﴿وَمَا نَقَمُواْ مِنْهُمْ إِلَّا أَن يُؤْمِنُواْ بِٱللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ﴾ (بروج: ۸)

ترجمه: آن‌ها هیچ ایرادی بر مؤمنان نداشتند، جز این‌که به الله عزیز و حمید ایمان آورده بودند.

(ترجمه)

رژیم اردن هنوز در گمراهی به سر می‌برد و مانع راه الله سبحانه و تعالی می‌شود. امروز محکمه/دادگاه امنیتی این رژیم حکم ناعادلانه‌ای را علیه دو تن از شباب حزب‌التحریر صادر کرد؛ امری‌که وسعت نفرت آنان را نسبت به اسلام و حاملانش نشان می‌دهد. بر اساس این حکم، داکتر سالم الجرادات که از تاریخ ۱۹ جولای/ژوئیۀ ۲۰۲۱م در بازداشت به سر می‌برد، به ۳ سال حبس به جرم فعالیت علیه رژیم حاکم و سایر جرایم مشابه بی‌بنیاد، به مجموعاً ۱۰ سال حبس محکوم شد، و هم‌چنین ابراهیم الغرابلی که از تاریخ ۱۰ جنوری/ژانویه ۲۰۲۱ م در بازداشت است، به جرم ارتباط با حزب‌التحریر حکم دو سال حبس را دریافت کرد.

صدور این احکام توسط رژیم مذکور به بهانۀ حفظ امنیت کشور معنایی ندارد، جز تمدید پیش‌خدمتی و اعتبارخواهی نزد امریکا (رهبر کفر و استبداد) در جنگ‌اش علیه اسلام و مسلمانان، و تمدید تلاش‌هایش برای خاموش کردن صدای حقیقت بر روی زمین! این سرزمین، مکان گرمی برای رشد یهودیان، انگلیسی‌ها، امریکایی‌ها و جاسوسان‌شان است، و پول‌های این کشور و مردم به جیب سیاست‌مداران و مقامات امنیتی فاسدی غارت می‌شود که قصر و ویلا می‌سازند و به قیمت معیشت و رفاه مردم این سرزمین از آن لذت می‌برند!!

آیا رژیم اردن دعوت به‌سوی اسلام و تطبیق‌اش را هم‌چون فعالیتی می‌شناسد که حاکمیت‌اش را تضعیف می‌کند؟ آیا این مکلفیتی از جانب امت اسلامی نیست؟

جمعی از مسلمانان مخلص و دین‌دار برای کار به‌منظور برپایی این فریضۀ بزرگ پاسخ مثبت دادند. آیا رژیم مذکور این را عمل مستلزم حبس و مجازات می‌داند؟! این بدبختی حاصل نظام وحشت‌زده و بحران‌زده‌‌ای‌ست که متکی به غرب است و مشروعیت خود را هم بر آن بنا می‌کند. کسی‌که الله سبحانه و تعالی را بطلبد و عمل صالح انجام دهد و بگوید من مسلمانم، درحقیقت این رژیم را تضعیف می‌کند، چه نظامی‌که ضعیف‌تر از تار عنکبوت است! این رژیم می‌داند که نه از میان امت خود و نه از بین مردم اردن هیچ حامی دارد؛ بناءً بوی ضعف و رسوایی‌هایش بلند شده و راه بینی را گرفته است.

ما در حزب‌التحریر- ولایه اردن با الله سبحانه و تعالی و امت مسلمه عهد می‌بندیم که در اعلام حق ثابت‌قدم و استوار بمانیم. در راه او سبحانه و تعالی از سرزنش هیچ سرزنش‌کننده و کینه‌توزی و ظلم هیچ ظالمی نمی‌ترسیم. ما از این همه مصائبی‌که رسول الله صلی الله علیه و آله و اصحاب‌اش هنگام حمل دعوت و رساندن آن به مردم برای نجات همۀ بشریت از تاریکی کفر و ظلم ستم‌گران متحمل شده‌اند، غافل نمی‌شویم.

﴿وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ﴾ (شعرا: ۲۲۷)

ترجمه: آن‌ها که ستم کردند به زودی می‌دانند که بازگشت‌شان به کجاست!

حزب‌التحریر – ولایه اردن

مترجم: دانیال نور

(قسمت دوازدهم)

(ترجمه)

در بخش قبلی، در مورد موقف و موضع مسلمانان بطور کلی در قبال تلاش­های غرب برای ادغام و دخیل­سازی رژیم یهود در محیط و سرزمین­های اسلامی و شکست مفتضحانه‌ای که با آن مواجه شد، صحبت کردیم... اما مسئولیت مسلمانان در قبال مسجدالأقصی و اطراف مبارک آن جزء اجتهادات مسلمانان نبوده؛ بلکه از طرف شریعت تعیین و واجب شده است. بیت المقدس واقعیتی شبیه به آنچه امروز در آن بسر می­بریم را تجربه کرده است. آنجا که صلیبیان پادشاهی اورشلیم را در سال 1099م تاسیس کردند و اکثر شهرهای ساحلی و مرکز فلسطین را اشغال و تحت تصرف خویش درآوردند و آن‌ها را تابع حکومت خویش کردند؛ مثل عکا، قیساریه، بیسان، طبریا، رمله، اللد، عسقلان، غزه، نابلس، بیت لحم و شهرهای از این قبیل.

