(ترجمه)

خبر:

مالیزیا شصت‌ومین روز اسقلال خود را از سلطۀ انگلیس به تاریخ ۳۱ اگست ۲۰۱۸م تجلیل خواهد کرد. این روز منحیث یک تاریخ متبرک ملاحظه می‌شود تا جایی‌که یک روز به یادماندنی برای مردم مالیزیا از استقلال کشورشان است که بیش از چهارصد سال زیر استعمار قدرت‌های مختلف خارجی، که آخرین‌شان انگلیس بود، قرار داشتند. بعضی از مردم تجلیل این سال را یک چیز بسیار خاصی ملاحظه می‌کنند، بخاطری‌که برای اولین بار از زمان استقلال مردم مالیزیا از چنگ "باریسان ناسیونال" آزاد می‌شوند.  تحت شعار "عشق به مالیزیا" مردم آن به این امید اند که از قوانین سخت دولت قبلی آزاد و مستقل خواهند شد.

به هرحال ممکن نیست یک شخص از گفتن موضوع مشابه به این‌که هرزمان روز تجلیل از استقلال است، از اجرای دموکراسی رهایی یابد. آیا ما واقعاً از آزادی واقعی لذت می‌بریم؟ بعد از قرن‌ها تحت استعمار و غارت منابع طبیعی، ما کاملاً به غرب تقریباً در تمام بخش‌های زنده‌گی وابسته هستیم. در حقیقت قوانین، نظام اقتصادی، نظام سیاسی و نظام تعلیمی ما تمام این‌ها تقلید شده از قوانین غربی شکل و ساختاربندی شده است. پس معنای واقعی آزادی چیست؟

تبصره:

آزادی یک سرزمین دلالت بر تسلط آن یعنی آزاد بودن از استعمار و  از کنترول فزیکی قدرت‌های خارجی است. یک دولت مستقل، کشور متکی به تصمیم‌گیری-که خودش راه خود را در قوانین ساختاری حکومت‌داری و نظام اقتصادی و به‌همین‌گونه فرهنگی تعلیمی و اجتماعی تعیین کند- می‌باشد. آزادی فردی بدین معناست که مرد و یا زن تحت کنترول و یا تصرف هیچ کس از برده‌گی و متکی به آزادی نبوده و دارای قدرت اتخاذ تصمیم‌گیری خود در معلوم کردن هدف زنده‌گی‌شان باشند. اگرچه تعداد زیادی از مردم ادعاء می‌کنند که مالیزیا در سرزمینی‌که حقوق آزادی تضمین شده است، به آزادی و حقوق فردی دست پیدا کردند، در حالی‌که بیشتر آنان تصدیق می‌کنند که آن‌ها هنوز در بند "ریسمان‌های" دیگر انسان‌ها و حکام خارجی هستند. این باعث می‌شود یک شخص فراموش کند که راه زندگی‌شان عمدتاً در کنترول دیگران است. کلام الله سبحانه‌وتعالی این را به خوبی بیان می‌دارد:

﴿اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَالْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلَٰهًا وَاحِدًا لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ سُبْحَانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌﴾

[توبه: ۳۱]

ترجمه: اینان دانشمندان و راهبان خود را به جز الله(سبحانه‌وتعالی) به خدایی گرفتند، مسیح پسر مریم را با این‌که مامور نبودند، جز که الله یگانه را بپرستند، معبود جز او نیست، منزه است او از آن‌چه با او شریک می‌گردانند.

زمانی‌که عدی ابن حاتم نزد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم آمد و گفت: یهودیان و مسیحیان راهبان و یا کشیش های خود را عبادت نمی‌کنند، رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند:

«‌أليس يحرِّمون ما أحلَّ الله فتحرِّمونه، ويحلُّون ما حرَّم الله فتحلُّونه؟ قال: قلت: بلى! قال: فتلك عبادتهم...‌»

(الطبری)

ترجمه: آیا آنان(راهبان و کشش‌های‌شان) چیزی‌که الله(سبحانه‌وتعالی) حلال کرده حرام می‌نمودند و شما آن را حرام نمی‌دانستید و آنچه را که الله(سبحانه‌وتعالی) حرام کرده است(راهبان و کشیش‌های‌شان) حلال می‌نمودند و شما(یهودیان و مسیحیان) آن را را حلال نمی‌دانستید؟ عدی جواب داد: بلی. رسول الله(ﷺ) فرمودند: همانا این(راهبان و کشیش‌های‌شان) برای‌شان عبادت است.

