26 Kasım 2008'de Hindistan'ın Bombay şehrinde sürpriz bir kriz patlak verdi. Zîra hafif çaplı silahlar ve el bombaları ile donanmış silahlı bir grup insan, beş yıldızlı iki otele, tren istasyonuna ve diğer önemli noktalara saldırdı. Bazı raporlarda ise polisin, saldırganlara ateş açmayı reddettiği geçti. Bu kriz, Hindistan Özel Kuvvetleri "Siyah Kedileri'nin" krizi sona erdirmesine kadar yaklaşık altmış saat devam etti.

Krizin sona ermesinden bir gün sonra Hindistan Başbakanı, bir basın açıklaması düzenleyerek herhangi bir delil sunmaksızın Pakistan'ı krizin arkasında olmakla suçladı. Saldırı ise, yaklaşık iki yüz kişinin ölmesi ve yüzlerce kişinin yaralanmasıyla sonuçlandı. Açıktır ki Pakistan'a yönelik Hindistan'ın bu tür suçlamaları, vatandaşlarının işlerini adil ve eşit bir şekilde gözetmedeki Hint yönetiminin başarısızlığı üzerindeki dikkatleri başka yöne çekmekten öte bir şey değildir. Zîra Hindistan, farklı dîni ve etnik gruplardan oluşmaktadır ki bu da onu, parçalanmaya ve bölgelerini birbirinden kopmaya aday bir ülke haline getirmektedir.

Nitekim belli başlı birçok Keşmirli hareketlerin yanı sıra Assam Eyaleti'ndeki Assam Birleşik Kurtuluş Cephesi, Poodland'daki Ulusal Demokratik Cephesi, Tripura Ulusal Kurtuluş Cephesi, Pro-Ulusal Kurtuluş Cephesi, Arnjal Drgon Gücü, Kahilstina Kurtuluş Gücü ve benzeri pek çok Hindistanlı ayrılıkçı hareketler bulunmaktadır. Bu hareketlere ilâveten seçim maksatlarına dönük Müslümanlara karşı direniş sloganını kullanagelen "Baharatiya Canata" Partisi gibi Müslümanları ve Hıristiyanları hedef alan birçok hareketler bulunmaktadır. Bunun da ötesinde "Gucarat'ta" yaptığı gibi Müslümanları diri diri yakmak, geçen altmış yıl boyunca Keşmir'deki Müslümanları ezmeye ve katletmeye devam etmek gibi vahşî eylemlerde bulunmayı bırakmayan Hindistan Devleti'nin bizzat kendisi vardır.

Hindistan demokrasisine veya "dünyadaki demokrasilerin en büyüğü" denilen şeye gelince; yönetiminde nüfuz sahipleri ile elit zümresinin çıkarlarını gözeten, onların taleplerini gerçekleştiren ve azınlıkları bir kenara atan diğer demokrasilerden bir farkı yoktur. Dolayısıyla azınlık grupları, onların kafilesine katılmak için koşuşturdukları halde, haklarının ve maslahatlarının peşinde soluk soluğa kalmaya devam etmektedir. Böylece Hint safsatalarına, bir de demokrasi tradjedisi eklenince, bu ikisinden Hindistan demokrasisi oluşmuştur. Aslında katı Hindu kast sistemi, yoksul Hindu tabakası ile bu tabakanın içerisindeki nüfuzlu kimseler arasında bile ayrım yapmaktadır. O halde Müslümanlara karşı ırkçılık yaptığını nasıl düşünmek bile istemezsiniz!

Amerika'ya gelince; Hint çıkarlarını önemseyen ve soruşturmada işbirliği yapması için Pakistan'a baskı yapan bir görüntü ile ortaya çıkmıştır. Zîra 01 Kasım 2008'de Amerika Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice söyle demiştir: "Nerede olursa olsun kanıtların araştırılmasına, bunun da kusursuz bir sorumluluk ve etkinlik içerisinde yapılmasına gerek duyulduğunu Pakistan Hükümeti'ne vurgularız." Seçilmiş Başkan Barack Obama ise yine aynı tarihte şöyle demiştir: "Geçmişte eksiksiz bir şekilde soruşturmalar hakkında işbirliği yapacağını ifade eden Pakistan Devlet Başkanı Zerdârî'den beklentim odur ki fiilen bunu yapsın." İşte tüm bunlar, küfrün tek millet olduğunu teyit etmektedir. Dolayısıyla Pakistan'ın Amerika'ya boyun eğmesine ve bükmesine rağmen o, her zamanki gibi Sömürgecinin durumunda olduğu üzere Müslümanlara karşı Hinduların saffında yer almıştır. Aynen vakti zamanında İngiltere'nin Hint Yarımadası'nı işgal ettiği günlerde olduğu gibi.

Pakistan yöneticilerine gelince; güçlü, kararlı ve izzetli bir tavır takınmak yerine Amerikan baskıları ile Hint suçlamaları karşısında zelîl bir şekilde boyun eğdiler. Zîra 01 Ekim 2008'de, Devlet Başkanı Âsıf Zerdârî, saldırıların arkasında devlet dışındaki odakların olduğunu ve kendi ifadesine göre "silahlı grupların takip edilmesi için yapabileceği her şeyi" yapmayı söz verdi. Başbakan Rızâ Gilânî ise, Hindistan'ın isteğini yerine getirmek üzere alelacele bir şekilde Pakistan Gizli Servisi'ni [ISI] Hindistan'a göndermeye muvafakat ettiyse de bu zelîl muvafakatinden dolayı halkın eleştirilerine maruz kalınca, bu hazırlıktan vazgeçerek Hindistan'dan Pakistan'ın saldırılara karıştığını kanıtlayan deliller sunmasını talep etti! O halde daha fazla saldırmaları için saldırganlara cesaret veren ödlek ve korkak yöneticilere yazıklar olsun!

