از انس‌رضی‌الله‌عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَغْرِسُ غَرْسًا، أَوْ يَزْرَعُ زَرْعًا فَيَأْكُلُ مِنْهُ طَيْرٌ أَوْ إِنْسَانٌ أَوْ بَهِيمَةٌ إِلاَّ كَانَ لَهُ بِهِ صَدَقَةٌ»

(رواه البخاری)

ترجمه: هر مسلمانی‌كه درختی غرس نمايد يا بذری (دانه‌ای)، بيفشاند (در زمین کشت نماید) و انسان، پرنده و يا حيوانی، از آن بخورد، برايش صدقه محسوب می‌گردد.

توضیح حدیث

زمانی‌که یک مسلمان عمل خوبی را جهت رضایت الله‌سبحانه‌وتعالی انجام می‏دهد، قلبش از شوق و سرعت در آن کار موج می‏زند تا این‌که ثمره آن عمل را در آخرت به دست‌آورده و سبب آرامشش قرار گیرد. این حدیث به همین مطلب اشاره نموده است. هم‌چنان مؤمن اهمیت زندگی را زمانی درک می‏نماید که دست دهنده داشته باشد، نه تمام گیرنده و ذریعه اعطاء و کمک دوام‌دار است که رضامندی الله و راحتی بیشتر به وجود آمده و سبب دریافت اجر و پاداش می‏شود؛ اما بر عکس اعطاء نکردن به خاطر الله و بخل ورزیدن سبب پریشانی برای نفس‌ها می‏شود.

ای مسلمانان! امروز باورها تغییر نموده و افکار مبدل گردیده‌اند؛ انسان به سوی اشیای ناچیز و غرایز خود که حدی را نمی‌شناسد میلان دارد؛ میلان به‌سوی جاهلیتی دارد که در تضاد با منافع، مصالح و سرمایه‌های او قرار دارد. امروزه انسان‌ علاقه‌مند جاهلیت ابولهب و ابوجهل گردیده و نیز میلان به‌سوی انبوهی مردم داشته تا این‌که علو عقلانی خود را ثابت سازد، و هم‌چنان صدای غریزه خود را بالای دید و درک درست حاکم گرداند. ‌هم‌چنان حالتی را مردم به‌خود گرفته‌اند که گویا احساس می‏شود نیکی‌ها و بدی‌ها را شامل میزان سنجش اعمال خود نمی‏دانند و نیز برای صدقه دادن ارج و اهمیتی نمی‌دهند، این‌چنین است حالتی اکثر مردم؛ مگر کسی را که الله بالایش رحم نماید چنین حالتی ندارد.

 پس ای خلیفه‌ای مسلمین! تو کجایی که عدل و مفاهیم واقعی اسلامی را دوباره از نو بازگردانی؟ ای عمربن‌عبدالعزیز! تو کجایی که امر نمایی و برای‌شان بگویی دانه‌ها را بالای کوه‌ها بپاشید تا گفته نشود که پرنده‌ها در  شهرهای مسلمانان گرسنه ماندند...