دولت چین هزاران تن از مسلمانان اویغور را بازداشت نموده و تحت فشار قرار می‌دهد تا ارزش‌های اسلامی‌شان را کنار بگذارند؛ اما رهبری سیاسی و نظامی پاکستان با استمرار پروژۀ CPEC(دالان اقتصادی چین-پاکستان) تلاش دارد تا رضایت رهبران چینی را حاصل کند!

(ترجمه)

به تاریخ 30 اگست 2018م کمیته‌ای از سوی کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل اعلام کرد که: «چین باید بلافاصله مسلمانان اویغور را که به "بهانۀ همکاری با تروریزم" در اردوگاه‌های آموزشی سیاسی به سر می‌برند، آزاد کند.» بر اساس تخمین‌های انجام شده از سوی این کمیته، تا یک میلیون اویغوری-که اقلیت بزرگ مسلمانان را تشکل می‌دهد- بطور غیرقانونی در بازداشتگاه غربی ولایت سینکیانگ این کشور به سر می‌برند. یک تن از زندانیان قبلی در یکی از این اردوگاه‌ها گفت: «بر اثر فشاری‌که بر مسلمانان تحمیل می‌گردید، مسلمانان مجبور به خوردن گوشت خوگ و نوشیدن الکول؛ اعمالی‌که در دین‌‌شان ممنوع قرار داده شده است، می‌شدند.»

این نخستین گزارشی نیست که از آزار و اذیت مسلمانان اویغور را در ترکستان شرقی توسط مقامات چینی روایت می‌کند؛ بلکه گزارش‌های متعددی نیز وجود دارد که مقامات چینی مسلمانان را مجبور کردند تا از روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان خودداری نمایند، مردان را از گذاشتن ریش نهی کردند، زنان را از پوشیدن حجاب منع کردند، مادران مسلمان را مجبور به سقط جنین کردند و جوانان را از رفتن به مسجد باز داشتند. چین در طول دو دهۀ گذشته با بکار‌گیری از جنگ امریکا علیه اسلام(جنگ با تروریزم) بخاطر سرپوش گذاشتن به روی جنایاتش علیه مسلمانان اویغور استفاده کرده است. اگرچه گزارشی ناشی از آزار و اذیت چین علیه مسلمانان باعث نگرانی‌ها و ناراحتی‌های زیادی از مسلمانان پاکستان گردیده است؛ طوری‌که در سال 2017م زمانی‌که رژیم میانمار جنایات وحشت‌باری را علیه مسلمانان روهینگیا آغاز کرد که در نتیجۀ آن صدهاهزارتن مجبور به مهاجرت شدند، حتی چین به عوض دستگیری مسلمانان مظلوم روهینگیایی، حمایت‌اش را از رژیم جنایتکار بودائی اعلام کرد که این کار نیز باعث برافروخته شدن خشم مسلمانان پاکستان در آن زمان گردید. در واقع ایدیولوژی دولت چینی بر مبنای خدعه استوار است و هر رژیمی‌که پرچم خدعه را بلند کند، بی‌گمان نسبت به مسلمانان نوعی بدبینی می‌داشته باشد؛ زیرا مسلمانان حاملین اسلام اند و اسلام جزیک ایدیولوژی حق چیزی دیگری نیست.

