وظیفۀ علماء و نقش شان در جامعه

ضرب المثلی در میان عرب وجود دارد که می‌گوید:

«لایعرف قدر الأمر إلا من فقده؛ قدر یک شیء را کسی می‌داند که آن را از دست داده باشد.»

در غیاب و ندرت علمای اهل تقوی و صلاح، درک ما از ارزش و اهمیت شان زیاد می‌گردد. نقش علمای ربانی در بینش مردم و آگاهی جامعه به جهت درست یا اشتباه؛ از جمله اموری است که نمی‌توان آن را انکار کرد. از دیگر مواردی‌که در آن شکی نیست این‌که ما در یک واقعیت همگانی و رو به افزایش قرار داریم و آن «کمبود علمای متقی» است و نبود نقش و اثرشان را در جامعۀ خود حس می‌کنیم و بدون شک ایشان هم‌چون مادۀ کمیاب و وسیلۀ حفظ و صلاح جامعه هستند و خیر در آن جامعۀ نیست که مادۀ حفظ آن فاسد گردید و مادۀ کمیابش تبدیل به زهر کشنده شده باشد.

ما امروز بیشتر از هر زمان دیگری به مانند نیاز مان به آب، غذا و هوا، نیازمند رهبران و علمای از اهل صلاح و تقوا هستیم، علماء و رهبرانی‌که آستین همت بالا زده و تمام تلاش شان را جهت اجرای نقش شان در بیرون گردانیدن مسلمانان از تاریکی‌ها به سوی نور انجام دهند. زیرا در میان علما و حکام رابطۀ حیاتی وجود دارد که امکان جدایی‌اش نیست و نقش هرکدام در اصلاح جامعه نهایت برازنده است. امام سفیان ثوری برای جویندگان علم می‌گفت: «هرگاه علماء فاسد شوند، چی کسی باقی خواهد ماند که آنان را اصلاح سازد؟» سپس این سخن را می‌سرود: ای گروه علماء! هرچیزی‌که بگندد، نمکش می‌زنند، وای از آن دم که بگندد نمک. وجود علماء برای بشریت نعمت است و ایشان هم‌چون قندیل‌های از نور اند که تاریکی‌های متراکم را روشن می‌سازند و ایشان رهبران راه هدایت و میراث‌بران انبیاء در روی زمین اند؛ ایشان هم‌چون زرهی اند که امت را از دشمنان و از سلاح‌های فکری و فرهنگی‌اش حفظ می‌دارند؛ ایشان اهل تقوا و کسانی‌اند که ناامیدی را در دل‌های شیاطین می‌اندازند؛ ایشان ستون‌های اسلام و هم‌چون مادۀ کمیابی‎اند که صفا و نقای اسلام را حفظ می‌کنند، ایشان هم‌چون کلمۀ حقی‌اند که بر تمام اشیاء خیمه می‌زند و سکوت بر همه فراگیر می‌شود، هرگاه امت به ورطه‌های کفر و گمراهی افتد، ایشان هدایت‌گران امت به راه راست اند و رسول الله صلی الله علیه و سلم برای ما به بهترین و بلیغ ترین توصیف از علماء وصف نموده و فرمودند:

«إن مثل العلماء فی الأرض کمثل النجوم یهتدی بها فی ظلمات البر و البحر، فإذا انطمست النجوم أوشک أن تضل الهداة» [امام احمد بن حنبل]

ترجمه: مثال علماء در زمین مانند ستارگانی است که تاریکی‌های خشکه و دریا را روشن می سازند، پس هرگاه ستارگان تاریک گردند، نزدیک است که راه هدایت گم شود.