علمای مسلمانان در عصر صلیبیان راه مبارزه با صلیبیان را بر اساس فهم قرآن و سنت تعیین و مشخص کردند، مانند: ابن جوزی که خطبه معروف خود را از مسجد بنی امیه ایراد کرد و مردم را تشویق به جهاد کرد. ابن تیمیه که در جنگ صلیبی با لشکریان همراه بود و از طرفداران و دعوتگران وحدت در بین مسلمانان بود، ابوالحسن علی بن مسلم دمشقی و طاهر بن نصرالله که کتابی را در فضیلت جهاد در عصر نورالدین نوشت، شیخ ابوالقاسم انصاری که در وقت حمله صلیبیان به قدس در آنجا قاضی بود، شیخ ابوالقاسم رازی که در دفاع از بیت المقدس به شهادت رسید، فقیه ابوعبدالله حسین بن حسن شهرستانی که همرای لشکریان به طرف انطاکیه بیرون رفت و در آنجا به شهادت رسید و امام ابوالوفاء بن عقیل حنبلی و قاضی ابوالفضل بن الخشاب که رهبری جهاد علیه صلیبیان را به عهده داشت، مخصوصاً در جنگ بلاط. ده­ها عالم و واعظ دیگر نیز وجود داشتند که مجال ذکر اسامی شان نیست که جهاد با صلیبیان را رهبری کردند و بسوی آزادسازی بیت المقدس که از زمان فتح‌اش در عصر عمرفاروق سرزمین خراجی گردیده است، دعوت کردند و لزوماً تأکید ورزیدند که سفرگاه رسول الله صلی الله علیه وسلم باید از پلیدی صلیبیان پاک گردد و غیرت و شجاعت را در دل­ امت اعم از حکام و مردم برانگیختند و در این راه جام شهادت را نوشیدند و نتیجه تلاش‌شان این شد که مسلمانان قیام کنند و وحدت خود را بازیابند، که ابتداء آل زنگی سپس ایوبیان و ممالیک و سلاطین مصر قیام نمودند و این سرزمین­ها را از نجاست صلیبیان یکی پس از دیگری پاک ساختند و مسجدالأقصی و بیت المقدس را در سال 583م آزاد ساختند.

وجیبه و مکلفیت شرعی امت اسلامی در این عصر:

1-      اتحاد تحت لوای اسلام و تطبیق همه­جانبۀ دین اسلام؛ همانگونه که مردم مصر و شام قبل از فتح صلاح الدین ایوبی متحد شدند.

2-      برکناری همه حکام مزدور و دست­نشاندۀ غرب و فسخ تمام توافق­نامه­ها و معاهدات قبلی.

3-      بسیج امت اسلامی در مقابله و مبارزه با یهود و صلیبیان جدید در نبردی سرنوشت‌ساز و برانگیختن روحیه جهاد در میان امت؛ همانگونه که آل زنگی، ایوبیان و سلاطین چنین کردند.

4-      بیرون کشیدن درخت نجس و سمی یهود از سرزمین مبارک تا هیچ اثری از آن­ها در آنجا باقی نماند و سرمشق  و عبرت قرار دادن شان به جنایت­کاران غربی که آن‌ها را حمایت و پشتیبانی می­کنند.

5-      بازگشتاندن بیت المقدس به سپر امت (خلافت اسلامی) همانگونه که در گذشته بخشی از ولایه شام بود.

این اقدامات نه با آرزو محقق می­شود و نه هم تنها با دعا، بلکه امت برای تحقق آن باید که فداکاری­های زیاد و بزرگی را بدهد. اول­تر از همه، امت باید به دور فرزندان مخلص خود گرد آید؛ همان کسانی‌که اسلام ناب و مطهر را حمل می­کنند و غیر از خود؛ نیروهای ملی­گرا، میهن­پرست و حتی گروه­های جعلی اسلامی که از اسلام جز اسم آن چیزی دیگری را نمی‌شناسند رد می­کنند.

حالا وقت آن فرا رسیده که آخرین زاویه این موضوع را بیان داریم و آن عبارت است از: بیت المقدس جرقه تغییر و تحول بوده و مرکز دارالاسلام در آخرالزمان می­باشد.

در حقیقت، بیت المقدس نزد الله سبحانه وتعالی و نزد امت اسلامی با اهمیت و عزیز بوده و اگر مسلمانان برای جهاد بسویش فراخوانده شوند و زمینه آن بطور واقعی مهیا شود، خواهی دید که میلیون­ها تن از مسلمانان در مرزهای آن در انتظار جهاد صف می­کشند.

غصب بیت المقدس جرقه تغییر و تحول امت بوده که در طول تاریخ اسلام سه بار امت اسلام را وحدت بخشیده است: بار نخست در عصر صلیبیان، بار دوم در عصر مغول­ها و بار سوم در عصر ممالیک و سلاطین. نخستین امتیاز بیت المقدس که در زیر چتر یهود و سلطه یهود بسر می­برد اینست که سبب می­شود تا امت را بسوی وحدت بخاطر بازگشتاندن مجد و عظمت اسلام سوق دهد و سپس امت آن را آزاد سازد. بلی، نخستین اثری‌که غصب مسجدالاقصی مبارک توسط یهود به میان آورد؛ تأسیس حزب التحریر بود که بسوی آزادسازی امت از شر حکام آن و آزادسازی آن از افکار منحط و آزادسازی سرزمین­های اسلامی از جمله مسجدالاقصی مبارک دعوت می­کند.

حالا می­رسیم به زاویه اخیر و آن؛ آینده بیت المقدس در زیر چتر خلافت راشده ثانی و قبل از این، از آینده این امت بزرگوار که رب آن توصیفش نموده است، تذکر بعمل می­آوریم. الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ﴾ [آل عمران: 110]

ترجمه: شما (ای مؤمنان) بهترین امتی هستید که به سود مردم آفریده شده اید (مادامی‌که) امر به معروف و نهی از منکر می‌نمائید و به الله ایمان دارید.

