(ترجمه)

همه ما می‏دانیم که در این روزها عادی زندگی نمی‏کنیم. چگونه می‏‏‏توانیم عادی زندگی کنیم؛ در حالی‌که با چشم‏های ‏‏‏‏خود واقعیت زندگی مسلمانان را در گوشه و کنار زمین مشاهده می‏کنیم! آنچه باعث می‏شود متحمل چنین دردی شویم، وضعیت ناخوشایندی‌ست که امت بزرگ اسلامی در آن به سر می‏‏‏برد؛ امتی‌که الله متعال آن را امت گزیده‌ای خوانده که برای مردم(بشر) بیرون شده. کسی بیشترین درد را متحمل می‏شود که وضعیت گذشته و وضعیت کنونی امت را بشناسد و بیشترین درد را کسی دارد که تفاوت ویژگی این امت در نصوص قرآن و حقیقتی را ‌که در آن به سر می‏‏‏بریم، درک می‏‏‏کند.

توضیح وضعیت امت بر هر مسلمانی آسان است، اما بیشتر افراد نمی‏‏‏‏توانند تشخیص دهند که چه عاملی باعث شده به چنین وضعیتی دچار شویم. این ناتوانی از لابلای پاسخ‏هایی‌که به این سوال مردم داده می‏‏‏شود، آشکار می‏‏‏گردد: چرا وضعیت‏مان این‌گونه است؟

چنانچه برخی می‏‏‏گویند؛ دلیل آن نبود دوستی و محبت در میان مان است و برخی می‏‏‏گویند، ما لیاقت بهتر از این را نداریم. عده‌ای مشکلاتی را که با آن روبرو هستیم، بخاطر گسستگی اخلاقی در جامعه می‏‏‏دانند. لذا لیست پاسخ‏های دلیل از دست رفتن زندگی با عزت این امت بزرگ، طولانی می‏‏‏شود.

الله سبحانه و تعالی در چنین وضعیتی ما را رهنمایی نموده که به علما و طالب العلم‏ها مراجعه نماییم تا دلیل این وضعیت ناخوشایند را برای‌مان بیان نمایند. الله متعال فرموده است:

﴿فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾ (نحل: 43)

ترجمه: پس اگر نمی‏‏‏‏دانستید از اهل ذکر جویا شوید.

 پس امناء رسولان در این همه بدبختی‌ها کجا هستند؟

با رفتن به نزد علما و طالب العلم‏ها ‏‏‏‏می‏‏‏بینیم که تازیانه برداشته، آماده شلاق زدن امت هستند(مگر کسی‌که الله به او رحم نموده باشد) و هیچ پاسخ و راه‌حلی در نزدشان نیست، جز تقویت چیزی‌که مردم به گفتن آن عادت دارند، چنانچه می‏‏‏گویند؛ وضعیت شرارت‏باری‌که امت در آن به سر می‏‏‏برد، بخاطر عدم همدیگرپذیری و نبود اخلاق حمیده، و از این قبیل جواب‌هایی‌که هیچ سود و نفعی ندارند، آن‌ها امت را مسئول این وضعیت می‏‏‏دانند و این علتی است که در پشت آن نهفته است. بناءً کسی‌که به نزدشان برود، پاسخ درستی دریافت نمی‏‏‏‏کند؛ چنانچه این سخن بر مصداق آن است: هرچه بگندد نمکش ‏‏‏می‌زنند، وای از آن روزی‌که بگندد نمک.

امروزه علماء چگونه می‏‏‏توانند باعث تقویت وضعیت نابسامان امت شوند؛ در حالی‌که فرموده الله را تلاوت می‏‏‏کنند:

﴿إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلَّا النَّارَ وَلَا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلَا يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾  (بقره: 174)

ترجمه: آنان که پنهان دارند آیاتی از کتاب آسمانی را که الله فرستاده بود و آن را به بهای اندک فروشند، جز آتش جهنّم در شکم نمی‌برند و در قیامت الله با آن‌ها سخن نگوید و (از پلیدی عصیان) پاکشان نگرداند، و هم آنان را در قیامت عذابی دردناک خواهد بود.

آیا این حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم را نخوانده اند:

«مَن کَتَمَ عِلماً ألجمَهُ الله بلجامٍ من نار یومَ القیامة؛ کسی‌که علمی را کتمان کند، الله در روز قیامت با لگامی از آتش آن‌ها را افسار می‏‏‏کند.»

یا این‌که از کتاب الله فقط مخارج حروف، احکام تلاوت و تجوید و از احادیث پیامبر صلی الله علیه وسلم فقط متن و سند، آن‌ها را مشغول ساخته؟!

ابونعیم در حلیه از ابن عباس از رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت نموده که فرمودند:

«صنفان مِنَ الناس إذا صلحا صلح الناسُ و إذا فَسَدَ فَسَدَ الناسُ: العلماء و الأمرا؛ دو گروه از مردم هستند که اگر آن‌ها درست شوند، مردم درست می‏‏‏شوند و اگر فاسد گردد، مردم فاسد گردد؛ علما و زمام‏داران.»

این دو گروه از مردم رأس البلاء هستند، چنانچه رسول الله صلی الله علیه وسلم عالمی‌ را که با پادشاهان مراوده می‏‏‏کنند، دزد خطاب نموده که باید از آن برحذر بود. دیلمی در مسند الفردوس از عبی هریره رضی الله عنه روایت نموده رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«إذا رأیت العالم یخالط السلطان مخالطة کثیرة فاعلم أنه لص؛ وقتی عالم را دیدی که زیاد با پادشاه مراوده دارد، بدان که او یک دزد است.»

علما بر منبر رسول الله صلی الله علیه وسلم بالا می‏‏‏روند و به مردم چیزهایی می‏‏‏گویند که به وضعیت مردم ارتباط ندارد. از این رو مردم در یک وادی و علماء در وادی دیگر هستند. زمانی‌که یکی از آن‌ها درباره عبادات فردی صحبت می‏‏‏کند، بی‌بدیل و یکه‌تاز هستند، اما فریضه‌ای که باید بصورت جمعی به آن پرداخته شود، هیچ ارتباطی به آن‌ها نمی‏‏‏‏گیرد؛ از قرآن چیزی را بر می‏‏‏گزینند که باعث آزردگی زمامداران نشود؛ اما آنچه با قدرت آنان در تضاد باشد، در وجود خود هزار دلیل برای نگفتن آن می‏‏‏یابند!!

درباره این فرموده الله کنفرانس و پژوهش برگذار می‏‏‏کنند:

﴿وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُوا النِّسَاءَ فِي الْمَحِيضِ وَلَا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى يَطْهُرْنَ فَإِذَا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ﴾ (بقره: 222)

ترجمه: از تو در باره عادت ماهانه [زنان] مى‌پرسند؛ بگو آن رنجى است؛ پس هنگام عادت ماهانه از [آميزش با] زنان كناره‌گيرى كنيد و به آنان نزديك نشويد تا پاك شوند؛ پس چون پاك شدند، از همان جا كه الله به شما فرمان داده است، با آنان آميزش كنيد. الله توبه‏ كاران و پاكيزگان را دوست مى‌دارد.