و ایشان میراث‌بران انبیاء اند، بر اساس آنچه رسول الله صلی الله علیه و سلم در موردشان فرمودند:

«إِنَّ الْعالِمَ، لَيَسْتَغْفِرُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَوات وَمن فی الْأَرْضِ حَتَّى الْحِيتَانُ فِي الْمَاءِ، وَ فَضْلَ الْعَالِمِ عَلَى الْعَابِدِ كَفَضْلِ الْقَمَرِ عَلَى سَائِرِ الکواکب. إِنَّ الْعُلَمَاءَ هُمْ وَرَثَةُ الْأَنْبِيَاءِ» [ابوداوود]

ترجمه: از مقام عالم این است که اهل آسمان‌ها و زمین و حتی ماهیان در آب برایش طلب مغفرت می‌کنند و فضیلت عالم بر عابد همانند فضیلت مهتاب نسبت به دیگران ستارگان است، بدون شک که علماء وارثین انبیاء هستند.

قطعاً این رفعت و جایگاهی‌که نصوص به آن اشاره نموده است، فقط در مورد علمای عاملی هست که از اسلام دفاع می‌کنند و دین الله سبحانه و تعالی را محافظت می‌نمایند و با تمام توان و داشته‌های علمی شان با صبر و تحمل حکام را به سوی تطبیق شریعت وی دعوت می‌نمایند و این مقام و جایگاه برای علمای است که به علم خود عامل هستند و در کشتی اهل حق، امر کنندگان به معروف و بازدارندگان از منکر در حرکت اند و دست حکام را با نصیحت و محاسبه می‌گیرند.

این فضیلت فقط برای علمای عاملی هست که در متابعت شان از حق، تمسک و چنگ زدن به آن، تقدیم نصیحت برای الله و رسولش جهت تمسک به حق و ذوب شدن در آن و در نصیحت برای ائمۀ مسلمانان و عموم شان آراسته به اخلاق انبیاء باشند، به امور مسلمانان اهتمام می‌ورزند، بدون اینکه به فکر فتنه‌ها، سختی‌ها و عذابی باشند که در مسیر راه شان قرار می‌گیرد.

اسلام در میان علماء و حکام

علمایی‌که اوصاف شان در روایات گذشته ذکر گردید، ایشان علمای هستند که ترس ندارند از این‌که برای ظالم بگویند: تو ظالم هستی. هیبت مردم سبب منع‌شان نمی‌شود، از بیان حقی‌که دانسته اند و در راه الله سبحانه و تعالی از ملامت هیچ ملامت‌گری هراس ندارند. بدون شک چنین مردمی تمام جرئت و توان‌شان را در بیان حق  از قوت اسلام و استقامت بر آن گرفتند.