Ey Pakistan'daki Müslümanlar!

Gerek Bombay saldırılarında Pakistan'a yönelik Hint tehditleri ve suçlamaları, gerekse Pakistan'daki mevcut kaotik ve anlaşmazlık durumundaki Hindistan'ın rolü, bir gün olsun Hinduların Müslümanların dostu olmayacağını, dahası Müslümanlara kötülük yapmak için hiçbir fırsatı heder etmeyeceklerini teyit etmektedir. Bu da onlar ile Müslümanlar arasında güven ve normalizasyon inşâ edilmesi fikrinin ahmakça bir hareket olduğunu göstermektedir.

Müslümanlar ile Hindular arasında dağlar kadar fark vardır; Müslümanlar yaklaşık bin sene Hindulara hükmettiklerinde, güvenlik, istikrar ve adalet içerisinde yaşamışlardır. Bu da bir asrı geçkindir süren İngiliz işgalinden önce olmuştur. Ancak Hindistan'a, bir asrı geçkin süredir Hindistan Hükümeti hükmedince, o zaman Pakistan'daki, Bangladeş'teki, Keşmir'deki ve bizzat Hindistan'daki Müslümanlara yönelik zulümlerinde kılını dahi kıpırdatmamıştır. Dolayısıyla Azîm olan Allah, şöyle buyurarak bizleri düşmanlarımız kâfirlerden sakındırırken ne kadar da doğru söylemiştir:

إِنْ يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْدَاءً وَيَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَأَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَوَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ "Eğer onlar sizi ele geçirecek olurlarsa, size düşman kesilirler de ellerini ve dillerini size kötülükle uzatırlar. Zaten onlar sizin küfre sapmanızı arzu ederler. " ^{[el-Mumtehine 2]}

Ey Pakistan'daki Müslümanlar!

Sizin kuvvetiniz, en ufak bir şiddet eyleminde bile, sizleri hemen yüzüstü bırakan ne Hindu saldırganlardan, ne de kendinizi Amerika'ya teslim etmekten kaynaklanmaktadır. Bilakis gücünüz, İslâmî Hilâfet Devleti'ni kurarak azîm dîninizin ikâmesinde yatmaktadır. Zîra Hindu saldırılarına karşı koymak ve bölgede İslâm ile yönetimi tesis etmek için Muhammed ibn-ul Kâsım ve ordusunu gönderenin Hilâfet olduğunu hatırlayınız. Bugün de güçlü ordulara, muazzam nüfusa, engin arazilere ve enerji kaynaklarına sahip olan Ümmeti, dünyada en güçlü ve en azîm devletin râyesi altında birleştirecek olan ancak Hilâfet'tir. Dolayısıyla bir kez daha bölgeyi Hinduların zulmünden kurtaracak olan sadece Hilâfet'tir.

Şunu da unutmamalıyız ki Hindular, ister İngiltere olsun, isterse Amerika olsun yabancı güçler tarafından desteklenmedikçe Müslümanlara karşı bir adım dahi atamayacak kadar ödlektirler ve Hilâfet Devleti'nin kurulmasıyla, bu yabancı güçler sökülüp atılacak ve Hinduların kalplerine korku salınacaktır.

Ey Silahlı Kuvvetlerdeki Müslümanlar! Ey Muhammed İbn-ul Kâsım'ın Torunları!

Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem], bizleri Hindistan'ın fethi ile müjdelemiş, onu fethedene azîm bir ecir vaadetmiş ve bu müjde, pek çok hadiste vârit olmuştur. Nitekim Ebû Hurayra [Radıyallahu Anh]'ten şöyle dediği rivâyet edilmiştir: "Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem, bize Hint gazvesini vaadetti. Eğer ona yetişirsem, canımı ve malımı infâk edeceğim. Eğer öldürülürsem, şehitlerin en üstünü olurum. Yok eğer (şehit olmadan) geri dönersem, ben Muharrer (kurtulmuş) Ebû Hurayra olurum" [en-Nesâî Ebû Hureyra kanalıyla rivâyet etmiştir.]

Yine Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem], şöyle buyurmuştur:

عِصَابَتَانِ مِنْ أُمَّتِي أَحْرَزَهُمَا اللَّهُ مِنْ النَّارِ، عِصَابَةٌ تَغْزُو الْهِنْدَ وَعِصَابَةٌ تَكُونُ مَعَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ عَلَيْهِمَا السَّلام "Ümmetimden iki grup vardır ki Allah, onları ateşten korumuştur. (Birisi) Hindistan gazvesine (katılacak) grup, ikincisi de İsâ İbn-i Meryem Aleyhi's Selâm ile birlikte olan gruptur." [Tabrânî, Mu'cem-il Avsat'ta Rasulullah'ın kölesi Sevbân kanalıyla tahriç etmiştir.]

