«ویژه‌ بیست‌وهشتم رجب»

سقوط خلافت دردناک‌ترین حادثه در صد سال گذشته برای مسلمانان به شمار می‌رود. حادثه‌یی که امت مسلمه در حال حاضر مشکلات و رنج‌های زیادی را از نتایج نبود آن محتمل می‌شوند. از زمانی که خلافت اسلامی سقوط داده‌شد غرب همواره تلاش نموده تا مفکوره‌ی خلافت‌خواهی و وحدتِ دوباره‌ی مسلمانان را از جوامع اسلامی دور سازد. چنان‌چه انواع و اقسام اسالیب و وسایل را به کار بسته تا حتی نامی از خلافت برده نشود. 
مفکوره نشنلیزم و استقلال از جمله افکاریست که غرب برای رسیدن به اهداف خود از آن‌ها استفاده نموده‌است، تا این‌که بعد از سقوط دولت خلافت، به عنوان مقتدرترین ابرقدرت و نیز فروپاشی آلمان نازی، جهان با دو ابرقدرتِ شرق و غرب روبرو شد. بلاک غرب به رهبری امریکا و بلاک شرق به رهبری اتحاد جماهیر شوروی که هر کدام به دنبال رهبری جهان بودند، تا این‌که کفه ترازو نظم بین‌الملل به نفع امریکا سنگینی کرد، و سرانجام پس از انجام جنگ سرد، بلاک شرق ازهم فروپاشید. 
امریکا: بعد از فروپاشی اتحاد شوروی، امریکا به عنوان قدرت مطرح در جهان ظهور کرد. از آن زمان به بعد همواره در قضایای سیاسی جهان حرف اول را به زبان آورده و نظم جهانی را در اختیار دارد. در حال حاضر امریکا همان برتری را که قبل از تهاجم اش به افغانستان و عراق داشت، از دست داده، گویی که مریض‌ترین دولتِ قرن شده‌است. چنان‌چه از یک سو جنگ‌های ویرانگر توانایی‌های آن را ضعیف ساخته و از سوی دیگر بحران اقتصادی به آن بزرگ‌ترین صدمه را وارد کرده‌است. 
در این میان گستردگی و ازهم‌گسیختگی پایگاه‌های نظامی که در بیشترین کشورهای جهان لنگر انداخته‌است، و نیز از بین رفتن ارزش‌های امریکایی را می‌توان به عنوان عامل اساسی زوال امریکا یاد کرد. در کل از جمله عوامل اساسی که به زوال امریکا ربط داده می‌شود،‌ بحران اقتصادی و نیز هزینه‌های پایگاه‌های نظامی است که امریکا را کمرشکن ساخته‌است. اینک نظم لیبرال به رهبری امریکا که بعد از جنگ جهانی دوم، شکل گرفته بود، در حال سست‌شدن و زوال است. ایالات متحده امریکا در حال حاضر حدود 22 تریلیون دالر مقروض می‌باشد، و این خود فشاری سنگینی است که منحیث یک ابرقدرت آن را محتمل می‌شود. پرسش اساسی این است که اگر قرار باشد امریکا در درازمدت به دلیل ضعف‌هایی که دارد جایگاه نخست جهانی‌اش را بگونه‌ی همیشگی از دست دهد، کدام قدرت خواهد توانست که جایگزین آن گردد. آیا چین و یا هم روسیه؟ 
چین: این کشور از نگاه تاریخی، از تاریخِ چندین هزار ساله برخوردار است. در حال حاضر چین بیشترین نفوس جهان را در خود جا داده‌است. به باور برخی از تحلیل‌گران، این غول اقتصادی می‌تواند بدیلی برای امریکا در نظم جهانی باشد. اما مشکل این‌جاست که چین به اندازه‌ی کافی نه جاه‌طلب است و نه هم به دنبال رهبری جهان می‌باشد. زیرا این کشور از لحاظ فکری، اساس مفکوره‌ی آن به جای افکار ایدیولوژیک،‌ بر پایه‌یی دوری از رنج استوار است. با در نظرداشت چنین طرز تفکر، چین برای این‌که بتواند ابرقدرت جهان شود باید خطرپذیر باشد تا با عواقب آن منحیث یک ابرقدرت، روبرو گردد. اما با تفکرِ گریز از مرکز، نمی‌توان ابرقدرت جهان شد. چنان‌چه تاریخ چین مبین این واقعیت است که این کشور هیچ علاقه‌یی به جهان‌گشایی نداشته و همواره کنج عافیت را اختیار کرده‌است. از جانب دیگر، این کشور ضعف بزرگ دیگری نیز دارد، و آن این‌که اقتصاد آن بیش از حد وابسته به صادرات است. بزرگ‌ترین مقصد صادرات کالاهای چینی را بازارهای امریکا تشکیل می‌دهد، کشوری که خوش ندارد و هیچ‌گاه نمی‌گذارد تا چین حتی نزدیک به موقف جهانی آن گردد.  
چنان‌چه در سال 2017 چین به ارزش 506 میلیارد دالر صادرات به امریکا داشته‌است. هم‌چنان وابسته‌گی عجیب این کشور به دالر، نیز از جمله عواملی است که مانع رسیدن چین به جایگاه اول جهان می‌شود. این کشور در حدود 3 تا 4 تریلیون دالر ذخیره دالر دارد. پس با چنین زیربنای اقتصادی، باید خیال ابرقدرت شدن را از سر بیرون کرد. اگرچه چین دارای اقتصاد قوی است، "اما داشتن اقتصاد قوی به تنهایی بدون اهداف سیاسی و دیدگاه‌های جهانی، یک کشور را تنها از نگاه داخلی تقویت می‌کند، نه این‌که آن را به یک قدرت جهانی مبدل سازد." با این وجود چین معیارهای ابرقدرت شدن را تاکنون به شکلی که واقعأ امریکا را کنار زده و خود را جایگزین آن سازد، برآورده نساخته‌است. و اما روسیه! 
روسیه: این کشور با گسترده‌ترین جغرافیا و تاریخ کهن، زمانی یکی از خشمگین‌ترین ایدیولوژی‌ها را حمل می‌نمود. ‌تجربه ابرقدرت شدن زیر نام اتحاد جماهیر شوروی که شامل کشورهایی چون؛ ارمنستان، آذربایجان، بلاروس، استونی، گرجستان، تاجیکستان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان، قرقزیستان، لتونی، لتوانیا، ملداوی و اکراین می‌باشد، را در کارنامه دارد. به زبان ساده، روسیه را می‌توان بازمانده‌ی ایدیولوژی شکسته‌خورده در برابر سرمایه‌داری، به رهبری امریکا لقب داد. 
آیا می‌توان روسیه را که در حال حاضر از لحاظ فکری هیچ پشتوانه‌یی ایدیولوژیک ندارد، رقیب اصلی امریکا دانست؟ بدون شک با عدم داشتن زیربنای فکری نمی‌توان با افکار ایدیولوژیک به رقابتِ موقف جهانی پرداخت. از جانب دیگر، روسیه در موارد دیگر هم همانند چین از خود ضعف‌ها و کاستی‌های زیادی دارد که باید خیال ابرقدرت شدن را از سر بیرون کند. روسیه کشوریست که در سیاست کردن به تنبلی معروف است. همین موضوع باعث شده تا در برخی موارد آله‌ی دست امریکا قرار گیرد. چنان‌چه امریکا با زیرکی، روسیه را در بحران سوریه دخیل ساخت تا به نیابت از آن جنگ سوریه را تا رسیدن به یک راه حل سیاسی، به پیش ببرد. 
این کشور در بُعد اقتصادی نیز در حدی نیست که جایگاه اولی امریکا را با تهدید روبرو سازد. روسیه اقتصاد شدیداً وابسته با سکتور انرژی دارد، و اندک‌ترین نوسان در باز انرژی می‌تواند اقتصاد آن را دچار بحران سازد. اقتصاد بی‌ثبات و ناپایدار، روسیه را بیشتر از این‌که به فکر ابرقدرت شدن ببرد، به فکر این انداخته که چگونه خود را این وابسته‌گی نجات داده و به اقتصاد با ثبات برسد. 
با تمام مواردی که گفته آمدیم،‌ تنها امت مسلمه این ظرفیت و توانایی را دارد تا یک‌بار دیگر نظم جهانی را بدست گیرد، و امریکا را از تکیه‌گاه قدرت به زیر بکشد که در حال حاضر خون انسان‌ها را می‌مکد. امت مسلمه برای ابرقدرت شدن در پهلوی ظرفیت‌های نظامی، مواد خام و توان اقتصادی، دارای مفکوره و ایدیولوژی است که بزرگ‌ترین چلنچ دهنده‌یی افکار در جهان محسوب می‌شود. آیا می‌دانید که منظور از مفکوره و ایدیولوژی چیست؟ 
در حال حاضر غرب یگانه هراس که دارد مفکوره‌ی خلافت‌خواهی و برگشت خلافت اسلامی بر منهج نبوت است. این مفکوره نیز در این اواخر در سرزمین‌های اسلامی بصورت گسترده چشم‌گیر شده‌است. هم‌چنان کشوری که بخواهد رهبری جهان را در اختیار داشته‌باشد اگر از «مفکوره‌ی متفاوت» از ایدیولوژی حاکم برخوردار نباشد، هیچ‌گاه نمی‌تواند با ایدیولوژی حاکم مقابله نماید، هرچند ایدیولوژی حاکم در حال شکست و ناتوانی هم باشد. در حال حاضر همه کشورهایی که با امریکا در رقابت اند، از مفکوره‌ی متفاوت از ایدیولوژی امریکا برخوردار نیستند که پیشکش نمایند. تغییر در نظم کنونی و فروپاشی نظام سرمایه‌داری تنها با برگشت خلافت امکان پذیر است. دولتی که پیش از هر زمان دیگر امت مسلمه به آن نزدیک شده‌است. چنان‌چه بارها از طریق روزنامه‌ها، مجلات، مراکز تحقیقاتی، کنفرانس‌ها و راه پیمایی‌ها آشکار شده‌است که در جریان 10 سال گذشته در جهان یک تغییر خاموشانه و عمیق در حال وقوع است، که آن در میان مسلمانان به مشاهده می‌رسد. 
امت مسلمه در حال حاضر پی برده‌است که در عدم موجودیت خلافت به عنوان سپر مسلمانان، به چه اندازه بی‌دفاع و مظلوم واقع شده‌اند. چنان‌چه ریختن خون‌شان و گرفتن جان‌شان کم‌ترین ارزشی نزد کفار استعمارگر و حاکمانِ دست‌نشانده ندارد. شکی نیست که سایه تاریک بدبختی و مصیبت در حال برچیده شدن است، و امت مسلمه به روشنی، بیداری و بدست آوردن آنچه سال‌ها بخاطر آن رنج‌های زیادی را متحمل شده‌اند، به سرعت گام برمی‌دارند. 
منابع:
ظهور نظم نوین جهانی، نویسنده: جعفر محمد ابو عبدالله، سال 1396. 
سیاست خارجی دولت خلافت؛ نویسنده: زاهد ایوان سلام و عدنان خان سال 1396.

سهیل صالحی

این موارد بیشتر برمی‌گشت به تغییر در رهبری نظم فعلی جهانی، اما مسأله اساسی بحث روی جاگزینی در رأس رهبری نظم فعلی نه، بلکه تغییر بنیادین در نظم فعلی جهانی که یک نظم مسمی به دولت-ملت و استوار بر مبداء(ایدیولوژی) و فکر خاصی است، به سوی ظهور یک نظم نوین جهانی می‌باشد. نظم فعلی جهانی در بحران‌های متفاوتی از جمله بحران فکری و ایدیولوژیکی قرار دارد. می‌شود چنین پرسید که چین کدام داشته‌ی جدید، کارا و متفاوتی می‌تواند به بشریت عرضه نماید تا لیاقت تکیه زدن به کرسی نظم جهانی را داشته باشد؟ چین درین نظم فعلی که سرمایه‌داری اساسِ آنرا شکل می‌دهد چه راه‌حلِ کارایی را برای جهان تقدیم خواهد کرد؛ در حالیکه خودش جزء از اجزای بزرگ این نظم می‌باشد؟!

یکی از عناصر و مؤلفه‌های بزرگ ابرقدرت شدن و گرفتن مسؤلیت جهانی داشتن یک فکر کلی، فرهنگ جامع، ایدیولوژی و جهانی‌بینی مشخصی می‌باشد که چین درین بخش در خلای بزرگی قرار دارد. چین چند دهه می‌شود که ایدیولوژی سوسیالیزم(کمونیزم) را ترک گفته و به دامان کپیتالیزم سقوط نموده است. و از لحاظ داشته‌های اصیل خویش نیز جز آیین بودا و آرای مادی و اخلاقی کنفسیوس چیز دیگری ندارد؛ که با آن نمی‌شود جهان را رهبری نمود. جهان بدیلی برای سرمایه‌داری می‌خواهد که جاگزین آن شود. جهان در طمع نظام و راه‌حلی است که زندگی بشریت را معنی بخشیده و زهری برای فطرت بشری و طبیعت ماحول آن نباشد.

مثال سخن اینکه از مظاهر بحران سرمایه‌داری یکی هم بحران محیط‌زیستی به حساب می‌آید؛ بنابر تهدید بزرگی که مواجه بشریت و طبیعت نموده است اهمیت مطالعه آن خصوصًا در حوزه امنیت بین‌الملل روز‌به‎روز برجسته‌تر می‌شود. چین نه‌تنها که بدیلی برای حل این بحران ندارد بلکه در جمع کشورهای قرار گرفته است که در تخریب طبیعت زمینی و فطرت انسانی در صدر جدول قرار دارند. هوای آلوده، آب‌های ملوث، بحران فقر، بحران فکر و معنی، زندگی صنعتی و ماشینی... از مواردیست که جهان سرمایه‌داری از جمله چین را در خود پیچاپیچ نموده است. این هم باید واضح باشد که چین بدون این همه، اصلًا نمی‌توانست به این سرحد رشد نایل شود. کمیت ثروت‌مندانی که نصف ثروت جهان را در قبضه خود دارند سال‌به‌سال کمتر می‌شوند و چین درین عرصه نقش کلیدی را ایفاء می‌کند. همین‌گونه از ۲۰ شهر آلوده جهان ۱۶ شهر آن در چین موقعیت دارد، ٪۶۰ آب‌های زیرزمینی چین ملوث گشته است. و همین‌گونه بحران‌های بزرگ دیگری از جمله قُلدری و دیکتاتوری‌های بجا مانده از حاکمیت کمونیستی درین سرزمین به وضوح قابل دید است که با سرکوب نمودن اقلیت‌های محروم در مناطقی چون تبت، شنجیان و بالاخص مسلمانان ایغور، چین ازین چهره خشن خویش پرده بر می‌دارد.

جهانی‌شدن و سرمایه‌داری آنقدر در جهان ریشه دوانده و کشورها را باهم وابسته نموده است که تغییر در یک نقطه جهان بی‌تأثیر در نقطه دیگر آن نیست. خصوصًا قدرت‌های بزرگی چون چین و آمریکا که بیشتر از همه به یکدیگر وابسته استند. از کمپنی‌های بزرگ تولیدی در چین بیشتر آن آمریکایی می‌باشد و همین‌گونه بخش بزرگی از واردات آمریکا را کالای چینی شکل می‌دهد. پس هیچ‌گاهی زوال و تغییر در قدرتی چون آمریکا چین را بی‌تاثیر نخواهد گذاشت؛ و این مسأله نیز احتمال جاگزینی چین را کاهش داده است. تغییر به سرعت در جریان است؛ با سقوط ستون‌ها هیچ سقفی در هوا معلق باقی نخواهد ماند. کوتاه و واضح می گویم که؛ سقوط و زوال قدرت‌های بزرگ سقوط یک نظم، زوال یک ایدیولوژی و اضمحلال همان فکری است که یک نظم و نظام بالای آن استوار می‌باشد.

جهان محکوم به تغییر است و جوامع باید بسوی این تغییرِ حتمی حرکت نمایند که ضرورت بشر هم‌چنان چشم‌به‌راه آن می‌باشد. آمریکای امروز به انسان معتاد و تخدیر شده‌ی می‌ماند که آنرا از داخل بسان خانه‌ی سُست و پوشالی می‌توان قیاس کرد، اما  بازهم به ظاهر اکت‌های هیولا را انجام می‌دهد؛ علت بقای آمریکا باوجود چنین حالتی که عاید حالش شده همانا نبودن رقیب قابلِ حساب در میدان قدرت و سیاست است که با وارد نمودن اندکی ضربه بنیاد سست اش را خاکریز نماید. برای همین است که بحران مشروعیت و نارضایتی بشریت از ارزش های حاکم، تنها منحیث یک بال و یگانه عامل سقوط نمی‌تواند کارساز باشد. بدیلِ مناسب و ایدیولوژیک و حرکت منسجم فکری-سیاسی برای جاگزینی و حاکم نموده ایدیولوژی بدیل، بال دیگری برای پروازِ پرنده‌ی تغییر است.

لاجرم که این قدرت از غرب به شرق ضرورتًا و جبرًا انتقال خواهد کرد؛ اما «قدرت» و «شرق» از اصطلاحات مهمِ می‌باشد که هردو باید واضح شده باشند. بلی، این انتقال قدرت محضًا جاگزینی یک قدرت جای قدرت دیگری نیست، بلکه جاگزینی یک نظم و نظام جهانی جای نظم فعلی خواهد بود. و شرق نیز اصطلاح قابل واکاوی می‌باشد؛ این شرق، کدام شرق خواهد بود! جُستن رهبران این تغییر در شرق دور(چین) بنابر دلایلی که گفته شد، اغوا کننده است. چشم را باید بسوی کانون تمدن‌ها نمود. هدفم شرق نزدیک(شرق میانه) است؛ اگرچه این یک عنوان بزرگ و جداگانه‌ی برای وضاحت می‌خواهد، اما باز هم ساده نیست که با موجودیت منابع طبیعی، پوتانشیل بشری، تجربه طولانی تاریخی-سیاسی و داشتن همه‌ی مؤلفه‌ها برای ابرقدرت شدن –اعم از نظامی، تاریخی، جیوپولیتیک، جیو استراتژیک، جیو اکانمیک، ایدیولوژیک- جهان اسلام را عادی گیریم. جهان اسلام ظاهر نارام‌کننده‌ی دارد اما با شکل‌گیری انسجامِ واحد سیاسی تحت قیادت «دولت بی‌بدیلِ خلافت اسلامی» و شکستن خطوط سایکس-پیکو و وستفالیایی همه‌چیز متفاوت خواهد بود؛ و این به احتمال و محال نه، بلکه به واقعیت بیشتر نزدیک‌تر است.

وَاللّهُ غَالِبٌ عَلَى أَمْرِهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ ‏
ترجمه: خدا بر كار خود چيره و مسلّط است، ولي بيشتر مردم نمي‌دانند.
یوسف، ۲۱

یوسف ارسلان

پس از سقوط خلافت در بیست‌وهشتم ماه رجب سال 1342 قمری، مسلمانان قدرت سیاسی و فکری خود را در سطح جهان از دست دادند، و این امر به تدریج باعث عقب‌مانده‌گی و انحطاط فکری-سیاسی مسلمانان گردیده‌است. از این‌که از جمله مسؤلیت‌های حیاتی دولت خلافت؛ حفظ وحدت مسلمانان و دفاع از عزت و نوامیس امت و مقدسات اسلام می‌باشد. بناً پس از نابودی دولت خلافت، دسایس عظیمی جهت ایجاد تفرقه و بروز خصومت میان امت به راه انداخته شد. چنان‌چه ترویج مفکورۀ نشنلیزم(ملت‌گرائی) و راه اندازی جنگ فکری علیه مسلمانان از عمده‌ترین دسایس غرب عنوان می‌گردد. پخش و نشر این مفکوره در جهان اسلام باعث شد تا سرزمین‌های اسلامی از بدنۀ دولت خلافت جدا گردد که این حالت در نهایت منتج به سقوط اسفبار خلافت اسلامی گردید. و پس از نابودی خلافت، زمینۀ انتشار آن بیشتر وسعت یافت که باعث تفرقۀ فزاینده میان گروه‌های اسلامی، اقوام و قبایل بزرگ در سرزمین‌های اسلامی گردید تا جائی‌که قبایل بزرگ را به اقوام خورد و کوچک پارچه پارچه نموده و تنازعات مهلک و مداوم را در میان آنها شعله‌ور ساخته‌است. از سوی دیگر، رهبران دولت‌های غربی فجیع‌ترین نوع ظلم و جنایات وحشیانۀ خود را به بهانه مبارزه علیه تروریزم در حق مسلمانان روا داشته‌اند، که کشتار دایمی مسلمانان افغانستان، فلسطین، میانمار، سوریه، یمن، عراق... از سوی حکام خائن را تاریخ هرگز فراموش نمی‌کند.

قابل یادآوری‌ست که ایدیولوژی سوسیالیزم با شعارهای انقلابی وارد سرزمین‌های اسلامی گردید و عده‌ای از مسلمانان سطحی فکر را تحت شعاع خود قرار داد. در حالی‌که مفکوره سوسیالیزم با تأثرپذیری از ماتریالیزم مخالفت خود را علیه غریزۀ تدین اعلام می‌داشت که این خود بطور آشکار فطرت انسان را رد و نادیده می‌گرفت. از سوی دیگر، ملکیت فردی که یکی از نیازهای فطری انسان می‌باشد، از دیدگاه سوسیالیزم منتفی و غیر قابل پذیرش بوده، و تحت عنوان عدالت اجتماعی، ملکیت افراد را به زور تصاحب کرده و بین سایر افراد تقسیم می‌نمودند. صرف‌نظر از همه، سوسیالیزم باعث کشتارهای جمعی انسان‌ها گردید که تاریخ مثل آن را تاهنوز ندیده‌است؛ قتل‌های عام و صد میلیونی لینین، استالین و ماهو گوشه‌ی از جنایات رهبران سوسیالیست را انعکاس می‌دهد. در حقیقت تناقص ایدیولوژیک سوسیالیزم باعث ناکامی این مفکوره در سطح جهان گردید و نه تنها این‌که نتوانست پیروان فکری خود را از شر کپیتالیزم نجات دهد، بلکه خود در ورطۀ آن به زانو درآمد.

پس از ناکامی سوسیالیزم، کپیتالیزم(سرمایه‌داری) –که پس از جنگ سرد از سوی امریکا به جهان حمل می‌گردد– وارد عرصۀ بین‌الملل شد که آن نیز به‌ نوبۀ خود باعث فجایع عظیم‌تری نسبت به سوسیالیزم برای بشریت در سطح دنیا گردیده‌است. یکی از بزرگ‌ترین فاجعۀ کپیتالیزم فراهم‌آوری آزادی‌های مطلق برای بشریت تحت چهارچوب دموکراسی عنوان می‌گردد. تعدادی از روشن‌فکران غربی و مستشرقین، دموکراسی را منحیث مفکوره مدرن به رُخ جهانیان می‌کشند، درحالی‌که دموکراسی آنچنان‌که ادعاء می‌گردد، مدرن نیست؛ زیرا تاریخ آن به عصر یونان باستان – 2500 سال قبل از میلاد – بر می‌گردد. این درحالی‌ست که دموکراسی در سطح دنیا به سرحدی بدنام گردیده‌است تا جائی‌که حتی مفکرین غربی از افتضاح و بدبختی‌های بالقوۀ آن حرف به زبان می‌آورند. طوری‌که «افلاطون» می‌گفت: "دموکراسی مظهر حاکمیت طبقه‌ی پست جامعه است." ظاهراً دموکراسی یک مفکورۀ زیبا به نظر می‌رسد، اما در میدان عمل چیزی جز بدبختی برای بشریت به ارمغان نمی‌آورد. دموکراسی به انسان‌ها آزادی‌های بی‌حد و مرز اعطاء می‌کند و انسان‌ها با اعمال چنین آزادی‌ها، تلاش می‌کنند تا طبق فرمایش و دستور خود شان عمل کنند، که این امر مداخلۀ الله سبحان‌ و تعالی در امور فردی و جمعی را منتفی می‌سازد.

از طرفی، رُخ دیگر دموکراسی، جنگ و اشغال سرزمین‌ها تعریف شده‌است. چنان‌که «هیلین تامس» می‌گفت: "میلۀ تفنگ، یگانه وسیلۀ نشر دموکراسی‌ است و بس!" امروزه می‌بینیم که حملات تروریستی بالای انسان‌ها، بخصوص مسلمانان از سوی دولت‌ها، گروه‌ها و تروریستان وحشی‌صفت در سراسر دنیا تحت چتر دموکراسی صورت می‌گیرد که تازه‌ترین نوع جنایت وحشیانۀ آن حادثۀ تروریستی زیلاند جدید می‌باشد. یکی از پدیدۀ مخرب دیگر کپیتالیزم، فردگرائی(Individualism) می‌باشد که باعث فروپاشی بافت اجتماعی و نظم خانواده‌ها می‌گردد، زیرا انسان‌های فردگرا دنیا را از عینک فردی دیده که در آن تمایلات و خواهشات نفسانی شان تأمین گردد که در اینصورت نظم اجتماعی قربانی این طرزفکر گردیده و به مرور زمان باعث بحران‌های روانی برای انسان‌های فردگرا شده که در نتیجه به افسردگی و تکالیف روانی دچار شده و سنگ تمام به زندگی شان می‌زنند. علاوتاً، کپیتالیزم بشریت را با فجایع محیط‌زیستی از قبیل گرمایش زمین و آلودگی هوا نیز مواجه ساخته‌است که به دلیل آن سالانه بیش از 9 میلیون انسان‌ جان خود را از دست می‌دهد. زیرا اساسی‌ترین عوامل گرمایش زمین افزایش گازات گلخانه‌یی می‌باشد، که مؤلد اصلی آن کمپنی‌های بزرگ غربی به شمار می‌رود که باعث تخریب لایه‌های محافظتی زمین(اُزن) گردیده‌است.

در حقیقیت مفکوره‌های فرسوده از قبیل سوسیالیزم، کپیتالیزم، دموکراسی و نشنلیزم بشریت را در طول تاریخ به مرگ تدریجی محکوم کرده‌اند و زمین، آب، هوا، حیوانات و نباتات را طی یک قرن به تباهی کشانیده‌اند، بناء نیاز جدی‌ست تا جلو بحران‌های کنونی گرفته شود. چنان‌که سوسیالیزم به زباله‌دانی تاریخ انداخته شد، نشانه‌های زوال کپیتالیزم و دموکراسی نیز قابل درک است؛ همان‌ طوری‌که، در تازه‌ترین مورد مورخ 2 اپریل 2019م، نشریۀ فارِن پالیسی(Foreign Policy) با دلایل روشن به اثبات رسانده‌است که امپراتوری امریکا در قرن بیست‌ویکم به مردِ مریض مبدل شده‌ و عاجزتر از آن‌ست تا منافع ملی خود را از فرط ابتلا شدن به خطر نجات دهد. زیرا، دولت چین منحیث غول اقتصادی و روسیه منحیث قدرت نظامی، نظم جهانی لیبرال و سرمایه‌داری را از لحاظ اقتصادی و نظامی در سطح بین‌الملل به چالش فاحش روبرو ساخته‌است. اما قابل ذکر است که چین و روسیه نمی‌توانند منحیث بدیل امریکا در عرصه سیاست بین‌الملل عرض اندام کنند، زیرا این‌ها فاقد ایدیولوژی و نظم جهانی می‌باشند تا بوسیلۀ آن به جهان گشائی و رهبری جهان نایل گردند؛ فلهذا، تنها خلافت می‌تواند بدیل نظم کنونی جهان باشد.

شرایط کنونی بیشتر از پیش آماده و تشنۀ تأسیس دوبارۀ خلافت اسلامی می‌باشد تا بشریت را از ورطۀ بدبختی و هلاکت نجات دهد، زیرا خلافت دارای ایدیولوژی جهانی‌ست که طبق آن نظم جهان را با توجه به فطرت بشر رهبری می‌نماید. از طرفی دیگر، نفوس میلیاردی و ارتش میلیونی مسلمانان، کثرت نیروی جوان در میان مسلمانان، ستراتیژیک و جیوپلوتیک بودن سرزمین‌های اسلامی، وفور منابع طبیعی و انرژی تجدید پذیر در سرزمین‌های اسلامی و پیشکش نمودن سیستم و راه‌ حل‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی جهت رفع بحران‌های کنونی همه و همه نشانه‌های اساسی برای برگشت دولت خلافت می‌باشد. انسان‌ها ایدیولوژی‌های باطل و بیکارۀ بشری را در طول تاریخ تجربه کرده‌اند؛ و برای بشریت چارۀ جز چنگ زدن به ریسمان الله سبحان و تعالی از طریق تأسیس دولت اسلامی راۀ دیگر باقی نمانده‌است، از همین‌رو گفته می‌توانیم که خلافت اقتضای هر زمان و مکان می‌باشد.