تاریخ؛ موقف‌گیری علماء را در برابر حکام و جرئت شان را در گفتن حق در هرکجایی‌که بودند برای ما بیان می‌کند تا حدی‌که سلاطین آنان را تهدید می‌نمودند، اما وضعیت علمای امروز همراه حکام مانند علمای گذشتۀ شان نیست که وارث بر حق انبیاء بودند، گویا در وجودشان قوت حق در مقابل باطل مرده است و صفحۀ علمایی‌که فریاد حق را در مقابل حکام بلند می‌نمودند، گم شده است. محاسبۀ علماء از حکام در هنگام فسادشان شبیه به یک امر محال و ناممکن گردیده است؛ آن زمانی‌که حکام مسلمانان قبل از صادر کردن حکم نزد علمای شان می‌رفتند، اما علمای امروز در پیچ و خم کردن نصوص و ستودن فیصله‌های حکام ظالم تلاش دارند. ستودن همین مردم از فیصله‌ها و اجراآت اردوغان و تشویق او به گرفتن سود در لیره‌های ترکی در ودیعت‌های آجل، بهترین دلیل در این مورد است؛ زمانی‌که زیادت یا سودی را که الله سبحانه و تعالی حرام گردانیده، تحت نام «بخششی از جانب دولت»؛ گرفتن آن را حلال شمردند، عوض محاسبۀ حکام در برابر ظلم‌شان، پی‌درپی به سخن از نواقض وضو پرداختند و در خطبه‌های شان از آداب طعام و نوشیدنی صحبت کردند، از ولاء و دوستی حکام با کفار استعمارگر و ارتکاب کشتارها در سرزمین‌های اسلامی ساکت ماندند. بلی! در عوض این‌که حکم تابع آن چیزی باشد که الله سبحانه و تعالی نازل فرموده است، برعکس به متابعت از خواهشات حکام به غیر آنچه الله سبحانه و تعالی نازل نموده است تأویل گردیده است. در عوض این‌که حکام در صادر کردن احکام شان تابع علمای متقی بوده و منتظر فتوای شان باشند که الله سبحانه و تعالی و رسولش را راضی گرداند، علماء این زمان در آنچه الله سبحانه و تعالی نازل نفرموده است، تابع حکام اند و آخرت شان را با مال اندکی از دنیا می‌فروشند. آنچه که وراثت انبیاء تقاضا دارد این است که حق را بگویند و غیر از رضایت الله سبحانه و تعالی خواهان چیزی دیگر نباشند، از ملامت ملامت‌گران و از توبیخ توبیخ کنندگان نهراسند، در فتوای شان غور و درنگ کنند تا حق برای شان واضح گردد و در صدور آن عجله ننمایند، اگر خطای شان در فتوا معلوم شد، سرگردان و متردد نشوند. سلطان العلماء العز ابن عبدالسلام از فتوا می‌ترسید و هرگاه می‌دانست در فتوایش خطا کرده است، در رجوع به حق بسیار جرئت‌مند بود. قاضی عزالدین البکاری حکایت کرده است که: «باری شیخ عزالدین بن عبدالسلام به چیزی فتوا داد، بعد از آن برایش واضح گردید که خطا کرده است؛ سپس خودش در مصر و قاهره خبر داد: هرکسی‌که ابن عبدالسلام برایش چنین فتوا داده است، به آن عمل نکند؛ زیرا او خطا کرده است.» [طبقات السبکی] چون فتوا در نزد ایشان مطابق و تابع به آن حقی بود که اسلام آورده و الله سبحانه و تعالی از ایشان راضی می‌گردد؛ نه برای تملق و چاپلوسی مردم و نه هم از ترس حکام.

لقب او به عنوان سلطان العلماء بیهوده نبود، زمانی‌که ملک صالح اسماعیل به سوی پیمان صلح با صلیبی‌ها از ترس برادرش ملک صالح ایوب پناه برد و قلعه‌های صیدا، شقیق، صفد و دیگر قلعه‌های مسلمانان را در سال 638 هجری تسلیم شان کرد و برای صلیبی‌ها اجازه داد تا برای خرید سلاح جهت کشتار مسلمانان مصر به دمشق داخل شوند؛ العز بن عبدالسلام خشمگین شد و به حرمت فروش اسلحه برای صلیبی‌ها فتوا داد و نزد تجار رفته برای شان می‌گفت: معاملۀ شما با ایشان حرام است؛ زیرا شما زمینه را فراهم می‌کنید تا آن‌ها سلاح خریداری کرده و برادران مسلمان شما را به قتل برسانند. سپس به منبر مسجد بزرگ اموی بالا شد و دوستی با دشمنان را مذمت نمود و خیانت را تقبیح کرد و سخنان سختی برای سلطان گفت و دعا نمودن در خطبه را برایش قطع نمود و در نزد همه فراخوان می‌داد، به آن چیزی‌که سبب خلع و تبدیل وی گردد و می‌گفت: ای بار الها! توفیقات خود را برای این امت استوار بساز! دوستان خود را در این امت عزت ببخش و دشمنانت را در این امت ذلیل کن تا به طاعت تو در میان این امت عمل کرده شود و از معصیت تو باز داشته شود! مردم با آمین گفتن و دعا برای مسلمانان و تقاضای نصرت در مقابل دشمنان تضرع و زاری می‌نمودند. هرگاه بر کارخانه‌ها و سازندگان شمشیرها می‌گذشت، برای شان در مورد حرمت ساختن شمشیر و فروش آن برای صلیبی‌ها فتوا می‌داد.