ولی با وجود این‌ همه، رهبری سیاسی و نظامی پاکستان رویکرد بی‌شرمانه‌ای را روی دست گرفته است. چین مسلمانان اویغور را به شدت شکنجه می‌دهد؛ اما رئیس قوی‌ترین ارتش جهان اسلام، با رهبران سیاسی و نظامی چین دیدار و گفتگو می‌کند و از حمایت خود در خصوص امنیت پروژۀ CPEC به آن‌ها اطمینان می‌دهد. هم‌چنان وزیر حج و اوقاف این کشور حین بازدیدش از سفیر چین در پاکستان خواستار کاهش محدودیت‌ها بر مسلمانان ترکستان شرقی گردید؛ ولی پروژۀ CPEC را به عنوان پروژه‌ای که از اهمیت ملی برخوردار است، اعلام نمود. بنابر این، آیا لازم است که مسلمانان پاکستان بخاطر منافع چین و پروژۀ CPEC از اوامر الله سبحانه‌و‌تعالی و رسول وی ﷺ اباء ورزند؟ آیا لازم است که مسلمانان پاکستان بخاطر منافع چین و پروژۀ CPEC شکنجه و آزار مسلمانان اویغور را نادیده بگیرند؟ آیا با واگذار کردن مسلمانان اویغور بخاطر منافع چین و پروژۀ CPEC می‌توانیم سعادت این دنیا و رضایت الله سبحانه‌و‌تعالی و رسول الله ﷺ را در روز جزا حاصل کنیم؟ الله سبحانه‌و‌تعالی می‌فرماید:

                             ﴿الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ ۚ أَيَبْتَغُونَ عِندَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا﴾

[نساء: ١٣٩]

ترجمه: آنانی‌که کافران را به جای مؤمنان، دوست و ولی خود انتخاب می‌کنند؛ آیا عزّت(قدرت و شهرت) را نزد آنان می‌جویند؟ با این‌که عزت(قدرت و شهرت) همه از جانب الله(سبحانه‌و‌تعالی) است؟!

رهبری سیاسی و نظامی پاکستان از فکرۀ خودخواهانه‌ای برخوردار است که با عقیدۀ اسلامی در تناقض قرار داشته و هیچ گونه سازگاری با آن ندارد. باوجودی‌که پاکستان از قدرت و ثروت مادی بالایی برخوردار است؛ اما با آن‌هم چنین رهبریی از ترس قدرت‌های خارجی نمی‌تواند در جهت درک مشکلات فوق و اقدام به حل آن در سطح جهان چاره‌ساز واقع گردد. پس آیا عقیدۀ اسلامی بزرگ‌ترین منبع قدرت ما نیست؟ تا زمانی‌که مسلمانان عقیدۀ اسلامی را به صورت همه‌جانبه آن نپذیرند و حلاوت آن را احساس نکنند؛ بر دشمنان‌‌شان(کفار) که تعداد‌شان بیشتر از مسلمانان است، چیره نخواهند شد. در دوران طلایی خلافت اسلامی، لشکر قطیبه بن مسلم البهیلی هنگامی‌که می‌خواست بر خاک چین وارد شود، امپراتور چین از این‌که ترس سراسر وجودش را فرا گرفته بود، هیئتی را به حضور فرمانده مسلمانان بخاطر پرداخت جزیه فرستاد و از این‌که فرمانده مسلمانان سوگندش را بجا کرده باشد، مقدار خاکی را به همرای هیئت مذکور به نزد فرمانده مذکور فرستاد تا بالای آن خاک قدم گذارد.

فلهذا مسلمانان باید رهبری سیاسی و نظامی ترسو و بزدل پاکستان را کنار گذاشته و با کاروان مخلص حزب التحریر به منظور اعادۀ خلافت اسلامی برمنهج نبوت ملحق شوند؛ زیرا بر ما لازم است تا از قدرت، توانائی و خون خویش در جهت حاکمیت اسلام استفاده نماییم؛ نه در راستای دسائس و نقشه‌های کفار.

دفتر مطبوعاتی حزب التحریر-ولایه پاکستان

(ترجمه)

اردوغان رئیس جمهور ترکیه با برادر عزیزش، روحانی رئیس جمهور ایران و با دوست عزیزش پوتین، رئیس جمهور روسیه به تاریخ ۷ سپتمبر ۲۰۱۸م در تهران دیدار و گفتگو نمودند. هدف از این دیدار بحث در مورد وضعیت سوریه، به ویژه ادلب و ایجاد راه‌حلی‌که این سه کشور موسوم به "ضامن" بتوانند بر آن توافق کنند، گفته شده‌است؛ کشورهای‌که بارها در آستانه و انقره به هدف بحث در مورد اوضاع سوریه باهم نشست نموده‌اند. حال پرسشی‌که پیش می‌آید، این است که این نشست چه چیزی جدیدی برای مردم شام خواهد داشت؟

تمام توافقات آستانه در سابق بیان مشترک را بین این کشورها ارائه داد که به نوعی شبیه به بیانیۀ نشست تهران می‌باشد. پس از پایان نشست آستانه، علاوه بر مواردی‌که در رسانه‌ها اعلام می‌شد، که در آن اهل شام شاهد پیامد بسیاری از نتایج و دست آوردهای شوم این نشست‌ها بودند، از جمله آواره‌گان غوطه، قلمون، حومه شمالی حمص و درعا از نتایج غیراعلام شدۀ نشست آستانه و همان طور تسلط نظام بر سکۀ شرقی در جنوب ادلب بود.

به همین ترتیب، با آن‌که نشست تهران بنابر پیشنهاد اردوغان به آتش‌بس در ادلب توافق نمود است، طیاره‌های روسیه بالای مناطق مختلف در جنوب ادلب و شمال حماه، شروع به باراندن آتش نموده‌اند. لذا پرسش اینست که آیا نشست تهران هم مانند نشست‌های سابق آستانه، بر موارد اعلان نشده توافقاتی دارد؟ یا بمب باران روسیه بخشی از توافقات اعلان شده می‌باشد؟ به این معنی که پوتین هنوز در قبول آتش‌بس در ادلب، متردد است. آیا این اظهارات اردوغان "که او در صورت حمله بر ادلب بیکار نخواهد نشست" از حمله بر ادلب جلوگیری خواهدکرد؟ و یا این اظهارات صرفاً خاکستر پاشاندن به چشمان امت مسلمه می‌باشد؟

از این‌رو، اگر بر بیانیۀ نشست تهران نظری کوتاهی داشته باشیم، پیدا خواهد بود که این بیانیه برین صراحت دارد که این دولت‌ها در ادامۀ همکاری برای به طور کامل از بین بردن گروه داعش، جبهة النصره، گروه‌های دیگر، افراد، شعارها و نهادهای مرتبط به القاعده و داعش است. کسانی‌که از سوی شورای امنیت سازمان ملل طبقه‌بندی شده و تروریست خوانده شده‌اند، عزم خود را یکی نموده‌اند و براین تأکید دارند که در مبارزه با تروریزم، تفکیک میان گروه‌های تروریستی در بالا ذکر شده و گروه‌های مخالف مسلحی‌که به آتش‌بس با نظام پیوسته و یا بعداً ملحق خواهندشد، با توجه به وقوع تلفات ملکی از بالاترین اهمیت برخوردار است. چنین متنی دلالت براین دارد که بمباردماران روسیه بیرون از این توافق نمی‌باشد و این‌که ترکیه از آن ممانعت نکرده، بلکه این چیزی می‌باشد که توافق ادامۀ همکاری‌ها میان دولت‌های ضامن آن را می‌طلبد.

این توافق باعث نفاق و درگیری‌ها بین گروه‌های جهادی شام شده و جنگ جدید میان‌شان راه‌اندازی و ترکیه نیز تحت نام "مبارزه علیه تروریزم" وارد آن خواهدشد؛ بهانه‌ای‌که مدت‌هاست نظام اسد نیز در جنگ علیه مردم سوریه از آن استفاده می‌نماید.

این نشست سه جانبه مانند هر نشست دیگری این مثلث جنایتکار، بر "حق حاکمیت جمهوری عربی سوریه بالای تمام سرزمین تأکید دارد؛ در حالی‌که این کاملاً بدان معنی است که اسد جنایتکار مستحق اینست که تمام مناطق تحت سیطرۀ انقلابیون در تسلط وی قرار گیرد، بلکه حتی این نشست از جنایاتی‌که برای آواره ساختن غوطه، درعا و حومۀ حمص تحت نام "کاهش خشونت در تمام نقاط جمهوری عربی سوریه و کمک به دستیابی به صلح و امنیت" انجام شده، تقدیر نموده‌است.

