(ترجمه)

اولیس ولز، معاون اول وزارت امور خارجۀ امریکا، به‌قرغیزستان سفر نمود و باخود 4.6 میلیون دالر امریکایی را که توسط خانواده باقی‌یوف سرقت شده بود، به‌قرغیزستان بازگرداند. روز بعد به‌ازبکستان رفت و در اظهاراتی گفت که امریکا در طول دو سال آینده کمک مالی‌اش را به‌سه برابر خواهد رساند.

به‌همین نزدیکی­ها در تاشکند کنفرانس علمی تحت عنوان "روابط ذات‌البینی در آسیای مرکزی: چالش­ها و فرصت­های همکاری" برگزار شد. 35 دولت، 9 سازمان بین‌المللی و منطقه‌ای، 17 مرکز تحلیلی و نمایندگان 18 نهاد بین‌المللی در این کنفرانس شرکت ورزیدند.

در 21 فبروری، نشست نوبتی رؤسای فرمانده نیروهای نظامی کشورهای جنوب آسیا برگزارشد. در این نشست رؤسای فرمانده نیروهای نظامی ازبکستان، قزاقستان، ترکمنستان، تاجیکستان، افغانستان، پاکستان، معاون رئیس فرمانده نیروهای نظامی قرغیزستان و فرمانده ارشد فرماندهی مرکزی نیروهای نظامی امریکا شرکت کرده بودند.

انتظار می‌رود در اواخر ماه مارچ، پوتین رئیس جمهوری روسیه نیز به‌قرغیزستان سفر کند؛ چنان‌چه مقدمات سفر وی آغاز شده است. بنا به گزارش رادیو "آزادلیک" در اوایل ماه مارچ، بیست‌ویک‌ومین دور کنفرانس­های بین دولتی قزاقستان-روسیه برگزار شد.

از یک‌سو استعمار غربی جلسات مذکور را در آسیای مرکزی سازماندهی می­کند و از سوی دیگر روسیه قصد دارد پایگاه نظامی جدیدی را در جنوب قرغیزستان تأسیس کند. بناءً کشورهای آسیای مرکزی تحت تهدید و فشارهای زیاد، هدفی برای ابرقدرت­های استعماری قرار می­گیرند. هردو طرف با تمام توان فشارهای خویش را بر کشورهای آسیای مرکزی  اعمال نموده و هریک تلاش دارد تا این دولت­­ها را به‌سمت منافع خود بکشاند.

کشورهای آسیای مرکزی همواره میدان درگیری‌های سیاسی میان امریکا، روسیه و چین می‌باشند؛ طوری‌که این قدرت‌های استعماری سعی می­کنند از طریق ایجاد تنش­های ساخته شده به‌وسیله­ای سازمان­ها و کنفرانس­ها منافع خویش را به‌دست بیاورند! پس از جلساتی­که هدف‌شان چگونگی برخورد با اوضاع نگران کننده عنوان می­شود، قدرت­های استعماری برای ایجاد پایگاه‌های نظامی، غارت و تصاحب منابع استراتیژیک، منابع طبیعی، فرودگاه­ها و راه­های آهن، تلاش می‌کنند. در این اواخر روابط قرغیزستان و ازبکستان به‌دلیل این سیاست­های پلید بین‌المللی، بدتر شده است. قرغیزستان نمی­تواند از نفوذ روسیه نجات پیداکند. ازبکستان به‌دلیل فراوانی منابع طبیعی، موقعیت جیوپولیتیک و استراتیژیک، از روسیه با پشتیبانی قدرت­های غربی فاصله دارد. ازبکستان در پروژۀ امریکایی تحت نام "صلح" در افغانستان همکاری می­کند. اگر این پروژه موفق شود، ازبکستان از طریق افغانستان راه عبوری برای خود پیداکرده و تبدیل به‌یک کشور پیشرو در منطقه خواهد شد.

اما از آنجایی­که این پروژه به‌منافع روسیه در آسیای میانه صدمه وارد می­کند، روسیه بر قرغیزستان فشار وارد می­کند تا روابط‎‌اش را با ازبکستان تیره کند. به‌همین سبب بود که ادارات امنیتی قرغیزستان اعلان کردند که تروریستی را دستگیر نمودند که از ازبکستان آمده است و آن‌را خطری از جانب ازبکستان توصیف کردند. هیچ‌کس نمی‌داند که حجم جدال‌هایی را که روسیه برای حل این مشکل راه‌اندازی می­کند، در چه میزان خواهد بود. در این شک نیست که روسیه در این میدان از تمام امکانات خود استفاده خواهد کرد و هم‌چنان این واضح است که روس­ها فتنۀ جنگ و سایر اختلافات مادی را در منطقه به‌وجود می‌آورند؛ زیرا آن­ها در این وضعیت موجود انتخاب دیگری نداشته و به‌زودی دست به‌کار خواهند شد.

قرغیزستان با وجود آگاه بودن از این­که موضوع خطرات ناشی از اسلام، یک موضوع ادعایی و ساختگی بوده و جنگ با اسلام در این سرزمین از کدام فایده­ای برخوردار نیست؛ اما به‌دلیل ترسی‌که از روسیه دارد، بازهم در ایجاد یک محیط پرتنش با روسیه همکاری می­کند؛ چون قرغیزستان از این کاملاً مطمئن است که روسیه به تنهایی‌اش قادر به‌اعمال خشونت علیه قرغیزستان می­باشد. هم‌چنین قرغیزستان در رابطه به‌بخش­های اقتصادی خود، نیازمند کارگرانی می­باشد که در روسیه مشغول کارگری‌اند؛ بنابراین، به‌نظر می­رسد که قرغیزستان در نهایت قصد دارد روسیه را تا آخر کارزار پیروی کند؛ چیزی­که نشان می­دهد تنش بین کشورهای منطقه، ناشی از بدتر شدن وضعیت سیاسی بین‌المللی می­باشد. در این میدان برای امت و مردم آسیای میانه هیچ  مصلحتی وجود ندارد. سیاست­های بین‌الملل تحت تسلط کفر جهانی اجازه نمی­دهند که هیچ یکی از کشورهای منطقه از کنترول‌شان بیرون رود و این غیرممکن است که وابستگی به‌این دولت‌های کافر، امنیت دولت‌های منطقه را تأمین و یا از استقلال‌شان محافظت نماید؛ مثلاً: در خاورمیانه، این کشورها به‌کُردها وعدۀ استقلال داده درحالی‌که ایشان بهره‌برداری خود را دارند؛ اما کُردها هنوز به‌کشورهای استعماری کمک می­کنند و فکر می­کنند که از این طریق به‌استقلال دست می‌یابند. بنابر همین امیدواری، دست به اعمالی می­زنند که به‌اسلام و مسلمانان آسیب زیادی می‌رساند. هیچ دولت استعماری برای دولت مستعمره و تابع خود این اجازه را نمی‌دهد که از خود یک ارادۀ مستقل داشته باشد؛ همان‌طوری‌که آزادی برای هیچ‌کس داده نشده است؛ بلکه همواره آزادی‌ها از مردم گرفته شده است.

با توجه به‌این، کشورهای آسیای مرکزی در مسیری قدم گذاشته‌اند که در آن همه‌چیز کلاه‌برداری، مکر و حیله‌گری است. تمام حکام کشورهای آسیای میانه، مزدورِ دولت‌های کفری استعمارگر بوده و تنها سعی در به‌هدر رفتن ثروت و منابع امت دارند؛ به‌عنوان مثال: آن­ها از چین به‌خاطر چیزی جز پروژه­های بی‌اهمیتی­که غیر ضروری بوده و کاملاً به‌نفع چین می­باشند، وام گرفته و بدین وسیله ثروت امت را به‌چین می­بخشند.