و فرموده است:

﴿أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَ فَرْعُهَا فِى السَّمَاءِ* تُؤْتِى أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا وَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ﴾ [سوره ابراهیم: 24-25]

ترجمه: بنگر که الله (سبحانه و تعالی) چگونه مثل می­زند: سخن خوب به درخت خوبی می­ماند که تنه آن (در زمین) استوار و شاخه­هایش در فضا (پراکنده) باشد. بنا به اراده و خواست الله هر زمانی میوه خود را بدهد (و دائما به بارنشسته و سرسبز و خرم باشد). الله برای مردم مثل­ها می­زند تا متذکر شوند (و پند گیرند).

و رسول الله صلی الله علیه وسلم این امت را این‌گونه توصیف نمودند:

«مَثَلُ اُمَّتِی کَمَثِلِ الغَیثِ لَایُدرَی اَوَّلُهُ خَیرٌ اَو آخِرَهُ» (مسند امام احمد)

ترجمه: مثال امتم، هم‌چو بارانی­ست که معلوم نیست اول آن خیر است و یا آخر آن.

و فرموده است

«لَا تَزَالُ طَائِفَةٌ مِنْ أُمَّتِي ظَاهِرِينَ عَلَى الْحَقِّ لَا يَضُرُّهُمْ مَنْ خَذَلَهُمْ حَتَّى يَأْتِيَ أَمْرُ اللَّهِ وَهُمْ كَذَلِكَ» (مسلم)

ترجمه: همیش و بطور مداورم در میان امتم، گروهی هستند که پشتیبان و حامی حق بوده و آنانی­که آنان را رها نموده اند و به شکست مواجه ساخته اند؛ نمی­توانند به آن­ها ضرری برسانند و آن­ها به همین منوال وجود خواهند داشت تا آنگاه که فرمان الله فرا رسد (تا روز قیامت).

و فرموده است:

«بَشِّر هَذِهِ الأمّةِ بِالسَّناءِ، وَالتَمکِینِ فِی البِلادِ، وَالنصرِ وَالرِّفعةَ فِی الدّینِ وَ مَن عَمِلَ مِنهُم بِعَملِ الآخِرَةِ لِلدُّنیَا، فَلَیسَ لَهُ فِی الآخِرَةِ نَصِیبٌ» (امام احمد)

ترجمه: این امت را بشارت بده به: رفعت و سربلندی، سیطره بر سرزمین­ها، نصرت و رفعت در دین. بنابر این، هر کس که از آنان عمل آخرت را بخاطرت بدست آوردن دنیا انجام دهد، در آخرت برایش هیچ نصیب و بهرۀ نیست.

این امت، امت زنده و با نشاط بوده و هرگز نخواهد مرد و بیت المقدس قلب تپنده آن می­باشد و از آن؛ جرقه بیداری و نهضت امت سرچشمه می­گیرد. به یقین رسول الله بشارت دادند بر این‌که بیت المقدس در آخر زمان مرکز دار الاسلام می­شود و از آنجا لشکریان برای فتح سرزمین­ها روانه می­شوند و مخصوصاً شهر رم که بشارت فتح ثانی است که مقترن به فتح قسطنطنیه است. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«یَا اِبن حَوالَة، اِذَا رَأیتَ الخَلَافَةَ قَد نَزَلَت اَرض المُقَدَّسَةِ فَقَد دَنَت الزَلَازِلُ وَ البَلَابِلُ وَ الاُمُورُ العِظَامُ، وَ السَّاعَةُ یَومَئِذٍ اَقرَبُ مِنَ النَّاسِ مِن یَدِی هَذِهِ مِن رَأسِکَ» (رواه حاکم فی مستدرک)

ترجمه: ای ابن حواله! اگر ببینی که خلافت در سرزمین مقدس نازل شده است، (بدان) زلزله­ها و بلاها و امور بزرگ نزدیک شده است و قیامت در آن روز به مردم نزدیک از این دست من از سر توست.

امروز امت اسلامی مشتاقانه و بی­صبرانه منتظر آزادسازی مسجدالاقصی مبارک هست و آزادسازی آن وعده ربانی است، که الله سبحانه وتعالی در آیه قطعی­الدلاله آن را بیان داشته است و رسول الله صلی الله علیه وسلم در حدیث صحیح از آن یادآوری نمودند؛ الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَن يَرْحَمَكُمْ وَ إِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا وَ جَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَٰفِرِينَ حَصِيرًا﴾ [إسراء: 8]

ترجمه: امید است پروردگارتان (بعد از بار دوم نیز اگر توبه کردید و از تباهکاری­ها و ستم­گری­ها برگشتید) به شما رحم کند (و شما را ببخشد) و اگر هم (به زشتی­ها و فساد) برگردید، ما هم (به مجازات و کیفرتان در همین جهان مثل بار اول و دوم که از بیت المقدس بیرون کشیده شدید) بر می­گردیم و دوزخ را (هم در آن جهان) زندان سخت وتنگ برای کافرانِ (چون شما) قرار می­دهیم.

رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«لَا تَقُومُ السَّاعَةُ حَتَی یُقاتِلُ المُسلِمُون الیَهُود، فَیَقتُلُهُمُ المُسلِمُونَ حَتَّی یَختَبِئُ الیَهُودِیّ مِن وَرَاءِ الحَجَرِ وَ الشَّجَرِ، فَیَقُولُ الحَجَرُ اَوِ الشَّجَرُ: یَا مُسلِم یَا عَبدُالله هَذا یَهُودِیّ خَلفِی، فَتَعَال فَاقتُلهُ، اِلَّا الغَرقَد، فَاِنَّهُ مِن شَجَرِالیَهُود»

ترجمه: قیامت برپا نمی­شود تا آنگاه که مسلمانان با یهود بجنگند، مسلمانان آنان را مورد کشتار قرار می­دهند تا آنجا که یهودی پشت سنگ و یا درخت پنهان می­شود و سنگ و یا درخت می­گوید: ای مسلمان ای بنده الله این پشت سر من یهودیی است بیا و آنرا بکُش، جز درخت غرقد که آن درخت یهودی است.