این نشست‌ها همراه با نتایج آن‌ها برای این‌که دولت ترکیه عضو اصلی سازمان بین‌المللی بوده و بیش از هفت سال است که در کنار خونخوار شام ایستاده است، جای شکی را نمی‌گذارد و گر نه در غیر این صورت توصیف و ستایش از کنترول نظام بر بسیاری از مناطق چه معنی دارد؟ و یا همکاری با روسیۀ جنایتکار در جنگ آن علیه مردم سوریه تحت نام "مبارزه علیه تروریزم" به چه معنی است؟ و هم سکوت در مقابل راکت‌ها و موشک‌هایی‌که در نزدیکی نقاط تحت محافظت ترکیه بر مردم سوریه می‌بارد، چه معنی می‌تواند داشته باشد؟

از این‌رو، دانستن نقشه‌ها و مکرهایی‌که آن‌ها همرای ما انجام می‌دهند، هرگز به معنی تسلیم شدن ما به نقشه‌های آنان نیست و این مکرها بر آن حدی  نیست که ما توان رد آن را نداشته باشیم. بلی، حتی ما به مقابله و رویا روی در برابر آن‌ها ضرورت فوری داریم. هوشیاری در برابر حیله‌گری‌های دشمنان، اولین گام برای آزادی از دنباله‌روی و غلامی برای آن‌ها می‌باشد؛ اما هوشیاری و راه نجات سراغ کسانی را می‌گیرد که در مسیر حق مخلصانه قدم بر می‌دارند. این‌ها کسانی اند که این هوشیاری همیشه مدافع و محافظ آنان خواهد بود، تا این‌که نصرت الله سبحانه وتعالی شامل حال شان شده و وعده‌اش تحقق یابد.

بنابر این، بر انقلابیون امروز شام لازم است که خطرات نقش ترکیه را درک نموده و به وعده‌هایش اطمینان ننموده و دستوراتش را اجراء ننمایند و هم‌چنین باید انقلابیون خیانت روس‌ها و نفرت آنان را علیه مسلمانان درک و فراموش نکرده با آن‌ها آشتی ننمایند و پیشنهادهای‌شان را نپذیرند. این‌ها همان کسانی هستند که در درعا مصالحه نموده و انقلابیون را در دام اطمینان گرفتار کردند و در نتیجه انقلابیون قربانی خیانت روسیه و نظام بشار شدند. این آغاز نمایش نفرت پنهان آن‌ها و جنایاتی‌که در ذات آن‌ها ریشه دوانده است، بود و مردم شامی‌که به جنایت‌های نظام خود بهتر آگاه بوده و تمام جهانیان در طول سال‌های گذشته نیز شاهد آن‌ها بودند.