O halde sizler ölüm ve yaşam arasında kalmışken hem Hindistan'a komşu olmanız, hem de İslâmî beldeler arasında en güçlü belde olan "Pakistan'daki" durumu değiştirmeye muktedir olmanız sayesinde Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in müjdesini gerçekleştirmek ve Allahu [Subhânehu ve Te'alâ]nın Hindistan'ı fethedecek kimseye vaadettiği sevaba nail olmak için altın bir fırsata sahipsiniz. Ancak bunun gerçekleşmesi, hârici siyâseti tüm dünyaya İslâm risâletini taşımaya dayanan Hilâfet Devleti kurulmadıkça imkansızdır. O halde niçin Hilâfet Devleti'nin kurulması için Hizb-ut Tahrir'e nusret vermezsiniz? Ensârdan olan kerîm sahâbe gibi olmak istemez misiniz? İslâm Devleti'nin kurulması için nusret vermez misiniz? Yeryüzündeki en güzel kokuyla nimetlenmeyi arzulamaz mısınız? Zîra Hâkim'in, Mustadrik-il Sahiheyn'de tahriç edip Muslim'in şartına göre sahîh dediği ve İbn-u Abbâs [Radıyallhu Anhuma]'nın şöyle dediğini rivâyet etmiştir: Alî İbn-u Ebî Tâlib [Radıyallhu Anh], şöyle demiştir: "Yeryüzünün en güzel kokusu, Hindistan'dır."

Nihayet Irak Parlamentosu, 27.11.2008 Perşembe akşamı, Irak ile istilacı Amerika arasındaki Güvenlik Anlaşması'nın onaylanmasına son noktayı koydu. Böylece işgalciler, bu anlaşmanın ülkeyi ve halkını satmasına, Irak'ı imtiyazlı Amerikan vesayetine döndürmesine ve Müslümanların maslahatları adına sorgusuz-sualsiz şekilde alan-veren bir gözetici haline getiren işgale meşruiyet elbisesini giydirmesine rağmen milletvekillerini bazen tehdit etmek, bazen de makam-mevkiiyle ayartmak yoluyla onu parlamentodan geçirmeyi başardılar. Gerçekten bu, içerisinde bütün batıl sebepleri barındıran teslimiyet ve baskı anlaşmasıdır. Zira bu meşum anlaşmanın onaylanmasıyla "güdümlü" Irak hükümeti, aslen ihlal edilmiş Irak "egemenliğine" dokunan her türlü metni değiştirme ile silme hamleleri ve müzakere görüşmeleri üzerindeki perdeyi kaldırmıştır. Bu anlaşmanın aleyhtarları ve lehtarları tarafından ortaya atılan aşağılık teklifler sona ermiştir. Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] ne kadar da doğru söylemiştir: إنما الأعمال ُ بالخواتيم "Ameller, sonuçlarına göredir."

Zira "seçilmiş" hükümetin yoğun uğraşlarının sonucu, işgalci kâfirlerin görüşlerini onaylamak ve milletvekillerinin dinlerini, ümmetlerini ve beldelerini reddetmesi olmuştur. İşte tüm bunların insanlar teskin edilsin ve bu korkunç musîbeti kabullensinler diye saptırma, çarpıtma ve gözlere kum zerrecikleri saçma silsilesi olduğunda hiçbir şüphe yoktur. 2009'un ortalarında yapılacağı iddia edilen referanduma gelince; trajedi komiklikten başka bir şey değildir..! Beldenin tüm anahtarları, hakkımızda ne bir ahit ne de bir zimmet gözeten, ülkeyi tahrip eden, halkını boğazlayan, tüm hurumatları çiğneyen, Irak'ı idârî ve malî yolsuzluk sıralamasında birinci ülke haline getirecek derecede altı küsür yıldır servetleri yağmalayagelen azgın ve zorba bir düşmana teslim edildikten sonra hangi halktan, hangi referandumdan bahsedilmektedir? Tâ ki ekonomik durgunluk, korkunç işsizlik, zoraki göçler, dul kadınlar, kimsesiz çocuklar, yetimler ve şeytana pabucunu ters giydirecek komplolar gibi yalancı demokrasinin acı "semerelerini" hasat edegeldiğimiz halde hangi halktan, hangi referandumdan bahsedilmektedir..? Zîra Irak, tarihi boyunca hiç bilmediği gerekçeler ve isimlendirmeler adı altında kardeşin kardeşi, Müslümanın Müslümanı katletmesine şahitlik etmektedir. MaazAllah gelecek, daha vahim ve daha acıdır..! Ey Müslümanlar! Bu anlaşma, onu pazarlayanların ve propagandasını yapanların alınlarında bir utanç lekesi ve boyunlarında ebediyen bağışlanmayacağını sandığımız azîm bir günah olarak kalacaktır... O halde var gücünüzle hem onu, hem de kâfirlerin tüm planlarını boşa çıkarmaya koşunuz ve Allah [Azze ve Celle]'nin istediği gibi kardeşler olunuz:

تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ "Ma'rufu emreder, münkerden nehy eder ve Allah'a iman edersiniz." ^{[Âl-i İmrân 110]}

Nübüvvet Minhâcı Üzere Râşidî Hilâfet Devleti'ni kurmak için tam bir ciddiyet ve aktiflik içerisinde Hizb-ut Tahrir ile çalışanlarla birlikte çalışınız. İşte o zaman, Ümmet'e hıyanet veya düşmanına yardım eden herkesten intikam alınacaktır. Ayrıca onları, Allahu Te'alâ'nın azâbı beklemektedir.