این شکلی از "برده‌گی" است که بسیاری به‌ندرت آن را تصدیق می‌کنند. این‌که پیروان از رهبران‌شان هرچه که آن‌ها بگویند و از هر چیزی‌که منع‌کنند، پیروی می‌کنند، اگرچه این امر و نهی‌شان مخالف اوامر و نواهی الله سبحانه‌وتعالی باشد؛ این به طور واضح در این نظام گواهی می‌دهد که بالای زنده‌گی ما حاکمیت دارد. دموکراسی نوعی از حکومت‌داری است که اساس آن جدایی دین از زندگی می‌باشد. در این نظام هیچ جایی برای اوامر ونواهی الله سبحانه‌وتعالی درنظر گرفته نشده است. اکثریت آراء منحصربه منشأ قانون و سیادت تنها منحصر به فرد است. بعد از تمام نگرش و پروسه‌های تصویبی، این قانون مردم را مجبور می‌کند که آن‌ها تمام این قوانین را بپذیرند و اگر کسی سرباز زند، مجازات خواهد شد. دقیقاً این شکلی از عبادتی همگام با انسان‌ است ‌که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرموده بودند. در عصر امروزی تعین حلال و حرام دیگر توسط راهبان صورت نمی‌گیرد، بلکه این وظیفه توسط قانون‌گذاران انجام می‌شود. آن‌ها استدلال می‌کنند که قوانین بر اساس حقوق انسانی و آزادی‌شان تشریع شده است؛ اما به واقعیت آن‌ها قوانینی است که از هوی و هوس فرد به وجود آمده است؛ نه براساس تقاضای شریعت اسلامی. بنابر این، تقاضای این نظام برای انسان بر اساس مشکلات جهانی همیشگی دوام‌دار است.

اسلام آمده تا انسان‌ها را از مشکلات مختلف ناشی از اسارت و بنده‌گی دیگر انسان‌ها نجات دهد. اسلام آمده تا ما را آزادی واقعی که تنها به عبادت الله سبحانه‌ وتعالی و او تنها لایق عبادت است، برخوردار سازد. گفت‌وگو میان فرمانده لشکر فارس، رستم و ربیعه ابن امیر فرستندۀ فرمانده مسلمانان، سعد‌ابن ابی وقاص در جنگ قادسیه واقعیت را بهتر نشان می‌دهد. زمانی‌که از ربیعه سوال شد که چرا لشکر مسلمانان به فارس آمده است، او در پاسخ گفت: الله سبحانه‌وتعالی ما را فرستاده تا شما را از عبادت مخلوق به عبادت خالق مخلوق و از مشقت‌های این دنیا به دنیا پهناور بعد از مرگ و از ظلم دین‌های‌تان به سوی عدالت اسلام آزاد سازیم. الله عزوجل ما را فرستاده تا شما را از عبادت یک دیگرتان نجات دهیم. (منبع: ابن جریر الطبری، تاریخ الامام و الملک ۴۰۱/۲، دارالکتب الامایه، بیروت)

نویسنده: داکتر‌محمد

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر

(ترجمه)

به خواهران متدین ما، رومانا، روشن و آنانی‌که بخاطر حمل دعوت اسلامی بار مشکلات و سختی‌های زیادی را در راستای دعوت به دوش می‌کشند! این شما بودیدکه وجیبۀ ایمانی حمل دعوت به اسلام را بر شانه‌های خویش بردوش کشیدید؛ زیرا با درک این مطلب که الله سبحانه‌و‌تعالی می‌فرماید:

﴿كُنتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ﴾

[آل‌عمران: 110]

ترجمه: شما از بهترین امتی هستید که به سود انسان‌ها آفریده شده اید(چی این‌که) امر به نیکویی و نهی از بدی می‌کنید و به الله(سبحانه‌و‌تعالی) ایمان دارید.