وضعیت در آسیای میانه می­تواند منجر به‌درگیری­های زیادی در بین کشورهای منطقه شود و شاید حتی منجر به‌جنگ نیز شود. بنابر این، ما مسلمانان باید احتیاط کنیم و اجازه ندهیم که این کشورها بین ما درگیری‌های ملیتی، کشوری و مرزی را پرورش دهند و باید به‌یاد داشته باشیم که نجات‌مان از توطئه­ و حیله‌گری­های سیاسی تنها توسط دولت خلافت راشده برمنهج نبوت ممکن است و بس.

بیایید دور از تمام اختلافاتی باشیم که توسط مؤسسات امنیتی و مقامات دولتی به‌وجود می­آیند. بزرگ‌ترین فتنه، چیزی است که منجر به‌تنظیم عملیات خشونت‌آمیز از قومی علیه قوم دیگری می­شود. ما باید از چنین کارهایی برحذر بوده و با تمام این خطراتی‌که از کشورهای کفری طراحی می­شوند، با هوشیاری برخورد نماییم.

نویسنده: استاد عبدالرزاق قرغیزی

عضو دفتر مطبوعاتی حزب التحریر-قرغیزستان

(ترجمه)

اکنون که دولت‌مردان انگلیس خودشان را کاملاً ابزار خندۀ جهان قرار داده‌اند، انگلیس به عنوان مرد مریض تازۀ اروپا و مسخره‌ای جدید شناخته می‌شود؛ حالآن‌که در گذشته آفتاب در امپراتوری‌اش غروب نمی‌کرد. اشتباه خواهد بود که این را فقط اشتباه یک حزب یا حزب دیگری بدانیم. این نمونه‌ای از ضعف نظام‌های دموکراتیک می‌باشد که قادر نیست بشریت را به‌خاطر منافع‌شان متحد کند و در مقابل، آنان را به ‌جز از یک عده اشخاص ممتاز، به سمت تجزیه و بدبختی ابدی سوق ‌دهد.

این موضوع برای آن‌عده مردم انگلیس که کم ‌امتیاز و محروم اند، شوخی نیست. نخبه‌گان ثروت‌مند انگلیس تمام این مدت نگران بوده‌اند که چی نصیب‌شان می‌شود؛ درحالی‌که عام مردم باید نگران آن‌چه که از دست می‌دهند، باشند. درواقع، به‌نظر نمی‌رسد که ثروت‌مندان به‌هیچ‌‌وجه چیزی را ازدست داده باشند، حالآن‌که به‌نظر نمی‌رسد باقی مردم حتی از یک راه چیزی را کسب کنند.

قبل از همه‌پرسی ۲۰۱۶م در دوران کامرون، حزب محافظه‌کارش بین دوست‌داران اروپا و مخالفان درحال افزایش اروپا، که با افکار بیگانه‌هراسی حزب استقلال تغذیه می‌شدند، دونیم شده‌ بود. همان حرکت غیرمسئولی‌که به‌منظور از میان برداشتن اختلافات بین احزاب داخلی آغاز به کار کرد، اکنون درزهای عمیقی را در جامعۀ انگلیس نمایان می‌کند؛ طوری‌که هیچ‌گونه توان و راه‌حلی برای متحد کردن مردم ندارد.

سرمایه‌داری مردم انگلیس را، همانند مردم فرانسه و امریکا، ناکام کرده‌است؛ قسمی‌که به‌منظور راضی‌کردن مردم برای تغییر، به حکام بی‌کفایت پوپولیست(عوام‌گرایانه) روی آورده‌اند. اینان رهبران دولت‌های سرمایه‌دار جهان استند؛ کسانی‌که پرچم دموکراسی را از هرکس دیگری بلندتر کرده‌اند؛ ولی نمی‌توانند خودشان را از گودالی‌که نظام‌شان ایجاد کرده ‌است، بیرون نمایند.

