(ترجمه)

خبر:

ازبکستان، محکمۀ تاشکند یازده تن را به جرم این که برای ادای نماز و بحث در مورد احکام دین خویش در مسجد گرد آمده بودند، الی شش سال حبس محکوم کرد. هرچند تعداد زیاد شان اعتراض نمودند؛ اما در معرض شکنجه قرار گرفتند و نظامی ها آنان را به تجاوز بر همسران، روبروی چشم شان تهدید نمودند؛ اما محکمه این اعتراض ها را را نادیده گرفت و علیه سه تن از پروتستانت ها فقط حکم پانزده روز حبس را صادر نمود.

تبصره:

چنان چه در گزارش ذکر گردید، یازده مرد مسلمان به طور دسته جمعی در زندان مرکزی شماره یک، مربوط وزارت داخله در تاشکند زندانی شدند. مقامات مدعی اند که در گردهمایی سال ۲۰۰۸م بعضی از مردان در مورد ضرورت اقامه خلافت اسلامی در ازبکستان و علیه اسلام کریموف سخن گفتند، آن ها قصد داشتند حکومت را سرنگون کنند و آن ها را به همکاری با حرکت اسلامی، افراطی و ممنوع الفعالیت و گوش دادن به سخنان امامی که ۲۲ سال قبل از طرف نیروهای امنیتی هشدار داده شده بود، متهم ساختند.

اما سورات اکراموف مدافع مستقل حقوق بشر، این اتهامات را رد نموده و بتاریخ ۱۵می در فورم شماره ۱۸ دوسیه تأکید و شکایت نمود: «متهمین فقط برای نماز خواندن جمع شده بودند. ازین که قضیه دروغ  است و غیر از اعتراف هایی که به وسیلۀ شکنجه در اثنای تحقیق از آنان گرفته شده است، دلیل دیگری نزد پولیس نیست.» قاضی اولی را بنابر ادعاهای مبنی بر مست بودنش برکنار نمودند و قاضی دوم هم با اجرا نمودن جلسات قضایی سریع، محکمه را در خدمت اجرای اوامر مقامات اجرایی گذاشت. بدون شک اتهامات وارده بر این یازده مرد که از اواخر سال ۲۰۱۶م در زندان بسر می برند، خطرناک است. آن ها به مجازات سنگینی؛ مانند حبس ابد و مجازات نقدی گزافی محکوم شدند. زمانی که مقامات از فورم ۱۸ دوسیه مورد سوال قرار گرفتند، به شکل مرموزی فرار نموده و به تلیفون های خویش پاسخ ندادند؛ چنان چه از معرفی هویت خویش ابا ورزیده و اندک ترین معلوماتی را هم ارایه نکردند.

اکراموف افزود: «محکمه اعتراض یکی از متهمین را بنام "رافشان صادیقوف" مبنی بر شکنجه شدنش در جریان تحقیق نیز چشم پوشی نمود.» صادیقوف گفته است: «پولیس وی را باگذاشتن کیسۀ پلاستیکی بر سرش خفه نموده و با وصل نمودن برق بگوش هایش بخاطر اعتراف به جرم، وی را بی هوش ساخته است.» وی افزود: «محکمه شش نفر شاهدی را که قرار بود برای برائت این یازده نفر شهادت دهند نیز نادیده گرفته است.» درحالی که در محکمۀ در نوکوس مرکز ایالت كاراكالباكستان بر سه نفر از مسیحیان پروتستانت برای این که بخاطر عبادت درخانه یی گرد آمده بودند، پانزده روز حبس صادر نموده و قبل از به پایان رسیدن مدت معینه، آن ها را آزاد ساختند.

همراه با حملۀ وحشیانه تمام عیار علیه کسانی که در مورد باور خویش به اسلام و ضرورت تغییر جامعه ابراز نظر می کنند، به مجرد تفکر نیز حکومت ازبکستان را وادار می کند تا به سرعت و شدت تمام از کسانی که مشکوک هستند، جلوگیری و ممانعت کند؛ حتی از مدافعین حقوق بشر هم. بدون شک موقف خشن شان علیه ملت، حکومت را ناگزیر خواهد ساخت تا به شکل وحشیانه یی از حقوق ملت ازبک سکوت کند. هرشکلی از تجمعات، چه تجمع برای تناول غذا چه برای نماز و چه هم برای تفریح و سر گرمی، همۀ این ها مصدر اتهام پنداشته می شوند. ثبات شخص بر عقیده اش بهایی بس گزاف دارد، به درجه یی که حیات شخص را به مخاطره می اندازد. اقارب زن شان تهدید به تجاوز می شوند، دروازه های معیشت را بر روی شان مسدود می کند، تفتیش ها غیر قانونی و به خانه های شان یوریش می برند؛ اما با آن هم تمام این ها در برابر شکنجه های ترسناکی که در زندان می شوند هیچ است.

این مهم است که افراد از حوادث اخیر در ازبکستان آگاه شوند تا برآنان آشکار شود که حکومت برای ترسانیدن ملت خود و تحمیل افکار و اعمال اش توسط ملاامامان، خطبای وفادار خویش و ذریعۀ مطبوعات، تلاش های زیادی به خرج می دهد. فرق گذاشتن در تعامل بین مسلمان ها و غیر مسلمان ها به شکل بیدادگری واضح و معروف است. در حالی که با غیر مسلمان ها در مسایل مربوط به محاکمه و زندان نسبت به مسلمان ها بسیار زیاد از لطف و نرمی کار گرفته می شود. بطور برنامه ریزی شده مساجد و تجمعات عمومی از بین برده می شوند؛ زیرا حکومت از حرکت و تلاش مبنی بر تغییر وضعیت موجود می تر سد؛ مخصوصاً زمانی که آن حرکت نشأت گرفته از بیداری و ثقافت اسلامی باشد. حکومت فکر می کند که با به کار گرفتن یک مشت آهنین می تواند شکایت های مردم را از شرایط نابسامان زنده گی برطرف کند.

برنامه های خبری و بحث های باز پیرامون آن چه در زندان ها اتفاق می افتد، بسیار زیاد کم هستند؛ چنان چه شیوه های سرکوب رسانه ها معمول و همیشه گی بوده است. سازمان های حقوق بشر نیز درغالب اوقات بعضی از آن ها تلاش می کنند؛ اما تلاش های شان بی ثمر است. حکومت بالای رسانه ها تسلط داشته و وسایل ارتباطی الکترونیکی را نیز پیگیری می کند. امروزه بیش از هروقت دیگری مسلمان ها در گوشه و کنار دنیا نیازمند بلند رفتن سطح بیداری بر آن چه که در جامعه و زندان های ازبکستان، تاجکستان و قرغزستان، از زمان حاکمان دولت های اتحاد جماهیر شوروی سابق تا حاکمان کنونی که به شکل وحشیانه و ظالمانه رخ می دهد، می باشند.

اما به خواست الله سبحانه وتعالی، مسلمان ها در ازبکستان و کشورهای همجوارش(دولت های اتحاد جماهیر شوروی سابق) با گرفتن و چنگ زدن بر دین شان، ما را به یاد قصۀ زن آرایشگر فرعون می اندازد که برای قبول نمودن فرعون به عنوان پروردگارش مورد تهدید قرار گرفت؛ اما وی به شدت رد نمود. حالت به جای رسید که پنج طفلش را پیش چشمانش در روغن جوشانده انداختند. ایمان این زن ضعیف وی را از فرعون قوی تر ساخته بود و فرعون در مقابل جوش و خروش ایمانش عاجز ماند و ایمانش وی را مانع شد که در برابر فرعون سر خم کند. به عنوان پاداش اعمالش و بخاطر ثبات بر عقیده اش الله سبحانه وتعالی آرایشگر فرعون و اطفالش را بهشت برین اعطا نمود.

همین حالت حالت مسلمانان ازبکستان در ثبات بر عقیدهٔ شان اند، باوجود این که شکنجه شده، مورد تجاوز و قتل قرار می گیرند، با آن هم بر عقیدهٔ خویش ثابت اند و با افتخار اعلام می دارند که پروردگارشان الله سبحانه وتعالی بوده، نیروی شان الهام شده و ایمان شان فروتنی و تسلیم شدن در برابر الله سبحانه وتعالی می باشد. این همان چیزیست که حکومت ازبکستان را واقعاً می ترساند و ملت از او هیچگاه نخواهد ترسید.