بَشِّرِ الْمُنَافِقِينَ بِأَنَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا ¹³⁸ الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاء مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِندَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ العِزَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا "Münâfıklara kendileri için çok elîm bir azap olduğunu müjdele! ⁽¹³⁸⁾ Onlar ki Mü'minleri bırakıp da Kâfirleri dost edinirler. (Bunu yaparak) onların yanında izzet mi arıyorlar? Muhakkak ki izzetin tamamı Allah'a aittir." ^{[en-Nisâ 138-139]}

حزب التحرير
Hizb-ut Tahrir
Irak Vilâyeti
Medya Bürosu

Soru: Darfûr olaylarına ilişkin Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'ndeki el-Beşîr davası hangi noktaya ulaştı? Avrupa ile Birleşik Devletler arasındaki gerilim şiddetinin hafiflemesinin mülâhaza edilmesi, bu davalarda bir orta çözüme ulaşmak üzere oldukları anlamına mı gelmektedir?

Cevap:

Birincisi: Soruya cevap verebilmek için davanın gelişim sürecinin ve bağlantılarının arz edilmesi gerekir:

1. Devletlerarası Cezâ Mahkemesi, hem devletlerarası şemsiyesi altında çıkarlarını korusun, hem de Amerikan saldırısına karşı koysun diye Avrupalı eller tarafından türetilmiş bir araçtır. Devletlerarası Cezâ Mahkemesi, 1998 yılında Roma Antlaşması adı altında ortaya çıkmıştır. Bu da toplu soykırım, insanlık suçu, savaş suçları gibi ağır ve devletlerarası öneme haiz suçlar işleyenler hakkında kovuşturma açmak içindir. Zîra yerel mahkemelerin herhangi etkin bir yaptırım alamaması durumunda son seçenek olarak bu tür suçları işleyenleri yargılamaktadır.

2. Amerika Birleşik Devletleri, 31.12.2000'de Roma Antlaşması'nı imzalamasının ardından Clinton, Başkanlık Ofisi'ni terk etmeden önce bunu onayladıysa da Amerikan Kongresi, antlaşmayı onaylamadı ve George Bush, ülkesinin antlaşma üzerindeki imzasını, mahkeme 2002 yılında açılmak üzere iken geri çekti. Ardından da George Bush, Amerikan askerlerini koruyan, mahkemenin Amerikalıları tutuklamasını engelleyen ve hukukî yaptırımlarına boyun eğmemelerini sağlayan kanunlar çıkarttı. İşte o zamanda beri Amerika, mahkemeye düşman kesilmiştir.

3. Hem Amerika'nın, hem de Sudan'ın Roma Antlaşması'nı imzalamamasına rağmen özellikle Fransa, ardından da İngiltere olmak üzere Avrupa Birliği, Darfûr davasının Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'ne taşınmasına ilişkin Güvenlik Konseyi'nden bir kararın çıkarılması için yerel ve evrensel çapta halkçı bir baskı oluşturmada başarılı oldu. Bunu da Sudan'ın anlaşmayı imzalamamasına rağmen davayı Güvenlik Konseyi'ne taşımasını gerekçe göstererek yaptı. Buna ise küresel barışı ve güvenliği tehdit ettiğini görmesi halinde, mahkemenin her türlü davayı kovuşturma hakkına sahip olduğunu ifâde eden antlaşma maddelerinden birini gerekçe gösterdi. Avrupalılar, bilhassa Fransa, bunu kanıtlamak için de Darfûr olaylarını istismar etti ve orada yaşanan cürümleri abarttı... Milyonlarca mültecinin, yüz binlerce ölünün, toplu soykırıma ve savaş suçlarının işlenmesine varacak derecede korkunç cürümlerin yaşanması yüzünden Darfûr'daki olayların küresel barışı ve güvenliği tehdit ettiğine dair bir kamuoyu oluşturdu... Fransa ile İngiltere, Sudan Hükümeti ve onunla ilişkisi bulunan Cancavîd Örgütü'ne atfedilen suçlar üzerine yoğunlaşırlarken Avrupa, bilhassa Fransa tarafından desteklenen isyancı hareketlerin cürümlerini görmezlikten geldiler.

4. Böylece Fransa ile İngiltere, el-Beşîr Hükümeti aleyhinde Darfûr olaylarına yönelik bir halkçı sempati oluşturdular. Hatta Amerika, davanın Devletlerarası Mahkemeye taşınmasına hükmeden Güvenlik Konseyi'nin 2005 Mart ayındaki 1593 sayılı kararının oylanması sırasında veto hakkını kullanmaksızın oylamaya katılmayan ülkelerle yetinmek zorunda kaldı. Oysa o bu kararın, Sudan'daki nüfuzuna karşı yöneltilmiş bir Avrupa ürünü olduğunun farkındaydı! İşte bu şekilde karşıt oy olmaksızın, bilakis dört devletin -ki bunlar Cezayir, Brezilya, Çin ve Birleşik Devletler'dir- yokluğunda 11 oyla mezkur karar çıktı. Halbuki Amerika, kararın ele alınması sırasında devletleri oy vermemekle tehdit etmesine rağmen Fransa ile İngiltere'nin Darfûr cürümleri sebebiyle el-Beşîr Hükümeti aleyhinde oluşturdukları kamuoyu, Birleşik Devletleri'nin Darfûr davasının Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'ne taşınmasına karşı koymaya cesaret edemeyeceği derecede oldukça güçlü idi. Dolayısıyla oylamaya katılmayan devletlerle yetindi.