شناخت سرکردۀ دشمنانی‌که سال‌هاست علیه ما می‌جنگند و هم‌چنین شناخت مزدوران و ابزار آن، از مهم‌ترین مراحل مبارزه در این در گیری‌ها می‌باشد. این مثلث جنایت، هیچ نشستی را برگزار ننموده‌است؛ مگر این‌که سنگ‌بنای راه‌حل سیاسی امریکا را گذاشته است؛ راه‌حلی‌که امریکا آن را در تابستان سال ۲۰۱۲م پایه گذاری نمود، در حالی‌که اهل شام توانایی این را دارند که این بنا را به خواست و ارادۀ الله سبحانه وتعالی بر سر طراحان و سازندگان آن ویران کنند، اما در صورت کارکردن به دور از این منظومۀ بین‌المللی امروز و به دور از دیکته‌ها، قطعنامه‌ها و کنفرانس‌های آنان و در صورت کار کردن با نیرو و قدرتی‌که در یک چشم برهم زدن و یا کمتر از آن، قادر است که به همه چیز پایان دهد و آن همانا قدرت الله قوی متعال است. او سبحانه وتعالی قادر است که به این منظومۀ امروزی جهانی جنایتکار، خاتمه دهد. پس باید به الله سبحانه وتعالی اعتماد و توکل داشته و باید اوامر الله سبحانه وتعالی را دنبال و از نواهی او سبحانه وتعالی اجتناب نماییم. تنها از الله سبحانه وتعالی کمک بطلبیم، در حالی‌که تمام این‌ها زمانی صورت می‌گیرد که ما کاملاً به ریسمان الله سبحانه وتعالی چنگ زده و شریعت‌اش را به تأسیس خلافت راشده برمنهج نبوت تطبیق نماییم و به تأسیس دولتی بپردازیم که برپائی آن را الله سبحانه وتعالی بر بندگانش فرض گردانیده و خواسته است که تنها از او سبحانه وتعالی نصرت خواست؛ چون او سبحانه وتعالی بر نصرت بندگانش قادر  است و کسی را که نصرت دهد، هیچ نیروی دیگری توان مغلوب ساختن آن را ندارد. چنانچه می‌فرماید:

﴿إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غَالِبَ لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾

[آل‌عمران: ۱۶۰]

ترجمه: اگر الله(سبحانه وتعالی) شما را یاری کند، هیچ کس بر شما چیره و غالب نخواهد شد و اگر شما را وا گذارد، چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد داد؟ و مؤمنان باید فقط بر الله(سبحانه وتعالی) توکل نمایند.

برگرفته از جریدۀ الرایه

نویسنده:  منير ناصر

(ترجمه)

اردوغان رئیس جمهور ترکیه با برادر عزیزش، روحانی رئیس جمهور ایران و با دوست عزیزش پوتین، رئیس جمهور روسیه به تاریخ ۷ سپتمبر ۲۰۱۸م در تهران دیدار و گفتگو نمودند. هدف از این دیدار بحث در مورد وضعیت سوریه، به ویژه ادلب و ایجاد راه‌حلی‌که این سه کشور موسوم به "ضامن" بتوانند بر آن توافق کنند، گفته شده‌است؛ کشورهای‌که بارها در آستانه و انقره به هدف بحث در مورد اوضاع سوریه باهم نشست نموده‌اند. حال پرسشی‌که پیش می‌آید، این است که این نشست چه چیزی جدیدی برای مردم شام خواهد داشت؟

تمام توافقات آستانه در سابق بیان مشترک را بین این کشورها ارائه داد که به نوعی شبیه به بیانیۀ نشست تهران می‌باشد. پس از پایان نشست آستانه، علاوه بر مواردی‌که در رسانه‌ها اعلام می‌شد، که در آن اهل شام شاهد پیامد بسیاری از نتایج و دست آوردهای شوم این نشست‌ها بودند، از جمله آواره‌گان غوطه، قلمون، حومه شمالی حمص و درعا از نتایج غیراعلام شدۀ نشست آستانه و همان طور تسلط نظام بر سکۀ شرقی در جنوب ادلب بود.

به همین ترتیب، با آن‌که نشست تهران بنابر پیشنهاد اردوغان به آتش‌بس در ادلب توافق نمود است، طیاره‌های روسیه بالای مناطق مختلف در جنوب ادلب و شمال حماه، شروع به باراندن آتش نموده‌اند. لذا پرسش اینست که آیا نشست تهران هم مانند نشست‌های سابق آستانه، بر موارد اعلان نشده توافقاتی دارد؟ یا بمب باران روسیه بخشی از توافقات اعلان شده می‌باشد؟ به این معنی که پوتین هنوز در قبول آتش‌بس در ادلب، متردد است. آیا این اظهارات اردوغان "که او در صورت حمله بر ادلب بیکار نخواهد نشست" از حمله بر ادلب جلوگیری خواهدکرد؟ و یا این اظهارات صرفاً خاکستر پاشاندن به چشمان امت مسلمه می‌باشد؟