نویسنده: منال بدر

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر

(ترجمه)

رودریگو دوترتی رییس جمهور فلیپین به تاریخ ۲۳ می ۲۰۱۷م قانون نظامی را در شهر ماراوی، ولایت میندانائو یک روز پس از محاصره مرگبار ماراوی که داعش مسوولیت آن را به عهده گرفت، اعلام کرد. ماراوی یک شهر عمدتاً مسلمان نشین است که دارای ۲صد هزار نفر نفوس و جایی که مسلمانان مورو از قرن ها بدین سو در آن بود و باش دارند.

به تاریخ۱۰ ماه جون سال روان روزنامه رپلر گزارش داد که حقوق دانان در شهر لاناو دل سور فلیپین خشم شدید شان را در رابطه به سوء استفاده از قانون نظامی ادعا شده در مورد بازجویی های غیر قانونی و متشنج توسط اردو، پولیس و دیگر سازمان های مجری قانون در ماراوی که باعث زیان و ضرر مالی و گرفتاری افراد ملکی بی گناه شده است ابراز داشتند. این جنگ منجر به کشته شدن تعداد زیادی و موجب بحران انسانی درین کشور گردیده است. به گفته دولت فلیپین اضافه تر از ۳۳۰ هزار نفر مجبور به فرار از خانه های شان گردیده اند. در حال حاضر تعداد زیاد مسلمانان مهاجر مورو از بحران غذایی رنج می برند. حدود ۴۷۵ فامیل برای یک ماه به ساختمان های دولتی فرار کردند و بر علاوه حدود ۱هزار فامیل دیگر همرای خویشاوندان شان در شهرهای نزدیک زنده گی می کنند که نیازمند کمک های غذایی هستند.

مسلمانان مورو در جزایر سولو و میندانائو در جنوب فلیپین سکونت دارند که از لحاظ جیوپولیتیک بسیار استراتیژیک می باشد؛ طوری که مسیر برای کشتی رانی جهانی، تجارت جهانی و منافع نظامی می باشد. این موقعیت با چنین مشخصات واضحاً توجه زیادی را جلب نموده است. بعضی از طرف ها و جریان ها می خواهند مداخله کنند و این امر با لفاظی های ضد اسلامی تحریک گردید که یک نوع مشروعیت برای منافع غرب گردیده تا در منطقه دخالت نماید. برای درک این که چه اتفاقی در منطقه صورت می گیرد ضرور است تا دو جنبه را مورد تحلیل و بررسی عمیق قرار دهیم:

نخست: ما باید تاریخ را بفهمیم چون مناقشه دراز مدت در فلیپین جنوبی ریشه در رقابت بین اسلام و عیسویت در جنوب شرق آسیا بعد از قرن ۱۳ دارد. در گذشته میندانائو حکومت شاهی مستقل بود، بعداً در اواخر قرن ۱۳ تاجران مسلمان در منطقه آمدند، از آن زمان اسلام به شکل خوب توسعه یافته است و در اواخر قرن ۱۴ حکمرانی اسلامی در میندانائو ایجاد گردید. سولو هم چنان مجمع جزایر واقع در قسمت جنوبی فلیپین می باشد. این شهر یک مسیر تجارتی بود و در قرن ۱۵ یکی از قوت های سیاسی گردید. مانند میندانائو اسلام در مجمع جزایر سولو از طریق عبور اعراب از مناطق مالاکا، بورنئو و فلیپین داخل گردیده و توسعه یافت.

زمانی که هسپانوی ها در مناطق میندانائو و سولو در سال ۱۵۶۵ جایگزین شدند، آن ها در مدت ۳۵۰سال با سلطنت اسلامی در جنگ و درگیری بودند. با وجود آن هم هسپانیه هیچ گاهی در حمکرانی بر سلطنت اسلامی پیروز نگردید. بعد از آن که هسپانیه در جنگ دوم جهانی در مقابل ایالات متحده امریکا شکست خورد، در سال ۱۸۹۸م فلیپین به ایالات متحده امریکا تسلیم داده شد. منطقه میندانائو و سولو که هرگز توسط هسپانیه کنترول نگردیده بود هم چنان به امریکا تسلیم داده شد. مردم مسلمان آن جا در مقابل اشغال امریکا شورش کردند و بلاخره در ۲۰ اگست سال ۱۸۹۹م سلطان سولو یک توافق نامه صلح را با امریکا به امضا رسانید. مگر بعداً در سال ۱۹۰۲م امریکا ولایت مورو را ایجاد کرد که شامل میندانائو و سولو می باشد. از آن زمان به بعد سرزمین فلیپین جنوبی مستقیماً توسط مانیلا کنترول می گردید. و بعد تا حال مانند دیگر کشورهای غیر اسلامی، مسلمانان مورو تبعیض شدید را تجربه می کنند. در مقایسه با دیگر شهروندان غیر مسلمان، آن ها در زنده گی شان بسیار عقب مانده اند. این به خاطری است که دولت فلیپین آن ها را منحیث شورشی می شمارد. در حالی که این منطقه بسیار حاصل خیز و از لحاظ منابع طبیعی غنی می باشد و دولت فلیپین مسلمانان را از حاکمیت در سرزمین خود شان و مدیریت ثروت شان ممنوع و محروم قرار داده است.

دوم: ما باید ضمیمه ساختن گروه های جنایت کار تحت نام اسلام را رد کنیم. جرم دانستن مبارزه مسلمانان علیه ظلم و ستم چیز جدید نیست که توسط غرب تحت لفاظی ضد تروریزم انجام می گیرد. گروه های چون ابوسیاف و جبهه آزادی ملی مورو، برای مدت طولانی مقصر دانسته شده و برچسپ تروریست زده شده اند و به تازه گی گروه های به اصطلاح الهام گرفته از داعش، قانون نظامی غیرانسانی را علیه ۳۳۰هزار مسلمان مورو قانونی ساخته اند.

باوجود پیچیده گی مبارزه مسلمانان مورو برای سرکشی محلی، امت مسلمه نیاز به ایستاده گی دارند. ما باید به وضاحت تمام ضمیمه ساختن اعمال جنایت به اسلام را رد کنیم بخاطری که خشونت، جنایت و دیگر اعمال جنایتکارانه در اسلام ممنوع قرار داده شده است. علاوه بر این امت مسلمه باید به نکوهش قانون نظامی ضد تروریزم منحیث راه حل برای ماراوی ادامه دهند، بخاطری که این در واقع نیرنگ برای هدف قرار دادن مسلمانان و ترویج اسلام هراسی می باشد. واضحاً در این بحران ماراوی این مسلمانان مورو هستند که قربانی عمده قرار گرفته اند نه دیگران و اگر ما در سیاق وسیع تر ببینیم، این دقیقاً یکسان است که مسلمانان همیشه قربانی تقریباً پروژه های جهانی ضد تروریزم گردیده اند.

نوسینده: فیکا کومارا

 عضو دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر

منبع: مجله الرایه/ شماره ۱۳۶

 (ترجمه)

به راستی الله سبحانه وتعالی قوانین را برای تغییر جوامع وضع کرده است، قوانینی که نمی تواند متناقض باشد، و در زمره این قوانین الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ﴾

[رعد: ۱۱]

ترجمه: به راستی الله سبحانه وتعالی حال و وضع هيچ قوم و ملتی را تغيير نمی ‌دهد(و ايشان را از بدبختی به خوشبختی، از نادانی به دانایی، از ذلت به عزت، از نوكری به سروری و... و بالعكس نمی كشاند) مگر اين كه آنان احوال خود را تغيير ندهند.

پس برای تغییر وضع مردم، این مربوط به آن ها می شود تا آن چه که در داخل خودشان، افکارشان، احساسات شان و نظامی که آن ها به آن وفادار هستند، برای قضاوت بالای یک دیگرشان تغییر دهند. علاوه بر این الله سبحانه وتعالی این را بالای مسلمین شرط گذاشته که آن چه را بالای آن ها فرض گردانیده تطبیق کنند. چنان چه که الله سبحانه وتعالی می تواند پیروزی را برای آن ها نصیب گرداند. او سبحانه وتعالی می فرماید:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ﴾

[محمد: ۷]

ترجمه: ای مومنان! اگر(دين) الله سبحانه وتعالی را ياری كنيد، الله سبحانه وتعالی شما را يار می کند(و بر دشمنان تان پيروز می گرداند) و گام های تان را استوار می دارد(و كار و بارتان را استقرار می ‌بخشد).

همین طور الله سبحانه وتعالی قادر است که وضعیت مردم را تغییر دهد و پیروزی شان را تضمین کند، بدون این که ضرورت به بشر باشد تا انگشت شان را بلند کنند. به همین شکل او سبحانه وتعالی این را بالای بشر فرض گردانیده تا اعمال مادی را به عهده بگیرند که پیامد های مادی نیز در پی داشته باشد.

الله سبحانه وتعالی این را بالای ما فرض گردانیده که از طریق یک دولت اسلامی با اسلام حکمروایی کنیم. هم چنان این هدف توسط یک فرد یا افراد محدود نایل شدنی نیست و ترجیح داده می شود تا آن به گونه ی جمعی با تمام کسانی که به دین شان مخلص هستند و رضای الله سبحانه وتعالی و احیایی مجدد امت شان را می خواهند، بدست آید. این در عصر پیامبر صلی الله علیه وسلم نیز به وضوح دیده شده که صحابه ی رسول الله صلی الله علیه وسلم از بخش های مختلف جامعه به دین اسلام مشرف شدند. در بین آن ها اشخاص برجسته یی بودند که به اسلام روی آورده و در داخل مکه از اسلام و مسلمین پشتیبانی می کردند. از این اشخاص اولین کسی که به اسلام مشرف شد، حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه بود.

 ویژگی های حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه تاثیر بزرگی در پابرجایی موقف رسول الله صلی الله علیه وسلم داشت. پیش از آن نیز حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه یکی از اشخاص نیک نام و با نفوذ قریش شناخته می شد. او رضی الله عنه قبل از اسلام برای حجاج خوراک تهیه کرده و مردم را میزبانی و مهمان نوازی می کرد. مردم در مصیبت و فاجعه ی شان از او رضی الله عنه کمک می خواستند و حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه از شخصیت خوبی در بین مردم برخوردار بود و آن ها او رضی الله عنه را به خاطر صفات حسنه اش دوست داشتند. او هم چنان به خاطر سخاوت اش نیز در بین مردم شهرت داشت.

گفته می شود حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه هرگز به بت ها سجده نکرده و یک شخصی دارای فکر روشن بود که به خرافات آن زمان مخالفت می کرد و حتی برای خود قبل از اسلام شراب را منع کرده بود. رسول الله صلی الله علیه وسلم لقب صدیق را به او به خاطری که حقیقت رسول الله صلی الله علیه وسلم را تایید کرده بود، اعطا کرد، و تصدیق او عظمت او را نیز گستردش داد. هنگامی که در صبح اسرأ به او گفتند: دوست شما ادعا کرده است که امشب سفر به اسرأ دارد، او رضی الله عنه پاسخ داد: اگر او رسول الله صلی الله علیه وسلم گفته باشد، پس او راستگو است. الله سبحانه وتعالی حضرت ابوبکر رضی الله عنه را به عنوان راستگو در قرآن عظیم الشان توصیف کرده، چنان چه می فرماید:

﴿وَالَّذِي جَاء بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ﴾

[زمر: ۳۳]

ترجمه: ‏كسانی كه حقيقت و صداقت را با خود آورده ‌اند(و از سوی الله سبحانه وتعالی به مردمان ابلاغ كرده ‌اند كه پيامبرانند) و كسانی كه حقيقت و صداقت را باور داشته اند(و برابر آن رفته ‌اند كه مومنان اند) آنان پرهيزگاران واقعی هستند.

در حقیقت شخصیت حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه به عنوان یک حامی در اقتدار اسلام بود. هر کسی که متصف با چنین شخصیتی در محیط اش باشد، نظر و فکر او توسط هم دوره، کشور و محیط اش وزن گرفته و پیروی خواهد شد و باورش در افکار و اصلاح دیگران تاثیر گزار می باشد. برای مثال: وقتی که حضرت ابوذرغفاری رضی الله عنه به اسلام مشرف شد و به قبیله ی غفار برگشت، آن ها را به اسلام دعوت کرد، همان بود که شخصیت و نجابت وی رضی الله عنه تاثیر بالای مردم اش گذاشت و آن ها به اسلام مشرف شدند.

بنابرین نقش اشخاص برجسته در جامعه یک نقش اساسی و بنیادی است؛ پس وظایف شان به عنوان یک رهبر به جامعه در پروسه تغییر به خاطر حاکمیت شریعت الله سبحانه وتعالی یک مسوولیت بزرگ تر نسبت به مردم عام است که تاثیر کمتر نسبت به جامعه و فامیل شان دارند. ضمناً اگر آن ها در کار تقویت و احیای امت شان کم بیایند، پس گناه شان نیز  نسبت به عام مسلمین بزرگ تر است. اصحاب بزرگوار رضی الله عنهم که این ویژه گی و مشخصه را داشتند، این تاثیر گزاری را خوب تر می دانستند. مشرف شدن حضرات ابوبکر صدیق، عمر ابن خطاب، حمزه ابن ابوطالب، عثمان بن عفان و عبدالرحمن بن عوف رضی الله عنهم یک تکیه گاهی برای اسلام به شمار می رفت که این حمایت شان تنها در افزایش و کثرت مسلمین خلاصه نمی شد.

هر صحابه که به اسلام مشرف شدند، قسمی کار و فعالت نمودند که خود را از لحاظ تقوا، دعوت و پابندی به اسلام از دیگران متمایز کردند. حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه یار و یاور رسول الله صلی الله علیه وسلم بود و با تلاش و سرعت در عمل اش در دعوت کردن با رسول الله صلی الله علیه وسلم برای برپایی اسلام به عنوان یک نیروی تاثیر گزار از همه متمایز شده بود. وی در مورد قبایل اعراب آگاهی خوبی داشت و این به پیامبر صلی الله علیه وسلم امکان می داد که قبایل را برای برقراری ارتباط انتخاب کرده، اسلام را برای آن ها پیشکش نموده و برای تاسیس دولت اسلامی از آن ها طلب نصرت نماید. از ابو ابن تغلیب از اکرمه و از ابن عباس روایت شده که:

ترجمه: علی ابن ابو طالب به من گفت: وقتی که الله سبحانه وتعالی به پیامبرش امر نمود که خود را به قبایل عرب پیشکش نماید، او بیرون رفت و ابوبکر و من هم با او به منی رفتیم، تا جایی که به جمعی از عرب ها ملحق شدیم، ابوبکر از ما پیش رفت و با شناختی که از قبایل داشت و آن ها که او را می شناختند و در بین شان معروف بود، به آن ها سلام کرد و نزدشان نشست... سپس ما به جمعی دیگری رفتیم که جمعی با وقار و مردم محترم بودند. ابوبکر پیش رفت و به آن ها سلام کرد و او گفت: شما کی هستید؟ آن ها گفتند: بنوشیبان ابن تعلبه. ابوبکر برگشت و به رسول الله صلی الله علیه وسلم گفت: پدر و مادرم فدایت ای رسول الله سبحانه وتعالی، این ها بهترین مردم هستند.

بدین گونه حضرت ابوبکر رضی الله عنه تنها با داخل شدن به اسلام قناعت نکرد و در موارد زیادی که نمی توان همه را یاد آوری کرد، با اسلام و مسلمین یاری کرده و در صف اول دعوت قرار داشت. در حالی که بسیاری از اشخاص برجسته در زمان ما وقتی که نماز ادا می کنند، روزه می گیرند، زکات می دهند و فرایض حج را به جا می آورند؛ دیده می شود بیشتر اوقات زنده گی شان را به دنبال دنیا صرف و اولادهای شان را تنها در امورات زنده گی تربیه می کنند که محض منفعت مادی داشته باشد؛ مگر او رضی الله عنه تمام زنده گی و هستی اش را برای بلند بردن دین الله سبحانه وتعالی به شکل عالی صرف کرده و ثروت اش را برای نشر و اقتدار این دین به مصرف می رساند.

حضرت ابوبکر رضی الله عنه هیچگاهی کوشش نکرد که چیزی از ثروت اش را برای خود و فامیل اش نگهدارد. او برای اصحابی که به دین اسلام مشرف شده بودند و در نتیجه اسلام آوردن شان توسط قریش شکنجه می شدند، برای آزادی آن ها دارایی اش را فدیه می کرد. او رضی الله عنه تا آخر زنده گی از سخاوت در راه  اسلام دریغ نورزید وهیچ درهم و دیناری هم از خود به جا نگذاشت؛ با آن که او خلیفه همه مسلمانان بود. در حقیقت تنها چیزی که او از خود برجا گذاشت اعمال نیک او بود که این آیه در مورد آن نیز صدق می کند:

﴿وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ    لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ﴾

[قصص: ۷۷]

ترجمه: به وسيله آن چه الله سبحانه وتعالی به تو داده است، سرای آخرت را بجوی(و بهشت جاويدان را به چنگ آور) و بهره خود را از دنيا فراموش مكن(و بدان كه تو هم حق حيات داری و بايد از امتعه و لذایذ حلال استفاده بکنی و به خويشتن برسی) همان گونه كه الله سبحانه وتعالی به تو(بخشيده است و در حق تو) نيكی كرده است، تو نيز(به ديگران ببخش و بديشان) نيكی كن، و در زمين تباهی مجوی كه الله سبحانه وتعالی تبه كاران را دوست نمی ‌دارد.