5. Şubat 2007'de ise, Devletlerarası Cezâ Mahkemesi Başsavcısı "Luis Moreno-Ocampo", mahkemeden hem eski İçişleri Bakanı Ahmed Mahmûd Hârûn, hem de Cancavid kuvvetlerinin komutanı "Alî Kûşâyib" lakabıyla bilinen Alî Mahmûd Alî hakkında tutuklama müzekkeresi çıkarmasını talep ettiyse de Sudan, mahkemenin müzekkeresini reddetti. Bunun üzerine 2007 Nisan ayında mahkeme, bu iki kişi hakkında tutuklama müzekkeresi çıkarttı ve bu müzekkere, Hârûn hakkında cinayet, eziyet ve işkence olmak üzere 42 suçlama, Alî hakkında ise cinayet ve sivillere yönelik kasten saldırı olmak üzere 50 suçlama içermekteydi. Ancak Sudan, her iki suçlunun da teslim edilmesini hemen reddetti.

6. Sudan, Avrupa'nın ağır baskılarına rağmen tutuklama müzekkeresi akabindeki sekiz ay boyunca iki suçluyu teslim etmemede ısrar etti. Nihayet 2007 Kasım ayında başta İngiltere olmak üzere Avrupa Birliği devletleri, Güvenlik Konseyi'nden Sudan'a daha fazla baskı uygulamasını talep ettiler. Nitekim İngiliz Büyük Elçisi, John Sawers şöyle diyordu: "İnsan haklarını çiğneyen suçlulardan birinin Sudan Hükümeti'ne atanmış olması Güvenlik Konseyi açısından utanç vericidir. Başsavcının gelecek ay Güvenlik Konseyi'ne sunacağı raporunun o kadar da olumlu olacağından endişeliyim." Bunu ise, Güvenlik Konseyi'nden ivedi yaptırımlar almasına yönelik talepleri noktasında İngiltere ile Fransa yanlısı Darfûr'daki isyancı liderlerin hızlı hareketleri takip etti. Nitekim Sudan Halk Kurtuluş Hareketi'ndeki isyancıların liderlerinden biri olan Abdulvâhid en-Nûr, Minber-is Sudân Gazetesi'ne şu açıklamayı yaptmıştır: "Darfûr'da barışın gerçekleşmesi, Darfûr'daki kişilere yönelik ayrıcalık anlayışının sona ermesini gerektirir." Ve şöyle ekledi: "Güvenlik Konseyi, 1593 sayılı karara istinat eden tutuklama müzekkeresi konusunda Sudan'ın işbirliği yapacağından emin olmalı ve kesin yaptırımlar alınmamasının, sorunun çözümünde konseyin beceriksizliğine dair bir delil olmasından sakınmalıdır." 3 Ekim 2007'de ise, Darfûr'daki isyancı "Adâlet ve Eşitlik Hareketi", Darfûr'a ilişkin çalışmasında, Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'nin yanında yer alması için devletlerarası topluma çağrıda bulundu. Nitekim isyancı hareketin Resmî Sözcüsü Ahmed Huseyin Ahmed, Minber-is Sudan Gazetesi'ne şu açıklamayı yapmıştır: "Adâlet dayatılmaksızın Darfûr'da kalıcı barışın gerçekleşmesi imkânsızdır." Bu sırada ise Başsavcı "Ocampo", yeni bir dava açmaya hazırlandığını(?) ifade etti.?

7. Buna ilâveten Avrupa Parlamentosu, 22.05.2008'de Devletlerarası Cezâ Mahkemesi ile işbirliği yapmayan Sudanlı liderlerin mal varlıklarının dondurulması çağrısında bulundu ve Mahkemenin Başsavcısı da Sudan Hükümeti'ndeki önde gelen liderler hakkında yeni bir dava açacağını ifşâ etti. Nitekim Avrupa Birliği ile Amerika Birleşik Devletleri'nin zirve toplantısında, Birleşmiş Milletler'deki Fransız Büyük Elçisi Jean-Robert Morris şöyle diyordu: "Fransa ve Avrupa Birliği, iş birliği yapmamayı sürdürmesi halinde Sudan Hükümeti'ne karşı daha fazla sert yaptırımlar almaya hazırdır. Tüm Avrupalı liderler bana destek vermektedir ve altı Avrupa devletinin, Güvenlik Konseyi'nin kararına saygı gösterilmesi gerektiğini vurgulamaları bir ilktir."

8. Avrupa Birliği, 14.07.2008 günü, Devletlerarası Cezâ Mahkemesi yoluyla Umer el-Beşîr'in itham edilmesini fiilen başardı. Zîra Başsavcı Luis Moreno-Ocampo, üçü toplu soykırım, beşi insanlık suçu ve ikisi de cinayet olmak üzere on adet suçlamada bulundu. Yargıçlar ise, el-Beşîr hakkında tutuklama kararı çıkmadan önce, beyanatların araştırılmasının aylarca zamanlarını alacağını beklemekteler.

İşte böylece Avrupalılar, el-Beşîr'in kovuşturulması kararını çıkararak, dolayısıyla da Devletlerarası Cezâ Mahkemesi tarafından aranan bir savaş suçlusu haline gelen ajanı el-Beşîr'i zayıflatarak Amerika'nın Sudan'daki nüfuzuna bir darbe indirmeyi başardılar!