از او سبحانه وتعالی می­خواهیم که هرچه زودتر زوال این حکام مزدور و دست­نشاندۀ غرب را توسط شیران این امت فراهم سازد، تا این شیران بسوی وحدت بخشیدن سرزمین­های اسلامی حرکت کنند، مخصوصاً بسوی بیت المقدس که آن را از شر یهود آزاد و پاک گردانند. او سبحانه و تعالی شنوا و اجابت کننده است و سخن آخری و آن اینکه؛ حمد و ثنا و صفت تنها مختص ذات رب العالمین است.

نویسنده حمد طبیب

مترجم: محمد مزمل

(ترجمه)

پرسش

السلام علیکم و رحمت الله و برکاته!

الله سبحانه و تعالی شما را حفظ نموده و بر حمل این امانت یاری نماید و شما را به نصرت اش به زودترین وقت کمک کند انشاء الله! شیخ بزرگوارما! اجازه فرمائید که این سوال خود را برای شما مطرح نمایم! الله سبحانه و تعالی علم و صحت شما را وسیع گرداند!

سوال در اصول فقه است: در جزء اول کتاب شخصیه در بحث اجتهاد آمده است: «و از جمله اجتهاد قول علی رضی الله عنه در خصوص حد شراب است که گفت: "کسی‌که شراب نوشید، هذیان گفت و کسی‌که هذیان گفت افتراء کرد و نظر من در خصوص مفتری این است که بر آن حد جاری شود". و این در حقیقت قیاس حد شراب بر حد قذف است؛ زیرا حد شراب در موقف قرار گرفته که در حالت سکر به اثر شراب نوشی احتمال قذف می‌رود و این به معنی این است که شریعت شیء را در مظنه شیء یعنی در جای احتمال آن قرار داده است مانند که خواب را در جای بی‌وضوئی قرار داده و مثل که وطی را در خصوص وجوب عده در جایگاه مشغول بودن رحم قرار داده است، پس همۀ این‌ها اجتهاداتی است که از جانب صحابه رضوان الله علیهم اجمعین صورت گرفته و بیان‌گر اجماع صحابه بر اجتهاد است.» ختم اقتباس.

سوال این است که طبق تبنی ما در حدود، کفارات، رخصت‌ها، عبادات قیاس جاری نمی‌شود، پس چگونه ما حد شراب را بر حد قذف به علت نوشیدن شراب در مظنۀ قذف قیاس می‌کنیم؟ وقتی شریعت خواب را شکنندۀ وضوء قرار داده و آن را به دلیل این‌که آن در مظنۀ حدث قرار دارد، در جایگاه بی‌وضوئی قرار داده؛ پس آیا ممکن است که بی‌هوشی، مستی، دیوانگی را به دلیل مظنۀ بی‌وضوئی بر خواب قیاس کنیم؟ با وصف این‌که این مسائل در وضوء از جمله عبادات محسوب می‌شود، الله سبحانه و تعالی شما را برکت دهد.

پاسخ

و علیکم السلام و رحمت الله و برکاته!

اول: بلی، در مسائلی وجود دارد که در آن تبنی نمی‌کنیم:

１-       در صفحۀ ۳۶ الی ۴۱ فایل ورد کتاب مفاهیم حزب التحریر آمده است: «نظام‌های اسلامی احکام شرعی است که متعلق به عبادات، اخلاقیات، مطعومات، ملبوسات، معاملات و عقوبات می‌باشد، پس احکام شرعی متعلق به عبادات، اخلاقیات، مطعومات، ملبوسات تعلیل نمی‌شود رسول الله صلی الله علیه وسلم فرموده است: «حرمّت الخمرة لعين» یعنی شراب در ذات خود حرام شده است. اما احکام شرعی متعلق به معاملات و عقوبات تعلیل می‌شود، زیرا حکم شرعی در این احکام بر علتی بنا یافته که باعث تشریح حکم شرعی شده است... پس آن حکمی‌که در آن نص به صورت معلل وارد شده آن حکم تعلیل و بر آن قیاس می‌شود، اما آن حکمی‌که نص در آن به صورت غیر معلل ذکر شده و به طور مطلق آمده تعلیل نمی‌شود و در نتیجه بر آن قیاس صورت نمی‌گیرد.» ختم.

２-       در باب شروط حکم اصل در صفحات ۳۴۶ و ۳۴۷ فایل ورد جزء سوم کتاب شخصیۀ اسلامی ذکر شد است: «پنجم: آن‌که حکم اصل از روش قیاس عدول نکرده باشد و معدول به از روش قیاس به دو قسم است. اول: آنچه که معنی آن درک نمی‌شود و این مسأله یا از قاعدۀ عام مستثنی بوده و یا شامل قاعدۀ عام است. مثال مستثنی از قاعدۀ عام قبول شهادت خزیمه به تنهائی آن است، چنانچه بخاری روایت کرده است؛ زیرا این شهادت گرچه که غیر معقول المعنی است، اما از قاعدۀ شهادت نیز مستثنی ‌می‌باشد؛ اما چیزی‌که به قاعدۀ عام موافقت دارد؛ مثل تعداد رکعت‌‌های نماز، تعیین نصاب زکات، مقدار حدود و کفارات است؛ زیرا این مسائل هرچند که غیر معقول المعنی است، ولی از قاعدۀ عام استثناء نمی‌باشد و بر هرد دو تقدیر قیاس در آن ممتنع است...» ختم.

