(ترجمه)

به تاریخ 18 می، اولین نشست "چین-آسیای مرکزی" در شهر "شیان" چین با اشتراک رهبران ترکمنستان، قزاقستان، قرغیزستان، تاجیکستان و ازبکستان  برگزار گردید. در این نشست، "شی جین‌پینگ" رئیس‌جمهور چین برنامه‌های توسعه‌یی استراتژیک بزرگ، از زیرساخت‌های ساختمانی تا رشد تجاری را برای آسیای مرکزی اعلام نمود. او مشخصاً گفت؛ جهت گسترش هم‌کاری‌ها و پیش‌رفت‌ها در آسیای مرکزی، چین حاضر است تا 26 میلیارد ین (معادل 3.8 میلیارد دالر) را در بخش کمک مالی تخصیص داده و برای این کشورها اهدا نماید.

این نشست را می‌توان از لحاظ شکل گروه 1+5 چین نام برد. در مورد ازبکستان، میرضیایف، رئیس‌جمهور این کشور، در جریان ملاقات رسمی خود یک برنامه فراگیر را برای رشد یک شراکت استراتژیک میان ازبکستان و چین از 2023 الی 2027 اتخاذ نموده است. در چارچوب این برنامه، هزاران اسناد میان طرفین، در خصوص تجارت متقابل، گمرکات، تحصیل، انرژی، زراعت، حمل‌و‌نقل و دیگر بخش‌ها به امضاء رسید. هم‌چنان، در داخل این چارچوپ فعالیت‌های تجاری مشترک، در خصوص‌ صنعت با فناوری جدید و پروژه‌های تجاری و سرمایه‌گذاری در بخش‌های انرژی، علوم شیمیایی، زمین‌شناسی، وسایل حمل و نقل، انجنیری برق، ساختمان و دیگر سکتورهای(صنعتی) با ارزش بیشتر از 25 میلیارد دالر، توافق‌ صورت گرفته است. هم‌چنان تذکر یافت که حجم سرمایه‌گذاری چین در ازبکستان از سال 2017 بدین‌سو به 11 ملیارد دالر رسیده است.

رهبران دولت‌های آسیای مرکزی میلیاردها پول‌ کثیف وعده‌ شدۀ چین را بدون تفکر درمورد پیامدهای آن تصاحب می‌شوند، که بعداً آن‌ها را به اجرای‌ بسیاری از خواسته‌های‌ خویش مجبور می‌سازد. وقتی نوبت به پرداخت قرضه‌ها می‌رسد، نتیجه این می‌شود که آن‌ها نه ‌تنها در بدل آن منابع طبیعی بلکه خود زمین‌های آن را نیز تسلیم آن‌ها می‌نمایند. به‌طور مثال، امام علی رحمان، رئیس‌جمهور تاجیکستان 1،158 کیلومتر مربع زمین در کوه‌های بدخشان، که از لحاظ منابع طبیعی غنی می‌باشد، جهت خلاصی از قرضه‌هایش به چین داد!

قرغیزستان نتوانست قرضه‌هایش را به چین واپس دهد، فلهذا مجبورش ساخت تا تنگی مهم استراتژیکی هندوکش را رها نماید که در نتیجه بخش عظیم معادن و کارخانه‌های خود را از دست می‌دهد، و این فقط آغاز کار است.

آیا یک شخص عاقل با شعور سیاسی و صادق به مردمش با هم‌چو اژدهای سیرناپذیر ارتباط قایم نموده و دروازه کشورش را به‌روی آن باز می‌نماید؟! البته که خیر. فقط رهبرانی‌که حفظ کرسی‌های خویش را بالای سرنوشت مردم و سرزمین‌های خود معامله می‌نمایند، می‌توانند به این عمل نفرت‌‌انگیز دست بزنند.

علاوه‌ بر این، تمام جهان شاهد سرکوب وحشیانۀ مسلمانان اویغور توسط چین است، اما هنوزهم اکثریت رهبران مسلمان آسیای مرکزی به‌شمول میرضیایف، در صدد تقویت شراکت در عرصه‌های مختلف با چین است. آن‌ها آرزوهای‌ خویش‌را با پول‌های کثیف چین با دست دادن با "شی جین‌پینگ" و دولت ملحد آن که دستانش با خون مسلمانان اویغور آلوده است، سنجاق زده‌اند، دهان‌شان را مهر زده و حتی اگر باعث تحقیر خودشان هم گردد، چاپلوسی آ‌ن‌ها را می‌نمایند.

ازبکستان هم‌چنان در انتظار این است تا چین در خصوص بحران‌های اقتصادی و کاهش نارضایتی مردم آن‌را کمک و هم‌کاری نماید. انتظار داشتن این امر از یک کشور مثل چین که سیاست خارجی‌اش فقط بر مبنای استعمار اقتصادی‌ استوار است، چیزی جز یک سد بزرگ سکندری سیاسی و اقتصادی‌ نیست. آیا این بسنده نیست تا فقط یک‌بار بر سیاست قرضۀ فریب‌کارانۀ چین که در حق همسایه‌های مان با تاجیکستان و قرغیزستان انجام داده‌اند، نظر اندازیم تا قانع گردیده و برحذر شویم؟! کی این را تضمین می‌کند که آن‌چه بر سر آن‌ها آمد بالای ما نمی‌آید؟ هیچ‌کس! هنوزهم رژیم میرضیایف از این امر پند نمی‌گیرد!  

بنابراين، ما عرض می‎نماییم که قایم نمودن هرنوع رابطه با چین که دشمن سوگند‌ خوردۀ اسلام و مسلمانان می‌باشد، اشتباه است. توقع داشتن خوبی از دشمن، خودکشی است. الله سبحانه و‌تعالی می‌فرماید:

﴿الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِندَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ للهِ جَمِيعاً﴾ [نساء: 139]

ترجمه: کسانی‌که کافران را به جای مؤمنانْ سرپرست و دوست خود می‌گیرند؛ آیا عزت و قدرت را نزد آنان می‌طلبند؟ یقیناً همه عزت و قدرت فقط برای الله است.

ای مسلمانان باعزت! هیچ راه بیرون‌رفتی از این خواری، ذلت و عقب‌ماندگی جز به بازگشت به اسلام با تأسیس دولت مان وجود ندارد که امور مان را بر اساس احکام اسلام تنظیم نماید، درحالی‌که دیگر طریقه‌ها برای ما زند‌گی درخشان و سعادت‌مند به بار نمی‌آورد.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر-ازبکستان

مترجم: ارسلان مبارز

(ترجمه)

عمران خان، نخست‌وزیر پیشین پاکستان به ‌نحو شگفت‌‌انگیز و نمایشی توسط افسران ضدآشوب دست‌گیر گردیده و برای پاسخ‌گویی به اتهامات فساد و فتنه‌انگیزی در محکمه حضور یافت. هواداران خان به جاده‌‌‌‌‌‌ها ریختند، موترها را به آتش زدند و به پایگاه‌های ارتش و هم‌چنان خانه‌های بعضی از فرماندهان‌ حمله نمودند. دست‌گیری و زندانی‌شدن نخست ‌وزیر در پاکستان بی‌سابقه نبوده؛ اما عکس‌العمل علیه ارتش امر جدیدی بود. عمران خان و ارتش برای مدت طولانی باهم روابط گرم داشتند؛ اما روابط آن‌ها وخیم گردیده و به شکل شگفت‌انگیزی خاتمه یافت.

ارتش پاکستان از اولین دهۀ‌ پس از تجزیه توانست قدرت را به دست گیرد؛ طوری‌که اولین نسل از رهبران پاکستان توان رسیدگی به چالش‌های موجود در پاکستان را نداشتند. ارتش پاکستان نقش خود را در آغاز جنگ سرد و زمانی‌که پاکستان به استراتیژی محدود قرار گرفتن امریکا علیه اتحاد جماهیر شوروی پیوست، بر ملاء کرد. تجهیزات نظامی و هم‌چنان کمک‌‌های نظامی و اقتصادی به پاکستان سرازیر گردید که ارتش را به حاکمان واقعی پاکستان تبدیل نمود. ارتش به مرور زمان اسهام خود را گسترش داد و منافع اقتصادی خود را از تجارت گرفته تا زمین و سرمایه ایجاد کرد. امروز ارتش پاکستان به همان اندازه‌ای که یک ارتش است، یک شرکت نیز است. به همین علت ارتش به طور مستقیم در قدرت دخیل است و 31 سال از عمر 76 سالۀ حکومت پاکستان را اداره می‌کند. اما زمانی‌که ارتش در دولت نیست سیاست‌مداران را می‌سازد، آن‌ها را در اطراف و اکناف تغییر و تبدیل نموده و از آن‌ها برای ایجاد تعادل در برابر دیگران استفاده می‌کند. هنگامی‌که که یک سیاست‌مدار ملکی بیش از حد جاه‌طلب گردیده یا جایگاه ارتش پاکستان را به چالش می‌کشد، از صحنه حذف گردیده و یا حتی به دار زده می‌شود؛ مانند ذوالفقار علی بوتو که در سال 1979 به دار آویخته شد.

در دهۀ 2010 ارتش پاکستان زمانی‌که پویایی پاکستان در حال تغییر بود و وضع موجود را تهدید می‌نمود، به عمران خان روی آورد. حمایت جنرال مشرف از جنگ امریکا علیه تروریزم و وضع ممنوعیت به گروه‌هایی که در تلاش برای آزادسازی کشمیر از اشغال دولت هندو بودند، نه تنها لقب "بی‌شرف" را برای او به ارمغان آورد، بل اعتبار ارتش را نیز زیر سوال برد. ارتش مذاکرات را در اواسط دهۀ 2000 با بی‌نظیر بوتو آغاز نمود و سرانجام منجر به این گردید که همسرش، آصف علی زرداری از سال 2008 تا 2013 به سِمَت ریاست جمهوری برسد و سپس نواز شریف از سال 2013 به قدرت باز گردید. تمام نسل پاکستان در جنگ علیه تروریزم و حمله امریکا به افغانستان بزرگ شدند و مشرف، زرداری و شریف را از اشخاص بیرون از احساسات/عاطفه می‌دیدند. هم‌چنان اقتصاد به شدت متضرر گردید، زیرا رهبرانی مانند زرداری به جای کار نمودن بالای سیاست ملی بیشتر به نشستن در کاخ ریاست جمهوری علاقه‌مند بودند. زمانی‌که نواز شریف در سال 2013 سِمَت زرداری را بر عهده گرفت، اوضاع وخیم‌تر گردید. مقامات ارشد نظامی نگران افراطی شدن هرچه بیشتر این نسل جدید بودند؛ چون رژیم، اقتصاد و حاکمان در انتهای مخالفت با احساسات‌ آن‌ها قرار داشتند. در این زمان بود که مقامات نظامی به عمران خان روی آوردند.

عمران خان یک پیشۀ موفق در بازی "کرکیت" داشت که در سال 1992 به عنوان کاپیتان/سرتیم تیم ملی در جام جهانی به اوج شهرت رسید. پس از آن خان یک قهرمان ملی، بازنشسته گردیده و به ساختن اولین شفاخانۀ سرطان پاکستان تمرکز نمود. در سال 1996 خان حزب تحریک انصاف پاکستان (PTI)، جنبش عدالت‌خواهی را تاسیس نموده و اولین تاخت و تاز خود را به هدف دخیل شدن در سیاست ملی انجام داد. لیکن خان برای دو دهه از لحاظ سیاسی در حالتِ از نظر افتادگی باقی ماند، چرا که حزب او برای به دست آوردن هر کرسی در مجلس ملی تلاش می‌کرد تا موقف خان حفظ گردد. خان موفق شد در سال 2013 در مجلس ایالتی خیبر پختون‌خواه برنده شود و این‌جا بود که با پیام‌های ضد آمریکایی و شعارهای ضد فساد هویت خود را بسازد. خان در دوران سیاست پوپیولستی(مردمی)اش شعارهای دولت مدینه، دولت رفاه، عدالت و ریشه‌کن کردن فساد را اتخاذ نمود. در آن زمان پاکستان در هرج و مرج اقتصادی به سر می‌بُرد و سیاست‌مداران کشور را غارت می‌نمودند. اما دو مسئله کلیدی وجود داشت که بعد از مدت‌ زیاد حالتِ از نظر افتادگی سیاسی، سرنوشت خان را تغییر داد. اولین مورد این بود که ارتش به دنبال کسی بود که بتواند اعتماد را به سیستم بازگرداند. از آن‌جایی‌که حزب خان واقعاً در محوریت و شخصیت خودش شکل گرفته بود، ارتش همان کاری را کرد که همیشه انجام می‌داد، تعدادی از سیاست‌مداران را وادار نمود تا احزاب خود را ترک نموده و به حزب عمران خان ملحق گردند. این دو عامل باعث شد که عمران خان در سال 2018 صدراعظم پاکستان گردد.

عمران خان از سال 2018 تا پایان سال 2021 روابط بسیار صمیمانه با ارتش داشت. خان از توصیف ارتش دست بردار نگردیده و آن را ستون کشور خواند. اما در اکتوبر 2021 عمران خان سرنوشت خود را  مهر و موم کرد.

جنرال باجوا ظاهراً یادداشتی را برای اعلان تعدادی از تغییرات کارمندان در ارتش به صدراعظم فرستاد. این چیزی‌ است که همیشه اتفاق افتاده است. فرماندۀ ارتش ترفیع، تقاعد/بازنشستگی و تغییر و تبدیل مأموران و کارمندان را تعیین نموده، سپس حکومت ملکی این‌ تغییرات را اعلام می‌نماید که منظری از دموکراسی را مجسم می‌سازد‌. با این حال، خان پاهای خود را از این مسئله می‌کَشد؛ زیرا سرپرست او جنرال فیض حمید که ظهور خان را سازمان‌دهی کرده بود، از سِمَت رئیس ISI، سازمان جاسوسی پاکستان به فرمان‌دهی ارتش منتقل می‌گردد. برای جنرال باجوا این مسئله خط سرخ بود که هیچ فرد ملکی حتی نباید به فکر عبور از آن باشد. جنرال باجوا با خاندان شریف‌ها‌‌‌ در انگلیس تماس گرفت تا به جنبش دموکراتیک پاکستان (PDM) که ائتلافی از سیاست‌مداران ضد عمران خان و هم‌چنان دنبال قدرت بودند، تشکیلات ارائه نمایند. این مسئله با رأی عدم اعتماد در اپریل 2022 به اوج خود رسید؛ زمانی‌که بسیار از سیاست‌مدارانی که به عمران خان پیوسته بودند و به او کمک نمودند تا به قدرت برسد، او را رها نمودند.

عمران خان حاضر نشد بدون سر و صدا از صحنه کناره‌گیری نماید‌. خان کمپاینی از سخن‌رانی‌ها، راه‌پیمایی‌ها و اعتراضات را تحت عنوان این‌که برکناری او یک توطئه خارجی می‌باشد که توسط آمریکا با سازش با جنرال باجوا طراحی گردیده است، آغاز نمود. خان هم‌چنان این نظریه را ترویج نمود که دزدان قدیمی به قدرت بازگشته‌اند که برای مدت طولانی کشور را غارت نموده بودند.

خان افکار عمومی را به نفع خودش محاسبه نموده بود؛ چنان‌که دولتی‌که جای‌گزین او شده، ولی با اقتصاد دست و پنجه نرم می‌کند و جنرال جدید ارتش که تا هنوز خود را به اثبات نرسانیده و نتیجۀ این محاسبه نشان می‌داد که خان در موضع ضعف نه بل در موضع قدرت است. جنرال باجوا و جنرال منیر هردو در مورد این‌که عمران خان تا چه اندازه در بین جامعه حمایت می‌گردد، اشتباه محاسبه نموده و پنداشتند که می‌توانند مانند ارتش هم‌واره دانه‌های شطرنج را طبق ذوق خود حرکت داده و جابجا نمایند. ارتش سعی بر آن داشت تا از نهادهای مختلف در پاکستان از قوۀ قضاییه گرفته تا رسانه‌ها برای تضعیف عمران خان استفاده نماید. اما عمران خان با موفقیت، افکار عمومی را علیه ارتش شکل داد؛ ارتشی‌که خان آن‌ها را به حمایت از دولتِ پر از غارت‌گران متهم می‌سازد. این سرزمین ناشناخته‌ای برای ارتش است که هم‌واره افکار عمومی را با خود داشت. اکنون ارتش با طرح خودساختۀ‌ خودش مواجه است که حاضر نیست بدون جنگ کنار برود.

عمران خان اکنون باوجودی‌که با دوسیه‌‌های مختلف محکمه روبرو است، خواستار برگزاری تعدادی از راهپیمایی جهت آزادی خود است. حکم دادگاه عالی مبنی بر غیرقانونی بودن دست‌گیری خان توسط نیروهای شبه نظامی، موقعیت خان را بیشتر تقویت می‌نماید. باید دید که آیا ممکن ا‌ست بین دو طرف متخاصم که می‌خواهند بر تخت پادشاهی پاکستان بنشینند، معامله‌ای انجام شود یا خیر؟

نویسنده: عدنان خان

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

 26 شوال 1444هـ.ق.

16 می 2023م.

مترجم:‌ ابوبکر کابلی

(ترجمه)

خبر:

پاکستان و روسیه توافق‌نامۀ تجاری دو جانبه‌ای را به هدف تسهیل هزینۀ تجارت میان دو کشور امضا نمودند. این توافق‌نامه طی یک کنفرانس اقتصادی سه روزه برای کشورهای اسلامی که در 19 می 2023 در کازان- روسیه به پایان رسید، امضا شد. این کنفرانس اشتراک کنندگانی از 85 کشور را گردهم آورد و بستری را برای تبادل مفکوره‌های تجاری ایجاد نمود.

تبصره:

مدتی است در پاکستان روایتی وجود دارد که گویا روسیه با توجه به قرابت جغرافیایی‌اش برای تأمین منافع پاکستان بهترین گزینه می‌باشد، و مانند آمریکا روابط را مقید به شرایط نساخته و با انتقال فناوری و تکنالوژی هم مخالفتی ندارد. این روایت توسط نظامیان پاکستان حمایت گردیده تا استقلال پاکستان را در سیاست خارجی به تصویر بکشاند و تسلیمی رهبری نظام در برابر دساتیر آمریکا را پنهان نماید.

توافق‌نامۀ اقتصادی که اخیراً میان روسیه و پاکستان امضا گردیده، به عنوان مدرکی بر سُست شدن عضلۀ اسلام آباد و رهایی از کنترول آمریکا و هم‌چنان به تصویر کشیدن شجاعت‌اش در شرایطی‌که روسیه به دلیل تجاوزگری‌هایش در اوکراین تحت تحریم‌های شدید غرب قرار دارد، می‌باشد. با این حال، برای چشمان جیوپولیتیک تیزبین هویدا می‌گردد که این روایت نادرست و دور از واقعیت بوده و روابط روسیه و پاکستان تحت پلان‌های آمریکا برای روسیه و پاکستان صورت می‌گیرد.

آمریکا هرگز در بازی نمودن مزدورانش با رقبای آن‌ها و با کسانی‌که آن‌ها را تهدیدی علیه منافع استراتژیک خود تعریف کرده مشکلی نداشته است، بلکه این امر برای تأمین منافع استراتژیک‌اش انجام گردیده است. آمریکا یک قهرمان نیست و از آن‌جایی که به دلیل بحران‌های داخلی و نیاز به استقرار منابع‌اش جهت جنگیدن با سایر نبردها تحت فشار قرار دارد، با برقراری روابط اقتصادی روسیه با مزدور پاکستانی‌اش مشکلی ندارد؛ زیرا این امر برای تثبیت نمودن مزدورش به عنوان یک کابوس برای آمریکا کمک می‌نماید؛ کابوسی‌که عبارت از فروپاشی پاکستان و به دست گرفتن قدرت توسط مسلمانان مخلص و تأسیس خلافت می‌باشد.

از این‌رو، آمریکا از برقراری روابط مزدورانش با رقبای آن، که در این مورد از روسیه به خاطر اهداف استراتژیک خود و یا کمک نمودن به اقتصاد وخیم پاکستان و یاهم پنهان نمودن تسلیمی اسلام آباد در میان افکار عمومی قوی ضد-آمریکایی که در جاده‌های پاکستان وجود دارد، حمایت می‌نماید. داستان مشابهی را می‌توان میان سایر مزدوران آمریکا مانند عربستان سعودی و مصر مشاهده نمود که هردو به دنبال ورود به سازمان BRICS که یک سازمان تحت سلطۀ چین است می‌باشند.

پلان آمریکا برای روسیه هرگز این نبوده که آن‌را نابود کند و یا از فروپاشی کامل آن مطمئن گردد، بلکه در صورت‌های نیاز آن را محدود و منضبط نموده است. آمریکا بر اساس مطالعات اهداف استراتژیک خویش برای قفقاز و آسیای مرکزی به موجودیت روسیه به عنوان یک قدرت منطقه‌ای برای جلوگیری از ظهور خلاء امنیتی و خنثی نمودن تسلط چین بر مناطق کلیدی استراتژیک و جغرافیای اقتصادی، مشکلی ندارد. با این حال، آمادگی این را دارد که در صورت خارج شدن روسیه از خطوط سرخ، آن را منضبط سازد؛ طوری‌که در گرجستان و کریمیه انجام داد و یاهم در موارد دیگر مانند سوریه، که یکی از اهداف طعمه‌گذاری برای روسیه در اوکراین مجازات روسیه به دلیل تجاوز آن از خطوط سرخ در سوریه بود. این امر واضح می‌سازد که چرا آمریکا با هند و پاکستان در ایجاد روابط اقتصادی با روسیه علی‌الرغم تحریم‌های غرب در قضیه اوکراین مشکل نداشته و ندارد. این روابط برای روسیه این امکان را می‌دهد که سر پا بماند و به عنوان یک لنگر در مناطق استراتژیک کلیدی عمل نماید.

در نتیجه روابط اقتصادی روسیه و پاکستان انعکاس‌دهندۀ تغییری در سیاست خارجی اسلام آباد و یا نشان‌دهندۀ استقلال در تصمیم‌گیری‌ها نیست و نمی‌باشد، بلکه آن‌ها بر اساس پلان‌های آمریکا باهم روابط قایم می‌نمایند. در واقع، استقلال استراتژیک پاکستان زمانی به دست می‌آید که تشکیلات نظامی پاکستان خودرا از واسکت مستقیم آمریکا جدا ساخته و به مسلمانان نصرت دهند؛ مسلمانان مخلصی که ارادۀ احیای خلافت را نه تنها بخاطر آزادی پاکستان بلکه بخاطر آزادی تمامی سر زمین‌های اسلامی دارند.

نویسنده: محمد ابو داوود

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

8 ذوالقعده 1444هـ.ق.

یک‌شنبه 28 می 2023م.

مترجم: عبدالرحمن قاطع