9. Bu sırada ise Amerika, Darfûr cürümleri ile el-Beşîr Hükümeti'ne karşı kamuoyunu tahrik etmedeki Avrupa'nın başarısının yanı sıra mahkemenin yaptığı soruşturmalara yönelik devletlerarası saygıyı dikkate alarak, özellikle el-Beşîr'in ağır şekilde kovuşturulmasına ilişkin olmak üzere Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'nin kararlarını etkisizleştirmeye teşebbüs etti. Bunun için de aşağıdaki hususları gerçekleştirdi:

a- George Bush Yönetimi, 26.04.2008 günü, Lahey Mahkemesi'nin Darfûr bölgesindeki vahşî eylemler hakkındaki soruşturmalarına Washington'un saygı göstereceğini açıkladı.

b- Devletlerarası Cezâ Mahkemesi, haklarında fiili kovuşturma açtığı Sudan'daki sorumluların sayısını arttırmayı sürdürünce, Darfûr'daki barış sürecinin gelişmesine yönelik alarm zili çaldı. Zîra Sudan'daki Amerikan eski Elçisi "Andrew Natsios" şöyle diyordu: "Devletlerarası Cezâ Mahkemesi, Sudan'daki pek çok diplomatik şahsiyetin kovuşturulmasına yönelik kararlılığı hakkında gazetelerde geçen tehditlerini uygularsa, ülkeyi kaos ve yıkım ortamına sürükleriz."

Ardından Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'nin el-Beşîr'i açıkça itham etmesiyle bu tür açıklamalar sıklaştı ve Birleşik Devletler, el-Beşîr'in kovuşturulmasının Darfûr'daki barış sürecini rüzgarın esintisine bırakacağı noktası üzerine yoğunlaştı...

c- Amerika, mahkemenin tutuklama müzekkeresi kararını çıkarmasını erteletmek amacıyla Afrika'daki ve Arap dünyasındaki ajanlarını harekete geçirdi. Nitekim Sudan'ı, "Hârun ve Alî'nin" Afrika Mahkemesi'nde veya Sudan Mahkemesi'nde yargılanmasına teşvik etmesi için Amr Mûsa'yı görevlendirdi. Bunu yaparken de mahkemenin, yerel mahkemeler tarafından görülen davalara bakma yetkisi olmadığını belirten Roma Antlaşması'nın 16 sayılı maddesini istismar etti. Bu adımı, hem Afrika Birliği'nden, hem Arap Topluluğu'ndan, hem Bağlantısızlar Hareketi'nden, hem İslâm Konferansı Örgütü'nden, hem Tanzanya, Kenya ve Uganda'dan... destek gördü.

10. Bu teşebbüsler, Avrupa baskılarına etki edince Avrupa, ajanlarını, Sudan'ı destekleyenleri eleştirmekle görevlendirdi. Zîra Adâlet ve Eşitlik Hareketi'nin lideri şu açıklamayı yapmıştır: "Arap Topluluğu'nun Sudan Hükümeti ile Darfûr halkına karşı uzun vadeli bir felakete yol açacak bir komploya bulaşmasından korkuyorum." Afrika Birliği'ni eleştirirken de şöyle demiştir: " Afrika Birliği kanununun dördüncü maddesi, kendisine üye olan herhangi bir devlet tarafından insan haklarının çiğnendiği her türlü davaya Birliğin müdahale etmesi şartını koşar. Savaş suçları, toplu soykırım ve insanlık suçu da bu kapsama girer. O halde Birlik, neden bu maddeyi uygulamıyor? Yoksa Birlik, geçen beş sene yettiği halde Darfûr'daki durumun bir trajedi olmadığını mı sanıyor?"

11. Bununla birlikte Avrupa, bilhassa Fransa, Amerika'nın Afrika Birliği'ni harekete geçirmesinin etkisini fark etmiş, bundan dolayı Afrika Birliği temsilcileri ile görüşmeler düzenlemiş, bu görüşmelerde tavrını "yumuşatması" karşılığında gerçekleştirmeyi istediği birtakım "kazanımlar" ortaya sunmuş... Nihayet Amerika ile yolun ortasında buluşmasının kaçınılmazlığı ve son demine kadar gitmesinin, ne el-Beşîr'in kovuşturması, ne de "Hârun ve Alî'nin" Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'ne teslim edilmesinde ısrar edilmesi açısından hiçbir faydası olmayacağı sonucuna varmıştır. Ancak bu, Avrupalı yetkililerinin açıklamalarında geçtiği üzere görüşmelerde elde edeceği kazanımlar karşılığında olacaktır ki buna yönelik aşağıdaki şekilde emareler vardır:

a- Geçenlerde Fransa'nın Birleşmiş Milletler Elçisi Jane-Robert Morris'in şu açıklamasıdır: "Afrika Birliği'nin iki temsilcisi ile yoğun görüşmeler yaptık... Sudan'a mesajımız, Darfûr'da cinayet işlemeyi ve askerî operasyonları durdurmalı... İnsanlık sıkıntısını durdurmak ve Darfûr'a insanî yardımların ulaşmasını kolaylaştırmak için elinden geleni yapmalı... Tüm siyasî partilerin siyâsî diyaloga katılmasına izin vermeli... Ve Çad ile ilişkilerini iyileştirmelidir."