ای علمای با فضیلت

خلافت تاج فرایض است و کار برای اقامۀ آن وظیفۀ همگانی می‌باشد که در رأس بقیه کارها قرار دارد، زیرا آن حکم بما انزل الله است؛ چنانچه در آن اسلام و مسلمین عزت می‌یابند. مسلمان‌ها در طول دوران خلافت قوی و با عزت به دین شان زندگی کردند و کلمات اسلام در گوشه و کنار زمین در تردد بود. صدای تکبیری بلند بود که رعب و ترس را در دل کفار می‌انداخت، روزی ابرها از بالای سر خلیفه عبور می‌کرد و خلیفۀ شان به روح فاتحین در راه اعلاء کلمة الله و با اعتماد به نصرت الله سبحانه و تعالی ابرها را مخاطب قرار می‌داد و می‌گفت: به هرجا می‌خواهی ببار، به زودی خراج تو برایم خواهد رسید. زمانی‌که نقفور حاکم روم بر سرزمین‌های اسلامی جرئت پیدا می‌کند و نامۀ تهدیدآمیزی به خلیفۀ مسلمانان هارون الرشید می‌فرستد، خلیفه کسی را لازم نمی‌بیند تا نامۀ دیگری به عنوان ردی بر نامه‌اش بنویسد؛ بلکه بر پشت نامه‌اش نوشت: «بسم الله الرحمن الرحیم، این نامه از جانب امیرالمومنین هارون الرشید به سوی نقفور سگ روم! نامه‌ات را خواندم ای فرزند کافر! جواب نامه‌ات چیزی است که تو خواهی دید نه آن چه که بشنوی. والسلام»

[1]. در کتاب البدایة و النهایه از ابن کثیر وارد شده است که این عمل در زمان پادشاه رومی إیرینی (نام زن است) دقیقاً در سال 181 ه بوده است. روم برای مسلمانان جزیه می‌پرداخته است و این پرداخت جزیه بعد از مصالحه با هارون الرشید که در چندین جنگ پی در پی آنان را شکست داده بود، صورت گرفت و این معاهده جریان داشت تا زمانی‌که حاکمیت امپراتور را نقفور دوم، فوکاس بدست گرفت و از پرداخت جزیه خودداری نموده به هارون الرشید نامه نوشت و در آن گفت: «از جانب نقفور پادشاه روم برای هارون پادشاه عرب! اما بعد: ملکه‌ای که قبل از من بود، تو را به عنوان برادرش قرار داده و خودش را به عنوان یک پرندۀ (ضعیفی‌که فقط گنجشک شکار می‌کند) شمرده بود، از اموال خود چیزی را برایت می‌پرداخته است که گویا در حقیقت نزدش اضافه بوده باشد؛ اما باید دانست که این از ضعف و ناتوانی زنان و حماقت‌شان می‌باشد. بعد از این‌که نامه‌ام را خواندی؛ آن مال‌هایی‌که تا حال برایت رسیده است، پس باز گردان و خودت را نجات ده و گر نه بین ما و تو شمشیر فیصله خواهد کرد.» زمانی‌که خلیفه هارون الرشید آن نامه را خواند، بسیار خشمگین شد تا حدی‌که کسی‌ نمی‌توانست به طرف او نگاه کند؛ چه رسد به این‌که بتواند با او صحبت نماید. اهل جلسۀ او پراکنده شدند، سپس دوات خواست و بر پشت نامه نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحیم، این نامه از جانب امیرالمومنین هارون الرشید به سوی نقفور، سگ روم! نامه‌ات را خواندم ای فرزند کافر! جواب نامه‌ات چیزی است که تو خواهی دید، نه آن چه که بشنوی! والسلام!» هارون الرشید خودش در 187 هـ بیرون شد تا این‌که به هرقله شهری نزدیک به قسطنطنیه رسید، نقفور ناچار شد تا صلح و سازش کند و مال جزیه را به خلیفه تقدیم نماید؛ چنانکه قبل از آن إیرینی این کار را می‌کرد، اما او بعد از بازگشت هارون الرشید؛ معاهده را نقض کرد، سپس هارون الرشید در سال 188 هـ به جنگ با او پرداخت و او را سخت شکست داد و چهل هزار نفر از لشکر او را کشت و نقفور زخمی شد.

(قسمت ششم)

(ترجمه)

به ادامه مبحث قبلی، اکنون وقت آن فرا رسیده است که اعمال جنایت­کارانه گروه­های یهودی را که در قدس بسر می­بردند، برشماریم. بلی، همان اعمالی‌که به حمایت و مساعدت انگلیس در دوران قیمومیت انگلیس و در سال­های پس از ترک وطن دادن اجباری سال 1948م توسط صلیبیان و صهیونست­های غاصب بر ضد سرزمین اقصی  و مردم آن انجام پذیرفت.

آمار کشتارهای قبل از سال 1948م که یهود توسط سازمان­های تروریستی مخفی و علنی و توسط سازمان­های صهیونستی در فلسطین راه‌اندازی کرد، به هفتاد کشتار می­رسد و این روند تا دهه پنجاه ادامه می­یابد. در این کشتارها، صدها باشندۀ فلسطینی به شهادت می­رسد و هزارها نفر زخم بر می­دارد؛ بگونه‌ای که ترس و هراس بین باشندگان خلع سلاح شده آن مستولی می­شود، همان کسانی‌که انگلیس آنان را خلع سلاح کرد و حکام مسلمانان بر ضدشان دسیسه­سازی کردند، ذلیل شان کردند و بدون هیچ نوع شفقت و ترحم آنان را تسلیم یهود کردند؛ این منجر به اعمال جنایتکارانه شد و سبب شد تا که هزارها نفر از باشندگان آن از دیار و خانه­های شان بسوی سرزمین­های مجاور و مناطق مختلف متفرق و پراکنده شود. بعنوان قطرۀ از دریا، برخی از کشتارهای شان قرار ذیل اند:

1-      به تاریخ 26/7/1938م، یکی از افراد گروه «إتسل» در یکی از بازارهای حیفا؛ نارنجک پرتاب می­کند که در نتیجه؛ 47 نفر از کسانی‌که در بازار یافت شدند، به شهادت می­رسند.

2-      به تاریخ 31/12/1947م از سوی گروه «البالماخ» نیروی به پا خواست، تعداد افراد مسلح آن 170 تن می­رسید و به دهکده بلدالشیخ حمله­ور شدند و گرداگرد آن را محاصره کردند و ده­ها خانه همراه با اسباب و لوازمش از بین بردند، در این حمله 60 تن به شهادت رسیدند که قسمت اعظمی شان را اطفال و زنان تشکیل می­داد.

3-      به تاریخ 31/3/1948م گروه تروریستی«شتیرن» قطار قاهره سریع السیر حیفا را ماین گذاری کرد، که در نتیجه؛ 40 تن به شهادت رسیدند و 60 تن دیگر زخم برداشتند.

4-      به تاریخ 22/ینایر/1949م ییجال یادین فرمانده عملیات گروه «الهاجانات» برای ییحال آلون فرمانده «البالماخ» دستور داد تا بر ضد دهکده الیازور یک عملیه نظامی را به راه اندازد. در این حمله و تجاوز، 15 تن فلسطینی کشته شدند در حالی‌که بیشتر آنان در خواب بسر می­بردند.

5-      در سال 1937م یکی از افراد سازمان صهیونستی«إتسل» در بازار سبزی فروشی مجاور دروازه نابلس در شهر قدس یک بمبی پرتاب کرد که ده­ها تن به شهادت رسیدند و بسیاری هم زخم برداشتند.

6-      به تاریخ 29/12/1947م در اثر انفجار بشکه مملو از مواد منفجره در دروازه العامود در قدس، که توسط افراد «أرغون» جاسازی شده بود؛ 14 تن شهید شدند و 27 تن زخم برداشتند و فردای آن روز؛ در عین مکان و زمان و توسط همان افراد حادثه دیگر اتفاق می­افتد که 11تن عرب به شهادت می­رسند.

این شمه­ای از کشتارهای بود که بوقوع پیوست، ما در اینجا فقط بعضی از نمونه­ها را تذکر دادیم؛ چرا که مجال تفصیل آن در اینجا نیست، بخاطر آنکه آمار این کشتارها قبل از سال 48 بیشتر از 70 کشتار می­باشد و این خود نیازمند بحث جداگانه و مستقل می­باشد.

علاوه بر این کشتارها و اعمال جنایت­کارانه و تروریستی، یهود به نابودسازی دهکده­ها و آبادی­ها به شکل کامل آن پرداخت، آن­ها را از اساس از بین برد و به جای آنها؛ اماکن و شهرهای یهودی بنا نمود و اسامی همه آن‌ها را تغیر داد و آمار دهکده­ها و آبادی­هایی‌که در سال 1948م بطور کامل در فلسطین نابود شد، تقریباً به 531 دهکده می­رسد که تعداد باشندگان آن‌ها به 807 هزار تن می­رسید و به 14 ناحیه و 6 ایالت تقسیم شد.

بعد از این کشتارها، اکثریت دهکده­های عرب­نشین قدس ویران شد و به جای آن دهکده­های یهودی‌نشین بنا شد که برخی از آن‌ها قرار ذیل اند: «بیت حتکفا» به جای دهکده ملبس، «هرتسیلیا» به جای دهکده ابوکشک، «وتل أبیب» به جای دهکده تل الربیع، «وإیلات» به جای دهکده أم الرشراش در جنوب، «وأشکلون» به جای شهر عسقلان، «وبیر شیبع» به جای شهر بئر السبع، «أشدود» به جای شهر أسدود و غیره... علاوه بر اماکن فوق؛ ده­ها نه بلکه صدها دهکده ویرانه شده دیگر را نیز تغییر نام دادند و به جای شان اماکن یهودی نام و یهودی نشین بنا نمودند. چنانکه آنان بسیاری از مساجد را نیز تخریب نمودند و بعضی از آن­ها را به حظیره­ها و طویله­­خانه­های خوک­ها مبدل ساختند و بعضی­ها را نیز به تفریح­گاه­های شبانه و به شراب فروشی­ها تبدیل کردند!! تعداد مساجد که در فلسطین در سال 1948م. تخریب کردند تقریباً به 1200 مسجد می­رسد. علاوه بر آن تعدادی زیادی از مقابر را نیز تخریب کردند. برای وضاحت بیشتر به مثال­های ذیل دقت کنید: دهکده البصه را در ناحیه عکا به طویله­خانه پرورش گاوها و زباله­دانی مبدل ساختند، مسجد عین الزیتون در ناحیه صفد را به طویله­خانه گاوها، مسجدالاحمر به تفریح­گاه شبانه و سالن عروسی، مسجد الیونسی به نمایشگاه مجسمه­ها و تصاویر، مسجد القلعه در صفد را به دفاتر شهرداری، مسجد عین حوض حیفا را به رستورانت و شراب­فروشی و بسیاری از مساجد دیگر را به کلیساها مبدل ساختند، به گونه مثال؛ مسجد الیعقوبی در صفد، مسجد یاقوق در طبریاء، مسجد العفوله در الناصره، مسجد کفریتا و مسجد طیره الکرمل در حیفا، مسجد عباسیه و مسجد یازور در یافا و بر افزون بر این­ها ده­ها مساجد و اماکن دیگر. در حقیقت یهود در فلسطین و اماکن مقدس آن، چنان فسادی برپا کرد که هیچ از انسان­ها، جانوران و حتی جامدات از آن جان سالم بدر نبردند و این مصداق این قول الله سبحانه وتعالی است:

﴿كُلَّمَا أَوْقَدُوا نَارًا لِّلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ وَ يَسْعَوْنَ فِى الْأَرْضِ فَسَادًا وَ اللَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ﴾ [مائده: 45]

ترجمه: آنان هر زمان که آتش جنگی (علیه پیامبر و مؤمنان) بر افروخته اند، الله آن را با (شکست ایشان و پیروزی پیامبر و مؤمنان) خاموش ساخته است. آنان به خاطر ایجاد فساد در زمین می­کوشند (و با نیرنگ­بازی و فتنه­گری در پخش فساد می­کوشند و آنان مفسدان اند) و الله مفسدان را دوست نمی­دارد.

