۲۴ اسد (15 اگست) برابر است با سومین سال‌گرد سقوط جمهوریت و ورود مجاهدین به کابل. این روز، از یک‌سُو به‌خاطر شکست اشغال‌گران و از سوی دیگر به‌سبب سقوط نظام جمهوریت، به عنوان یک روز تاریخی و مبارک محسوب می‌شود. این روز فرصتی بود تا سرزمین افغانستان در وحدت با آسیای میانه و پاکستان بتواند به دولت قدرتمند خلافت مبدل شود، اما متأسفانه در طول این سه سال، قدرت‌های غربی، حُکام خائن منطقه و عناصر نامطلوب تلاش کردند که نظام حاکم را از این هدف منحرف سازند.

برخی‌ها در آن زمان این رویداد را «نصرت» خطاب کردند. همان‌طور که "نصر" از نظر لغوی به معنای «آب بارانی» است که زمین را آبیاری و زنده می‌سازد، امید تمام مسلمانان جهان این بود که با حاکمیت اسلام و تأسیس دولت خلافت با محوریت افغانستان، شاهد «باران رحمت» باشند و به‌عنوان یک اصطلاح شرعی، به معنای کمک و حمایت قدرت‌مندی است که قدرت و نفوذی را در اختیار دارد تا حاکمیت اسلام را تقویت کرده و از آن محافظت کند.

اما متأسفانه تا به امروز نمی‌توان شواهد «نصرت» و آن «باران رحمت» را مشاهده کرد، بلکه تنها می‌توان از «غلبه» یاد نمود. یکی از حکمت‌ها و زیبایی‌های نصرت این است که دین الله متعال تمکین یابد، مسلمانان در امر رهبری وارث زمین شده و دولت برای اظهار دین و اعلای کلمه الله جهاد کند، فتح به‌دست آید و مرزها شکسته شوند، از خون و مقدسات مسلمانان دفاع صورت گرفته و مردم فوج فوج وارد اسلام یا دارالاسلام شوند.

اما در سه سال گذشته، حاکمیت فعلی اسلام را به شکل کامل و همه‌جانبه در عرصه‌های حکومت‌داری، اقتصاد، تعلیم و تربیه، اجتماع و سیاست خارجی تطبیق نکرده، در مرزها محبوس مانده، جهاد را معطل کرده و از مستضعفین ترکستان شرقی، آسیای میانه، فلسطین و سایر سرزمین‌ها دفاع نکرده است و عملاً سعی دارد خود را وارد نظم سکولار جهانی نماید. در این سه سال، نه تنها مردم فوج فوج وارد اسلام نمی‌شوند، بلکه فوج فوج و میلیون‌ها نفر از سرزمین ما به سوی غرب فرار می‌کنند. آیا مجاهدین همان‌هایی نبودند که ناتو را همچون لشکر احزاب شکست دادند؟ اما امروز می‌بینیم که روز به روز ترس مجاهدین از دل دشمن کاهش می‌یابد. این نتیجه‌ی سیاست غیر شرعی است. زمانی‌که احزاب شکست خوردند، رسول الله صلى‌الله عليه وسلم با آن‌ها صلح نکرد، از آن‌ها امداد و مشروعیت نخواست، با کفار نرم و با مسلمانان و دعوتگران شدید نشد، بلکه فرمود:

«الآن نغزوهم ولا يغزونا؛ نحن نسير إليهم» (صحیح البخاری)

«اکنون ما به جنگ آنان می‌رویم، و آنان دیگر به جنگ ما نمی‌آیند؛ ما به سوی آنان رهسپار خواهیم شد!»

ما می‌دانیم که در میان مجاهدین رهبرانی وجود دارند که تشویش اسلام را در دل دارند و در نیت خیر آن‌ها شکی نیست، اما با عدم تطبیق اسلام و حمل آن، حتی مخلص‌ترین دل‌ها را نیز زنگ زده و فرصت خیر و توفیق از آن‌ها سلب می‌شود. هرچند توجیهاتی مطرح می‌شود که گویا برای این کارها «ترتیبات و آمادگی‌ها در جریان است و از عجله پرهیز کرد»، اما سه سال برای انجام کارهای اساسی و تطبیق کامل و حمل اسلام زمان زیادی است.

همان‌طور که رسول الله صلی‌الله علیه وسلم، که الگوی دولت‌داری برای مسلمانان است، نخستین اقدام شان اخذ بیعت شرعی از مردم، صاحبان نفوذ و اهل قدرت بود. اقدام بعدی، تعریف اصول اساسی و خطوط سرخ دولت‌داری در اسلام بود تا دولت اسلامی از دیگر دولت‌ها متمایز شود. آن حضرت صلی الله علیه وسلم در سه سال نخست مفهوم "امت" را برجسته ساختند، نظام‌های دولت‌داری را پایه‌ریزی کردند و در سیاست خارجی به‌روشنی بیان کردند که هدف دولت اظهار دین و طریقه آن قتال می‌باشد. به همین دلیل در طول سه سال، اردوی دولت اسلامی را به‌خارج از مرزهای خود وارد چندین سریه و غزوه نمودند و در غزوه بدر در سال دوم هجری، با وجود داشتن امکانات اندک نظامی، مشرکین قریش را شکست دادند. متأسفانه در سه سال گذشته، خطوط اساسی دولت‌داری روشن نشده و برخی از رهبران نظام حاکم عملاً تلاش‌شان به‌جای تطبیق اسلام و هدایت مردم، به سرکوب مردم و دعوتگران و رقابت بر سر قدرت معطوف شده است.

ما به برادران مجاهد خود یادآوری می‌کنیم که دین نصیحت است. هنوز هم فرصت از دست نرفته است که "غلبه" را به نصرت الله متعال مبدل سازیم، به شرطی که میثاق با الله متعال را اساس دولت‌داری قرار دهیم و صفات مؤمنان حقّ را کسب نماییم. ما باور داریم که در میان مجاهدین خیر بزرگی وجود دارد و اخلاص و تقوا در میان آن‌ها موج می‌زند. بنابراین، لازم است که قدرتی که امانت الله سبحانه وتعالی است، جهت تطبیق و حمل اسلام به‌کار گرفته شود. اگر اسلام تطبیق نشود، مجاهدین و عام مردم فاسد و متفرق خواهند شد و در روز قیامت، در پیش‌گاه الله جبار، چه کسی مسئولیت کسانی را به‌عهده خواهد گرفت که حتی یک روز بدون خلیفه و بدون تطبیق اسلام زندگی کردند؟

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر ـ ولایه افغانستان