b- Hem Fransız Büyük Elçisi Jane-Robert Morris'in, hem de İngiliz Büyük Elçisi John'un 15.07.2008 günü şu açıklamayı yapmalarıdır: "Eski İçişleri Bakanı Ahmed Hârun ve Cancavîd kuvvetlerinin komutanı Alî Kûşeyb'in suçlanması hakkında Devletlerarası Cezâ Mahkemesi ile işbirliği yapması için Sudan Otoriteleri açısından henüz zaman geçmemiştir." Yani el-Beşîr, hem Ahmed'i, hem de Alî'yi teslim ederse tutuklanmaktan kurtulabilir. Bu önerinin propagandası için de İngiltere, Libya'nın, Güney Afrika'nın ve Katar'ın davaya müdahale etmelerini telkin etti."

c- 27.07.2008'de Sudan Dışişleri Bakanı'nın, İngiltere ile Fransa'nın Sudan'ın Devletlerarası Cezâ Mahkemesi ile işbirliği yapmasını ve her iki suçluyu teslim etmesini istemesi üzerindeki esrar perdesini kaldırması ve her iki ülkenin de Barışı Koruma Kuvvetleri'nin konuşlandırılması ve anlaşmazlığa yönelik acil siyasî bir çözüm oluşturulması taleplerine dikkat çekmesidir.

d- Gerek Fransa, gerek İngiltere, gerekse Amerika'nın karar taslağı üzerinde Libya'nın yaptığı tadilatlara muvafakat etmeleri ve bu tadilatın da, Devletlerarası Cezâ Mahkemesi tarafından Umer Hasan el-Beşîr'e isnat edilen her türlü suçlamanın dondurulması çağrısında bulunmasıdır...

e- Sudan Adalet Bakanı Abdulbâsıt Sabdarât'ın, özellikle 2003 yılından beri Darfûr'da meydana gelen insan haklarının çiğnenmesi davalarına bakmak üzere Nimr İbrâhim Muhammed'in Başsavcı olarak atandığını açıklaması, ardından da şöyle demesidir: "Kuşayb, sorgulanacak ve Sudan Yerel Mahkemesi'nde yargılanacaktır." Kezâ Başsavcı Nimr İbrâhîm Muhammed, 01.09.2008 günü, Darfûr'da savaş suçları işlemesi hakkında Cancavîd kuvvetleri komutanı Alî Kuşeyb'e itham edilen iddiaların araştırıldığını teyit ederek şöyle demiştir: "Savaş suçları işlemekle itham edilen Alî Kuşeyb'in sorgulanmasına devam ediyoruz..."

f- Fransa'nın gerek Sudan'a, gerek el-Beşîr Hükümeti'ne, gerekse Hârun ve Alî'ye karşı tavırlarında bazı yumuşamalar göstermesidir. Zîra onların Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'ne teslîm edilmeleri şartından vazgeçerek yerel mahkemede yargılanmaları ve hükümet içerisinde bakan olmamaları ile yetinmiştir...! Nitekim Sarkozy, geçenlerde Birleşmiş Milletler'in New York'taki Genel Merkez Binası'nda bu iki suçlunun teslim edilmesi hakkında gazeteciler ile yaptığı röportajda şöyle diyordu: "Bu iki suçlunun, Sudan Hükümeti'nde bakan olarak kalmasını istemiyoruz." Yani bu açıklaması ile Hârun'a işaret etmiştir. Daha önce de Birleşmiş Milletler'deki Fransız Büyük Elçisi Jean-Robert Morris şöyle diyordu: "Yaptıkları her işin, Devletlerarası Cezâ Mahkemesi ile resmî işbirliği yapmaları kapsamına girmesi gerektiğini burada defaatla söyledim. Şayet kendi vatandaşlarını, kendi ülkelerinde yargılamak istiyorlarsa Roma Antlaşması'na göre buna hakları vardır. Ancak bunu, Devletlerarası Cezâ Mahkemesi ile anlaşarak yapmaları gerekir ve işbirliği için henüz zaman geçmemiştir."

g- Devletlerarası Cezâ Mahkemesi Yargıçlarının 15.10.2008'de Umer el-Beşîr hakkında tutuklama müzekkeresi çıkmasından önce daha fazla zaman talep etmeleridir.

İkincisi: Artık bu izahatlara binâen soruya cevap verebiliriz:

Devletlerarası Cezâ Mahkemesi'ndeki el-Beşîr ve Darfûr davası, Avrupa ile Amerika arasındaki bir orta çözüme doğru ilerlemektedir. Bu da "Hârun ile Alî'nin" yerel mahkemede yargılanması, dolayısıyla da el-Beşîr hakkındaki kovuşturmanın hafifletilmesi, ardından da kaldırılması yoluyla krize yönelik bir çıkışın oluşturulmasını kapsamaktadır. Ancak bu, Avrupa, bilhassa İngiltere ve Fransa lehine kazanımların gerçekleşmesi karşılığında, yani Avrupa ajanı isyancı hareketlerin etkin şekilde yönetime ve Çad'ın güvenliğine ortak olmasını garantileyen müzakereler yoluyla Darfûr'a ayak basmaları şeklinde olacaktır...

