(ترجمه)

گزارش مشترک میان سازمان ILO و سازمان ملل‌ برای حمایت اطفال (UNICEF)، "نیروی کار اطفال: ارزیابی‌جهانی سال 2020، روند‌کار و مسیر پیش‌رفت" که در روز جهانی مبارزه علیه نیروی کار اطفال در 12 ژؤنیه 2021 به نشر رسید، مبنی بر افزایش نیروی کار اطفال در سراسر جهان به 160 میلیون طفل و افزایش نیروی کار به تعداد 8.4 میلیون طفل را در جریان سال‌های گذشته گزارش داده است. این گزارش هشدار داده است که "به سطح جهان 9 میلیون طفل دیگر در نتیجۀ ویروس‌کرونا الی ختم سال 2022 به طور اجباری تحت خطر نیروی کار قرار دارند" و این "پیش‌رفت برای ختم نیروی کار اطفال در 20 سال برای اولین بار در باطلاق گیر مانده است". این وضعیت پلان‌‌ها و تصامیمی‌که برای پایان بخشیدن این مشکل اتخاد شده بود را زیر سوال ‌‌می‌برد؛ تا جایی‌که به تاریخ 25 جولای 2019 در جریان صدویک‌ومین نسشت، به اتفاق‌آراء هیئت‌عمومی سال 2021 را سال بین‌المللی محو نیروی کار اطفال اعلام و تصویب نمود و از سازمان ILO خواست تا مسؤلیت تطبیق این کار را بگیرد. در آن نشست تأکید شد که این سال بین‌المللی "فرصت بی‌نظیری را مساعد ‌‌می‌سازد تا با تلاش فراوان به هدف قابل‌قبول رشد 8.7 میلیونی برسیم تا به تمام اشکال نیروی کار اطفال در 2025 خاتمه ببخشیم".

اگر عمیق دیده شود، میان اهداف تعیین‌شده و اهدافی‌که رهبران جهانی برای حصول آن کار ‌‌می‌کنند تا به وعده‌های سال 2030 پاسخ دهند و نتایج که حاصل ‌‌می‌شود، در واقع خلای بزرگی وجود دارد که از اظهارات آن‌‌ها معلوم ‌‌می‌گردد. هینریتا فور رئیس اجرائیه یونسیف چنین گفته است: "ما در مبارزه علیه نیروی کار اطفال در حال شکست خوردن هستیم و سال گذشته مبارزۀ نه چندان آسانِ داشته ایم". این اعتراف در واقع، ضعف آن‌‌ها را برای حل مشکلات که دامنگیر بشر شده و ناتوانی قوانینِ‌اساسی آن‌‌ها را نشان ‌‌می‌دهد که باعث چنین بحران گردیده؛ لذا، نقاب آن‌‌ها افتیده و چهرۀ واقعی نظام فاسد سرمایه‌داری برملا گردیده است. آن‌‌ها از کدام حق طفل سخن ‌‌می‌زنند؟ چی را ‌‌می‌خواهند ثابت کنند؟ در جریان ده‌‌ها سال برای اطفال‌جهان چی انجام داده اند؟ آیا وضعیت آن‌‌ها بهتر شده و حقوق صحی، تعلیم و تربیه، محیط‌پاکیزه و زنده گی مرفه، تأمین شده است؟

چرا این سازمان‌‌ها قحطیِ که اطفال یمن از آن رنج ‌‌می‌برد را نمی‌بینند؟ چرا این سازمان‌‌ها شکایت اطفال عراقی را که از جنگ و منازعه به ستوه آمدند را نمی‌شنوند؟ برای اطفال سوریه که توسط بمب‌های بیرلی قصاب شام بمباردمان شدند و برای نجات به کشور‌های فرار نمودند که فکر ‌‌می‌کردند امنیت و پناه‌گاهِ دریافت خواهند کرد، اما در عوض جهنمی‌ نصیب آن‌‌ها شد که در آتش فقر، گرسنگی و ترس ‌‌می‌سوختند. این سازمان‌‌ها برای این اطفال چی خدمت کردند؟ برای تغییر شرایط و وضعیت که اطفال را مجبور ‌‌می‌سازد تا برای تأمین نیازمندی‌های خانواده کار کنند، این سازمان‌‌ها چی کرده اند؟ آیا آن‌‌ها راه‌حلی را پیدا نموده اند تا ریشۀ‌اصلی این مشکل را بخشکاند؟ آیا ‌‌می‌توانند مشکل فقر را حل کنند؟ آیا ‌‌می‌توانند جنگ را خاتمه بخشیده و زنده‌گی مصون را برای اطفال تضمین کنند؟ در نسشت‌های پی در پی، این سازمان‌‌ها تنها پلان‌های عملیاتی خود را ارزیابی ‌‌می‌کنند، ولی تاهنوز نتایج آن‌‌ها شرم‌آور و پوچ و بیهوده است؛ حتی اگر کدام دستاورد غیر قابل ملاحظۀ نیز داشته باشند، تلاش ‌‌می‌ورزند تا با بهانه‌های مختلف ضعف خود را توجیه کنند. و در هر نسشت ارزیابی کار‌های که انجام داده اند، بی‌نهایت تلاش ‌‌می‌ورزند تا با نیرنگ و فریب ضعف و ناکامی خود در مسیر حصول نتایج قابل‌قبول را بپوشانند. ویروس‌کرونا اولین بهانۀ ضعف و ناکامی برای حصول اهداف تعیین شدۀ آن‌‌ها نیست. این وضعیت در واقع نشان دهندۀ ناتوانی نظام است که قادر به حل مشکلات بشر نمی‌باشد و زمان‌اش فرا رسیده که از میدان رهبری و حاکمیت جهان کنار رفته و نظامِ مالک‌جهان که به تنهایی ‌‌می‌تواند مردم را خوش‌حال و آرامش ببخشد، جای‌گزین آن گردد.

بخش زنان دفتر مرکزی مطبوعاتی حزب‌التحریر

مترجم: عبدالله صالحی