دوم: تبنی چگونه است؟ برای توضیح این مسأله امور ذیل قابل ذکر است:

１-       در شرح ماده ۳ مقدمه آمده است: «... این بدین دلیل است که احکام شرعی عبارت از خطاب شارع متعلق به افعال بندگان است که در قرآن و حدیث آمده و بسیاری از قرآن و حدیث لغتا و از لحاظ اصطلاح شرعی دارای معانی مختلف است. بناءً یک امر طبیعی و حتمی است که مردم در فهم و برداشت چنین نصوصی اختلاف می‌نمایند. به همین دلیل بر هر مسلمانی لازم است که وقتی احکام را برای عمل نمودن می‌گیرد، حکم شرعی معینی را برگزیند، خواه این مسلمان مجتهد باشد و یا مقلد، خلیفه باشد و یا غیر خلیفه...»

２-       در شرح ماده ۴ مقدمه به گونۀ ذیل آمده است: «مگر از حوادث مأمون در خصوص فتنۀ مسأله قرآن معلوم می‌شود که تبنی در افکار متعلق به عقائد، مشکلاتی را برای خلیفه و فتنۀ برای مسلمانان ایجاد می‌کند؛ لذا به خاطر عدم بروز مشکلات و حفظ رضایت مسلمانان و آرامش آن‌ها خلیفه در امور عقائد و عبادات تبنی نمی‌کند، اما معنی عدم تبنی در عقائد و عبادات به معنی این نیست که تبنی در این امور برای خلیفه حرام است؛ بلکه معنی آن این است که خلیفه در تبنی این موارد مخیر است، زیرا برای خلیفه جائز است که تبنی کند و یا تبنی نکند. به همین دلیل در تعبیر این ماده (تبنی نمی‌کند) ذکر شده نه تعبیر (جائز نیست که تبنی کند ) چیزی‌که دال بر این باشد که او اختیار تبنی را ندارد.»

３-       در نشریۀ تبنی صادرۀ ۱۴ جولای ۱۹۹۸ به گونۀ ذیل ذکر شده است: «... قیام حزب بر فکره که در اصول و فروع آن اختلاف باشد یک امر غیر ممکن است و این چنین فکرۀ بر نام حزب لغة مطابقت نمی کند؛ مثلاً حزب یک شخص به کسانی‌ اطلاق می‌شود که با رأی و نظر آن شخص موافق باشند. از همین مطلب فهیمده می‌شود که بر هر حزب لازم است تا فکره تبنی شده داشته باشد. بناءً از مهم‌ترین مواصفات حزب التحریر این است که مبدئی بوده و تبنی دارد و همین تبنی است که حزب را شکل؛ زیرا حزب تا زمانی‌که نظر واحدی در خصوص فکرۀ خود نداشته و یا در خصوص یک حکم شرعی یک نظر نداشته باشد، حزب گفته نمی‌شود؛ زیرا تا زمانی‌که وحدت فکر در نزد حزب وجود نداشته باشد و حدت کیان حزب به وجود نمی‌آید.»

سوم: طوری‌که ذکر شد، برای هر مسلمان لازم است که آنچه بر خود لازم می‌داند تبنی کند؛ برابر است که رئیس حزب باشد یا فردی از حزب. این از لحاظ اصل در هر کاری است و این مسأله مطابق به احکام شرعی طبق صلاحیت شخص در چوکات که تبنی اجازه داده شده می‌باشد. اما حزب وقتی حوادث زمان مأمون را می‌بیند به این نظر است که در بخش عقائد و عبادات به استثنای بعضی حالات تبنی نکند؛ سپس حزب در بعضی موارد و بخش‌ها تبنی کرده و در بعضی مسائل و بخش‌ها تبنی را ترک نموده است.

چهارم: سوال شما در مورد اجتهاد علی رضی الله عنه در خصوص حد شارب شراب است؛ این مسأله به این شکل است که صحابه در هر موردی اجتهادی شرعی می‌نمود، وقتی عمر رضی الله عنه از آخرین حد شراب مشوره گرفت، این اجتهادات وارد شد که اجتهاد علی رضی الله عنه از جمله همین اجتهادات بوده و این مسأله در جزء اول شخصیه واضح شده است: «... این به صورت متواتر برای ما رسیده است که در آن شکی وجود ندارد؛ از جملۀ این موارد قول ابوبکر رضی الله عنه از لفظ کلالة است که ایشان فرمودند: "در این خصوص من نظر خودم را می‌گویم، اگر اصابت به حق کرد از جانب الله سبحانه و تعالی می‌باشد و اگر به خطاء بود از جانب من و شیطان است و الله سبحانه و تعالی از آن پاک است کلالة آن حالتی است که پسر با پدرش تنها بماند.» در این‌جا وقتی ابوبکر رضی الله عنه گفته است که این نظر من است، منظورش این نبوده که این نظر شخصی خودش باشد؛ بلکه منظورش این است که از لفظ کلالة من چنین چیزی را برداشت نمودم و فهم من از لفظ کلاله چنین است.

هم‌چنان از جمله همین اجتهاد است که برای عمر رضی الله عنه گفته شد که سمرة از تجار یهود شراب گرفت و آن‌ها را گد کرد و به فروش رساند، پس عمر رضی الله عنه گفت الله سمرة را هلاک سازد آیا ندانسته که رسول الله صلی الله علیه و سلم فرموده است:

«لعن الله اليهود حرمت عليهم الشحوم فجملوها فباعوها»

ترجمه: الله (سبحانه و تعالی) یهود را لعنت کند که بر ایشان چربی‌ها حرام شده بود؛ اما آن‌ها این چربی‌ها را زینت دادند و آن‌ها را به فروش رساندند.