اما در باره این فرموده خداوند:

﴿فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا ﴾ (نساء: 65)

ترجمه: نه چنین است، قسم به رب تو که اینان (به حقیقت) اهل ایمان نمی‌شوند؛ مگر آن‌که در خصومت و نزاع‌شان تنها تو را حَکَم کنند و آن‌گاه به هر حکمی‌که کنی، اعتراض نداشته، کاملاً (از دل و جان) تسلیم (فرمان تو) باشند.

از کنار آن طوری رد می‏‏‏شوند که گویی هیچ معنایی ندارد.

این فرموده الله را استجابت می‏‏‏کنند:

﴿و َأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَارْكَعُوا مَعَ الرَّاكِعِينَ﴾ (بقره: 43)

ترجمه: و نماز را بر پا داريد، زكات را بدهيد و با ركوع ‏كنندگان ركوع كنيد.

و از این فرموده الله به کلی اعراض می‏‏‏کنند:

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ﴾ (مائده: 49)

ترجمه: و ميان آنان به موجب آنچه الله نازل كرده، داورى كن و از هواهاي‌شان پيروى مكن و از آنان برحذر باش، مبادا تو را در بخشى از آنچه الله بر تو نازل كرده به فتنه دراندازند!

تمام این کارها به منطور جلب رضایت ولی نعمت و قدرت‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏مندانی انجام می‏‏‏شود که با  آن‌ها آمیخته شده اند. بنابراین، دنیای آنان را آباد می‏‏‏کنند تا آنان آخرت‏شان را نابودسازند؛ چنانچه حدیث رسول الله بر مصداق است:

«العلماء أمناء الرسل علی عبادالله ما لم یخالطوا السلطان فإذا فعلوا ذلک فقد خانوا الرسل فاحذروهم و اعتزلوهم؛ عالمان، أمنای پیامبرانند، تا زمانی‌که با سلطان در نیامیزند؛ پس هرگاه این کار را انجام دادند، به پیامبران خیانت کرده‏اند، پس از آن‌ها حذر کنید و دوری بجویید.»

آری، با حکام آمیختند و به انبیاء خیانت نمودند؛ پس باید از آن‌ها برحذر بود و دوری جست!

یقیناً سخت‌ترین چیزی‌که امت اسلامی پس از برچیده شدن خلافت از زندگی واقعی به آن دچار گردید، علمای درباری هستند که کارهای ظالمان را خوب جلوه می‏‏‏دهند و سد مستحکمی در بین امت و کسانی هستند که اقتدار آن را سلب نموده و از عذابی‌که مزدوران غرب بر امت تحمیل می‏‏‏کنند خود را کناره کردند. از این رو رسول الله صلی الله علیه وسلم در احادیث فراوانی خطر علمای درباری را بیان نموده اند. ابن عدی، از ابی هریره روایت نموده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

أنَّ فی جهنم وادیا تستعیذ منه جهنم کل یوم سبعین مرة، أعدَّهُ الله للقرَّاء المرائین بأعمالهم، و إنَّ أبغض الخلق إلی الله عالم السطان؛ در جهنم یک وادی قرار دارد که خود جهنم روزی هفتاد مرتبه از آن به الله پناه می‏‏‏برد و الله متعال آن را برای قاریانی فراهم نموده که در اعمال خود ریا می‏‏‏کنند و مبغوض‌ترین مردم در نزد الله عالم درباری است.»

ابن ماجه از ابوهریره روایت نموده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«و إنَّ من أبغض القرَّاء الی الله تعالی الذین یزورون الأمراء؛ از جمله مبغوض‌ترین قاریان در نزد الله، کسانی اند که به ملاقات زمام‏داران می‏‏‏روند.»

در آن‌ها(علمای امروزی) موقف امر به معروف و نهی از منکر و ایستادگی در مقابل بی‌عدالتی را نمی‏‏‏‏یابی! با تأسی از علمای ربانی که در راه الله هیچ سرزنش کننده‌ای آنان را سرزنش نمی‏‏‏‏کند، حسن بصری یکی از علمای بزرگ است که وقتی حجاج او را دعوت کرد تا قصری‌ را که در شهر واسط ساخته بود، به او نشان دهد، حسن وارد خانه شد و فرمود: "الحمد لله که پادشاهان خود را عزت‌مند می‏‏‏بینند و ما همه روزه از آنان درس عبرت می‏‏‏گیریم. یکی از آن‌ها قصر می‏‏‏سازد و آن را توصیف می‏‏‏کند، بر تخت می‏‏‏رود و بر آن تکیه می‏‏‏زند و به جای لباس‏ها ‏‏‏‏و سواری‏ها ‏‏‏‏می‏‏‏رود و آن را ستایش می‏‏‏کند؛ سپس طمع، تخت، آتش و یاران سوء را جمع می‏‏‏کند و می‏‏‏گوید: مشاهده کنید چه چیزی ساخته‌ام: ما مشاهده نمودیم، ای متکبر، چه اتفاقی افتاد، ای فاسق‌ترین فاسقان! اما اهل آسمان‏ها ‏‏‏‏از تو بیزاری می‏‏‏جویند و اهل زمین تو را لعنت می‏‏‏کنند. دارفنا را اعمار نمودی و داربقا را خراب کردی! در سرای غرور، فریب خوردی تا در سرای شادی خوار شوی!" سپس از آنجا بیرون شد و می‏‏‏گفت: الله از علماء عهد گرفته که بر مردم آشکار سازند و پنهان نکنند.

علمای ربانی امروز، یا در سلول‏های ‏‏‏‏زندان به سر می‏‏‏برند یا طرد شده اند. رسانه‏ها ‏‏‏‏به آنان نزدیک نمی‏‏‏‏شود، یا تحت تعقیب نظام‏های ‏‏‏‏ظالم و سیستم‏های ‏‏‏‏مخابراتی آن هستند. این‏ها ‏‏‏‏همان کسانی هستند که رسول الله صلی الله علیه وسلم در روایت مسلم از ابوهریره درباره شان می‏‏‏فرماید: «بدأ الإسلام غریبا، ثم یعود غریبا، کما بدأ، فطوبی للغرباء؛ اسلام غریب آغاز شد و دوباره غریب خواهد گشد، پس خوشا به حال غربا.» گفته شد ای رسول الله غرباء چه کسانی اند؟ فرمود: «الذین یصلحون إذا فسد الناس؛ کسانی‌که آنچه را مردم فاسد می‏‏‏کنند اصلاح می‏‏‏سازند.» و تعداد اندک شان را در روایتی دیگر بیان نموده اند: «هم أناس صالحون قلیل فی أناس سوء کثیر؛ ایشان مردمان صالح و اندک در میان انبوهی از مردمان بد، هستند.»

امروزه امت اسلامی نیاز زیادی به این مردان دارند که راه نجات امت را ترسیم می‏‏‏نمایند و خودشان در جلو آن حرکت می‏‏‏کنند تا وضعیت کنونی را که از حاکمیت ظالم و خبیث به وجود آمده و همه چیز را نابود ساخته، تغییر دهند، و با تلاش برای اعاده خلافت راشده بر منهاج نبوت کار می‏‏‏کنند تا باعث عزت‏مندی اهل ایمان و طاعت گردیده و اهل شرک و معصیت خوار و زبون شوند. از الله می‏‏‏خواهیم که تأسیس را نزدیک سازد؛ زیرا الله بر انجام آن قادر و بر استجابت آن سزاوار است!

مترجم: طه خالد

 (ترجمه)

عبدالله بن عمر رضی الله عنه روایت می‌کند که ما نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم بودیم که فرمودند:

«کَیفَ أنتُم إذَا وَقَعَ فِیکُم خَمسٌ؟ وَأَعُوذُ بِاَللَّهِ أَنْ تَكُونَ فِيكُمْ أَوْ تُدْرِكُوهُمْ: مَا ظَهَرَتْ الْفَاحِشَةُ فِي قَوْمٍ قَطُّ يُعْمَلُ بِهَا فِيهِمْ عَلَانِيَةً إلَّا ظَهَرَ فِيهِمُ الطَّاعُونُ وَالْأَوْجَاعُ الَّتِي لَمْ تَكُنْ فِي أَسْلَافِهِمْ، وَمَا مَنَعَ قَوْمٌ الزَّكَاةَ إلَّا مُنِعُوا الْقَطْرَ مِنَ السَّمَاءِ وَلَوْلَا الْبَهَائِمُ لَمْ يُمْطَرُوا، وَمَا بَخَسَ قَوْمٌ الْمِكْيَالَ وَالْمِيزَانَ إلَّا أُخِذُوا بِالسِّنِينَ وَشِدَّةِ الْمُؤْنَةِ وَجَوْرِ السُّلْطَانِ، وَلَا حَكَمَ أُمَرَاؤُهُمْ بِغَيْرِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى إلَّا سَلَّطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ عَدُوَّهُمْ فَاسْتَنْفَذُوا بَعْضَ مَا فِي أَيْدِيهِمْ، وَمَا عَطَّلُوا كِتَابَ اللَّهِ وَسُنَّةَ نَبِيِّهِ ﷺ إلَّا جَعَلَ اللَّهُ بَأْسَهُمْ بَيْنَهُمْ» (أخرجه ابن ماجه والطبراني)

ترجمه: شما چه حال خواهی داشت، وقتی در میان تان پنج خصلت پدیدار گردد؟ و من به الله پناه می‌برم که شما آن خصلت‌ها را داشته باشید و یا به آن‌ها نایل شوید: در میان هیچ قومی هرگز فحاشی بطور علنی ظهور نکرده است، مگر آنکه در میان شان طاعون و مرض‌هایی پدیدار گشت که در میان گذشتگان شان نمونه نداشت. هیچ قومی از پرداخت زکات دست نکشیدند، مگر این‌که باریدن باران بالای شان قطع گردید و اگر چهارپایان نمی‌بودند، برای‌شان هیچ بارانی نمی‌بارید. هیچ قومی کم‌فروشی و کم‌وزنی نکردند، مگر این‌که به خشکسالی و کمبود آذوقه و ستم حکام گرفتار شدند. حکام شان حکم بغیر مَاأنزل الله نکردند؛ مگر این‌که الله بالای شان دشمن شان را مسلط گشتاند و آن‌ها آنچه را که آنان در اختیار داشتند، متصرف شدند، و کتاب الله و سنت نبی آن را تعطیل نکردند؛ مگر این‌که الله درگیری و جنگ‌شان را در بین خودشان قرار داد. 

این پنج خصلتی بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم ما را از آن‌ها با خبر ساختند، از آن‌ها پناه جستند و ما را از احتمال افتادن در آن به دلیل آثار مخربی‌که بر ساختار و پایه‌های جامعه می‌گذارد، برحذر داشتند. اولی مربوط به نظام اجتماعی، دومی و سومی مربوط به نظام اقتصادی و چهارمی و پنجمی هم مربوط به نظام حکومتی‌ست.

اول: «در میان هیچ قومی هرگز فحاشی بطور علنی ظهور نکرده است، مگر آنکه در میان شان طاعون و مرض‌هایی پدیدار گشت که در میان گذشتگان شان نمونه نداشت.» ظهور فحاشی، علنی بودن و افتخار به آن، در کشورهای غربی به اوج خود رسیده است. اما در سرزمین‌های ما چنان نبوده و مورد استقبال مسلمانان قرار نگرفته؛ بلکه مردود هم خوانده شده، با آنکه رسانه‌ها بطور شبانه‌روزی سعی دارند تا در سرزمین‌های ما دامنۀ فحاشی را فراخ گردانند. بنابر این، در کشورهای غربی، که بسوی فحاشی فراخوانی می‌کنند و آن را روشن‌فکری می‌پندارند و برایش مانعی نمی‌بینند، شاهد شیوع امراض و دردهای متنوع و جدیدی هستیم و می‌بینیم که امراض، پیوسته در لباس جدیدی ظهور می‌کند؛ مثل امراض: زهری تناسلی، سوزاک، تیفوئید، ایدز و بالآخره آبله میمون، که همه این‌ها ناشی از همین روشنفکری‌ست که منشأ حیوانی دارد.

 الله سبحانه وتعالی مسلمانان را از حملات شدید و گسترده غرب در راستای فاسد کردن زن مسلمان و ترویج ارزش‌های غیراخلاقی از طریق نظام‌های فاسد موجود در سرزمین‌های شان نجات داده و آنان را سالم نگهداشته است. باید دانست که اکثریت نزدیک به کل مسلمانان بطور جمعی و فردی از این حملات جان سالم بدربردند و متأثر نشدند. الله سبحانه وتعالی فرزندان مسلمانان را به وسیله ارزش‌های اجتماعی اسلامی که در دل‌های شان ریشه‌دار نموده است، از شرور و اضرار این حملات سالم نگهداشت. خانواده مسلمان تنها خانواده‌ای است که از تأثیرات حملات رسانه‌ای که آن را سیداو برای تخریب جوامع و به فساد کشاندن زن مسلمان و نابودی خانواده مسلمان در سرزمین‌های اسلامی رهبری می‌کند، نجات یافته است. خانواده مسلمان تنها دژ استوار باقیمانده در برابر حملات تشدیدی ترویج دهنده ارزش‌های آزادی جنسیتی حیوانی‌ست.

