از ابو موسی رضی‌الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله علیه وسلم فرمودند:

«فُكُّوا الْعَانِيَ وَأَجِيبُوا الدَّاعِيَ وَعُودُوا الْمَرِيضَ». (فتح الباري بشرح صحیح البخاري برقم 5174)

ترجمه: «اسیران را آزاد کنید،  دعوت کننده را اجابت کنید و مریض را عیادت کنید».

ابن بطّال گفته است که آزاد نمودن اسیر واجب کفایی است و نظر جمهور علماء نیز همین است. همچنان اسحاق و ابن راهویه گفته است که فدیۀ آزادی اسیر از بیت‌المال پرداخت می‌شود و از امام مالک رحمه‌الله نیز چنین روایت شده است؛ اما امام احمد رحمه‌الله گفته است که اسیر، با تبادلهٔ اسیر آزاد می‌شود، نه با مال. اگر هم‌زمان اسیرهایی در نزد مسلمانان و اسیرهایی در نزد کفار بود و هر دو طرف به پرداخت فدیه توافق کنند مشکلی ندارد ولی آزاد نمودن اسرای مشرکین در بدل مال جایز نیست.

همه ما هدف و مقصد حدیث فوق را می‌دانیم که رسول اکرم صلی‌الله علیه وسلم در آن ما را به آزاد کردن اسیر، طعام دادن به گرسنگان و عیادت مریضان توصیه و سفارش می‌کند، اما نسبت به واقعیت کنونی امت اسلامی جرقه‌ای در ذهنم خطور کرد و آن اینکه امت اسلامی امروز اسیر، گرسنه و بیمار است‌. اسیر است؛ زیرا از نظر نظامی، سیاسی، اقتصادی، فکری و رسانه‌ای تحت تسلط نظام‌های کفری زندگی می‌کند، گرسنه است؛ زیرا چیزهای خوبی که الله سبحانه وتعالی به او ارزانی داشته از او گرفته شده و این کالاها مایه لذت کفار شده است، بیمار است؛ زیرا بیماری سرمایه‌داری تمام جسمش را فرا گرفته. ولی آیا برای رهایی امت اسلامی از اسارت، گرسنگی و بیماری تلاش می‌کنیم؟! نه تنها این، بلکه پس از  رهایی خود برای نجات جهان تلاش می‌کنیم؟!

پروردگارا ! ما را به خلافت راشدهٔ ثانی بر منهج نبوت؛ که به وسیلۀ آن از زیر اسارت نظام‌های کفری، دست درازی کفار و از بیماری خطرناک سرمایه داری نجات می‌یابیم، برسان.

اللهم آمین.