﴿وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ ۚ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ﴾

[توبه: 71]

ترجمه: مردان و زنان با ایمان، ولیّ(و یار و یاور) یکدیگر اند؛ امر به نیکویی می‌کنند و نهی از بدی می‌کنند و نماز برپا می‌دارند.

شکی نیست که آیات فوق به شکل عام نازل گردیده و نه تنها که در برگیرندۀ حمل دعوت برای مردان می‌باشد؛ بلکه برای زنان پرهیزکار این وجیبۀ مقدس را نیز لازمی قرار می‌دهد. ای حاملین دعوت، شما از جمله کسانی هستید که به این سخن رسول الله ﷺ تمسک جسته‌اید، آنجا که می‌فرماید:

«إِنَّ النَّاسَ إِذَا رَأَوُا الْمُنْكَرَ لاَ يُغَيِّرُونَهُ أَوْشَكَ أَنْ يَعُمَّهُمُ اللَّهُ بِعِقَابِهِ‌»

ترجمه: هرگاه مردم منکری(امری ناپسندی) را می‌بینند و در پی تغییر آن اقدام نمی‌کنند، الله(سبحانه‌و‌‍‌تعالی) آن‌ها را به عذابی گرفتار خواهد کرد.

ای داعیان راه حق! شما از کسانی هستید که نمی‌توانید نظاره‌گر منکراتی باشید که امت اسلامی را در لبه‌گاه سقوط قرار داده است؛ زیرا خود را مسئول تغییر این منکرات می‌دانید. شما کسانی هستید که خود را مکلف می‌دانید تا جهالتی را که به اطراف دین زیبای‌تان رخنه کرده است، از طریق آگاهی‌دهی مردم از میان بردارید و شما کسانی هستید که شبانه‌روزی کار می‌کنید تا باشد که امت را از این بن‌بست نجات دهید. شما نمی‌توانید شاهد مشکلات فراوانی‌که برادران و خواهران‌تان را در سراسر دنیا فراگرفته است، باشید؛ زیرا ایمان به الله سبحانه‌و‌تعالی در قلوب‌تان موج می‌زند و هرگز  افکار افراد ضعیف الایمان را در خود راه نمی‌دهید و حتی تحمل افکار آن‌ها را ندارید.

رسول الله ﷺ در حدیثی می‌فرماید:

«مَنْ رَأَى مُنْكَرًا فَلْيُغَيِّرْهُ بِيَدِهِ فَإِنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِلِسَانِهِ فَإِنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِقَلْبِهِ وَذَلِكَ أَضْعَفُ الإِيمَان»

ترجمه: کسی‌که منکر(امری ناپسندی) را می‌بیند، باید که آن را با دستش منع کند و اگر به دست آن را نتوانست، باید که به زبان خود آن را منع کند و اگر به زبان هم نتوانست، پس باید به قلب‌اش بد ببیند و این نهایت ضعف ایمان را نشان می‌دهد.

این کار دقیقاً چیزی است که به شما انگیزه می‌دهد؛ هنگامی‌که منکری(امری ناپسندی) را می‌بینید، به وظیفۀ مقدس‌تان در چهارچوب زبانی با پخش و نشر اسلام ادامه دهید. آیا گاهی به خطرات ناشی از حمل دعوت اندیشیده اید، یا خیر؟ نخیر، قطعاً که به چنین امری فکر نمی‌کنید؛ چون شما کسانی هستید که خود را به عنوان یک مسلمان واقعی آراسته کرده‌اید و از این‌که مفهوم کتاب الله سبحانه‌و‌تعالی را با دل و جان درک کرده اید؛ الله متعال قدم‌های تا را در این راستا استوار و قوی ساخته است.

﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُم بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ ۗ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ﴾

[بقره: ١٥٥]

ترجمه: و قطعاً همه شما را با چیزی از ترس، گرسنگی و کاهش در مال‌ها و جان‌ها و میوه‌ها، آزمایش می‌کنیم، و بشارت ده به استقامت‌کنندگان!