دوم: «هیچ قومی از پرداخت زکات دست نکشیدند، مگر این‌که باریدن باران بالای شان قطع گردید و اگر چهارپایان نمی‌بودند، برای شان هیچ بارانی نمی‌بارید.» زکات یکی از ارکان اساسی اسلام و از عبادات مهم مالی و ستون فقرات اقتصاد اسلامی است؛ مستحقین آن هشت صنف بوده و از مهم‌ترین اساسات زندگی اقتصادی در اسلام می‌باشد. نپرداختن و یا منع آن، تعطیل رکن مهمی از ارکان اسلام بوده و هم‌چنین فروپاشی صریح ساختار اقتصادی اسلام را بدنبال دارد؛ تعطیل آن؛ یعنی محروم ساختن حقوق مالی گروه‌های زیادی از مسلمانان. یکی از وجوه مصارف زکات تمویل جهاد فی سبیل الله است که سبب بازدهی‌های مالی فراوانی برای بیت المال هم‌چو: جزیه، خراج، غنائم، أنفال و عُشر می‌شود. منع زکات، عدم پرداختن و جمع‌آوری آن بر علاوه که خروج از اسلام بشمار می‌رود، هم‌چنین سبب محروم شدن بیت المال از منابع هنگفت مالی می‌شود.

در نهایت، نپرداختن زکات سبب قطع باران می‌شود و آن بارانی را که بر مردم مشاهده می‌کنیم، از برکت چهارپایان است و این یکی از شدیدترین انواع ذلت و عذاب در حق مانعین و پرداخت نکنندگان زکات بشمار می‌رود؛ همان کسانی‌که رزق شان بستگی به رزق چهارپایان دارد!

سوم: «هیچ قومی کم‌فروشی و کم‌وزنی نکردند؛ مگر این‌که به خشکسالی و کمبود آذوقه و ستم حکام گرفتار شدند.» کم‌فروشی و یا کم کردن پیمانه و ترازو اشکال مختلف دارد؛ از جمله؛ همان کم کردن مشهور است که بعضی از تجار و افراد در وزن و پیمانه وارد می‌کنند. نوع دیگر کم کردن، کم کردنِ دولت در برابر تلاش‌های کارگران، دهقانان و مؤظفین است. کم کردن دولت از کم کردن افراد بسیار مضرترست، می‌بینیم که بسیاری از فرزندان امت کار و فعالیت می‌کنند و در راستای تولیدات و ارائه خدمات گوناگون سعی بخرج می‌دهند؛ اما دولت و شرکت‌های مرتبط به آن؛ فعالیت‌های شان را کم ارزش دانسته، تولیدات‌شان را به بهای اندکی اخذ کرده، برای شان مالیات گزاف تحمیل می‌کنند و بر کالای وارداتی ارزان مالیات وضع می‌کنند که در نتیجه با همه‌ای تلاش‌های خستگی ناپذیرشان در عرصه تولید و فعالیت، حکم فقراء را می‌گیرند؛ حکام ظالم بر آنان ستم روا می‌دارند و به همین دلیل، جامعه به خشکسالی، بی‌حاصلی و فساد مواجه می‌شود.

چهارم: «حکام شان حکم بغیر مَاأنزل الله نکردند؛ مگر این‌که الله بالای شان دشمن شان را مسلط گشتاند و آن‌ها آنچه را که آنان در اختیار داشتند، متصرف شدند.» این بطور مشخص در میان سه دسته از افراد نمایان است: تأویل‌گران، مسلمانان ضعیف الإیمان که با کفار سازش می‌کنند و منافقین. تأویل‌گران چنین إدعا دارند که دیموکراسی جزء از اسلام می‌باشد و این إدعای شان دروغی بیش نیست. مسلمانان ضعیف الإیمان سازش‌گر، با کفار سازش نموده و برای کسب رضایت شان احکام کفری را تطبیق نموده و با پیش نمودن دلایل پوچ، خود را بی‌گناه و مبراء قلمداد می‌کنند. منافقین در چنین پنداری اند که احکام کفر در حقیقت برگرفته از اسلام است. این کتگوری‌های سه گانه تحت قانونی فعالیت می‌کنند که تصریح بر آن دارد که دین دولت در حقیقت اسلام بوده و این‌که مردم مسلمان هستند و چنین می‌پندارند که تغییر احکام با گذشت و تغییر زمان هیچ اشکالی ندارد.

نتیجه این حکم به غیر ماأنزل الله سبب تسلط عداوت پیشه‌گانِ کافر بر مسلمانان گردیده و سبب آواره شدن بسیاری از آنان از دیارشان می‌گردد؛ مثل: فلسطین، کشمیر، چچن، ترکستان شرقی، میانمار و قبرص و غیره... هم‌چنین سبب تاراج بسیاری از دارایی‌های شان گشته، به گونه‌ای که سرزمین‌های مسلمانان در حکم سرزمین‌های استعمارشده قرار می‌گیرد.

پنجم: تعطیل کتاب الله و سنت رسول الله مسئله‌ای است که از حکم بغیر ماأنزل الله تفاوت دارد. تعطیل عبارت از إلغای صریح احکام شریعت و تطبیق واضح احکام وضعی کفری‌ست. این درحالی‌ست که حکم بغیر ماأنزل الله در آن تأویلاتی وجود داشته و چنین پنداری‌ست که فرد حاکم بغیر بماأنزل الله مخالف با حکم بماأنزل الله نیست و برای این گفته‌اش دلایل واهی و پوچی را پیشکش می‌کند، از جمله این‌که قانون تصریح بر آن دارد که دین دولت اسلام است و این‌که یکی از منابع قانونی در دولت إسلام می‌باشد.

اما تعطیل عبارت از تبدیل و تغییر مستقیم اسلام و به رسمیت نشناختن حاکمیت آن در عرصه زندگی بطور علنی و آشکارا می‌باشد؛ در حالی‌که در حکم بغیر ما أنزل الله اعترافی مبنی بر نقش اسلام در تشریع وجود دارد.

 نتیجه طبیعی این تعطیل، جنگ‌ها و درگیری‌های داخلی و شروع کشتارها به دلایل پیش پا افتادهایی بوده که سبب می‌شود که ارتش‌های سرزمین‌های اسلامی به شبه‌نظامیان و گروه‌های مخالف و مقاتل مبدل شوند.

نویسنده: استاد احمد الخطوانی

مترجم: محمدمزمل

(ترجمه)

به جواب ربیع ربیع

پرسش

السلام علیکم و رحمت الله و برکاته!

برادر دوست داشتنی! سوالم در خصوص حدیث لبید بن اعصم و سحر شدن رسول الله صلی الله علیه و سلم است، آیا این حدیث عصمت نبوت را مجروح می‌سازد؟ در حالی‌که الله سبحانه و تعالی فرموده است:

﴿وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ (3) إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَىٰ﴾ (نجم: 3 و 4)

ترجمه: و هرگز از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید! آنچه می‌گوید چیزی جز وحی که بر او نازل شده نیست!

﴿يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ﴾ (مائده: 67)

ترجمه: ای پیامبر! آنچه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است، کاملاً (به مردم) برسان! و اگر نکنی، رسالت او را انجام نداده‌ای! الله تو را از (خطرات احتمالی) مردم، نگاه می‌دارد؛ و الله، جمعیّت کافران (لجوج) را هدایت نمی‌کند.

﴿إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلا رَجُلا مَسْحُوراً﴾ (اسراء: 47)

ترجمه: آنگاه که ستم‌گران می‌گویند شما جز از مردی سحر شده پیروی نمی‌کنید.

آیا حدیثی‌که عایشه رضی الله عنه روایت کرده که لبید بن اعصم رسول الله صلی الله علیه و سلم را سحر نموده، به خاطری‌که مخالف عصمت رسول الله صلی الله علیه وسلم است، از لحاظ درایت مردود است؟

شیخ ما! از الله سبحانه و تعالی می‌خواهم که شما را به خیر و به بر پائی خلافت موفق گردانده و در روز قیامت با انبیاء، صدیقین، صالحین و شهداء حشر نموده و الله سبحانه و تعالی شما را حفظ نماید!

پاسخ

و علیکم السلام و رحمت الله و برکاته!

اول: بلی این حدیث از لحاظ درایت مردود می‌باشد؛ زیرا معنی رد حدیث از لحاظ درایت به چنین موردی مصداق دارد.

در کتاب شخصیه جلد 1 صفحه 188 آمده است: «... بلکه موضوع از این قرار است که وقتی حدیثی متناقض با آن‌چه باشد که به صورت قطعی المعنی در قرآن آمده در این صورت است که این حدیث از لحاظ درایت یعنی از لحاظ متن مردود می‌باشد؛ زیرا این حدیث متناقض با قرآن است...» هم‌چنان در صفحه‌ی 93 جلد 3 کتاب شخصیه تحت عنوان شروط قبول خبر آحاد آمده است: «خبر آحاد وقتی قبول می‌شود که شرایط پذیرش آن از لحاظ روایت و درایت تکمیل باشد... اما شروط قبولی خبر آحاد از لحاظ درایت این است که در تعارض با آن‌چه قوی‌تر از آن است، قرار نگیرد؛ خواه آن نص قوی حدیث متواتر باشد و یا حدیث مشهور...»

دوم: برای توضیح بیشتر این مسئله موارد ذیل را ذکر می‌کنم:

1-      رسول الله صلی الله علیه و سلم از هر ارتکاب حرام و مکروه معصوم است که دلایل در این خصوص قطعی می‌باشد، پس هر آن‌چه رسول الله صلی الله علیه و سلم انجام داده وحی از جانب الله سبحانه و تعالی بوده، خواه آن عمل فرض باشد و یا مستحب و مباح، الله سبحانه و تعالی فرموده است:

﴿إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ﴾ (احقاف: 8)

ترجمه: من تنها از آنچه به سویم وحی می‌شود، پیروی می‌کنم

﴿قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَى إِلَيَّ مِنْ رَبِّي﴾ (اعراف:203)

ترجمه: بگو من فقط از آنچه از سوی پروردگارم به سویم وحی می‌شود، پیروی می‌کنم.

چنانچه او صلی الله علیه و سلم الگوی برای مسلمانان است؛ الله سبحانه و تعالی فرموده است: 

﴿وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا﴾ (حشر: 7)

ترجمه: هر آنچه فرستادۀ الله به شما داد، بگیرید و از آنچه نهی کرد، خود داری نمائید!

﴿قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ﴾ (آل عمران: 31)

ترجمه: بگو اگر شما چنین هستید که الله (سبحانه و تعالی) را دوست دارید، پس مرا پیروی کنید تا الله (سبحانه و تعالی) شما را دوست بدارد.

هم‌چنان هر آن‌چه رسول الله صلی الله علیه و سلم گفته، خواه امر باشد و خواه نهی، آن وحی از جانب الله سبحانه و تعالی است.

2-      بلی، طوری‌که شما در سوال خود گفتید، مشرکین رسول الله صلی الله علیه و سلم را به سحر متهم کردند، اما قرآن جواب شان را طوری رد کرد که رسول الله صلی الله علیه وسلم مسحور نبوده و سحر نشده است؛ مثلاً در سوره‌ی اسراء این قول الله سبحانه و تعالی آمده است:

﴿نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَإِذْ هُمْ نَجْوَى إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلاً مَسْحُوراً﴾ (اسراء:47)

ترجمه: هنگامی‌که به سخنان تو گوش فرامی‌دهند، ما بهتر می‌دانیم برای چه گوش فرا می‌دهند(و هم‌چنین) در آن هنگام که با هم نجوا می‌کنند؛ آنگاه که ستمگران می‌گویند: شما جز از انسانی‌که افسون شده، پیروی نمی‌کنید!

قرطبی در تفسیر این آیه کریمه فرموده است: «...آن‌ها از رسول الله صلی الله علیه و سلم قرآن را می‌شنیدند، سپس نفرت می‌ورزیدند و می‌گفتند؛ این شخص ساحر و مسحور است؛ چنانچه الله سبحانه و تعالی خبر داده است، این قول را قتاده و غیر از آن گفته است. ﴿وَإِذْ هُمْ نَجْوى﴾ یعنی آن‌ها در مورد تو نجوی می‌کردند، قتاده گفته است: نجوای ایشان این قول شان بود که می‌گفتند رسول الله صلی الله علیه و سلم مجنون و ساحر است که افسانه‌های پیشینیان را می‌آورد، و همین‌گونه تهمت‌ها را وارد می‌کردند. گفته شده است: وقتی عتبه اشراف قریش را به غذایی دعوت کرد که آماده کرده بود، رسول الله صلی الله علیه و سلم بر ایشان داخل شدند و بر آن‌ها قرآن قرائت کردند و آن‌ها را به سوی الله سبحانه و تعالی دعوت کردند؛ پس آن‌ها نجوا کردند و می‌گفتند که این شخص ساحر و مسحور است. هم‌چنان گفته شده است: رسول الله صلی الله علیه و سلم حضرت علی را دستور داد تا غذای آماده کند و بزرگان قریش را به آن دعوت کند. حضرت علی این کار را کرد و رسول الله صلی الله علیه و سلم وارد شد و بر آن‌ها قرآن را تلاوت نمود و آن‌ها را به توحید دعوت کرد و گفت:

«قُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ لِتُطِيعَكُمُ الْعَرَبُ وَتَدِينَ لَكُمُ الْعَجَمُ»

ترجمه: لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ بگوئید تا عرب شما را اطاعت کند و عجم در برابر شما فرمانبردار شوند.

از رسول الله صلی الله علیه وسلم می‌شنیدند؛ ولی آن‌ها ابا ورزیدند و در بین شان نجوا کنندگان می‌گفتند که این شخص ساحر و مسحور است؛ پس این آیه مبارکه نازل شد. زجاج گفته است که نجوی اسم مصدر است؛ یعنی آن‌ها صاحب نجوا یعنی اسرار بودند: ﴿إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ﴾ یعنی ابوجهل، ولید بن مغیره و امثال آن‌ها می‌گفتند؛ ﴿إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلاً مَسْحُوراً﴾ یعنی آن‌ها از مرد سحر شده‌ای که سحر آن‌را مریض و امور و عقل‌اش را مختل ساخته پیروی می‌کنند. این مطلب را به خاطری می‌گفتند تا مردم را از او دور و متنفر ‌سازند.» ختم.

منطوق این آیۀ کریمه رد است، بر آن‌چه مشرکین می‌گفتند که او مسحور است. مفهوم آیۀ مبارکه این است که رسول الله صلی الله علیه و سلم سحر و مسحور نبوده است. در سوره‌ای فرقان آمده است:

﴿وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِي فِي الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ فَيَكُونَ مَعَهُ نَذِيراً * أَوْ يُلْقَى إِلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ تَكُونُ لَهُ جَنَّةٌ يَأْكُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلاً مَسْحُوراً * انْظُرْ كَيْفَ ضَرَبُوا لَكَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا يَسْتَطِيعُونَ سَبِيلاً﴾ (فرقان 7، 8 و 9)

ترجمه: و گفتند این چه رسولی است که غذا می‌خورد و در بازارها می‌گردد!؟ چرا فرشته‌ای بر او نازل نشده تا به همراهش هشدار دهنده باشد؟ یا چرا گنجی بر او افکنده نشده؟ چرا باغی ندارد که از آن بخورد؟ و ستم‌گران گفتند شما جز از مردی جادوزده‌‌ای پیروی نمی‌کنید. بنگر چگونه برای تو مثل‌ها زدند، به این ترتیب گمراه شدند و ره به جائی نمی‌برند.

و منطوق این آیه کریمه نیز رد است، بر آنچه گفتند که رسول الله صلی الله علیه وسلم سحر شده. مفهوم این آیه مبارکه این است که رسول الله صلی الله علیه وسلم سحر نشده و مسحور نبوده است.

3-      مجازات ساحر در اسلام قتل است که دلایل آن بسیار زیاد و مشهور است:

-          حاکم در مستدرک خود بر صحیحین تخریج نموده و این حدیث صحیح الاسناد را از جندب خیر تخریج و روایت نموده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرموده است:

«حَدُّ السَّاحِرِ ضَرْبَةٌ بِالسَّيْفِ»

ترجمه: حد ساحر زدن با شمشیر است.

-          در مسند شافعی آمده است که سفیان از عمرو بن دینار خبر داده که او از بجاله شنیده است که عمر رضی الله عنه نوشت: "اقْتُلُوا كُلَّ سَاحِرٍ وَسَاحِرَةٍ. قَالَ: فَقَتَلْنَا ثَلَاثَ سَوَاحِرَ؛ هر مرد ساحر و زن ساحره را بکشید، گفت: ما سه زن ساحره را کشتیم." و گفت خبر داده شدیم که حفصه همسر رسول الله صلی الله علیه و سلم کنیزی‌که آن‌را سحر کرده بود، به قتل رساند. به این ترتیب مجازات ساحر به معنی مشهوری‌که وجود دارد، مجازات قتل است.

سوم: حالا جواب سوال شما را در خصوص حدیث لبید ابن اعصم که رسول الله صلی الله علیه وسلم سحر شده بیان می‌کنیم:

مسلم از عایشه روایت کرده که یهودی از بنی زریق رسول الله صلی الله علیه وسلم را سحر کرد؛ او گفت: جریان قسمی بود که به رسول الله صلی الله علیه و سلم گمان می‌شد که عملی را انجام داده؛ در حالی‌که انجام نداده بود؛ مثلاً یک روز و یا یک شب بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم دعا کردند، باز دعا کردند، باز دعا کردند، سپس فرمودند:

«يَا عَائِشَةُ أَشَعَرْتِ أَنَّ اللهَ أَفْتَانِي فِيمَا اسْتَفْتَيْتُهُ فِيهِ؟ جَاءَنِي رَجُلَانِ فَقَعَدَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِي وَالْآخَرُ عِنْدَ رِجْلَيَّ، فَقَالَ الَّذِي عِنْدَ رَأْسِي لِلَّذِي عِنْدَ رِجْلَيَّ، أَوِ الَّذِي عِنْدَ رِجْلَيَّ لِلَّذِي عِنْدَ رَأْسِي: مَا وَجَعُ الرَّجُلِ؟ قَالَ: مَطْبُوبٌ، قَالَ: مَنْ طَبَّهُ؟ قَالَ: لَبِيدُ بْنُ الْأَعْصَمِ، قَالَ: فِي أَيِّ شَيْءٍ؟ قَالَ: فِي مُشْطٍ وَمُشَاطَةٍ، قَالَ: وَجُفِّ طَلْعَةِ ذَكَرٍ، قَالَ: فَأَيْنَ هُوَ؟ قَالَ: فِي بِئْرِ ذِي أَرْوَانَ»

ترجمه: ای عایشه آیا دانستید که الله (سبحانه و تعالی) در خصوص چیزی‌که طالب معلومات شدم، معلومات داده است؟ دو مرد در نزدم آمدند که یکی شان در پشت سرم نشست و دیگری در پایان پایم، آن‌که در پشت سرم نشست به آن شخص که در پایان پایم نشست، گفت، و یا آن‌که در پایان پایم نشست، به آن‌که در پشت سرم نشسته بود، گفت: درد این مرد چیست؟ وی جواب داد و گفت؛ این سحر شده است. او گفت؛ چی کسی آن را سحر نموده؟ گفت: لبید این اعصم، گفت در چی چیزی؟ گفت در بافت موئی گفت و ظرف، گفت کجا است او؟ گفت در چاه ذی اروان.

گفت: سپس رسول الله صلی الله علیه وسلم آن‌را در نزد گروه از اصحابش آورد و گفت:

«يَا عَائِشَةُ وَاللهِ لَكَأَنَّ مَاءَهَا نُقَاعَةُ الْحِنَّاءِ، وَلَكَأَنَّ نَخْلَهَا رُءُوسُ الشَّيَاطِين»

ترجمه: ای عائشه، قسم به الله آب آن چاه مانند سرخی حناء بود و سر درختان آن مانند سر شیطان!  

عایشه گفت؛ سپس من گفتم: یا رسول الله آیا آنرا سوختاندی؟ ایشان فرمودند:

«لَا أَمَّا أَنَا فَقَدْ عَافَانِي اللهُ، وَكَرِهْتُ أَنْ أُثِيرَ عَلَى النَّاسِ شَرّاً، فَأَمَرْتُ بِهَا فَدُفِنَتْ»

ترجمه: نه، الله (سبحانه و تعالی) مرا شفا داد و من نخواستم که با بیرون کردن آن از چاه شر را بر مردم به وجود بیاورم، امر کردم و در همان چاه دفن شد.

با تعمق به این حدیث واضح می‌شود که این حدیث به مسائل ذیل در تعارض است:

1-      این حدیث با عصمت رسول الله صلی الله علیه وسلم در تعارض قرار می‌گیرد؛ مثلاً این حدیث طوری بیان می‌کند که رسول الله صلی الله علیه وسلم سحر شده و او طوری گمان می‌کرد که عمل را انجام داده؛ در حالی‌که انجام نداده بود و او فکر می‌کرد که نماز ظهر را اداء نموده؛ در حالی‌که اداء نکرده بود و یا مثل این؛ در حالی‌که این موارد به صورت طبیعی طوری می‌رساند که گویا رسول الله صلی الله علیه وسلم به اعمال و افعالی پرداخته که وحی نبوده و تمام این چیزها متناقض با عصمت رسول الله صلی الله علیه و سلم در اعمال و اقوال آن حضرت صلی الله علیه و سلم است؛ مگر در وحی.

2-      این علاوه بر آن است که رسول الله صلی الله علیه وسلم لبید بن اعظم ساحر را به قتل نرسانده، در حالی‌که او منافق بوده، چنانچه در در بخاری آمده است که بر او احکام اسلام تطبیق شد، فقهاء در خصوص قتل ساحر ذمی اختلاف کردند؛ ولی در خصوص قتل مسلمان ساحر با تکمیل شروط آن اختلاف نکردند؛ در حالی‌که لبید در ظاهر مسلمان بود و احکام اسلام بر آن تطبیق شد، با وجود آن حسب روایات وارده به قتل نرسید.

3-      سوم تعارض مفهوم آیات کریمه به این حدیث می‌آید:

الله سبحانه و تعالی فرموده است:

﴿نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَإِذْ هُمْ نَجْوَى إِذْ يَقُولُ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلاً مَسْحُوراً﴾ (اسراء: 47)

ترجمه: آنگاه که به سخنان تو گوش می‌دهند، ما بهتر می‌دانیم که به چه چیزی گوش می‌دهند و نیز هنگامی‌که باهم نجوا می‌کنند و ستم‌گران می‌گویند شما جز از مردی سحر شده پیروی نمی‌کنید.

﴿وَقَالُوا مَالِ هَذَا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِي فِي الْأَسْوَاقِ لَوْلَا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ فَيَكُونَ مَعَهُ نَذِيراً (7) أَوْ يُلْقَى إِلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ تَكُونُ لَهُ جَنَّةٌ يَأْكُلُ مِنْهَا وَقَالَ الظَّالِمُونَ إِنْ تَتَّبِعُونَ إِلَّا رَجُلاً مَسْحُوراً (8) انْظُرْ كَيْفَ ضَرَبُوا لَكَ الْأَمْثَالَ فَضَلُّوا فَلَا يَسْتَطِيعُونَ سَبِيلاً﴾ (فرقان: 9-7)

ترجمه: و گفتند این چه رسولی است که غذا می‌خورد و در بازارها می‌گردد!؟ چرا فرشته‌ای بر او نازل نشده تا به همراهش هشدار دهنده باشد؟ یا چرا گنجی بر او افکنده نشده؟ چرا باغی ندارد که از آن بخورد؟ و ستم‌گران گفتند شما جز از مردی جادوزده‌‌ای پیروی نمی‌کنید. بنگر چگونه برای تو مثل‌ها زدند؛ به این ترتیب گمراه شدند و ره به جائی نمی‌برند.

چنانچه در فوق بیان کردیم. بناءً این حدیث و تمام احادیث صحیح السند که بیان‌گر سحر رسول الله صلی الله علیه و سلم است، از جهت درایت رد شده، یعنی رسول الله صلی الله علیه و سلم سحر نشده است... زیرا وقتی حدیث صحیح السند باشد؛ اما با آیۀ کریمه قطعی در تعارض قرار گیرد، آن حدیث از جهت درایت مردود می‌باشد.

امیدوارم که به همین حد کفایت کند و الله سبحانه و تعالی از همه عالم‌تر و در کارش باحکمت‌تر است.

برادرتان عطاء ابن خلیل ابوالرشته

مترجم: مصطفی اسلام

(ترجمه)

به هر آنچه که از نزد الله سبحانه وتعالی آمده باشد، حق و به ماسوای آن باطل و ضلالت گویند. الله سبحانه وتعالی حق را نازل کرد و پیامبران را همرای رسالات و شریعت‌های درست و واقعی فرستاد تا مردم آن را خطوسیر حیات شان قرار دهند. از آنجایی‌که اکثریت مردم در این زندگی دنیا طالب منافع و خواهشات نفسانی شان هستند، به تحریف حق پرداخته و باطل را حق جلوه می‌دهند و آن را تنها حقی می‌دانند که از نزد الله سبحانه وتعالی آمده و به إظهار آن می‌پردازند. الله سبحانه وتعالی در قرآن کریم داستان یهودیان و مسیحیان را برای ما بیان نموده و ما را مطلع می‌سازد که بعد از وفات پیامبران شان دست به تحریف حق زدند و آنچه را که برای پیامبران شان نازل شده بود تحریف کردند، الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ یَکتُبُونَ الْكِتَٰبَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَٰذَا مِنْ عِندِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَ وَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا يَكْسِبُونَ﴾ [بقره 79]

ترجمه: وای بر کسانی (از أحبار) که کتاب را با دست خود می‌نویسند و آن گاه می‌گویند (به بی‌سوادان): این (توراتی است که) از جانب الله آمده تا به بهای کمی آن (تحریف شده‌ها) را بفروشند! وای بر آنان چه چیزهائی را با دست خود می‌نویسند! و وای بر آنان چه چیزهائی را به چنگ می‌آورند! (این گونه نوشته‌ها وکارها، ایشان را بسوی هلاکت و عذاب می‌کشاند).

و فرموده است:

﴿مِّنَ الَّذِينَ هَادُوا يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ﴾ [نساء: 46]

ترجمه: برخی از یهودیان سخنان را از جاهای خود منحرف می‌گردانند (و کلام را از معانی اصلی به دور می‌دارند و وارونه و چندگونه و چندپهلو صحبت می‌کنند).

و فرموده است:

﴿أَفَتَطْمَعُونَ أَن يُؤْمِنُوا لَكُمْ وَ قَدْ كَانَ فَرِیقٌ مِّنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلَٰمَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِن بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ﴾ [بقره: 75]

ترجمه: آیا امیدوارید که (یهودیان به آئین اسلام و) به شما إیمان بیاورند با اینکه گروهی از آنان (که أحبار ایشان بودند) سخنان الله (در تورات) را می‌شنیدند و پس از فهمیدن کامل آن، دست به تحریفش می‌زدند؟! و حال آنکه علم و اطلاع داشتند (که درست نیست به کتاب‌های آسمانی دست برد).

بنابر این، أحبار ور هبانان حق را برای بدست آوردن کالای ناچیز این دنیا تحریف می‌کردند، مخالفت و تحریف دین شان را اگر منفعتی بدنبال می‌داشت جایز می‌شمردند. از اینجا دانسته می‌شود که أدیان که پیامبران پیشین آورده اند، تحریف شده و همان چیزی‌که انبیاء علیهم السلام با خود آورده اند، نیست؛ بلکه باطل و ضلالت می‌باشد.

إسلام از همان إبتدا که الله سبحانه وتعالی آن را ناسخ تمام أدیان و رسوم گذشته قرار داد، دین حقیقی و راستین بوده است:

﴿إنَّ الدِینَ عِندَ اللهِ الإسلَام﴾ [آل عمران: 19]

ترجمه: تنها دین پذیرفته شده و مورد قبول نزد الله (دین) اسلام است.

﴿وَ مَن يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلَٰمِ دِينًا فَلَن یُقبَلُ مِنْهُ وَ هُوَ فِى الْءَاخِرَةِ مِنَ الْخَٰسِرِينَ﴾ [آل عمران: 85]

ترجمه: و کسی‌که غیر از (دین اسلام وشریعت) اسلام، دینی را برگزیند، از او هرگز پذیرفته نمی‌شود و او در آخرت از زمره زیانکاران خواهد بود.

از آنجایی‌که الله سبحانه وتعالی حفاظت از قرآن را به عهده خود گرفته است و تحریف قرآن و نصوص آن غیر ممکن بوده و کفر و خروج از دین اسلام بشمار می‌رود، بیماردلان، دنیاپرستان و پیروانان هواوهوس به تحریف احکام اسلام و بازی با معانی آن پرداختند.

بعد از آنکه عصرنبوت به پایان رسید، سیاست و دسیسۀ تحریف حق ظهور نمود و گروهی زکات را رد نمودند، با این تحریف شان که مخاطب این سخن الله سبحانه وتعالی: «خُذ مِن اَموَالِهِم صَدَقَة» تنها رسول الله بوده و بعد از وفات‌شان برای ما زکاتی در کار نیست. همواره جنایت و دسیسۀ تحریف حق تکرار می‌شد، اما دولت اسلامی با آن قوتش یک مدافع قوی و زدایندۀ تمام انواع تحریف و رذایل تحریف کنندگان بود، اما بازی و شوخی کردن با دین و تحریف هدف و مقصد آن و تحریف احکام آن و تجاوز بر اساسات آن کفر بوده و هرکس که مرتکب آن می‌شد و در راستای آن پایداری می‌کرد، دولت اسلامی به دلیل کفرش آن را به قتل می‌رساند.

بعد از فروپاشی دولت اسلامی و کنارزدن شدن دین از صحنه سیاست و حاکمیت، مسئله تحریف احکام حق از سوی رهروانان گمراهی و هواوهوس و حکام سوء به شمول آنانی‌که عالم نامیده می‌شدند؛ در حالی‌که عالم درباری بودند و به شمول آنانی‌که مفکرین نامیده می‌شدند و حال آنکه در حقیقت تحریف کنندگانی بیش نبودند، ظاهر و نمایان گشت. اما ملحدین این عصر، هر حکمی را که به نفع اربابان و تمویل کنندگان شان بود، به شوخی گرفته و مراد و مقصد الله سبحانه وتعالی را از حکم و معنای آن تحریف و تبدیل نمودند و به همین بسنده نکردند؛ بلکه مسائل مربوط به عقیده را نیز تحریف نمودند و با رذیلت شان بر آن مسائل تجاوز کردند! همه این کارهای شان فقط بخاطر این بوده است تا در برابر آن به اهداف دنیوی فانی شان نایل شوند. و این سخن سخن حق را ﴿يَٰأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا ادْخُلُوا فِى السِّلْمِ کَافَّة وَ لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ﴾ [بقرة: 208] ترجمه: ای کسانی‌که ایمان آورده اید، همگی (اسلام را به تمام و کمال بپذیرید و) به صلح و آشتی درآئید و از گام‌های شیطان (و وسوسه‌های وی) پیروی نکنید (و به دنبال او نروید). بی‌گمان او دشمن آشکار شماست. تحریف نموده و گفتند که مراد از آن جایز بودن صلح و عادی‌سازی روابط و کوتاه آمدن از موقف خود  با دولت یهود می‌باشد و بشکل ستمگرانه و تجاوزکارانه گفتند که بهشت و شهادت تنها مخصوص مسلمانان نیست و نیز افزودند که انسانیت مقدم بر دین است و فعالیت در راستای تغییر را ممنوع قرار دادند و پیروی و إطاعت از حکام فعلی که دشمنان اسلام بشمار می‌روند را واجب دانستند، و چنان چیزهایی را به زبان آوردند که از أثر آن، چیزی نمانده است که آسمان‌ها شق شود، زمین شگافته شود و کوه‌ها به شدت ویران گردد!

تحریف حق و بازی کردن با شریعت و دین الله سبحانه وتعالی کفر و از شدیدترین جرائم بحساب می‌آید و ملحدین فعلی نزدیک است که از ملحدین عصرهای گذشته جلو بزنند و فقط دولت خلافت که در آینده نه چندان دور  به إذن الله سبحانه وتعالی ظهور می‌کند، می‌تواند که آنان را ریشه‌کن نماید و با این تحریف کنندگان و بازی کنندگان چنان برخورد خواهد کرد که با ملحدین، کفار و مفسدین برخورد می‌کند و آنان را بکلی نابود کرده و برای عبرت گیرندگان درسی قرار خواهد داد. 

﴿وَ یَقُولُونَ مَتَی هُوَ قُل عَسَی أن یَکوُنَ قَرِیبًا﴾ [إسراء: 51]

ترجمه: و خواهند گفت که آن کی خواهد بود، بگوید شاید که نزدیک باشد.

نویسنده: استاد عطیه الجبارین – سرزمین مبارک فلسطین

مترجم: محمد مزمل