Çünkü dava, mevcut verilere göre, orta çözüm müzakerelerine doğru ilerlemektedir. Bu da orta çözüm müzakere şartlarının iyileştirilmesi amacıyla siyasî güçlerin çatışmasını, baskıların uygulanmasını ve atmosferlerin ısınmasını gerektirir. Yani bazen kabaran, bazen dinen, bazen kızışan, bazen de dinen şekilde sürecektir... Dolayısıyla bu çözüm, en azından yakın görünürde o kadar da kolay değildir. Her hâlükârda Kasım 2009'da Beyaz Saray'a yeni Amerikan Yönetimi gelmeden önce bir çözümün gerçekleştirilmesi muhtemel değildir. Hatta geldikten sonra bile bu, bölgedeki etkin pek çok kuvvetin iç içe girmesinden dolayı kısa olmayan bir zamana muhtaçtır.

Bilhassa el-Menkubeyn ve Vadi el- Nahle bölgesinde olmak üzere Kuzey'de süregelen tutuklama kampanyası devam etmektedir. Bu tutuklamalar, çok iyi tanıdığımız sorumluluk ve mesuliyet sahibi kişiler gibi, silahlı cemaatleri ve şiddeti desteklemeyen şahsiyetleri kapsamıştır. Bilakis onlar, değişimin daveti taşımak yoluyla olacağına inanan şahsiyetler olup ne Feth-ul İslam ile ne de istihbarat birimlerinin türettiği diğer şüpheli cemaatlerle ilişkileri vardır. Üstelik onlar, bu tür tehlikeli tuzaklara düşmekten berî olan sorumluluk sahibi şebâbdır.  Nitekim bu şahsiyetlerden biri olan Şeyh Hâlid Yûsuf, dürüstlüğüyle, mesuliyetiyle, insanlara olan sevgisiyle ve onların maslahatlarına olan düşkünlüğüyle tanınan bir şahsiyettir.  Tutuklanmasının üzerinden yaklaşık iki hafta geçmesine rağmen, şu ana kadar ne tutuklanma sebebi, ne kendisine isnat edilen suç, ne akıbeti, ne de mahkemeye sevk edileceği tarih bilinmektedir. Bizler Hizb-ut Tahrir olarak sorarız; peki bu şebâbın durumu, aylarca, dahası senelerce tutuklanıp işkenceye, hakarete, kemiklerinin kırılmasına, derilerinin yüzülmesine maruz kalıp ardından da haydi şimdi evinize gidebilirsiniz, sizin hiçbir suçunuz yok denilen daha öncekilerin durumu gibi mi olacak? Onların akıbeti, herhangi bir yargılama olmaksızın senelerce zindanlarda kalan daha öncekilerin akıbetleri gibi mi olacak? Tüm çıplaklığı ile deriz ki; şayet kardeşlerimiz, insanların güvenliğine zarar verecek yüz kızartıcı bir fiil işlemişlerse veya maazallah câiz olmayan bir işe karışmışlarsa, böyle bir şeyi onlar yapmış olsa bile bunu onlardan kabul etmeyiz, bilakis bunları reddeder ve onların karşısında oluruz. Yok, eğer delilsiz şekilde şüphe üzerine alınmışlar ve onurları kırılmışsa bunu da şiddetle reddederiz.

Bir daha sorarız; İslâmi bölgeler ile Müslümanların şebâbı sırf şüphe veya bireysel silaha sahip olmaları yüzünden güvenlik baskılarına, takibatlara ve tutuklamalara niçin maruz kalmaktadırlar? Oysa başkaları tank, top, tüfek  gibilerine sahip olup bunlarla savaşırken onlara karşı güvenlik birimleri kıllarını dahi kıpırdatmışlar mıdır? İslâm'a bağlılığı aşırılık olarak görürlerken, niçin mezhepçi konuşmaları ve fırkacı provokasyonları bir cürüm olarak değerlendirmemektedirler? Ayrıca bu cemaatleri beyhude çatışmalar uğrunda kullanmalarından sonra bazı evlatlarımızın şüpheli cemaatlere karışmasının baş sorumluları politikacılar ile güvenlik birimleri değil midir? Nitekim onlar bugün Feth-ul İslâm cemaatini koruyup kollayanın kimler olduğu hakkında birbirlerini itham etmemişler midir?  En iğrenç şekilde politikalar yürüttükleri, insanların kanların akıttıkları, ardından da pisliklerini Müslümanlarla temizleyip onları kurban ettikleri halde hiç kendilerinden utanmıyorlar mı? أَلاَ سَاء مَا يَحْكُمُونَ "Ne de kötü hükmediyorlar!" ^{[en-Nahl 59]}

Bizler adil bir muamele istiyoruz, dolayısıyla başkalarına padişah evladı muamelesi yapılırken, bizlere ise üvey evlat muamelesi yapılmasını asla kabul etmeyiz. Çünkü bizler bu beldenin halkı ve öz evlatlarıyız, zilleti ve aşağılanmayı kabul etmeyiz. Hele hele bunu dinimize bağlılığımızdan dolayı yapılmasını hiç kabul etmeyiz. Kardeşlerimize karşı insaf edilmesini talep ediyoruz: Şayet suçlu iseler bu açıklanmalıdır, yok eğer masum iseler- ki biz böyle olduğuna inanıyoruz- geciktirilmeksizin derhal serbest bırakılmalarını istiyoruz.

وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ "Zulmedenler, nasıl bir yıkılış ile yıkıldıklarını çok yakında bileceklerdir." ^{[eş-Şu'arâ 227]}