دموکراسی نظامی‌ست که گروه‌هایی هم‌چو ثروت‌مندان و فقراء، ممتازان و محرومان و قدرت‌مندان و تشنه‌گان قدرت را ایجاد می‌کند. حماقت گزینۀ دموکراسی این است که انتظارات گروه‌های کم‌امتیاز تا جای مطالبۀ چیزهایی بالا خواهد رفت که سیاسیون نمی‌توانند برآورده کنند؛ ولی به‌هرحال، به‌عنوان پوپولیست به فراهم‌کردن‌شان وعده می‌دهند.

دموکراسی عملاً این انگلیس را تجزیه کرده‌است و بریگزیت تنها زمان تجزیه را پیش انداخته است. اکثر مردم قبل و حتی بعد از این همه‌پرسی معلومات تحقیقی اندکی در مورد توافق‌نامه‌های تجارت جهانی و بازار مشترک اروپا داشتند؛ ولی بازهم از همۀ افراد در مورد موضوع مهم و تخصصی ادامۀ عضویت در اتحادیۀ اروپا نظرسنجی شد. گروه‌های ذی‌نفع نخبه‌گان قدرت‌مند نمی‌توانستند دست از دست‌کاری و سازمان‌دهی اوضاع بردارند؛ طوری‌که از ماشین رسانه‌ برای سوق دادن این موضوع از یک واقعیت تخصصی به مناقشات احساسی پوپولیستی، که هیچ اساس فکری یا شایسته‌گی نداشت، استفاده کردند.

بناءً این نظام دموکراتیک تفرقه‌انداز تنها آن‌چه را که مناسب‌اش می‌باشد، حمل می‌کند(تجزیۀ بیش‌تر). تلاش‌های سخت و بی‌نتیجه‌ای که برای بهبود اوضاع صورت می‌گیرد، الگوی دموکراتیک را به منظور رسیدن به این نتیجه که این نظام دیگر کارایی ندارد و باید یک بدیل بهتر معرفی شود، از اساس بررسی می‌کند.

نظام سیاسی اسلام دربارۀ مراجع تقنینی جزئیات می‌دهد که از آن‌ها برای ادارۀ امور زنده‌گی قوانین اخذ می‌شود. در ساحاتی‌که تقنین الهی به کار نمی‌رود، مانند موضوعات تخصصی، که نیاز به پژوهش دارد یا مواردی‌که نظریات مردم در نظر گرفته می‌شود، شارع مشوره بین حاکم و رعیت را جایز کرده‌است. این نوع مشوره، شوری نامیده می‌شود و شریعت در مورد چگونگی این روند جزئیات داده‌است؛ این‌که قضایای قابل مشوره کدام‌ها اند؟ به چه کسی مشاوره داده می‌شود؟ چه زمانی این قضاوت بر حکومت لازم است و چه زمانی نیست؟ شوری در مورد مسائل فنی و تخصصی به پژوهش‌گرانی در همان زمینه مربوط است و برای عام مردم لازم نیست که خود را دخیل کنند. مشورۀ اشخاص غیرمتخصص و اعضای پارلمان در موارد تخصصی برای این‌که به قضاوت‌شان محدود شوند، کاملاً غیرمسئولانه است و در جهت ادارۀ امور مردم به شکل عادلانه و باکفایت قرار ندارد و همان‌طوری‌که بریگزیت نیز نشان داده‌است، دروازه را برای دست‌کاری باز می‌کند.

دولت خلافت اسلامی، که به طریقۀ رسول الله صلی الله علیه وسلم برپا می‌شود، مردم را با وعده‌های دروغین اتحاد فریب نمی‌دهد و نه آنان را ازطریق دست‌اندازی یک سلسله نخبه‌گان قدرت‌مند منفعت‌طلب تجزیه و تخریب می‌کند.

﴿وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى﴾

[طه: ۱۲۴]

ترجمه: و هرکس از یاد من روی‌گران شود، زند‌گی(سخت و) تنگی خواهد داشت و روز قیامت او را نابینا محشور می‌کنیم.

یحیی نسبت

نمایندۀ مطبوعاتی حزب‌التحریر-بریتانیا