(ترجمه)

در روزهای اخیری‌که دونالد ترامپ در بارۀ بمب‌های اتومی کوچک‌اش زیاد به طمطراق پرداخته و گفته است که این بمب‌ها را به شکلی برای مردم به معرفی خواهد گرفت، برای جهانیان نمایانگر آنست که رهبری نظام سرمایه‌داری چقدر برای بشریت خطرناک بوده می‌تواند. امریکا می‌خواهد استفادۀ بمب‌های اتومی کوچک را برای خودش آسان ساخته و خود را برای استفادۀ بمب‌های اتومی، که قدرت تخریب کم‌تر را دارند،  آماده کند؛ چون سران این کشور گفته‌اند که این نوع بمب‌ها در آینده زیادتر کارا خواهند بود. امریکایی‌ها به خاطر منافع‌شان در به کارگیری بمب‌های اتومی بزرگ، که قدرت تخریب بیشتر را دارند، تمایل زیادی ندارند؛ اما در به کارگیری بمب‌های اتومی کوچک که استفادۀ آن‌ها آسان‌تر از بمب‌های اتومی بزرگ اند، تمایل زیادی دارند.

روی این ملحوظ، این داستان دیگر خریداری ندارد که غرب کپیتالیست به خاطر منافع سران در دولت‌ها یک‌بار دیگر دست به کشتار میلیون‌ها تن افراد بی‌گناه نزند. غرب همواره گفته است که به دفاع از خود می‌جنگد، اما دنیا دیگر می‌داند که این کشورها همواره دست به توطئه‌ها و ایجاد کشمکش‌ها زده‌اند، تا از این طریق بهانه‌ای برای مداخله به دست آرند. غرب همواره خود را مدافع قوانین بین‌المللی خطاب کرده است، اما در بسا مواقع برای همه‌گان امتحان خود را داده است که همواره طبق میل خویش کار می‌نماید، و این قوانین هر وقتی‌که منافع‌اش را به خطر انداخت، زیر پا می‌کند.

غرب کپیتالیست خود را مدافع حقوق بشر می‌داند؛ اما از این باکی ندارد تا به خاطر منافع خودش جهان را به سوی جنگ‌های اتومی سوق دهد. این در حالی‌ست که معاهده‌های ضد تکثیر بمب‌های اتومی، که این کشورها به امضاء رسانیده‌اند، نه‌تنها که استفادۀ این بمب‌ها را محدود نمی‌سازد، بلکه نمایانگر اندازۀ توان نظامی همه‌ای کشورها به این کشورهاست و آن‌ها از این طریق می‌توانند، همواره نماینده‌گانی باشند که خود را تکه‌داران قدرت می‌دانند.

امریکا دولتی است که با استفاده از بمب اتومی، مردان، زنان و کودکان بی‌گناه را در هیروشیما و ناگاساکی قتل عام نمود. هم‌چنان، انگلیس دولتی است که منطقۀ "دریسدن" را در جرمنی بمباردمان کرد و هر زنده‌جانی را از بین برد. در جریان جنگ کوریا در دهۀ ۱۹۵۰م، امریکا از بمب‌های بس مخربی استفاده کرده و پیونگ‌یانگ پایتخت کوریای شمالی را به کام مرگ کشاند. میلیون‌ها تن در قحطیی‌که در سال ۱۹۴۳م در بنگال رونما گردیده بود، به خاطر اقدام نکردن قصدی چرچیل به کمک‌های عام‌المنفعه در این منطقه، از گرسنگی به کام مرگ رفتند. در زمان استعمار انگلیس میلیون‌ها تن از افراد ملکی و بی‌گناه مورد حمله، شکنجه و قتل عمدی قرار گرفتند و عدۀ زیاد دیگری نیز در حالت مرگ به حال خودشان رها شدند. انسانیت این عده، نزد نخبه‌گان انگلیسی که تنها و تنها دنبال ثروت بودند، هیچ ارزشی نداشت.

اخیراً بی‌تفاوتی آن‌هایی‌که همواره داد از حقوق بشر و آزادی‌های انسان می‌زنند، در قبال قتل‌های عامی‌که در برما(میانمار)، سوریه، بوسنیا، فلسطین، عراق، افغانستان و یمن صورت گرفت، دنیا را شکی ساخت. ننگین‌تر از آن این‌که این کشورها حتی در تجهیز نظامی و حمایت‌های دیگر رژیم‌هایی دست داشتند که این اعمال شنیع را در حق مظلومین روا داشتند.

تفکر در بارۀ این قضایاء هر وجدانی را مجروح می‌سازد، اما این اعمال ننگین از رهبرانی‌که ایدیولوژی سیکولریستی سرمایه‌داری را به پیش می‌برد، بعید نیست. اساسات باور سیکولریزم منجر به ایجاد نظامی می‌گردد که در آن به تناسب آزادی‌ها و حقوق پرداخته می‌شود، که اکثر اوقات به خاطر منافع اقتصادی آن‌ها هم زیر پا می‌شوند. در این نظام زندگی انسان هرازگاهی‌که در مقابل منافع اقتصادی قرار گیرد، بی‌ارزش می‌شود.

نظام استعماری سرمایه‌داری هرگز به منافع بشر به شکل کلی نبوده و تنها و تنها نخبه‌گان قدرت‌مند را قدرتمندتر می‌سازد، و آن‌ها دیگران را به هر شکلی به نفع خود استفاده می‌نمایند. از زمانی‌که معرفی بمب‌های اتومی توسط این رهبران بی‌احساس و بی‌مسئولیتی‌که اندک‌ترین کرامت به خون انسان‌های بی‌گناه ندارند و کما فی السابق به خاطر منافع خود جوی‌های خون جاری خواهند ساخت، موضوع بحث شده است و ضرورت مبرم به نظام عادل جهانی بیشتر از پیش احساس می‌شود.

جهان هیچ‌گاهی مصون نخواهد بود؛ مگر این‌که نظام کپیتالیزم و دیگر نظام‌های دست‌ساختۀ بشری از بین رفته و جای خود را برای خلافت راشده خالی نمایند، که نظام حقانیت و عدالت است و نظامی است که رب‌العالمین به آن امر فرموده است. دنیا هیچ‌گاهی امن نخواهد بود تا این‌که این نظام دنیا را کنترول نماید و خوبی و نیکی را به همۀ اکناف این جهان برساند و تحت سیطرۀ آن همه‌گان در امن و آسایش به سر ببرند. این نظام(خلافت) نیز تا زمانی‌که قدرت‌های پوشالی به بمب اتومی دست‌رسی دارند، به این سلاح‌ها دست‌رسی خواهد داشت، اما با داشتن آن سلاح‌‌ها مثل دیگر نظام‌ها افراد بی‌‌گناه را قتل عام نکرده، بلکه با آن‌ها در جهت حفظ زندگی بسیاری خواهد کوشید. نظام خلافت واقعی اسلامی در جهت خلع سلاح عمومی و صادقانه همه‌گانی به شمول خودش خواهد کوشید، و این اقدام را تا جایی به پیش خواهد برد که همۀ جهان از وجود این بمب‌های تخریب‌گر خالی شوند. الله سبحانه وتعالی بسیار خوب می‌داند که برای بنده‌گانش چه بهتر است.

﴿أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ﴾

[ملک: ۱۴]

ترجمه: مگر كسی‌كه(مردمان را) می‌آفريند(حال و وضع ايشان را) نمی‌داند، حال اين‌كه او دقيق و باريك بين و بس آگاهی هست‌.

حزب التحریر-بریتانیا

(ترجمه)

امانویل مکرون رئیس جمهور فرانسه، به تاریخ ۶ دسمبر ۲۰۱۷م پس از پیروزی‏ انتخابات ریاست جمهوری در اولین سفرش به الجزائر رفت؛ وی خود را دوستِ کشوری معرفی کرد که فرانسه مدت ۱۳۲ سال آن‌را استعمار کرده بود و تلاش کرد با سخنانش "گذشته بد فرانسه" را ترمیم کند. درین سفر مکرون، عبدالقادر بن صالح رئیس مجلس(پارلمان)، احمد اویحیی نخست وزیر، احمد قاید صالح جانشین وزیر دفاع و عبدالقادر مساهل وزیر خارجه الجزائر به نیابت از عبدالعزیز بوتفلیقه رئیس جمهوری فَلج، در فرودگاه به استقبال او رفتند.