مسلم این روایت را از طریق ابن عباس روایت نموده است و عمر رضی الله عنه شراب را بر چربی‌ها قیاس کرده و پول چربی را تحریم نمود. از جمله اجتهاد این قول علی رضی الله عنه می‌باشد که در حد شراب شده است:

«من شرب هذى ومن هذى افترى فأرى عليه حد المفتر»

ترجمه: کسی‌که شراب نوشید هذیان گفت و کسی‌که هذیان گفت افترا کرد، پس نظرمن این است که باید بر آن حد مفتری جاری شود.

و این قیاس حد شراب نوشی بر قذف است؛ زیرا شراب نوشی در مظنۀ و جای گمان قذف قرار دارد؛ با در نظر داشت این‌که شریعت چیزی‌که در مظنۀ شیء دیگری قرار می‌گیرد، آن را در منزل خود آن شیء قرار می‌دهد؛ چنانچه خواب در منزله بی‌وضوئی قرار داده شده و وطی در خصوص واجب بودن عده در جای مشغول بودن واقعی رحم قرار گرفته است. همۀ این موارد اجتهاد از جانب صحابه رضوانه الله علیهم اجمعین و اجماع شان بر اجتهاد است...» ختم.

چناننچه شما می‌بینید، برای شخص لازم است که هر آنچه برای خودش لازم می‌داند باید تبنی کند؛ اما نسبت به حوادثی‌که در زمان مأمون اتفاق افتاده به این نظرهستیم که در بعضی بخش‌ها تبنی کنیم و در بعض موارد تبنی نکنیم و موضوع اجتهاد علی رضی الله عنه که شما از آن سوال کردید، در زمان صحابه رضوان الله علیهم اجمعین و قبل از حوادث مأمون بوده است.

اما مسأله حد شراب در این خصوص دلائل از سنت و اجماع وجود دارد که این حد یا ۴۰ دره بوده و یا ۸۰ دره که این به اساس دلائل صحیحی وجود دارد و حتی روایت صحیحی از علی رضی الله عنه وجود دارد؛ چنانچه در نزد ابی شیبه ذکر شده است که ابو عبدالرحمن سلمی از علی رضی الله عنه روایت نموده است که گفت: «تعداد از مردم شام شراب نوشیدند و آیۀ کریمه را تأویل کردند، عمر رضی الله عنه از من در این خصوص مشوره گرفت و من نظر دادم که از ایشان بخواهند تا توبه کنند؛ اگر توبه کردند، هشتاد دره بزنید و اگر توبه نکردند، گردن‌های شان را بزنید، زیرا آن‌ها آنچه را که حرام شده حلال دانستند؛ پس عمر رضی الله عنه از ایشان درخواست توبه کرد و ایشان هم توبه کردند؛ پس عمر رضی الله عنه هشتاد هشتاد دره بالای شان جاری ساخت.

هم‌چنان مسلم در حدیث حضین بن المنذر در خصوص جلد ولید گفته است که علی ابن ابوطالب رضی الله عنه گفت:

"جلد النبي صلى الله عليه وسلم أربعين ، وأبو بكر أربعين ، وعمر ثمانين ، وكل سنة"

ترجمه: رسول الله صلی الله علیه و سلم چهل دره جاری کرد، ابوبکر رضی الله عنه چهل دره جاری کرد، عمر رضی الله عنه چهل دره جاری کرد و همه سنت است.

این دو حد، حد شارب خمر است و غیر از این دو حد به صورت مطلق جائز نیست، زیرا از رسول الله صلی الله علیه و سلم دیگری روایتی نشده و هم‌چنان از صحابه رضی الله عنهم هم دیگر روایتی نشده که بیان‌گر این باشد که رسول الله صلی الله علیه و سلم غیر از چهل و یا هشتاد دره دیگر درۀ را جاری کرده باشد؛ اما برای خلیفه جائز است که یکی از این دو حد را لازم گرداند؛ زیرا اگر هشتاد دره را لازم گرداند، چهل دره در آن داخل می‌شود و زیاده بر آن به اساس این جائز است که صحابه رضی الله عنه هشتاد دره را گرفته بودند و اگر چهل دره را واجب گرداند، باز هم جائز است؛ زیرا این به اساس سنت ثابت است اما اگر بر چهل دره زیاد شد، برای حاکم جائز بوده واجب نمی‌باشد؛ پس هیچ مشکلی به واجب ساختن چهل دره بر حاکم نمی‌باشد.

پنجم: سوال دیگرت: «شریعت خواب را ناقض وضوء و به منزلۀ بی وضوئی قرار داده زیرا آن در مظنۀ بی‌وضوئی است... پس آیا امکان دارد که بی‌هوشی، حالت مستی و دیوانگی را بر آن قیاس کنیم زیرا این حالات هم در مظنۀ بی‌وضوئی قرار دارد با وصف این‌که این موارد از جمله امور عبادی محسوب می‌گردد؟» جواب در این خصوص این است که ما در این خصوص قیاس نمی‌کنیم، بلکه طوری‌که در احکام نماز ذکر شده چنین جواب می‌دهیم: «خواب و حالت غلبه بر عقل و ضوء را می‌شکند... اما زوال عقل بدون از خواب حالتی است که بر شخص حالت بی‌هوشی، مستی بیاید و یا مریض شود که عقل آن زائل گردد؛ پس در این صورت وضوء آن می‌شکند و دلیل بر این اجماع است؛ چنانچه ابن منذر در این خصوص روایت نموده است.» ختم

این چیزی است که ما آن را در این مسائل ترجیح می‌دهیم و الله سبحانه و تعالی از همه عالم‌تر و با حکمت‌تر است.