از این‌رو، اگر بر بیانیۀ نشست تهران نظری کوتاهی داشته باشیم، پیدا خواهد بود که این بیانیه برین صراحت دارد که این دولت‌ها در ادامۀ همکاری برای به طور کامل از بین بردن گروه داعش، جبهة النصره، گروه‌های دیگر، افراد، شعارها و نهادهای مرتبط به القاعده و داعش است. کسانی‌که از سوی شورای امنیت سازمان ملل طبقه‌بندی شده و تروریست خوانده شده‌اند، عزم خود را یکی نموده‌اند و براین تأکید دارند که در مبارزه با تروریزم، تفکیک میان گروه‌های تروریستی در بالا ذکر شده و گروه‌های مخالف مسلحی‌که به آتش‌بس با نظام پیوسته و یا بعداً ملحق خواهندشد، با توجه به وقوع تلفات ملکی از بالاترین اهمیت برخوردار است. چنین متنی دلالت براین دارد که بمباردماران روسیه بیرون از این توافق نمی‌باشد و این‌که ترکیه از آن ممانعت نکرده، بلکه این چیزی می‌باشد که توافق ادامۀ همکاری‌ها میان دولت‌های ضامن آن را می‌طلبد.

این توافق باعث نفاق و درگیری‌ها بین گروه‌های جهادی شام شده و جنگ جدید میان‌شان راه‌اندازی و ترکیه نیز تحت نام "مبارزه علیه تروریزم" وارد آن خواهدشد؛ بهانه‌ای‌که مدت‌هاست نظام اسد نیز در جنگ علیه مردم سوریه از آن استفاده می‌نماید.

این نشست سه جانبه مانند هر نشست دیگری این مثلث جنایتکار، بر "حق حاکمیت جمهوری عربی سوریه بالای تمام سرزمین تأکید دارد؛ در حالی‌که این کاملاً بدان معنی است که اسد جنایتکار مستحق اینست که تمام مناطق تحت سیطرۀ انقلابیون در تسلط وی قرار گیرد، بلکه حتی این نشست از جنایاتی‌که برای آواره ساختن غوطه، درعا و حومۀ حمص تحت نام "کاهش خشونت در تمام نقاط جمهوری عربی سوریه و کمک به دستیابی به صلح و امنیت" انجام شده، تقدیر نموده‌است.

این نشست‌ها همراه با نتایج آن‌ها برای این‌که دولت ترکیه عضو اصلی سازمان بین‌المللی بوده و بیش از هفت سال است که در کنار خونخوار شام ایستاده است، جای شکی را نمی‌گذارد و گر نه در غیر این صورت توصیف و ستایش از کنترول نظام بر بسیاری از مناطق چه معنی دارد؟ و یا همکاری با روسیۀ جنایتکار در جنگ آن علیه مردم سوریه تحت نام "مبارزه علیه تروریزم" به چه معنی است؟ و هم سکوت در مقابل راکت‌ها و موشک‌هایی‌که در نزدیکی نقاط تحت محافظت ترکیه بر مردم سوریه می‌بارد، چه معنی می‌تواند داشته باشد؟

از این‌رو، دانستن نقشه‌ها و مکرهایی‌که آن‌ها همرای ما انجام می‌دهند، هرگز به معنی تسلیم شدن ما به نقشه‌های آنان نیست و این مکرها بر آن حدی  نیست که ما توان رد آن را نداشته باشیم. بلی، حتی ما به مقابله و رویا روی در برابر آن‌ها ضرورت فوری داریم. هوشیاری در برابر حیله‌گری‌های دشمنان، اولین گام برای آزادی از دنباله‌روی و غلامی برای آن‌ها می‌باشد؛ اما هوشیاری و راه نجات سراغ کسانی را می‌گیرد که در مسیر حق مخلصانه قدم بر می‌دارند. این‌ها کسانی اند که این هوشیاری همیشه مدافع و محافظ آنان خواهد بود، تا این‌که نصرت الله سبحانه وتعالی شامل حال شان شده و وعده‌اش تحقق یابد.

بنابر این، بر انقلابیون امروز شام لازم است که خطرات نقش ترکیه را درک نموده و به وعده‌هایش اطمینان ننموده و دستوراتش را اجراء ننمایند و هم‌چنین باید انقلابیون خیانت روس‌ها و نفرت آنان را علیه مسلمانان درک و فراموش نکرده با آن‌ها آشتی ننمایند و پیشنهادهای‌شان را نپذیرند. این‌ها همان کسانی هستند که در درعا مصالحه نموده و انقلابیون را در دام اطمینان گرفتار کردند و در نتیجه انقلابیون قربانی خیانت روسیه و نظام بشار شدند. این آغاز نمایش نفرت پنهان آن‌ها و جنایاتی‌که در ذات آن‌ها ریشه دوانده است، بود و مردم شامی‌که به جنایت‌های نظام خود بهتر آگاه بوده و تمام جهانیان در طول سال‌های گذشته نیز شاهد آن‌ها بودند.

شناخت سرکردۀ دشمنانی‌که سال‌هاست علیه ما می‌جنگند و هم‌چنین شناخت مزدوران و ابزار آن، از مهم‌ترین مراحل مبارزه در این در گیری‌ها می‌باشد. این مثلث جنایت، هیچ نشستی را برگزار ننموده‌است؛ مگر این‌که سنگ‌بنای راه‌حل سیاسی امریکا را گذاشته است؛ راه‌حلی‌که امریکا آن را در تابستان سال ۲۰۱۲م پایه گذاری نمود، در حالی‌که اهل شام توانایی این را دارند که این بنا را به خواست و ارادۀ الله سبحانه وتعالی بر سر طراحان و سازندگان آن ویران کنند، اما در صورت کارکردن به دور از این منظومۀ بین‌المللی امروز و به دور از دیکته‌ها، قطعنامه‌ها و کنفرانس‌های آنان و در صورت کار کردن با نیرو و قدرتی‌که در یک چشم برهم زدن و یا کمتر از آن، قادر است که به همه چیز پایان دهد و آن همانا قدرت الله قوی متعال است. او سبحانه وتعالی قادر است که به این منظومۀ امروزی جهانی جنایتکار، خاتمه دهد. پس باید به الله سبحانه وتعالی اعتماد و توکل داشته و باید اوامر الله سبحانه وتعالی را دنبال و از نواهی او سبحانه وتعالی اجتناب نماییم. تنها از الله سبحانه وتعالی کمک بطلبیم، در حالی‌که تمام این‌ها زمانی صورت می‌گیرد که ما کاملاً به ریسمان الله سبحانه وتعالی چنگ زده و شریعت‌اش را به تأسیس خلافت راشده برمنهج نبوت تطبیق نماییم و به تأسیس دولتی بپردازیم که برپائی آن را الله سبحانه وتعالی بر بندگانش فرض گردانیده و خواسته است که تنها از او سبحانه وتعالی نصرت خواست؛ چون او سبحانه وتعالی بر نصرت بندگانش قادر  است و کسی را که نصرت دهد، هیچ نیروی دیگری توان مغلوب ساختن آن را ندارد. چنانچه می‌فرماید:

﴿إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غَالِبَ لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾

[آل‌عمران: ۱۶۰]

ترجمه: اگر الله(سبحانه وتعالی) شما را یاری کند، هیچ کس بر شما چیره و غالب نخواهد شد و اگر شما را وا گذارد، چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد داد؟ و مؤمنان باید فقط بر الله(سبحانه وتعالی) توکل نمایند.

برگرفته از جریدۀ الرایه

نویسنده:  منير ناصر