در آخر با بررسی حالات فعلی مسلمانان در سراسر جهان، متوجه می‌شویم که مسلمانان در هر گوشه و کنار جهان از نظام و حکام فعلی شان سخت ناراض هستند و امید شان را نسبت به آنان از دست داده‌اند. موج اعتراضات دسته‌جمعی مسلمانان علیه حکام جابر و خاین و نظام‌های فاسد آن در سرزمین‌های اسلامی بیان‌گر نارضایتی شدید مسلمانان نسبت به حکام و نظام‌های فعلی می‌باشد. چنان‌که، بیداری فکری و سیاسی در سطح امت نیز رو به رشد است و امت امروزی، امت دهه‌های قبلی نیست، زیرا این بیداری فکری و سیاسی باعث شده تا مسلمانان اهداف شوم استعمار را درک کنند و تحت چهارچوب تحرکات و گروه‌ها برای اقامۀ خلافت اسلامی به پیکارهای فکری-سیاسی متوسل گردند. از این‌رو، قراین و نشانه‌های روشن برای برگشت دوبارۀ اسلام تحت چتر خلافت در عرصه سیاسی و جهانی هرچه بیشتر از گذشته قابل رویت است.

مسلم بغلانی

(ترجمه)

«وعَنْ عمْرو بْنِ الْعَاص رضي اللَّه عنْهُ، أنَّهُ سَمِع رسُولَ اللَّه صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم، يَقُول: «إذَا حَكَمَ الْحَاكِم، فَاجْتَهَد، ثُمَّ أصاب فَلَهُ أجْرانِ، وإنْ حَكَم وَاجْتَهَد، فَأَخْطَا، فَلَهُ أجْرٌ»

(متفقٌ عَلَيْه)

ترجمه: از عمرو ابن العاص رضی الله عنه رویت است که گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: اگر حاكمی در اجرای حکم اجتهاد كرد و به حق رسيد، برايش دو اجر داده می‌شود و اگر در اجتهاد خود به خطا رفت، برايش يك اجر داده می‌شود.

توضیح حدیث

اجتهاد در لغت نهائی شدن وسع و توان انسان در تحقیق امری از امور است که مستلزم تکلفیت و مشقت باشد؛ اما در اصطلاح اصولین عبارت از نهائی شدن وسع و توان در طلب ظن به چیزی از احکام شرعی به شکلی‌که از مزید تلاش بر آن در نفس خود احساس عجز نماید. لیکن از دید حکم، اجتهاد بر مسلمانان فرض کفائی می‌باشد.

امام نووی رحمه الله در شرح این حدیث گفته است: «اجماع مسلمین بر این است که این حدیث در مورد حاکمی است که عالم در حکمش باشد؛ لذا اگر به حق حکم کرد، برایش دو اجر است؛ یک اجر در بدل اجتهادش و اجر دیگر در بدل حکمش و اگر به خطا برود، بخاطر اجتهادش یک اجر می‌گیرد.»

پیرامون حدیث فوق لازم است چند نکات مهم فهمیده شود:

اول) واجب است که حاکم عالم بوده و اهلیت حکم را داشته باشد. بنابر این، اگر حاکم عالم نباشد و اهلیت حکم را نداشته باشد، در حکم کردنش بدون علم گنهکار می‌باشد.

دوم) در آنچه نص شرعی قطعی الدلاله وارد شده باشد، اجتهاد درست نیست؛ مانند تحریم سود، زنا، قتل، شراب، خوردن مال یتیم و... بلکه اجتهاد در نصوص شرعی مجمله یا ظنی می‌شود؛ مانند حکم لمس زن و حکم استنساخ وغیره.

سوم) حکم قبل از اجتهاد جواز ندارد؛ لذا قرار صادر کردن در یک مسئله و بعد بحث پیرامون نصوص شرعی در آن، کار ناجائز می‌باشد؛ زیرا انتخاب دلیل بر آنچه که قبلاً قرار اتخاذ گردیده، اصلاً بی‌جاه است؛ بلکه اول فهم مسئلۀ واقع و بعد شناخت نص شرعی در آن مورد، تا حکم الله سبحانه وتعالی را در آن مسئله دریافت نمائیم.