مکرون با حمل پیامی از نسل جوان به الجزائر سفر کرده گفت: «تاریخ گذشته را می‌دانم؛ ولی نمی‌توانیم به گذشته نگاه کنیم.» مکرون برای حل اختلافات بین دو کشور اظهار داشت که: «فرانسه آماده است تا اجساد انقلابیون الجزائر را که در قرن ۱۹ توسط ارتش فرانسه کشته و در موزیم انسان در پاریس نگهداری می‏شوند، برگرداند.» وی علاوه ساخت: «فرانسۀ می‏خواهم که در کنار الجزائر استاده و الجزائر را در بنای اقتصادی و پیشرفت جوانانش یاری نماید.» هم‌چنین وی گفت: «در وسط صداهای خوش‏آمدید در پایتخت الجزائر برای گشودن صفحه جدیدی در روابط دو کشور به ویژه برای کمک نسل جدید به الجزائر آمده است.» ریاست جمهوری فرانسه هم‌چنان اعلام کرد: «مکرون از فصل تازۀ روابط استفاده خواهد کرد. وی قبلاً چندین‏بار از الجزائر دیدن کرده است، بخصوص زمانی‌که وزیر اقتصاد بود و بار دیگر نیز در ماه فبروری سال ۲۰۱۷م در زمان تبلیغات انتخاباتی دیدن کرده است.»

مکرون پس ازین‌که دوران استعماری ۱۳۲ سالۀ فرانسه در الجزائر را جنایت ضدبشری اعلام کرد، خشم زیادی از فرانسویان را بر انگیخت؛ در حالی‌که این اظهارات در الجزائر استقبال، ولی در بین احزاب چپی و راست فرانسه مورد انتقاد قرار گرفت. منبع ریاست جمهوری علاوه ساخت: «استفادۀ کلمات قوی از طرف رئیس جمهور جدیدِ فرانسه دیدگاه خوب مردم الجزائر را کسب؛ ولی مفکورۀ اصلی ایجاد صفحۀ جدید و روابط تازه با الجرائر است. مکرون علاوه ساخت که جوانان محور اصلی وی قرار داشتند. برخی جزئیات این سفر را قرار ذیل توضیح می‌دهیم:

۱- جنایات استعماری فرانسه تنها به قتل، شکنجه، به‌شدت مجازات كردن، كشتار دسته‌جمعیی بی‌رحمانه در جریان جنگ‏های ۱۰۵۴الی ۱۹۶۲م برعلاوۀ کشتار وحشیانۀ آن در طول صد سال ګذشته، استفادۀ نظامی‏ از مردم در جنگ‌های بی‏فائده، و تخریب مساجد و منع زبان عربی، منع مکاتب آموزش قرآنی و سوختاندن زنان در نتیجۀ آزمایش سلاح اتومی در بیابان‏های الجزائر، بسنده نمی‏کند و مبارزات مسلمانان الجزائر به ضد حملات فرانسه تنها با برخورد مادی و نظامی منحصر نمی‌ماند؛ بلکه باید فراموش نشود که انگیزۀ حملۀ نظامی فرانسه به الجزائر در سال ۱۸۳۰م این می‏باشد، که اروپای نصرانی تمام کینه‏های‌شان را به ضد مسلمانان جمع کرده و تحرکات صلیبی بر ضد دولت اسلامی عثمانی را در تمام اروپا به حد بالای آن انگیزه داد تا در نهایت در اواخر قرن ۱۸م حملات نظامی را از الجزائر ولایت دولت عثمانی آغاز کردند. تجاوز فرانسه در آن زمان تصمیم جهانی را به نمایش گذاشت؛ حملۀ سال ۱۸۳۰م توسط فرانسه تجاوزی به نمایندگی اروپا تا دولت خلافت عثمانی نابود گردد، بود.

۲- اعمال وحشیانۀ فرانسه در اشغال الجزائر خلاف اساسات انقلاب کبیر فرانسه و حقوق بشری آن بود که با حمل آن مبدأ آزادی خود را فرشتۀ زمانه معرفی می‌داشت؛ اما در دشمنی با اسلام و مسلمین همه را فراموش کرد. این واقعیت دولت‌های استعماری است که امریکا نمونۀ کنونی آن می‌باشد.

۳ - روابط حکام الجزائر و ارتباط آن‌ها با سازمان‏های غربی خیلی قدیمی بوده؛ بلکه این حکام در محو هویت اسلامی با آن‌ها همیشه همکار بودند. از همین جهت، میلیون‏ها مسلمانان را فدای استقلال ساخته‌گی نمودند که سبب اساسی آن عدم مجودیت وعی سیاسی درست مطابق به مبدأ اسلام نزد مسلمانان آن وقت بود. اما سروصدای خوش‌آمدید دروغین و استقبال رؤسای جمهوری فرانسه، این رسانه‏های مزدور و دروغ‏‏گو هستند که عداوت و بدبینی مسلمانان الجزائر از فرانسه را برعکس نشان می‌دهند.

۴- درخواست حکام الجزائر از فرانسه برای اعتراف جرائم و عذر‏خواهی  و معالجۀ آن زیر عنوان "مجرای یابود تاریخ" و سپس مطالبۀ پرداخت خسارات، همه مزخرفی بیش نیست؛ بلکه علاج اصلی یادبود جنایات فرانسه همیشه زنده خواهد بود. سفر مکرون به الجزائر و اظهار همدردی وی، مکرِ روباهی بیش نیست. همدردی خسارات انقلاب، به بازگشتاندن "جمجمه‏های" انقلابیون نیست، بلکه با قطع نفوذ فرانسه از الجزائر و تأسیس خلافت اسلامی است تا جزای فرانسه را دو چند دهد.

۵- رئیس جمهور جدید فرانسه در نظر دارد، تا با ایجاد تشنجات در سرزمین‏های مجاور الجزائر؛ مانند: مالی، نایجریا، لیبیا و با ایجاد معامله و رشدِ خطر گروه‌های مسلح در ساحل، بیشتر از دیگران از منافع الجزائر استفاده نماید. چنان‌چه در خلال سخانش چنین اشاره داشت: «برای ترمیم آیندۀ خوب با کشورِی مهم و شریک اساسیی رابطه ایجاد کرده‌ایم، که از آن طریق مبازه با افراط‏گرائی و جلو مهاجرت غیرقانونی به اروپا را گرفته و از آن طریق قضیۀ بحران لیبیا را حل و درین خصوص نقش اساسی به الجزائر داده خواهد شد.

۶- در بخش اقتصادی، رئیس جمهور فرانسه بالای جوانان و ازدواج آن‌ها و علناً بر ایجاد یک نهاد فرهنگی برای ازواج تمرکز کرد. در عین زمان وی تأکید داشت که از طبقۀ جوان باید هردو کشور در بخش اعمار و استحکام اقتصادی استفاده نمایند. دقیقاً فرانسه با این پلان در نظر دارد تا گذشتۀ زشت‌اش فراموش گردد؛ یعنی می‏خواهد نفوذش بر تمام ابعاد الجزائر را که سرشار از منابع طبیعی است، محفوظ بماند و از آن طریق از لحاظ جغرافیوی، ثقافتی و اقتصادی نفوذش را مهار سازد. مختصرا فرانسه در نظر دارد تا این کشور را یکی از جزائر فرانسه بسازد؛ باوجودی‌که می‌داند، نفوذش بر محور توافق انگلیس می‏چرخد؛ چون انگلیس است که بر تمام الجزائر نفوذ دارد.

پس مسلمانان این سرزمین، کی بیدار خواهند شد تا عزت و کرامت از دست‏رفتۀ خود را برگردانند؟ این زمانی تحقق خواهد یافت تا مسلمانان بدانند، اسلام دینی است که از سیاست جدائی ندارد؛ بلکه آن دین و دولت است که باقیامش امت مسلمه دوباره بر دشمن خود پیروز خواهند گردید. ولی قبل از همه لازم است تا حقیقت کشمکش‏ها و چالش‏های سزمین‏های اسلامی دانسته شود. این دانش به ما فرصت می‏دهد تا اسالیب تغییر و قطعِ نفوذ استعماری این کشورها را بیشتر بلد شویم. این سیاست امکان ندارد؛ مگر با تأسیس خلافت بر منهاج نبوت، و تلاش برای گشترش نفوذ بر تمام سرزمین‏های اسلامی و رسانیدن دعوت به تمام اکناف عالم.

نویسنده: صالح عبد الرحيم

(ترجمه)

رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه در خلال روزهای ۲۴-۲۷ ماه دسمبر۲۰۱۷م به کشورهای سودان، چاد و تونس سفر کرد و درین سفر، چندین توافق‏نامۀ اقتصادی و تجاری را امضاء کرد. در سه سال گذشته، اردوغان بیش از ده‏ دیدار از کشورهای افریقائی داشته که هربار اهداف اساسی وی عبارت از: مستحکم ساختن حضورِ ترکیه در افریقا، سهیم شدن در گسترش نفوذ امریکا به‌ضدِ نفوذ اروپا در قارۀ سرسبز افریقا و رقابت کردن با کشورهای منطقوی فعال در افریقای غصب شده، می‌باشد. شاید مهم‌ترین اهداف اردوغان رقابت با کشور امارات عربی باشد، که با حمایت انگلیس در افریقا جای پای ایجاد کرده است؛ پس اردوغان سعی دارد تا طی یک مسابقۀ‏ اقتصادی‏ جهانی، ترکیه را به بازارِ تشنۀ اجناس و خدمات افریقا وارد ساخته و سپس به ‏بهانۀ فعالیت‏های اقتصادی مداخله سیاسی نماید.

طی این دیدار، چندین موافقت‌نامۀ نظامی و اقتصادی با سودان امضاء گردید؛ به یژه امضای موافقت‌نامۀ "بازسازی آثارِ جزیره و بندر سواکین" که آغازگر رقابت بندرسازی با کشورهای رقیب محسوب می‌گردد، که در سواحل افریقا پایگاه بحری ساخته‌اند؛ بخصوص کشور امارات که در لیبیا، سومالیا و یمن چندین بندرگاه ساخته است.

ترکیه طی این رقابتِ گرم، نیروی اقتصادی روبه‏رشد خود را شبیۀ چین، جاپان، دولت یهود، امارات وغیره کشورهای استعماری‏ بزرگ وارد بازار و فضای سیاسی‏ افریقا ساخت. طی دیدار کنونی از سودان نزدیک به ۱۵۰ کارمند دولتی، وی را همراهی می‌کردند. در این دیدار ۱۳ موافقت‌نامۀ اقتصادی، فرهنگی، زراعتی، مالی و راه‏سازی امضاء گردید. پس از این سفر، حجم شراکت تجارتی ترکیه و سودان از ۵۰۰ میلیون دالر الی یک ملیارد دالر رسید و در آیندۀ نزدیک قرار است تا ۱۰ ملیارد دالر برسد.

حجم صادرات ترکیه به این سه کشور(سودان، چاد و تونس) الی ۶.2 ملیارد دالر افزایش یافته که تقریباً در سال‏های اخیر ۲۹ درصد سرعت داشت، که حجم صادرات ترکیه به تونس ۴.۳ درصد، به سودان ۱.۷ درصد و به کشور چاد ۷۸ میلیون دالر، افزایش داشته است. اهداف اقتصادی و تجارتی‏ای که تلاش دارند تا طی این سفرها و توافق‏نامه‌ها امضاء نمایند؛ شکی نیست که شامل رقابت‏های استعماری است که کشورهای منطقوی و محلی؛ مانند: ترکیه و امارات، آلۀ دست نفوذ کشورهای استعماری بزرگ قرار می‌گیرند.

پس اردوغان طی سفرهایش، تلاش دارد تا نظام‏های مزدور و تابع امریکا؛ مانند حکومت عمر البشیر در سودان را که جنگ‏های داخلی و دسیسه‏های خارجی خرابش ساخته است، حمایت نماید؛ چون این دولت‏های تباه شده به پشتیبانی ضروت دارند تا حکومت آن‌ها از سقوط نجات یابد. شاید امریکا بهترین وسیلۀ یاری به دولت فرسودۀ سودان، ایجاد رابطۀ قوی به دولت تابع خود ترکیه را بداند.

در تونس، امریکا نیاز دارد تا نفوذ تازه نفسِ خود را در مقابل نفوذ انگلیس و فرانسه که بر لیبیا سیطره دارند، تقویت بخشد؛ پس اردوغان بهترین وسیله است که امریکا نفوذ خود را با ارایۀ خدمات اقتصادی فراوان، که انگلیس و فرانسه از اعطای آن عاجز هستند، تقویت می‌بخشد. اما در چاد، امریکا سعی دارد تا توسط اردوغان از اقتصاد روبه‌رشد ترکیه بهره‌برداری کرده و در برابر نفوذ فرانسه رقابت نماید؛ چون فرانسه از منابع چاد استفاد می‌کند؛ ولی در مصارف آن بخل ورزیده و از منابع چاد ضروریات مردم آن‌جا را تکافو نمی‌کند؛ پس ترکیه یگانه کشوری است که امریکا از آن در مقابل فرانسه استفاده می‌نماید.

سیاست ادارۀ ترامپ چنین است که برای استحکام نفوذ خود در میدان رقابت، اکثراً به نیابت از امریکا از مزدوران منطقوی خود استفاده می‌کند؛ چنان‌چه در تونس و چاد از اردوغان استفاده می‌کند که اسلوب دیپلوماتیک وی(استفادۀ دیگران برای ترسیخ منافع امریکا)، مصرف کم و نتیجۀ بهتر را برای ادارۀ ترامپ داده است.

اردوغان پس از پیروزی در مقابل رقبای نظامی تابع انگلیس به ماشین سیاست امریکا مبدل شده است و آرزو دارد تا ابد در قدرت بماند؛ ازین جهت اردوغان از جملۀ مزدوران، قوی‏ترین فردی است که امریکا در امور منطقوی بالای آن اعتماد دارد. اردوغان در تناسب با السیسی و ملک سلمان، مقبولیت منطقوی خوبی دارد؛ چون وی دارای شخصیتی است که دیگر مزدوران مانند السیسی و سلمان فاقد آن اند؛ ازین جهت استخدام وی در مقابل رقابت‏های منطقوی کاری پرثمر است.

ولی موقف‏های اخیر اردوغان در قبال سوریه و فلسطین و نقش وی در ناکام‏سازی انقلاب شام و همراهی وی با طغاة عصر، نزد عام و خاص امت افشاء گردید. تلاش‏های نمایشی وی برای فلسطین جز شعار میان‏خالی چیزی نماند. این موقف‌گیری‏های رسوا کنندۀ وی، روزی نزد همه‏گان افشاء و نفوذ کاذبانۀ مردمی‏اش از بین خواهد رفت؛ و سپس به همه معلوم خواهد شد که وی یکی از مزدوران و مهرۀ اصلی استعمار امریکا در منطقه است که در مقابل قضایای داغ امت جز شعار و سخنان میان‏خالی چیزی ندارد.

نویسند: احمد اخطوانی

(ترجمه)

پس از اعلام حکومت مرکزی عراق در خصوص سقوطِ گروه داعش، کُردها سردادن شعارهایی؛ همچون: "مرگ به بارزانی، طالبانی سقوط خواهد کرد، انقلاب کُردها بر ضد فاسدین آغاز گردیده و دولت فاسد باید سقوط کند"، را آغاز کرده و به خیابان‌ها بر آمدند. هم‌چنان به‌تاریخ ۱۸ اکتوبر سال ۲۰۱۷م اکثریت مردم کُردستان عراق برای بهبود وضعیت اقتصادی، شرایط معیشتی و پرداخت معاشات ماهوارشان، در چندین شهر کُردستان دست به تظاهرات زدند، که درین جریان، مقر احزاب کُردستان از سوی معترضان به آتش کشیده شد. پولس مظاهره کننده‌گان را به زور سلاح و گاز اشک‏آور پراگنده کرد، که درین میان چندین کشته و زخمی به‌جای گذاشت و آثار دود از دفاتر احزاب حاکم کُردستان در ناحیۀ "بیره‏مکرون" ولایت سلیمانیه مشاهده می‌گردید.

این‌گونه حوادث تازه نیست، در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۵م نیز دفاتر احزاب سیاسی به آتش کشانیده شدند؛ ولی این بار دفاتر پنج حزب مهم؛ از جمله: اتحاد میهنی و حزب دموکراتیک کُردستان(دو حزب حاکم)، دفاتر حزب تغییر و جماعت اسلامی و دفتر حزب اتحاد اسلامی احزاب مخالف بدون استثناء هدف قرار گرفتند که بعد از تظاهرات ۲۰۱۵م این‌بار پرخشونت‌ترین تظاهرات محسوب می‌گردد. در سه روز ۱۵ دفتر احزاب سیاسی به شمول مقر پارلمان شهری به آتش کشیده شدند. یک تن از مظاهره کننده‌گان در مصاحبه‏ای با کانال خبری ۲۴ فرانسه گفت: «دفاتر احزاب را آتش می‌زنیم؛ زیرا که آن‌ها در تمام مشکلات اقتصادی و سیاسی مردم کُردستان، با نظام شریک بوده‌اند. آتش زدن دفاتر احزاب به این معنی است که مردم کُردستان از وجود احزابی‌که کُردستان را به تباهی کشانیده‌اند، دیگر خسته شده‌اند. حکومت اقلیم، پرداخت معاشات کارمندان را قطع و حتی نرخ مواد سوخت از ۱۵۰ دالر بالاتر رسیده، برق روزانه فقط ۴ ساعت می‌رسد، و مردم توان پرداخت هزینه‏های ایستگاه‌های ماشین برق خصوصی را ندارند.»

سیریل روسیل، کارشناس حوزۀ اقلیم، اظهار می‌دارد : «مهم‌ترین مشکل این منطقه، نبودِ اعتماد مردمی به حاکمان محلی بوده و احزاب سیاسی را مسئول وضعیت اخیر می‌‌دانند.» هم‌چنان زانه سعید معاون جماعت اسلامی کُردستان گفته است: «نبودِ اعتماد مردمی به حاکمان محلی و ناکامی وعده‌های اصلاحات آنان و ناکامی حکومت در تمام ابعاد، مردم را مجبور به تظاهرات کرد.» سعید واضح ساخت: «حکومت کُردستان عراق مستحق تظاهرات نه؛ بلکه مستحق انقلاب است؛ چون حکومت توجهی به مردم ندارد، بلکه همه توجه آن صرف امور منطقه‌ای و بین‌المللی و صرف منافع احزاب سیاسی می‌باشد.»

منابع خبری از سلیمانیه می‌رساند که نیروهای پولیس اضافی از مرکز سلیمانیه به قصد مناطق ازدحام مظاهره کننده‌گان ارسال گردیده‌اند. هم‌چنان منابع خبری حاکی از آنست که نیروهای اضافی از بغداد برای کنترول اوضاع و جلوگیری گسترش تظاهرات و خطر استفاده نیروهای مسلح غیرمسئول به سلیمانیه ارسال گردیده‌اند. هم‌چنان "خلیج آنلاین" چنین توضیح داده است: «نیروهای کردی برای دفع خطرات، چندین تن را بازداشت و رسانه‌ها را از پخش و نشر تصاویر و صحنه‌های داخل شهر، منع کردند.» یک منبعی‌که نخواست هویتش فاش شود، اظهار داشته که خدمات برقی، انترنیتی و راه‏های مهم مواصلاتی برای چندین ساعت متوقف گردیده بود.

پس از اشغال عراق در ۲۰۰۳م، احزاب کُردستان، هویت مردمی خود را از دست دادند؛ چون مردم با بلند نمودن شعار‏های ناسزا به احزاب، به خیابان‌ها بر آمدند؛ در حالی‌که قبل از آن، اقلیم از وضعیت اقتصادی و سیاسی خوبی برخوردار بود. تحلیل‏گران محلی به این نظر اند: اموری زیادی سبب خروج مردم گردیده‌اند؛ اول آن برمی‌گردد به فساد در سطوح دولت، اختلاس دارائی‌های عامه و عدم خدمات معیشتی مردم، ولی هر بار مسئولین دولت مشکلات مردمی را فقط وسیلۀ اهداف سیاسی قرار می‌دهند. کارشناسان معتقد اند که دامنۀ تظاهرات به اربیل و مناطق دیگر تحت سیطرۀ حزب بارزانی گسترش خواهد یافت. شعارهایی را که مظاهره کننده‌گان حمل می‌کردند، بدون استثناء تمام گروه‌ها و احزاب را در برمی‏گیرند. به عبارت دیگر، قهر مردم تمام ارگان‌های دولتی حزبی را در برگرفته و این تظاهرات مقدمه‌ای برای انقلاب بهار کردی خواهد بود. یک تن از مظاهره کننده‌گان که محصل دانشگاه "کِفری" است، اظهار داشت که: «دولت اقلیم کُردستان قادر به دفاع از مناطق تحت منازعه نبوده و اکنون قادر به دفاع از نصف باقی هم نمی‌باشد.»

نشانه‏ها حاکی از آنست که تظاهرات از مسیر خود منحرف شده است؛ چون هدف نخست آن‌ها اصلاحات اداری، پرداخت معاشات کارمندان و محاسبۀ مفسدین بود؛ ولی مظاهره کننده‌گان "شعار سقوط دولت" را سردادند. بیم آن می‌رود که تظاهرات به یک انقلاب مسلحانه مردمی مبدل گردد؛ درست مانند سناریوی ولایت انبار که خیزش مردمی سه سال دوام کرد و به جز خرابی‏ زیربناهای اقتصادی و قتل هزارها تن بی‏گناه چیزی را به ارث باقی نگذاشت.

اقلیم کُردستان که به نسبت دیگر شهرهای عراق نسبتاً آرام بود؛ بعد از همه‏پرسی‏ای که بارزانی به تاریخ ۲۵ دسمبر سال ۲۰۱۷م انجام داده بود، اکنون اوضاع متشنج به نظر می‌رسد. سیاست مصیبت‏بارِ همه‏پرسی‏ای که بارزانی در حق برادران کُردی اتخاذ کرد، به رد سازمان ملل، حکومت مرکزی و دول منطقوی مواجه گردید و در طول چندین سال سرمایۀ هنگفت و استخراج سرسام‏آور نفت و برعلاوه، تقریباً ۱۷درصد درآمد عراق را در اختیار خود قرار داده بود.

با وجود موارد فوق، اتخاذ سیاست نادرست، دزدی، معامله‏گری، فساد اداری سبب زوال اقتصاد و فقر مردم کُردستان گردیده‌اند. دولت مرکزی تمام مشکلات را بدوش حکومت متحد کُردستان می‌اندازد؛ در حالی‌که ولایات تحت سیطرۀ بغداد هم به سبب سیاست حکومت اشغالی، شاهد ظلم، فساد و خرابی بوده‌اند. سهل‏انگاری در امور بنیادی، ویرانیِ که به اثر جنگ ساخته‌گی در تمام ابعاد زندگی به وجود آمده، سرقت دارائی‌های عامه و پنهان شدن ملیاردها سرمایه در جیب دولت‌مردان و ملیشه‌های عراقی و کُردی، دلیل برین است که دولت مرکزی و اقلیم کُردستان در فساد، ظلم، تباه‏سازی مردم مساوی قدم برمی‌دارند و هردو نظام، از رحمِ کفار استعمارگر متولد شده‌اند.

در ده سال گذشته واقعیت کُردستان چنین بود که تمام دارائی و عوائد مالی توسط احزاب اختلاس، بین آن‌ها تقسیم و برای چندین سال بودجۀ اقلیم به نفع مسعود بارزانی، خاندان، طرفداران و بقیه احزاب حاکم پنهان گردید، که به اثر آن فقر و ذلت مردمی بیشتر گردید؛ پس دولت مجبور گردید تا برای سرکوب مخالفان خود، گروه‌های مسلح غیرمسئول را ایجاد و رسانه‏ها را ممنوع سازد، گویا نظامِ کاملاً دیکتاتوری مروج گردیده است. اکنون وضعیت کُردستان طوری است که به سبب سیاست‌های نادرست و بی‏رحم، قادر به درست کردن حال خود نیست و در اربیل، با حضور ادارۀ پولیس ظالم، مردم جرئت تظاهرات و ابراز رأی مخالف و توان مطالبۀ بهتر شدن وضعیت معیشت خود را ندارند؛ بلکه در صورت مخالفت، مردم ترور و اختطاف می‌گردند.

بنابر آن‌چه بیان گردید، مشکلات کرُدستان با تشکیل دولت مستقل و اقلیم مستقل حل نمی‌گردد؛ هر دولتی بناء گردد، بدون ادارۀ غرب و رضایت ترکیه، سوریه، ایران، عراق و کشورهایی‌که در آن کُردها حضور دارند، به پیش نخواهد رفت. این دول چهارگانه مخالف تأسیس هرگونه دولت مستقل کُردی می‌باشند؛ پس رفع مشکلات کُردها و اقوام دیگر، به جز تشکیل امت واحد، حل نمی‌گردد. کُردها، تُرک‌ها ،عرب‌ها، فارس، بربرها، افغان‏ها و پاکستانی‏ها، همه مسلمان و امت حضرت محمد صلی الله علیه وسلم بوده و لازم است تا آن‌ها در جمع شدن بر کتاب‌الله سبحانه وتعالی، سنت رسول‌الله صلی الله علیه وسلم و بر ایجاد دولت واحد اسلامی فرخوانده شوند تا شریعت بالای آن‌ها تطبیق و حقوق و امتیازات آن‌ها مساویانه، بدون تبعیض، طوری تقسیم گردد که همه باهم برادر اسلامی و جز تقوی، عرب بر عجم فضیلتی نداشته باشد.

مسلمانان باید دستان کثیف بیگانه‌گانی را که در امور زندگی‌شان مداخله می‏کنند، قطع و مشکلات خود را بدون مداخلات خارجی‏ها حل سازند؛ پس مشکلات بین برادران هر قدر که زیاد باشند، با روحیۀ اخوت اسلامی به طور آسان حل می‌گردد؛ ولی هرگاه مشکلات بر اساس قومیت و منطقوی حل گردد، در آن صورت مشکلات بزرگ‏تر خواهند شد.

بر برادران کُردی لازم است تا اقدام اسلامی خالص اتخاذ نموده و هرگونه پلان دشمنان خود را ناکام و نژادپرستی را دور انداخته، حکام مزدور را محاسبۀ اسلامی نموده، حمایت و کمک‏های امریکا، فرانسه و انگلیس را که دشمن مشترک اند، رد نموده و همگام با دعوت‌گران برای اقامۀ دولت خلافت راشده و سقوط نظام‏های کفری دست بکار شوند تا حقوق و امتیازات، دارائی‌ها و زمینۀ زندگی خوب را تحت سایۀ خلافت اسلامی نصیب شده و دارائی‌های از دست رفتۀ خود را دوباره برگردانند.

نویسنده: علی البدری