به راستی تایید و احترام جامعه برای این گونه اشخاص پر نفوذ، آن ها را مردم راستین و موثر در جامعه می سازد. این در ظرفیت شان است؛ اگر بخواهند نظر عام را نسبت به اسلام شکل دهند. بنابرین نقش اشخاص برجسته برای این که نظر عام را بسازد، نقش اساسی برای تغییر واقعیت فاسد و جایگزین اسلام به عنوان راهنمای زنده گی به وسیله یک دولت با حاکمیت اسلام است. این نقش، یکی از وظایف اشخاص برجسته در مکان نخست بوده تا آن ها اگر صدایی بلند کنند، بقیه مردم نیز به آن ها لبیک گفته و پیروی خواهند کرد.

برعلاوه، اشخاص برجسته ویژگی خاص و موثر بالای مردم صاحب قدرت و صاحب اهمیت دارند و می توانند قدرت را از حاکمانی که اقتدار را به زور گرفته اند، بگیرند که این نصرتی است برای طرفداران مخلص برای برپایی دولت خلافت برمنهج نبوت. بناً اگرچه آن ها مردم اهل قدرت نیستند؛ اما آن ها نفوذ و فشار معنوی بالای اهل قدرت دارند. این تکلیف شان است که سیرت صحابه ی رسول الله صلی الله علیه وسلم و حضرت ابوبکر صدیق رضی الله عنه را الگوی خود قرار داده و از اهل قدرت برای حمایت طرفداران خلافت بر منهج نبوت طلب نصرت نمایند. اگر آن ها در انجام مکلفیت شان کوتاهی کنند، آن ها گنهکار شده و ضرر بزرگ را متحمل می شوند که گناه اش از کسی که از میدان نبرد فرار می کند کمتر نیست؛ زیرا این نصرت برای اسلام است که همانند جهاد در راه الله سبحانه وتعالی و حتی بزرگ تر از آن می تواند باشد.

طلب نصرت برای اسلام و تاسیس دولت نه تنها مستحفظ فریضه جهاد در راه الله سبحانه وتعالی بوده؛ بلکه کفیل همه مکلفیت هاست و ترک نمودن این مکلفیت بدین معنی است که امت اسلامی به این راضی هستند تا در تاریکی باقی بمانند و دیگران بالای آن ها حاکمیت کنند. شکی نیست که این برای کسانی که کم توجهی می کنند و برای کسانی که در ترازوی شریعت وزن داشتند و نتیجه مخرب کوتاهی این مکلفیت را متقبل می شوند، گناه عظیم باشد. الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿وَلَقَدْ كَانُوا عَاهَدُوا اللَّهَ مِنْ قَبْلُ لَا يُوَلُّونَ الْأَدْبَارَ وَكَانَ عَهْدُ اللَّهِ مَسْئُولًا﴾

[احزاب: ۱۵]

ترجمه: ‏آنان قبلاً با الله سبحانه وتعالی عهد و پيمان بسته بودند كه پشت به دشمن نكنند و نگريزند(و در دفاع از اسلام و مسلمين بايستند) عهد و پيمان الله سبحانه وتعالی پرسش دارد(و از بی وفایی بدان بازخواست می شود).

و الله سبحانه وتعالی فرموده است:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا زَحْفًا فَلَا تُوَلُّوهُمُ الْأَدْبَارَ * وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَى فِئَةٍ فَقَدْ بَاءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ﴾

[انفال: ۱۵]

ترجمه: ‏ای مومنان! هنگامی كه با انبوه كافران(در ميدان نبرد) روبرو شديد، بدانان پشت نكنيد(و فرار ننمایيد) هركس در آن هنگام به آنان پشت كند و فرار نمايد؛ مگر برای تاكتيك جنگی يا پيوستن به دسته ای‌ گرفتار خشم الله سبحانه وتعالی خواهد شد و جايگاه او دوزخ خواهد بود، و دوزخ بدترين جايگاه است.

نویسنده: بلال مهاجر

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر