محکمه‌ ابتدائیه ولایت قندهار بالای 15 تن از دعوت‌گران حز‌ب‌التحریر حُکمی را صادر کرده که بر مبنای آن تا زمانی‌که این دعوت‌گران از عمل دعوت بسوی خلافت بر منهج نبوت اظهار ندامت، پشیمانی و توبه نکنند تا مدت نامعلوم در زندان باقی خواهند ماند. این بدین معناست که در سایه‌ی نظام حاکم، کسی‌که به تطبیق کامل و همه‌جانبه شریعت اسلامی دعوت نماید و به آن پایبند باقی بماند، به حبس ابد محکوم می‌شود. حتی مستبدترین رژیم‌های آسیای میانه، هیچ یک از رژیم‌های ظالم عرب و هیچ کدام از دولت‌های کمونستی و سکولار در 70 سال گذشته چنین حُکمی ظالمانه را علیه دعوت‌گران صادر نکرده‌اند. کسانی‌که چنین حُکم کرده‌اند مطمئناً همه رکوردها را شکسته‌اند. آیا واقعاً فکر می‌کنید که چنین ظلمی، دعوت‌گرانی را که به عدالت الله سبحانه‌وتعالی ایمان دارند، می‌ترساند؟ عدالتی ‌که اگر در این دنیا متحقق نشود، قطعاً در آخرت به کرسی می‌نشیند.

ما ضمن محکوم نمودن این فیصله‌ی قضایی، از آن‌هایی‌ که همچو فیصله‌ ظالمانه را علیه دعوت‌گران مسلمان انجام داده‌اند می‌پرسیم که مبنای این حُکم شان چیست؟ نظر به کدام اصل شرعی، فقهی و مذهبی و بر اساس کدام فرمان، عرف و قانون داخلی و حتّی بین‌المللی این فیصله را انجام داده‌اید؟ مگر شما با این‌چنین احکام می‌خواهید ما را به یاد اصحاب در عصر مکی بیاندازید که صرف بخاطر دعوت اسلامی میان دو انتخاب قرار داده می‌شدند؛ یا برگشت از دعوت اسلامی و یا قبول شکنجه تا هنگام مرگ در صحرای سوزان؟!

مسند قضاوت در اسلام دارای جایگاه بسیار با ارزش است و هر فیصله‌ی آن باید در روشنی افکار، احکام و ارزش‌های اسلامی صورت گیرد. آن‌چه از این فیصله‌ی قضایی بر می‌آید چیزی جز هوای نفس بوده نمی‌تواند. مسلمانان در حُکم و قضاوت وارثین انبیاء اند. پس یک قاضی چگونه جرأت می‌کند که چنین فیصله‌ی ظالمانه را علیه دعوت‌گران انجام دهد؟ قاضی‌هایی که از روی عمد و یا جهل مانع دعوت اسلامی می‌شوند ما آنها را از ذلت در دنیا و عذاب آخرت انذار می‌دهیم و آنها باید از چنین اعمال توبه کنند. چنان‌که رسول الله صلی‌الله علیه وسلم فرموده‌اند:

«الْقُضَاةُ ثَلَاثَةٌ: وَاحِدٌ فِي الْجَنَّةِ وَاثْنَانِ فِي النَّارِ؛ فَأَمَّا الَّذِي فِي الْجَنَّةِ فَرَجُلٌ عَرَفَ الْحَقَّ فَقَضَى بِهِ، وَرَجُلٌ عَرَفَ الْحَقَّ فَجَارَ فِي الْحُكْمِ فَهُوَ فِي النَّارِ، وَرَجُلٌ قَضَى لِلنَّاسِ عَلَى جَهْلٍ فَهُوَ فِي النَّارِ» (ابو داود)

«قاضیان سه ‌گروه‌اند که یک‌ گروه به جنت می‌روند و دو گروه اهل جهنم‌اند. آن دسته‌ که اهل جنت اند کسانی می‌باشند که حق را می‌شناسند و بدان حکم می‌کنند و آنکس‌ که حق را می‌شناسد و در حکم آن ظلم می‌کند او اهل جهنم است و کسی‌که برای مردم قضاوت می‌کند و جاهل است او نیز اهل جهنم است‌».

جای تعجب این‌جاست که محکمه آزادی آنها را مشروط به توبه از دعوت قرار داده است؛ در غیر آن، به مدت نامعلوم در زندان باقی خواهند ماند. در واقع توبه از لحاظ شرعی برگشت از گناه و کار حرام است. آیا دعوت بسوی خلافت بر منهج نبوت، دعوت بسوی وحدت امت و امر به معروف و نهی از منکر اعمال حرام اند که دعوت‌گران از آن برگشت نموده و توبه کنند؟ پاسخ ما به شما آن چیزی است که در سوره «طه» آمده است:

فَاقْضِ مَا أَنتَ قَاضٍ ۖ إِنَّمَا تَقْضِي هَٰذِهِ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا [طه:٧٢]

پس هر حکمی می‌خواهی بکن؛ تو تنها در این زندگی دنیا می‌توانی حکم کنی!

برخی از مسوولین نظام در حالی دعوت حزب‌التحریر را خطر حساب می‌کنند که سازمان ملل متحد، سفارت‌خانه‌ها و نهادهای سیاسی کشورهای محارب، صدها انجوی به ظاهر بشردوستانه مستقر در افغانستان واضحا ًعلیه ارزش‌های اسلامی و نظام حاکم فعالیت دارند و تمام تلاش شان این است که نظام حاکم را بسوی نظم بین‌المللی کفری هدایت کنند، ولی با تأسف از فعالیت آنها کسی تشویش ندارد. چون بسته‌های میلیون دالری و امتیازات مالی بصیرت سیاسی و اتخاذ موقف شرعی را نسبت به آنها ربوده است. طوری‌که نماینده‌ی سازمان ملل متحد چند روز قبل گفت «طالبان از کوه‌ها آمده‌اند و... زمان می‌برد که اصول ما را بپذیرند.» آیا کسی در قبال این سخنان توهین‌آمیز کدام موقف شرعی از خود نشان داد؟ نخیر! در حالی‌که خطر اصلی برای بقای نظام موارد اند که ذکر شد، اما برخی از مسوولین نظام که در قلوب شان «زیغ» وجود دارد کمر دشمنی با دعوت‌گران بسته و آنها را دستگیر و تعذیب نموده و در محاکم علیه شان فیصله‌های ظالمانه انجام می‌دهند. اگر در میان این مسوولین درک درست از فعالیت و خیرخواهی حزب‌التحریر و تشویش تطبیق کامل و همه‌جانبه‌ی اسلام و آخرت وجود می‌داشت، به همچو کارهای ظالمانه و بی‌نتیجه دست نمی‌زدند.

دعوت حزب‌التحریر یک دعوت جهانی است که با انجام فریضه‌ای امر به معروف و نهی از منکر حُکام و اهل قدرت را متوجه قضیه سرنوشت‌ساز تأسیس خلافت و وحدت امت ساخته و برای آنها اولویت‌های اساسی حکومت‌داری را نمایان می‌سازد. آن‌های که خیرخواهی دعوت‌گران مسلمان را با ظلم پاسخ می‌دهند، متوجه باشند که سنت الله سبحانه وتعالی در طول تاریخ این بوده که قوم ظالم را با قوم دیگر مبدل می‌سازد.

وَإِن تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْمًا غَيْرَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُونُوا أَمْثَالَكُم [محمد:۳۸]

و هرگاه (از میثاق الله متعال) روی بگردانید، خداوند گروه دیگری را جایشما می‌آورد پس آنها مانند شما (عهد شکن و ظالم) نخواهد بود.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان