [توبه: 46]

ترجمه: اگر می‌خواستند (برای جهاد) بیرون روند، توشه وساز و برگ آن را آماده می‌کردند (و مسلح و مجهز راه می‌افتادند). امّا الله (می‌دانست كه اگر برای جهاد بيرون می‌آمدند جز زيان و ضرر نداشتند. اين بود كه) بيرون‌شدن و حركت‌كردن آنان را (به سوی ميدان نبرد) نپسنديد و ايشان را از (اين كار) بازداشت و بديشان گفته شد: با نشستگان (عاجز و ناتوان، از قبيل بيماران و پيران و كودكان و زنان، در خانه) بنشينيد (چرا كه شايستگی آن را نداريد كه در كارهای بزرگ و راه سترگ الله گام برداريد).‏

امت اسلامی، اکنون به این درک رسیده است که پیروزی و نصرت از سوی الله سبحانه وتعالی و وابسته به پایبندی به دین الله است. نمونۀ عینی آن را در پایداری گروه مجاهدین در غزه و کرانۀ باختری و گروه صابر و ثابت قدم در حق می‌بیند که رژیم یهود و همۀ کفر و ظلم را به شدت ترسانده است. پس چگونه خواهد بود اگر این قدرت به سرزمین‌های اطراف اراضی مقدس گسترش یابد؛ مصر، شام، عراق و سایر سرزمین‌های اسلامی در شرق و غرب، فراگیر شود و به قدرت بزرگی برای مقابله با غرب و بازگرداندنش به عقب مبدل گردد که تحت پرچم اسلام با ظلم و ظالمین مقابله و مستضعفین را یاری رساند؟

﴿يَٰأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا قَٰتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُم مِّنَ الْكُفَّارِ وَ لْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ﴾ [توبه: 123]

ترجمه: ای مؤمنان! با کافرانی بجنگید که به شما نزدیک­ترند و باید که (در جنگ) از شما شدت وحدت (وجرأت وشهامت) ببینند و بدانید که الله (یاری و لطفش)با پرهیزگاران است.

این حرکت مردمی به سمت وحدت امت و جمع کلمه‌اش، همان چیزی است که حکام ظالم و پیروان یهود و غرب از آن می‌ترسند. بنابراین، از حکام تنها دعوت به آرامش، خویشتن‌داری و خودداری از افزایش دامنۀ جنگ می‌بینیم؛ به نوعی که گویی آن‌ها در امنیت و رفاه زندگی می‌کنند و از قتل و شکنجه‌های بی‌پایان بی‌خبر هستند.

اگر این حکام می‌ترسند، ما مطمئنیم که آن‌ها تنها با دستورات اربابان غربی خود حرکت می‌کنند. چگونه رهبران شرافت‌مند ارتش‌های مسلمانان حاضر نیستند که از حمایت این حکام ظالم دست بکشند، لذت‌ها و متاع دنیوی خود را در راه حفظ دین و اصول مذهبی‌ شان فدا کنند و از مادران مجاهدین، بیوه‌های شهدا و کودکان یتیم که حتی نان و آب ندارند، حمایت کنند؟

﴿وَ إِنِ اسْتَنصَرُوكُمْ فِى الدِّينِ فَعَلَیکُمُ النَصر﴾ [انفال: 72]

ترجمه: و اگر (چنان مؤمنان که از دست ظلم و جور دیگران) به سبب دین شان از شما کمک و یاری خواستند، کمک و یاری بر شما واجب است.

ما از تمام کسانی‌که قدرت دارند و از کسانی‌که به هر میزان عقیده یا شرف و غیرت دارند، درخواست می‌کنیم که برای یاری برادران مستضعف خود بپا خیزند و علیه دشمنان این امت اعم از حکام خائن و توطئه‌گر قیام کنند؛ زیرا آن‌ها پل‌هایی هستند که باید از روی آن‌ها گذر کنید تا عظمت خود را ساخته و عزت و سروری تان را باز گردانید. هیچ راه دیگری وجود ندارد؛ زیرا اکنون به وضوح برای همه آشکار شده که این حکام موانع جدی و سنگ‌های بزرگی هستند که غرب در مسیر وحدت و تمکین قرار داده است. وقت آن است که با هر وسیله ممکن این موانع را از میان برداریم و دروازۀ جهاد را برای آزادی تمام سرزمین‌های مسلمانان، نه فقط فلسطین باز کنیم

﴿وَاللّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ﴾ [یوسف: 21]

ترجمه: الله بر كار خود چيره و مسلّط است؛ ولی بيشتر مردم (خفايای حكمت و لطف تدبيرش را) نمی‌دانند.‏

دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

پنجشنبه 3 صفر 1446ه.ق.

8 اگست 2024م.

مترجم: محمد مزمل