مایک پومپئو، وزیر خارجه امریکا برای حل اختلافات سیاسی به افغانستان سفر کرد، اما نتایج دیدارهای وی با اشرف‌غنی و عبدالله عبدالله بی‌نتیجه پایان یافت. وزارت خارجه امریکا با صدور اعلامیۀ ضمن انتقاد از رهبران افغان گفته است:«از آن‌جا که ناکامی در رهبری حکومت (افغانستان) تهدیدی مستقیم برای منافع ملی امریکاست، دولت امریکا محدوده همکاری‎‌های خود با دولت افغانستان را به گونۀ فوری مورد بازبینی قرار خواهد داد. و در کنار اقدامات دیگر، اعلام می‌کنیم که از میزان کمک خود یک میلیارد دالر می‌کاهیم و آماده‌ایم که برای سال ۲۰۲۱ هم یک میلیارد دیگر کاهش دهیم.»

امریکا همواره به شکل مستقیم یا غیرمستقیم مشکل و بحران را در یک سرزمین به میان آورده و سپس از طریق اقدامات نظامی، سیاسی و اقتصادی که تضمین کنندۀ منافع ملی‌اش باشد اعمال فشار می‌نماید و ظاهراً به حل آن اقدام می‌کند. آنانی‌که سیاست افغانستان را از نزدیک دنبال می‌کنند به خوبی می‌دانند که بحران سیاسی بمیان آمده ناشی از سیاست‌های چندگانه امریکا با گروه طالبان، دولت افغانستان و رهبران افغان می‌باشد که منجر به چنددسته‌گی و بحران سیاسی موجود شده است.

چنان‌چه در بحران انتخابات جان بس، سفیر پیشین امریکا در افغانستان بالای کمیسیون انتخابات اعمال فشار می‌کرد. در کنار این روی‌کرد زلمی خلیل‌زاد، نماینده ویژۀ امریکا در امور صلح افغانستان اختلافات سیاسی را میان رهبران افغان بیشتر دامن زد. از همه مهمتر نتایج انتخابات ریاست جمهوری افغانستان که یکی از مُحرک‌های اصلی بحران کنونی است با چراغ سبز امریکا اعلام گردید و دیپلومات‌های امریکایی در مراسم تحلیف یکی از جناح‌ها اشتراک نمودند.

با این حال امریکا طوری بحران را جلوه می‌دهد که مسئول تمام این مشکلات و اختلافات خود افغان‌ها هستند و امریکا منیحث یک میانجی خیرخواه در صدد حل این بحران است. برعکس، تجربه ثابت ساخته که در دو دهه گذشته همواره امریکا و مزدورانش در افغانستان در صدد سیاست گل آلود کردن و ماهی گرفتن بوده‌اند؛ نه حل مشکلات واقعی سیاسی. این ضرب‌المثل به‌خوبی در مورد سیاست‌های امریکا صدق می‌کند که امریکا هم کوزه‌گر است، هم کوزه خر و هم کوزه فروش.

حزب‌التحریر یک بار دیگر بالای همه متنفذین قومی، رهبران سیاسی، گروه طالبان، مجاهدین اسبق و صاحبان بصیرت صدا می‌زند که ذلّت در دوستی با امریکا، ناتو و سایر دولت‌های کفری و عزّت در تطبیق اسلام نهفته است. از حوادث چهل سال گذشته باید این درس عبرت را همه آموخته باشند که قدرت‌های بزرگ همیشه منافع خود را در افغانستان دنبال کرده و نباید منحیث مهره‌های پیاده آنان مورد استفاده قرار گرفت. راه حل‌هایی که آنان ارائه می‌دارند ظاهری و مؤقتی بوده و به حل ریشه‌یی بحران افغانستان کمک نمی‌کند. در عوض به ریسمان الله (راه حل‌های اسلام) چنگ بزنید که عروة الوثقی (دستاویز محکم) است و سلامتی و ثبات سیاسی را ببار می‌آورد. 

﴿أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَیٰ تَقْوَیٰ مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٍ خَيْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَیٰ شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ ۗ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ﴾ [توبه:109]

آيا كسی‌كه بنيان (كار) خود را بر پايه‌ی تقوا و رضایت الله قرار داده بهتر است، يا كسی‌كه بنياد (كار) خويش را بر لبه‌ی پرتگاهی سست و فروريختنی نهاده كه او را در آتشِ دوزخ می‌اندازد؟ خداوند گروه ستمگر را هدايت نمی‌كند.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر - ولایه افغانستان