4- انگلیس دست بکار شد تا تمام اشکال کودتا و جبهات مقاومت و مخالف همکار با یهود  را از میان ببرد؛ مخصوصاً کودتای موسم به نبی الله موسی 1920م، کودتای البراق 1929م، کودتای الشیخ عز الدین القسام 1935م و کودتای سال 1936م، مسمی به کودتای کبیر. این کودتاها بر ضد انگلیس و یهود و بر ضد سیاست­های شان در راستای یهودسازی قدس به پا خواستند و در عین زمان مسلح شدن مردم فلسطین را ممنوع قرار دادند و هرکس که نزدش سلاح یافته می­شد، مجازاتش اعدام بود، اما در مقابل برای یهود اجازه خرید انواع اسلحه و تشکیل گروه­های نظامی دادند، مثل: گروه­های "البالماخ، الهاجانا، شتیرن، الارجون و إتسل... " افزون بر آن، برای یهود اجازه دادند تا بر اسلحه­های شان بیافزایند و در مراکز ارتش انگلیس تعلیم ببینند.

5-  انگلیس همکاری خود را با دولت­های استعماری مسیحی آغاز کرد، آن‌هم از طریق صدور شماری از تصامیم بین المللی و انگلیسی در دوران قیمومیت؛ که یهود را در فلسطین تمکین و قدرت می­بخشید؛ بعضی­ از آن تصامیم قرار ذیل اند: کتاب الأبیض سال 1930م؛ که بیانیه بالفور را تایید می­کرد، إقامه وطن ملی برای یهود را تقاضا می­کرد و هجرت یهودیان را بسوی فلسطین تنظیم می­نمود و تصمیم تقسیم سال 1947م؛ که فلسطین را به سه بخش تقسیم می­کرد: اولی مربوط به یهود، دومی مربوط به عرب و سومی هم مرتبط به اماکن مذهبی و دینی بود که باید تحت مراقبت دولت قرار می­گرفت مثل شهر قدس.

6-انگلیس بر ضد لشکریان عرب، جنگ­های متوالی را راه‌اندازی کرد و این بعد از تیاتر پایان دوران قیمومیت 1948م. شروع شد. سپس جنگ 1948م. به وقوع پیوست، بر حسب اکاذیب که دولت­های عربی شایعه کردند، در این جنگ هفت لشکر اشتراک داشت، که در رأس آن لشکر نجات قرار داشت، که بر اساس تصمیم اتحادیه عرب سال 1947 تشکیل شده بود، در نتیجه این جنگ طبق نقشه­های انگلیس و دولت­های اروپایی به شکست مواجه شد و به تعقیب آن بشکل رسمی تأسیس رژیم یهود اعلان گردید، غرب و در رأس آن ملل متحد از میان 193 دولت؛ با اغلبیت 163 دولت آن را به رسمیت شناخت، سپس این رژیم در سال 1949م. بر اساس تصمیم شماره 273 عضویت ملل متحد را کسب کرد.

این چکیده‌ای از دسایسی بود که بعد از سقوط خلافت عثمانی در مقابل فلسطین انجام پذیرفت. بلی، سیطرۀ انگلیس بر فلسطین تا هنگام اعلام تأسیس رژیم یهود و جلب برادران بوزینه­ها و خوک­ها توسط دسایس دولتی و خیانات منطقوی در فلسطین. آیا دسیسه­سازی علیه قدس و اطراف آن و علیه مسجدالاقصی به همین حد و اندازه به پایان رسیده است؟! وقت آن است که بخش ششم و هفتم این مبحث را به بحث بگیریم (استمرار دسایس بعد از دوران قیمومیت انگلیس و تسلیم نمودن کامل فلسطین برای یهود و موقف حکام مسلمانان در برابر این دسایس). در این بخش، از مرحلۀ تأسیس دولت یهود و رسمیت شناسی آن از سوی دولت­های مسیحی تحت قالب هیئت ملل متحد سخن را به اتمام می­رسانیم. ادامه دارد...

نویسنده: استاد حمد طبیب

مترجم: محمد مزمل