برادرتان عطاء ابن خلیل ابوالرشته

مترجم: مصطفی اسلام

(قسمت یازدهم)

(ترجمه)

در بخش­های قبلی پیرامون اقدامات و فعالیت­های غیرانسانی که یهود از زمان قیمومیت انگلیس در حق مسجدالاقصی مبارک و سرزمین مطهر و مقدس ماحول آن انجام داد، سخن بعمل آوردیم؛ از غصب و استعمار جزئی از فلسطین در سال 1948م شروع تا به غصب حصه­ی باقی­مانده آن در سال1967م و حتی تا به امروز. بعد از این همه، سوال این‌جاست که: مسئولیت مسلمانان در قبال این بی­حرمتی­ها و جنایاتی‌که در حق فلسطین انجام می­پذیرد، چیست؟! مسئولیت مسلمانان ملیاردی از گانا تا فرغانه و از جاکارتا تا تنجه چیست؟! مسئولیت مسلمانان در قبال مسجدالاقصی مبارک که صبح و شام همراه با هر تکبیر(الله اکبر) که از مناره­های چهارگانه آن بلند می­شود و آنان را به فریاد می­خواند، چیست؟!

قبل از این‌که پیرامون مسئولیت مسلمانان صحبت کنیم، لازم است که برخی از حقایق و وقایع مهم متعلق به اقدامات غرب صلیبی و صهیونیست جهانی در حق مسجدالأقصی و اطراف مبارک آن و موقف امت اسلامی بیان داریم:

1-      غرب خواست تا طرح رژیم یهود؛ قوی، مستمر و دوامدار باشد، این بدان خاطر بود تا در قدم اول به نیابت از غرب صلیبی منافع و مصالح آن‌را در سرزمین­های اسلامی تأمین و محافظت کند و جلو برپایی هرنوع تغییری‌ را که مسلمانان در سرزمین‌های اسلامی مجاورش­ می­خواهند ایجاد کنند، بگیرد؛ بدین معنا که یهود سرلشکر بوده و اولین ضربات و صدمات متوجه وی گردد و وی آن‌را در نطفه خاموش کند. هدف غرب این بود تا یهود به نیابت از آن؛ نیروی نهضتی مسلمانان را نابود کند و پلی برای جلب سریع نیروهای غربی از آن سوی دریاها، اقیانوس­ها و هم‌چنین از طریق بنادر، فرودگاه­ها و پایگاه­های خود در فلسطین باشد. غرب به منظور این دو هدفش به‌طور مستمر و متعاقب فعالیت نموده است تا شرایطی را مهیا سازد که این بدنه غریب و ناآشنا در سرزمین­های اسلامی مورد قبول واقع شود و دیدگاه مسلمانان نسبت به آن از دشمنی به صداقت، از خصومت به تعاون و از تنافر به مشارکت و تعامل تغییر یابد. غرب برای تحقق این هدفش دست به فعالیت­های زیادی زد؛ اما در نهایت همه منجر به ناکامی شد، به استثنای آن‌چه را که به‌طور اجبار توسط دست­نشانده­ها و مؤسسات منطقه­ای و بین­المللی خود تحمیل نمود.

2-      غرب برای نیکو جلوه دادن یهود در سرزمین­های اسلامی با استفاده از تمام وسایل و اسالیب بین­المللی و منطقه­ای تمام سعی و تلاش خود را بخرج داد؛ اما وی در این پلانش به شکست سخت و فجیعی مواجه شد. برخی از اقداماتی‌که در این جریان بخاطر دخیل­سازی یهود در نظم سرزمین­های اسلامی انجام داد، قرار ذیل اند:

1-     جلوه دادن یهود به عنوان یک قدرت برتر در سرزمین­های اسلامی. هدف غرب این بود تا مردم را قناعت دهد که باید با این واقعیت تعامل نمود؛ زیرا تغییر و ازاله این واقعیت محال است. به همین دلیل، اخباری مبنی بر این‌که یهود ده­ها بمب­هسته­ای و اسلحه­ کشتار جمعی را شایعه کرد.

2-     وضع کردن قوانین بین‌المللی و حراست از آن از طریق سازمان ملل، که هدف از آن ایجاد دیدگاه جهانی و بین المللی مبنی بر ضرورت تعامل با رژیم یهود بود؛ به دلیل این‌که وی عضو ملل متحد و برخی از سازمان­های دیگر می­باشد. بدین منظور، چنان که قبلاً ذکر نمودیم، تصامیم بین المللی را اتخاذ نمود؛ از جمله: تصمیم شماره 181 در سال 1947م، تصمیم شماره 242 در سال 1967م و به تعقیب آن برخی تصامیم دیگر منطقه­ای از سوی اتحادیه عرب گرفته شد که به عنوان مثال می­توان از تصمیم به رسمیت شناسی رژیم یهود در کنفرانس بیروت در سال 2002م یادآور شد.

3-     امضای توافق­نامه­های صلح همرای سرزمین­های نزدیک و مجاور (مردم فلسطین) و سرزمین­های اسلامی دور. اولین توافق­نامه­ها تحت نام کمپ دیوید در سال 1978م بین رهبران مصر و یهود به امضاء رسید؛ سپس به تعقیب آن توافق­نامه أسلو در سال 1993م و سپس توافق­نامه وادی عربه در سال 1994م به امضاء رسید. برای این توافق­نامه­ها بیش از یک هدف مد نظر گرفته شده بود؛ از جمله: تشویق نمودن به مهاجرت بسوی فلسطین، شعار دادن یهود در خارج مبنی بر پایان جنگ و تحریک مردم فلسطین برای به رسمیت شناختن رژیم یهود از طریق اشتراک در انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی‌که در آن رأی اعتماد را دو نماینده رسمی کسب نموده و آنان تصامیم اخذ شده در توافق­نامه­ها را تعقیب خواهند کرد، باز نمودن راه برای کشورهای غیر دخیل در برقراری ارتباط با یهود تا یهود را در این راستا کمک نمایند و رنگ قانونی دادن مبنی بر وجود یهود در سرزمین غصب شدۀ سال 1948م و اجزای بزرگ سرزمین غصب شدۀ سال 1967م. همه این امور و توافق­نامه­ها روی هم رفته در تقویه شوکت یهود و پیشرفت آن در راستای خدمت به پروژه­ها و سیاست­های غرب؛ یکی دیگری را همراهی و همکاری می­نماید.

غرب و صهیونیست جهانی و تهاجم حکام دست­نشانده شان نتوانستند که امت اسلامی را در پذیرش و قبولیت یهود و یا چیزی مشابه به آن قانع سازند، فقط کامیابی شان تا آن‌جا بود که از نیروی فزیکی، پاسبانی­ها و قوانین بین المللی کار گرفتند. این همان چیزی­ست که نتنیاهو نخست وزیر رژیم یهود در سال 2017م به مناسبت چهل‌ومین سالگرد توافق­نانه کمپ دیوید سال 1978م در جلو کنیست بیان داشت، آن‌جا که گفت: «رهبران عرب که در اطراف ما هستند، مانع توسعه و گسترش ارتباطات اسرائیل از طریق صلح نیستند؛ بلکه تنها مانع دیدگاه عمومی است... مانع بزرگ بر سر راه گسترش طرح صلح به رهبران اطراف مان بر نمی­گردد؛ بلکه به دیدگاه عمومی حاکم در جامعه عرب بر می­گردد که در طول سالیان متمادی هم‌چو هاون در برابر تبلیغات و دعوت اسرائیل تاب آورده است...»!!

توافق­نامه­ها و پیمان­های بین المللی توان آن‌را ندارند که حب بیت‌المقدس را از قلوب مسلمانان بیرون کنند و دروغ­های بافته شده در هیچ مقطع زمانی و مکانی واقعیت و ارزش آن‌را تغییر داده نمی­تواند و نه هم می­تواند که دیگاه مسلمانان را نسبت به یهود غاصب، استعمارگر و محارب علیه اقصی و مقدسات آن تغییر دهد؛ زیرا قدس و اقصی جزء عقیده امت اسلامی می­باشد. چنانکه قبلاً بیان داشتیم؛ در طول تاریخ قدس عامل و سبب وحدت بخشیدن امت علیه تجاوزگران بوده است و در آینده نه چندان دور به اذن الله سبحانه وتعالی نیز باعث وحدت امت خواهد شد. باید گفت که تمام توافق­نامه­ها، پیمان­ها و تصامیم بین المللی و منطقه­ای و تمام انواع عادی­سازی روابط و خیانت­ها؛ هیچ­گاه نمی­توانند که واقعیت را تغییر دهند و سبب آن اینست که مردم در اصل به حکام خود اعتماد و باور ندارند، باز چگونه ممکن خواهد بود که به خیانت­های آن­ها که با همکاری یهود انجام می­دهند، باورمند شوند؟!

بارزترین علایم و مظاهر شکست و ناکامی تمام سیاست­های غرب، یهود و حکام همکارشان را در نکات ذیل می­توان خلاصه کرد:

1-     امت اسلامی تعامل با یهود را در هیچ‌گونه از تصرفات و کارهای شان نپذیرفتند؛ اگر گاهی هم چنین کردند، غالباً یا تحت پوشش هویت­های اجنبی بوده و یا هم تحت حراست­های شدید بوده است.

2-     نه تنها که ارتباطات قایم بین سرزمین­های مسلمانان و بین رژیم یهود شکل رسمی را ندارد؛ بلکه ارتباطات تجارتی و فرهنگی و حتی ورزشی بین افراد و مؤسسات قایم نبوده، مگر بشکل نادر و غیر قابل ذکر.

3-      اقدامات انجام پذیرفته بر ضد یهود در سرزمین­های عربی و توصیف شدن آن اقدامات از سوی عموم مسلمانان بعنوان اقدامات قهرمانانه.

4-     قطع خرید و فروش اجناس و تولیدات یهود به‌طور شبه کامل در سرزمین­های اسلامی.

5-     مردم فلسطین حاضر نیستند که حتی یک وجب از سرزمین فلسطین را به یهود بدهند، حتی اگر در عوض و وزن آن یهود حاضر به پرداخت طلا شود. حتی سرزمین که یهود در سال 1948م غصب نمود تقریبا 99% آن از روزگار دولت عثمانی ملک اوقاف و یا ملک مشاع و تقسیم نشده است و یا هم املاکی است که از زمان ترک وطن دادن اجباری غصب نمود. اما آن‌چه که از داخل این منطقه به فروش رسیده است، توسط نیرنگ و فریب از طریق تجار مناطق اطراف فلسطین که خود را عرب تلقی می­کردند، انجام پذیرفته و یا هم در اصل از طریق رهبران و حکام دست­نشانده و هم­پیمان با یهود صورت گرفته است. و این مقدار فروخته شده در سال 1948م نسبت به کل سرزمین فلسطین از 2% تجاوز نمی­کند.

6-     دیدگاه مسلمانان به‌طور عموم نسبت به اقصی و فلسطین اینست که آن یک سرزمین غصب شده بوده و باید آزاد گردد و تنها مانع امت حکام شان است که برای یهود و صلیبیان مزدوری می­کنند. اگر مردم برای جهاد در فلسطین فراخوانده شوند، یک ملیارد مسلمان لبیک گفته و در مرزهای فلسطین صف می­کشند؛ بلی مسلمانان منتظر اجازه جهاد هستند. و این همان چیزی­ست که یکی از پیشوایان مذهبی یهود در نظرش برای پایان یافتن دولت یهود بیان داشت. ادامه دارد...    

نویسنده: استاد حمد طبیب

مترجم: محمد مزمل