﴿وَالَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللهِ فَلَن يُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ﴾ [محمد: 4]

ترجمه: و کسانی‌که در راه الله کشته شدند(الله) هرگز اعمال‌شان را از بین نمی‌برد (و اهداف شان را به ثمر رسانده و زحمات شان را به هدر نمی‌دهد).

(ترجمه)

در ظهر پنج‌شنبه ۱۷اکتبر ۲۰۲۴م یهودیان و امریکا شهادت یحیی سنوار را که با رویی باز در میدان نبرد جان باخت و هرگز پشت به دشمن نکرد، جشن گرفتند.

شهادت سنوار، آنچه را که چشم می‌بیند و آنچه که از دید پنهان است، به وضوح نشان می‌دهد.

این‌که سیاست‌مداران امریکا با قتل او به اندازۀ یهودیان خوشحال‌اند، عقده و کینۀ عمیقی را که در دل‌های شان نهفته بود، آشکار می‌سازد. آن‌ها با این شادی دشمنی خویش را با غزه و مجاهدینش، بلکه با تمام مردم فلسطین و حتی با امت اسلام را اعلام کردند؛ در صحنه‌ای که مسلمانان را خشمگین و کافران را شادمان می‌کند.

عملیات طوفان‌الاقصی، مرکز و پایگاه امریکا در سرزمین‌های ما (یعنی رژیم صهیونیستی) را به شدت ضربه زده است؛ به‌طوری‌که حالا امریکا با دستان این رژیم ما را بمباردمان می‌کند تا اعتبار این رژیم جنایت‌کار را که هم‌چون آب در شن‌ها(مشک آب دریده شده) از دست رفته است بازیابی کند. امریکا و یهودیان تلاش می‌کنند با تمام توان و ماشین‌های کشتاری خود، کشتن تعداد کمی از مجاهدینِ دارنده سلاح‌های اندک را به عنوان پیروزی بزرگی به نمایش بگذارند. آیا این دولت‌هایی‌که کشتن یک مرد را پیروزی بزرگی می‌دانند، در جنگ واقعی چیزی به حساب می‌آید؟ و آیا این دولت‌هایی‌که گرسنگی دادن و سوزاندن کودکان، زنان و سالخوردگان را پیروزی می‌دانند، دولتی قدرتمند هستند؟

شهادت زنان و کودکان که در زیر خیمه‌ها سوختند و شهادت سنوار در میدان نبرد، خاک را به صورت حکام مسلمانان -که زندگی راحت همراه با ذلت، خواری و خیانت دارند- می‌پاشد؛ حکامی‌که در قصرهای شان زندگی کرده و در خفت و خیانت زنده‌به‌گور می‌شوند؛ حکامی‌که امریکا و یهودیان بینی شان را به خاک مالیده و حتی به گل و لای می‌مالند و آن‌ها هیچ حسی ندارند!

امریکا و پیش‌برندگان حملاتش به خود می‌بالند که می‌کشند، ویران می‌کنند، حمله می‌کنند و مردم را به گرسنگی می‌اندازند؛ در حالی‌که حس حاکمان ما در کل از بین رفته و بی‌خیال اند. کوچک‌ترین فرد عاقل در میان ما از این وضع احساس خشم می‌کند؛ اما عقلای این حکام کوچک‌ترین احساسی ندارند! وای بر آن‌ها و آنچه انجام می‌دهند!

شهادت یحیی سنوار و کسانی از مجاهدین غزه که پیش از او جان خود را فدا کردند و نمونه‌های پایداری، شجاعت، فداکاری و عزت در برابر دشمنان را به نمایش گذاشتند، پیامی پرحرارت برای سربازان امت اسلامی است که آن‌ها را از درون تکان می‌دهد.

ای سربازان امت اسلامی! این کسانی‌که تنها سلاح اندک داشتند، حاضر نشدند که در غیر میدان نبرد بمیرند؛ بلکه میدان نبرد را برای نوشیدن جام شهادت برگزیدند، در حالی‌که بیشتر شما سربازان تاکنون در یک نبرد واقعی شرکت نکرده‌اید، حالآنکه اهل جنگید و باید در میدان نبرد باشید! اگر مجاهدان شعله‌ورکنندۀ نبرد بودند، شما نباید آن‌ها را به عنوان نمایندگان یا جایگزینان خود در جنگ بدانید؛ بلکه آن‌ها زنگ بیداری برای شما بودند تا در نبرد نهایی شرکت کنید!

آیا راضی هستید که جایگاه‌های شما در بهشت از آن‌ها دور باشد؟ در حالی‌که آن‌ها پیش‌قدم شدند و شما عقب‌نشینی کردید! آن‌ها جنگیدند و شما به یاری شان نرفتید! آن‌ها قیام کردند و شما هیچ حرکتی نکردید! دشمن از شما عبور کرد و شما او را متوقف نکردید؛ در حالی‌که قدرت جلوگیری از او را داشتید! او قبله‌گاه رسول الله صلی الله علیه وسلم را اشغال کرد و شما به سوی آزادسازی آن نشتافتید! او خانواده‌های شما را در غزه، فلسطین و لبنان کشت و شما هیچ تغییری نیاورده و در راه الله سبحانه وتعالی حرکت نکردید!

آیا زمان آن نرسیده که از گروهی مجاهدان -که به دشمن ضربه زدند- غبطه بخورید و پیشتاز آزادسازی و آغازگر تغییر باشید؟ آیا زمان آن نرسیده که هم‌چون هلالی باشید که تاج و تخت‌های حکام را سرنگون کرده، مرزها را پایمال و تفرقه را یکپارچه نموده و پرچم اسلام و جهاد را برافرازید؟

آیا زمان آن نرسیده که خودستایی دشمنان را -که بیشتر از قتل ما را آزار می‌دهد- متوقف کنید و دل‌های ما را شفا بخشید؟ ای سربازان اسلام! آیا زمان آن نرسیده ؟ آیا زمان آن نرسیده؟

ای امت محمد صلی الله علیه وسلم، ای بهترین امتی‌که برای مردم پدید آمده‌اید!

اعتماد و باور ما به الله سبحانه وتعالی است! او مولای ماست و کافران هیچ مولایی ندارند. الله سبحانه وتعالی از شما شهداء برمی‌گزیند. ای امت اسلامی! تو هم‌چنان باقی مانده و قهرمانانی به دنیا خواهی آورد. از این رو ما تو و سربازانت را با این ندای الهی فرا می‌خوانیم:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ (۷) وَالَّذِينَ كَفَرُوا فَتَعْسًا لَهُمْ وَأَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ (۸) ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا مَا أَنْزَلَ اللهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ (۹) أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ دَمَّرَ اللهُ عَلَيْهِمْ وَلِلْكَافِرِينَ أَمْثَالُهَا (۱۰) ذَلِكَ بِأَنَّ اللهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَأَنَّ الْكَافِرِينَ لَا مَوْلَى لَهُمْ﴾[محمد: 7- 11]

ترجمه: ‏ای مؤمنان! اگر (دين) الله را ياری كنيد، الله شما را ياری می‌كند (و بر دشمنان تان پيروز می‌گرداند) و گام‌های تان را استوار می‌دارد (و كار و بارتان را استقرار می‌بخشد).‏ كافران، مرگ بر آنان باد، و الله اعمال (نيك) ايشان را باطل و بی‌سود گرداند! ‏اين بدان خاطر است كه چيزی را كه الله فرو فرستاده است دوست نمی‌دارند، و لذا الله كارهای (نيك) ايشان را هم باطل و بی‌سود می‌گرداند. آيا در زمين به گشت و گذار نپرداخته‌اند تا ببينند عاقبت كسانی‌كه پيش از ايشان بوده‌اند به كجا كشيده و چه شده است‌؟ الله آنان را نابود ساخته است (و دمار از روزگارشان را بدر آورده است)، و برای كافران امثال اين عواقب و مجازات‌ها خواهد بود. اين (عاقبت نيك مؤمنان و عاقبت سوء كافران) بدان خاطر است كه الله سرپرست و ياور مؤمنان است؛ وليكن كافران هيچ گونه سرپرست و ياوری ندارند.

 دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر-سرزمین مبارک(فلسطین)

 15 ربیع الثانی سال 1446ه.ق. 18 اکتوبر 2024م.

مترجم: محمد مزمل