پس شمایید که با استقامت دادن به تصامیم‌تان و با قلوب سرشار از توکل به الله سبحانه‌و‌تعالی به حمل این دعوت پرداخته‌اید و از سرزنش هر ملامت‌گری هراس ندارید.

﴿فَبِمَا رَحْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ لِنتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ ۖ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ ﴾

[آل‌عمران: ١٥٩]

ترجمه: به(برکت) رحمت الهی، در برابر آنان[مردم‌] نرم(و مهربان) شدی و اگر خشن و سنگدل بودی، از اطراف تو پراکنده می‌شدند؛ پس آن‌ها را ببخش و برای آن‌ها آمرزش بطلب و در کارها، با آنان مشورت کن؛ اما هنگامی‌که تصمیم گرفتی(قاطع باش! و) بر الله(سبحانه وتعالی) توکل کن؛ زیرا الله(سبحانه‌و‌تعالی) متوکلان را دوست دارد.

و اکنون بر شماست تا اعتمادکامل‌تان را مخصوص الله سبحانه‌و‌تعالی نمایید.

﴿الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ ۗ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ حَسِيبًا﴾

[احزاب: ٣٩]

ترجمه: آنانی‌که تبلیغ رسالت‌های را الهی می‌کردند و(تنها) از او می‌ترسیدند، کسانی بودند که از هیچ کس جز الله(سبحانه‌و‌تعالی) بیم نداشتند و همین بس که الله(سبحانه‌و‌تعالی) حسابگر(و پاداش‌دهندۀ اعمال آن‌ها) است!

اعمالی هم‌چون شماست که به عنوان یک دعوت‌گر راه حق در راستای حمل دعوت اسلام جز از الله سبحانه‌و‌تعالی از کسی دیگری هراس در دل ندارید. این از نتیجه تقوای شما خواهران عزیز است که شما را باوجود مشکلات فراوان در راستای دعوت، این گونه قوی ساخته است. این از نتیجه تقوای شماست که شما را با خانواده‌های‌تان در برابر هم‌چو مشکلات قرار داده است. صبر پیشه کنید، زیرا رسول الله ﷺ می‌فرماید:

«مَا مِنْ مُصِيبَةٍ تُصِيبُ الْمُسْلِمَ إِلاَّ كَفَّرَ اللَّهُ بِهَا عَنْهُ، حَتَّى الشَّوْكَةِ يُشَاكُهَا»

(رواه بخاری)

ترجمه: هیچ مصیبتی به مسلمان نمی‌رسد، مگر این‌که الله(سبحانه‌و‌تعالی) به وسیلۀ آن گناهانش را می‌بخشد، حتی خاری‌که به پایش می‌خلد.

صبر پیشه کنید، زیرا الله سبحانه‌و‌تعالی می‌فرماید:

﴿فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا﴾

 [شرح: ٥]

ترجمه: به یقین با(هر) سختی آسانی است!

و شما ای خواهران عزیزم، جز سخن حق بر زبان‌تان چیزی دیگری جاری نیست:

﴿وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ﴾

[فصلت :٣٣]

ترجمه: چه کسی خوش گفتارتر است از آن کس که دعوت به سوی الله می‌کند و عمل صالح انجام می‌دهد و می‌گوید: من از مسلمانانم؟!

و کار شما از عجیب‌ترین کارهاست:

«جَبًا لِأَمْرِ الْمُؤْمِنِ إِنَّ أَمْرَهُ كُلَّهُ خَيْرٌ وَلَيْسَ ذَاكَ لِأَحَدٍ إِلَّا لِلْمُؤْمِنِ إِنْ أَصَابَتْهُ سَرَّاءُ شَكَرَ فَكَانَ خَيْرًا لَهُ وَإِنْ أَصَابَتْهُ ضَرَّاءُ صَبَرَ فَكَانَ خَيْرًا لَهُ»

ترجمه: شگفتا از کار مؤمن، همه‌اش خیر است. این(ویژگی) جز برای مؤمن حاصل نمی‌شود: اگر خوشی به او برسد، شکر می‌کند، که برایش خیر است و اگر سختی به او برسد، بردباری می‌کند و(این نیز) برایش خیر است.

استوار باشید ای خواهران عزیز!

نویسنده: یاسمین ملک

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر