Hizb-ut Tahrir, bugün, Basın Kulübünde "Küresel Durgunluk ile Bangladeş Üzerine Etkisi ve Alternatif İslâmî İktisat" başlıklı ekonomik bir konferans düzenledi. Konferans şu üç konuşmayı içermiştir:

1. Kapitalizm, Enflasyon Mirası Bırakmakta ve Krizler Doğurmaktadır.

2. Mevcut Küresel Durgunluğun Sebepleri ve Kapitalizmin Çözümlerinin Başarısızlığı.

3. Hilâfet'in Gölgesindeki İslâmî İktisat Nizamı, Ekonomik Krizlerden Uzaktır.

Konuşmaları Hizb-ut Tahrir / Bangladeş Resmi Sözcüsü Muhyiddin Ahmed, Hizb'in üyesi Ebû Hamza el-Me'mun, Hizb'in üyesi Mahmud el-Hasan Fâyez, Resmî Sözcü Yardımcısı Murşid-il Hakk yaptı ve Hizb'in üyesi Mustafa Minhaz da onlara eşlik etti.

Sayın Mahmud el-Hasan Fâyez, "Kapitalizm, Enflasyonu Mirası Bırakmakta ve Krizler Doğurmaktadır" başlıklı konuşmasında, mevcut ekonomik felaketin sorumlusunun, mutlak mülk edinme özgürlüğü, dağıtıma önem verilmeksizin üretime odaklanılması, kâğıt paranın altın ve gümüşe konvertibl olmaması, faizli banka sistemi, spekülasyonlara dayalı finans sektörü gibi Kapitalizmin temel kaideleri olduğunu açıkladı.

"Mevcut Küresel Durgunluğun Sebepleri ve Kapitalizmin Çözümlerinin Başarısızlığı" başlıklı ikinci konuşmayı ise Sayın Ebû Hamza el-Me'mun yaptı ve konuşmasında şöyle dedi: Amerika Birleşik Devletleri'ndeki malî piyasaların çöküşüne, ardından da diğer malî piyasalara yayılmasına sebep olan, maddî menfaat ve tamahkârlık üzerine kurulu Kapitalizm akliyetidir. Zira Amerika, ekonomik daralmadan ve bunun peşi sıra yabancı yatırımcıların şirketlerinin kredi piyasalarından çekilmesinin takip etmesinden korktuğu için 2001 yılındaki faiz oranını %6.5'den %1'e düşürmüştür. Bunun ardından Amerikan Federal Bankası [FED], 2005 yılında, faiz oranlarını yükseltince tüm yatırım sektörlerini etkileyecek şekilde kredi alanlar borçlarını ödemekten aciz kaldılar. Dolayısıyla şu an meydana gelen durgunluğa sebep olan ekonomik kriz hâsıl oldu. Bu krize karşı koymak için de Amerika Birleşik Devletleri ile Avrupa Birliği, borç krizini çözmek için daha fazla kâğıt para basmak, faiz oranını indirmek ve korumacı yasalar benimsemek olmak üzere pek çok kurtarma planı uyguladılarsa da bu planların hepsi de başarısız oldu. Çünkü bu, hastanın ilaçla, hatta ilaçlarla tedavisinin imkânsızlığından kaynaklanmaktadır. Zira sorun, Kapitalizmin bizzat kendisidir ve Kapitalizmin kurtarılması girişiminin çözüm olması imkansızdır.

Böylece bu krizle karşı karşıya kalan Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği, borç krizini çözmek için daha fazla kâğıt para basmak, faiz oranını indirmek ve koruyucu yasalar benimsemek gibi pek çok kurtarma planları uygulamışlar ancak tüm bu projelerinde başarısız olmuşlardır. Çünkü hastalığın hastalıkla bilakis ilaçla tedavi edilmesi mümkün değildir. Zira sorun çözüme imkân vermeyen bizzat Kapitalizm ve Kapitalizm'in kurtarma girişimidir.

Muhyiddin Ahmed, "Hilâfet'in Gölgesindeki İslâmî İktisat Nizamı, Ekonomik Krizlerden Uzaktır" başlıklı konuşmasında şöyle demiştir: Şu anda Bangladeş'teki ihracat sektörü, küresel durgunluk sebebiyle sıkıntı çekmektedir. Bunun nedeni ise, Bangladeş ekonomisinin Kapitalist bir sistemle idare edilmesinin yanı sıra Bangladeş'teki ekonominin, sömürgeci devletlere hizmet etmek üzere tasarlanmış olmasıdır.

Muhyiddin Ahmed şöyle ekledi: Daha önce Komünizm nizamının helak olduğuna şahit olduğumuz gibi artık Kapitalizm nizamının mevcut olduğu şu anda Müslümanların bu nizamı sırtlarının arkasına kaldırıp atmalarının vakti de gelmiştir. Zira kâinatın yaratıcısı Allah [Subhânehu ve Te'âla], dağıtımda adaleti ve insanlar için huzuru gerçekleştirecek olan krizlerden beri bir iktisat nizamının da dâhil olduğu kapsamlı bir nizamı bizlere şeriat kılmıştır. Bunun yanı sıra İslâm, ekonomik krizlerin ortaya çıkmasıyla ilişkisi olan tüm hususları da haram kılmıştır. Şunlar gibi:

• İslâm, faizin tüm şekillerini haram kılmış ve ihtiyacı olanlara yardım etmesi için faizsiz krediler vermesini devlete farz kılmıştır. Mesela Beyt il-Mal'da, ihtiyacı olanlara kredi temin etmek amacıyla bir daire vardır.
• Yine İslâm, teslim alınmaksızın yapılan alış-verişi ve insanın mülk edinmediği şeylerin alış-verişini haram kıldığı gibi mülkiyet özgürlüğü adı altında Kapitalist ekonomik sistemde serbest olan ihtikâr ile spekülasyonu da haram kılmıştır.
• Yine İslâm, devletin para esasının altın ve gümüş olmasını farz kılmıştır. Dolayısıyla devlet, kâğıt para basmak istediğinde tamamıyla altın ve gümüşe konvertibl olmalıdır. Ayrıca devletlerin para birimlerini birbirlerine endekslemeleri de caiz değildir. Bilakis devletlerin parası, diğer paralardan bağımsız ve değeri de sınırlı, sabit ve hakiki olmalıdır.
• İslâm, petrol, maden, enerji kaynakları ve benzerleri gibi genel mülkiyet dahilinde olması gereken kamu kuruluşlarının fertler ve şirketler tarafından mülk edinilmesini haram kıldığı gibi maddi bir karşılık olmaksızın insanlara bu kaynaklardan faydalanma imkânı vermesini de devlete farz kılmıştır.

Son olarak; Muhyiddin Ahmed, insanları, İslâmî İktisat Nizamı'nı tatbik edecek, emniyet ile güvenliği sağlayacak ve beşerî krizlere son verecek olan Hilâfet Devleti'nin ikamesi için çalışmaya davet etti.

Muhyiddîn Ahmed

حزب التحرير

Hizb-ut Tahrir
Resmî Sözcüsü ve Genel Koordinatörü
Bangladeş

Hizb-ut Tahrir / Lübnan Medya Bürosu Başkanı Ahmed el-Kasas, Hizb'in Trablus'taki ana merkezinde yapılan genel bir buluşmada Lübnan halkını cezbeden keskin siyasî kutuplaşmalardan bağımsız bir şekilde İslâmî ideolojik itibarlara binaen Lübnan parlamentosu seçimleri hakkındaki Hizb'in tutumunu açıkladı.

Konuşmasında şöyle geçmiştir:

Seçim sürecine yönelik ideolojik tutum, bu sürece ilişkin şer'î hükmün bilinmesi için öncelikle bu sürecin vakıasının idrak edilmesini gerektirir. Bu seçimler, şeklen de olsa aslında "demokratik" nizama istinat ettiğine göre bu nizamdaki seçimlerin rolüne izahat getirilmesi kaçınılmazdır.

Demokratik nizam şu iki kaideye dayanır: Egemenlik halka aittir ve otoritenin kaynağı halktır. Birinci kaideye -ki en önemli olanı budur- gelince; devletin insanların işlerini güttüğü yasalar ile kanunların konulmasında hak sahibinin bizzat insanların olması demektir. İkinci kaideye gelince; bu da yöneticileri seçme, onları gözetme, onları muhasebe etme, dahası bazı nizamlarda onları görevden alma hakkını halka vermektedir. -Nizamların genelinde devlet başkanını seçme dışında- halkın bu yetkileri doğrudan kullanmasına imkân olmamasından dolayı bu nizam, bu yetkilerin kullanılması hususunda kendilerine vekil olmaları amacıyla milletvekillerinin insanlara vekil olmasına itimat etmiştir. Dolayısıyla seçilmiş meclis, yasamada ve kanunların konulmasında insanlara vekil olmakta ve yasama otoritesi olarak vasıflanmaktadır. Aynı şekilde yürütme otoritesinin gözetiminde ve muhasebe edilmesinde de onlara vekil olmaktadır. Bazı nizamlarda ise, devlet başkanının seçilmesi hususunda insanlara vekâlet etmektedir.

Kimilerinin insanlığın eriştiği siyasî hayatı uygulama metodunu ortaya çıkarmış olması vasfıyla tüm milletlerin ve halkların güvenine laik "modern" yönetim nizamı olarak addettiği bu nizam, gerçekte dini hayattan, yani toplumdan, devletten ve yasamadan koparma akîdesine dayanan muasır Batı hadaratının kimliğinden kaynaklanan nizamdan başka bir şey değildir. Fiilen yada şeklen olsun bu nizamın dünyanın sair devletlerinde yayılması ve tatbik edilmesi ise yaklaşık iki asırdan beri milletleri ve toplumları istila etmeye başlayan muasır Batılı hadaratının hegemonyasının sonucundan öte bir şey değildir. Fikirleriyle ve nizamlarıyla bu hadaratın istila ettiği milletlerden biri de Lübnan beldesinin de dâhil olduğu İslâmî âlemdir.

İslâmî akîdeye olan imanlarının kendilerine farz kılmasından ötürü İslâmî Ümmetin itimat etmesi gereken yönetim nizamına gelince; hem kendisinden kaynaklanan esas -ki o, İslâmî akîdedir-, hem üzerine dayandığı kaideler, dolayısıyla tafsilat bakımından bu nizamdan tamamen farklıdır.

İslâm'da yönetim nizamının üzerine dayandığı en önemli kaide: Egemenliğin şeriata ait olmasıdır. Nitekim Allahu Te'alâ'nın şu kavli gibi: [إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّه] "Muhakkak ki hüküm ancak Allah'a aittir." ^{[Yusuf 40]}

Delaleti kat'î Kur'ân âyetleri, bu kaideye delalet etmiştir. Burada hükmün manası, yasama demektir. Yani emir, nehiy ve ibahat olup otorite ve siyasetin uygulanması demek değildir. Yine Allahu Te'alâ'nın şu kavli gibi:

وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُوْلَئِكَ هُمْ الْكَافِرُونَ "Her kim Allah'ın indirdikleri ile hükmetmezse (yönetmezse), işte onlar kâfirlerin ta kendileridir." ^{[el-Mâide 44]}

Ve şu kavli:

وَلاَ تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَـذَا حَلاَلٌ وَهَـذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى اللّهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْكَذِبَ لاَ يُفْلِحُونَ "Dillerinizin uydurduğu yalana dayanarak "Bu helâldir, şu da haramdır" demeyin. Aksi halde Allah'a karşı yalan iftirâ etmiş olursunuz. Kuşkusuz Allah'a karşı yalan iftirâ edenler asla iflâh olmazlar." ^{[en-Nahl 116]}

Aynı manaya delalet eden pek çok benzeri âyet vardır. Dolayısıyla İslâm nizamında İslâmî devletlerin genelinde şeklen tatbik edilen demokratik nizamdaki mevcut manasıyla yasama otoritesi diye bir şey yoktur. Bilakis İslâmî nizamda yasamaların kaynağı, şer'î fakihler içerisinden müçtehitlerin istinbat ettiği Kur'ân ve Sünnetten olan vahiy nasslarıdır. Hakkında müçtehitlerin ihtilaf ettiği içtihadî hükümleri benimseme yetkisi ise İslâm nizamlarının tatbiki ve işlerinin gözetilmesi hususunda Ümmetin kendisine vekil olarak seçtiği devlet başkanına aittir. Böylece bu fıkhî içtihatlardan delilini en güçlü gördüğüne itimat ederek Allahu Te'alâ'nın şu kavline binaen bu gözetimine bağlı kalır:

أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنْكُمْ "Allah'a, Rasulü'ne ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin." ^{[en-Nisâ' 59]}

Binaenaleyh yasamada insanlara vekil olan ve yasama otoritesi diye isimlendirilen meclise İslâm nizamında yer yoktur. Çünkü İslâmî devlette egemenlik, İslâmî şeriata aittir ve devlet başkanı olan Halîfe, insanların işlerini gözetmek amacıyla şer'î hükümlerden ve idarî kanunlardan gerekli olanları benimsemekle görevlidir.

Ancak bu demek değildir ki İslâmî nizamda seçimler yoktur. İslâm'da yönetim nizamının üzerine dayandığı ikinci kaide: Otorite, Ümmete aittir. Bu kaidenin manası, Ümmetin işlerini gözetecek devlet başkanını seçmede hak sahibi Ümmettir demektir. Dolayısıyla şer'î bey'at yoluyla Ümmet tarafından görevlendirilmedikçe bir kimsenin devlet başkanı olması caiz değildir. Ayrıca Ümmet, bu bey'attan sonra da kusur gösterir, kötülük eder veya zulmederse yöneticiyi gözetmek, ona nasihat etmek ve onu muhasebe etmek yoluyla otoritedeki hakkını kullanmaktan mesul olarak kalır... Ümmetin faydalandığı bu salahiyeti yerine getirmesi ise pratik bir vesileyi gerektirir. Bu ise -özellikle Ümmetin yayılımının genişlemesi ve sayısının artması göz önüne alındığında- ancak seçimler ile gerçekleşir. Dolayısıyla seçimler, Ümmetin bey'atına müstahak olan kişinin seçilmesinin pratik vesilesidir. Aynı şekilde otoritenin muhasebesinde, devletin gözetilmesinde, taleplerini ve şikayetlerini dile getirmede Ümmete vekil olacak vekillerin seçilmesinin pratik vesilesi de seçimlerdir. İşte onlar, Ümmet Meclisi'dir ve devlet başkanı adaylarını sınırlandırmak veya devlet başkanını seçmekle yetkilendirilmeleri dahi mümkündür.

Binaenaleyh demokratik nizamdaki seçimler ile İslâmî nizamdaki seçimler arasındaki esas fark, birincisi yasamanın yürütülmesi amacıyladır ki bu, Allahu Te'alâ'nın insana haram kıldığı bir husustur. İkincisi ise, işlerini gözetmesi için devlet başkanını seçecek olan kimselere Ümmetin verdiği mücerret bir vekâlettir veya muhasebe ve görüş aktarımı hususunda kendisine vekil olacak kimseye vekâlet vermektir.

Lübnan'daki parlamento seçimlerine gelince; -teorik bile olsa- demokratik sisteme göre yasama seçimleri olmasının yanı sıra gerçek manadaki siyasî uygulamadan oldukça uzak olan Lübnan örflerine ve kanunlarına göre gerçekleşmektedir. Dolayısıyla parlamento sandalyesi için birbirleriyle rekabet edenler nezdinde gerçek siyasî bir programa yer yoktur ve birbirileriyle çatışan gurupların sunduğu siyasî programların hepsi bir kağıt parçasından ibarettir. Bu seçimlerin ortak karakteri, devletlerarası siyasetin rolü ile bağlantılı bölgesel çatışma bağlamında ülkenin aralarında taksim edildiği iki gurup arasındaki rekabettir. Bu iki guruptan biri, sandalye çoğunluğunu kazandığında zafer elde eden bu gurubun gerisinde duran bölgesel taraftır. Sandalye çoğunluğunu diğer gurup kazandığında zafer elde eden diğer bölgesel taraftır. Her iki durumda da Lübnan'daki siyasî karar, herhangi devletlerarası bir iradenin ipoteği altında kalmaktadır. Dolayısıyla Lübnan içerisinde gerçek siyasî bir karar yoktur. Bilakis onun kararları, sınır dışından gelmektedir. Binaenaleyh oy sandığına giden bir seçmenin rolü, sınırların ötesinden gelen iki siyasî karardan birinin öne çıkmasına katkıda bulunmaktan başka bir şey değildir. Oysa bu iki siyasî karardan hiç biri ne seçmene, ne onun maslahatına, ne de hayatî veya dönemsel meselelerine önem vermektedirler.

Gerek aday, gerekse seçmen olsun bu seçimler hakkındaki şer'î hükmü detaylı bir şekilde açıklamak istediğimizde deriz ki:

Madem ki seçim; seçmenin adayı vekil göstermesi -ki İslâm'da vekâlet, meşruu bir fiilde vekâlet olduğu sürece caizdir- ve siyasî hususta, yani işlerini gözetme hususunda görüşlerini ifade etmede adayın insanlara vekil olmasıdır o halde esası üzerine seçildiği ve seçilmesinden sonra da bağlı kalacağı şer'î sabitleri programına dâhil etmesi şartıyla onun aday olup seçilmesi caizdir. Bu sabitler ise şunlardır:

1. İslâmî devletin enkazı üzerine ülkede tatbik edilen ve İslâm nizamı ile değiştirilen beşerî anayasa ile kanunlara muvafakat etmemesi.

2. Beşerin yasamada bulunma hakkının olmamasından ve Müslümanların hayatında egemenliğin İslâmî şeriata ait olması gerekliliğinden dolayı yasamaya katılmaktan imtina etmesi.

3. Şu iki sebepten dolayı cumhurbaşkanı seçimine katılmaktan imtina etmesi. Birincisi: Çünkü Müslümanlara bir gayr-i müslimin hükmetmesi, Allahu Te'alâ'nın şu kavline binaen caiz değildir:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنْكُمْ  "Ey İmân edenler! Allah'a, Rasulü'ne ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin." ^{[en-Nisâ' 59]}

İkincisi: Çünkü o, Allah'ın inzal ettiklerinden başkası ile hükmetmektedir.

4. Beşerî anayasa ile kanunları tatbik eden yürütme otoritesi olmalarından, yani yine Allah'ın inzal ettiklerinden başkasıyla hükmetmelerinden dolayı hiç bir hükümete güvenoyu vermemelidir.

5. İslâmî olmayan bir sistem esasına göre belirlenmesinden dolayı malî bütçelerin onaylanmasına katılmamalıdır. Ki o, faiz ve şeriatta haram olan diğer malî işlemlerin içine boğulmuş kapitalizm sistemi olmasının yanı sıra ülke ekonomisini, devletlerarası ekonomik örgütler ile insan servetlerini yağmalayan kapitalist şirketlere boyun büker hale getirmiştir.

6. Şeriata muhalif anayasal ve hukuksal bir esasa göre onaylanmasından dolayı otoritenin yaptığı devletlerarası anlaşmaların onaylanmasına katılmamalıdır. Ayrıca bu anlaşmalar, çoğu zaman Ümmet aleyhine büyük devletlere yol/egemenlik vermektedir. Oysa Allahu Te'alâ şöyle buyurmaktadır:

وَلَن يَجْعَلَ اللّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً  "Muhakkak ki Allah, Kâfirler için Mü'minler aleyhine asla bir yol (egemenlik) kılmayacaktır!" ^{[en-Nîsa 141]}

7. Beşerî anayasa ve kanunlar esasına göre değil, İslâmî şer'î hükümler esasına göre yürütme otoritesini muhasebe etmelidir. Çünkü Allahu Te'alâ şöyle buyurmaktadır:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ "Ey İmân edenler! Allah'a, Rasulü'ne ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin. Eğer herhangi bir hususta anlaşmazlığa düşerseniz, gerçekten Allah'a ve Âhiret Günü'ne inanıyorsanız, onu Allah'a ve Rasulü'ne döndürün. Bu, hem daha hayırlı hem de netice bakımından daha güzeldir."^{[en-Nisâ' 59]}

8. Seçim kampanyasında, siyasî programlarında ve tutumlarında İslâm hükümlerine bağlı kalmayan adaylarla işbirliği içerisine girmemelidir. Çünkü bu işbirliği ile onların çizgisini onaylamış ve seçmenini onları seçmeye davet etmiş olur. Oysa Allahu Te'alâ şöyle buyurmaktadır:

وَتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ "Birr (iyilik) ve takvâ üzerine yardımlaşın! Günah ve düşmanlık üzere yardımlaşmayın!" ^{[el-Mâide 2]}

Dün sabah, sözde Uluslararası Lahey Adalet Divanı binasında, Ebiyi bölgesi sınırları üzerinde Hükümet ile Halkçı Hareket arasındaki anlaşmazlığı çözmek için Daimi Tahkim Mahkemesi huzurunda sözlü yargılama oturumları başladı.

Lahey'de meydana gelenler bağlamında aşağıdaki hususları açıklamak isteriz:

1. Aynı beldenin bölgeleri içerisindeki sınırların çizilmesi idarî bir iştir. Dolayısıyla buna uluslararası bir nitelik kazandırılması ve davanın uluslararası bir mahkemeye götürülmesinin pratik manası, Sudan'ın artık aralarındaki sınırlar üzerinde çekişen iki devlet haline gelmesidir.

2. Bölünme süreci, bunun öncesinde Ebiyi protokolüne ilişkin sömürgeci Batının, özellikle Amerika'nın yürütme hedefi, bu bölgedeki servetler ile petrole ilişkin sömürgeci bir hedeftir.

3. Bölgeye "Dinka veya el-Mesîra" kabilelerinden hangisinin daha önce geldiğinin araştırılması caiz değildir. Önemli olan onların aynı beldede olmalarıdır ki o da Sudan'dır. İslâm'da arazinin mülk edinilmesi ise, kabilevî esas üzerine olmayıp ancak ferdî esas üzere olur. Nitekim SallAllahu Aleyhi ve Selem şöyle buyurmuştur:

مَنْ أَحْيَا أَرْضًا مَيْتَةً فَهِيَ لَهُ "Her kim ölü bir araziyi ihya ederse o, onundur."

Ve şöyle buyurmuştur:

مَنْ أَحَاطَ حَائِطًا عَلَى أَرْضٍ ، فَهِيَ لَهُ "Her kim bir araziyi çevirirse o, onundur."

Meralara gelince; devletin tüm tebaası için genel bir mülkiyettir. Arazileri işgal ettikleri sırada İngilizlerin Sudan'da yaptığı en tehlikeli şey, arazinin tekelcilik, yani bir kabilenin dârı olması esası üzerine verilmesidir. Nitekim bu amelin, toprağa ilişkin İslâm'ın hükümlerine muhalif olmasının ötesinde vakıa olarak da bozukluğu ortaya çıkmıştır.

4. İslâm'da yönetim, merkezidir. İdare ise, devletin yönettiği beldelerin birimlere ayrıldığı, her bir birimin vilâyet olarak isimlendirildiği ve her bir vilâyetin de âmillik olarak isimlendirilen birimlere ayrıldığı adem-i merkeziyetçilik esasına dayanır... Nebî SallAllahu Aleyhi ve Sellem'in yaptığı da işte budur. Zira o, açık bir tahdit ile yeri belirlenmiş beldelerdeki imâratlara vâli atıyordu. Nitekim Amr İbn-u Hazm'ı Yemen'e, el-Alâ İbn-u Hadramî'yi Bahreyn'e vâli olarak atadığı gibi başkalarını da vâli olarak atamıştır. İslâmî Devlet de tarihi boyunca bu minval üzere seyretmiştir; işlerini vâliler ve âmiller üstleniyor ve Hilâfet Devleti'nin yönettiği her beldede araziyi fertler mülk ediniyor, kamu mülkiyetinden olan meralar ve benzerleri devletin tüm tebaasının faydasına sunuluyordu.

İrademizin kâfir Batıya ipotek edilmesi, şeriata muhalif olmasının ötesinde ona kadim rüyası olan Sudan'ın Güneyini parçalamayı geçekleştirmesi, ardından da Ebiyi bölgesinin müdahale için bir gerekçe olacak şekilde çatışma mahalli olarak bırakmasına fırsatı vermektedir. Böylece bugün olduğu gibi kâfire üzerimizde otorite vermiş olacağız. Oysa Allahu [Azze ve Celle] şöyle buyurmaktadır:

وَلَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلاً  "Şüphesiz Allah, Kâfirler için Mü'minler aleyhine asla bir yol (otorite) vermeyecektir!" ^{[en-Nîsâ 141]}

Ayrıca kâfir Batının mahkemelerine muhakeme olmak Allahu Te'alâ'nın şu kavlinden dolayı şer'an caiz değildir:

َلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آَمَنُوا بِمَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلالا بَعِيدًا "Sana indirilene ve senden önce indirilenlere inandıklarını iddia edenleri görmedin mi? Tâğutu küfretmekle emrolundukları halde ona muhâkeme olmak istiyorlar. Oysa şeytan, onları büsbütün saptırmak istiyor"^{[en-Nisâ 60]}

Binaenaleyh mesele, küfrün evrensel mahkemelerinden geri çekilmeli, İslâm esası üzerine çözülerek iş nisabına iade edilmeli, ülkenin birlik üzerek kalması için çalışılmalı, parçalanmasına ve bölünmesine izin verilmemelidir. Bu da belaların başı ve musibetlerin anası olan başta Nifaşa Anlaşması olmak üzere batıl üzerine bina edilen tüm anlaşmaların reddedilmesi ile olmalıdır.

İbrâhîm Usmân [Ebu Halîl]

حزب التحرير
Hizb-ut Tahrir
Resmî Sözcüsü
Sudan Vilâyeti

Cakarta / Endonezya

H. 21 Rabî-ul Âhir 1430
M. 17 Nisan 2009

Cakarta Telcomcell Şirketi Genel Müdürü'ne;

es-Selâmu Aleykum ve Rahmetullahi ve Berakâtuhu;

Sizlere, Hizb-ut Tahrir / Endonezya'nın İslâmî beldelerin ilerlemesine, selametine ve güvenliğine önem veren bir İslâmî hareket daveti olduğunu açıklamak için bu mektupla başladık. Ki kapasite olarak dünyanın en büyük beldesi olması itibarıyla buna Endonezya da dâhildir. Bildiğimiz üzere Endonezya, bizzat kendi kararını ve kendi bölgelerinin selametini koruyup kendi güvenliğine hırs göstermedikçe kalkınma ve ilerleme alanında gelişme amellerinde bulunmaya muktedir değildir. Buna göre bölgelerinin selametini, güvenliğini tehdit edecek ve bizzat kendi kararlarına etki edecek bir tehlikeye yol açan her amel veya her program engellenmelidir.

Bunun gerçekleşmesi için de sizleri, bu mektup yoluyla "Evrensel Sosyal Yükümlülük / USO", yani posta ve iletişim araçlarında evrensel toplumun yükümlülüğü adlı programınızda "Shiron" ve "Gilat" gibi "İsrail" ürünlerini kullanmamaya davet ediyoruz. Bu program yoluyla ülkenin dört bir tarafının 8000 bin noktasında şebeke kurulacaktır. Yine sizleri fiilen muharip devletlerin ürünlerini de kullanmamaya davet ediyoruz ki aslında bu devletler, tamamen Amerika ve İngiltere gibi sömürgeci devletlerdir.

Bu programda "İsrail" ve fiilen muharip olan diğer devletlerin ürünlerinin kullanılması şer'an haramdır. Ve bu, sömürgeci devletlerin Endonezya'daki birçok bölgeden oldukça kolay bir şekilde malumat elde etmelerinin önünü açmasının yanı sıra şebeke bakımında çalışan -büyük ihtimalle Yahudi güçlerdendir- sağlayıcı şirketi, şebekenin bulunduğu her yerde Endonezya'daki müteaddit bölgeleri ziyaret etme hakkına sahiptir. Yine üst fiyat sınırından oldukça uzak bir şekilde sağlayıcı şirketin ucuz tedarikine bakıldığında Yahudi devleti tarafından geniş çaplı bir müdahalenin olması da muhtemeldir. Bunun da "İsrail" ürünlerinin kullanımına yönelik teşvik yöntemi olarak algılanması mümkündür.

Tam olarak korktuğumuz şey ise "Telcomcell'in" yanında 8000 bölgede şebeke kurulduğunda ülkenin tüm bölgelerinde güvenli bir mekânın kalmayacak olmasıdır. Çünkü 8000 şebekeye ürünler tedarik edilmesiyle neredeyse "İsrail", Endonezya'daki iletişim araçları ağına sahip olacak ve bu ağ, Endonezya'daki diğer iletişim araçları ağlarının işini bitirecektir. Bu şebeke fiilen yapıldığında hayatın bütün yönleri risk altına girecektir. Yine para ve dağıtım işi risk altına gireceği gibi bölgesel hükümet, din ve eğitim makamlarının hepsi de risk altına girecektir.

Endonezya, egemenlik sahibi bir devlet olduğuna göre derhal bu tehlikeleri engellemelidir. Bunun yolu ise, ancak "İsrail" ürünlerinin ve fiilen muharip devletlerin ürünlerinin kullanılmamasıdır. Bu program tamamlandığında Endonezya artık egemen devlet vasfını kaybedecektir. Çünkü her yönüyle Endonezya, haricî gözetim altında olacak ve bunun sonucunda da kapasite olarak dünyanın en büyük İslâmî beldesi olan ülkenin istikrarını ve birliğini tehdit eden hareketler ile söylentiler ortaya çıkacaktır. Bu program sürdürülmesi halinde bu, sadece Allah'ın hurumatlarına yönelik büyük bir saldırı olmayıp bilakis büyük bir riske yol açacaktır. Buna binaen iş işten geçmeden bu programın engellenmesi gerektiğini bir kez daha yineliyoruz. Ve's Selâmu Aleykum ve Rahmetullahi ve Berakâtuh