پس از جنگ سرد، شوروی سوسیالیست در برابر امریکای کپیتالیست به زانو درآمد. از آن زمان به این‌سو امریکا نظم نوین لیبرال را به جهانیان به معرفی گرفت. با توجه به اوضاع سیاسی بین الملل، نظمی را که امریکا ذریعۀ ترویج و تطبیق افکار کپیتالیزم و دموکراسی به میان آورده‌است در معرض زوال و اُفول  قرار دارد. طوری‌که، این‌بار این مسئله از زبان مفکرین و محققین غرب سر داده می‌شود. چنان‌چه، در تازه‌ترین مورد مؤرخ 2 اپریل 2019م، نشریۀ فارِن پالیسی(Foreign Policy) نیز با ذکر دلایل مستدل و شواهد آشکارا به اثبات رسانده‌ بود که امپراتوری امریکا در قرن بیست‌ویکم به پیره مردِ مریض مبدل شده‌، و تا جائی‌که حتی نمی‌تواند منافع ملی خود را از محکوم شدن به فروپاشی نجات دهد. از سوی دیگر، می‌بینیم که تاریخ بشریت همواره شاهد برپائی و زوال قدرت‌های بزرگ بوده‌است؛ از امپراطوری روم گرفته تا فارس و از سلطنت چین گرفته تا مغول، مصر الی خلافت عثمانی وغیره... بناء این‌که امریکا، ابر قدرت فعلی جهان نیز به سرنوشت گذشتگان گرفتار گردد، بنا بر نشانه‌های واضح و آشکار به صراحت قابل پیش‌بینی می‌باشد.

در حقیقت، قدرت‌های گذشته بنابر دو شاخص‌ عمده – عوامل داخلی و خارجی – به ضعف، شکست و انهدام مواجه گردیده‌اند؛ عواملِ که در اوضاع سیاسی داخلی و خارجی امریکا بطور آشکارا قابل دید می‌باشد. براساس نشریۀ فارِن پالیسی، در حال حاضر تعدادی زیادی از سناتوران کانگرس امریکا بطور مستقیم از دولت‌های خارجی در کانگرس امریکا نماینده‌گی می‌کنند؛ یعنی از سوی کشورهای خارجی تطمیع گردیده و به نفع آن کشورها لابی‌گری می‌کنند. چنان‌که، مداخلۀ روسیه در انتخابات 2016م امریکا می‌تواند واضح‌ترین نمونه بر این مدعا باشد. از سوی دیگر، نهادهای امنیتی و سیاسی امریکا از قبیل سازمان استخبارات(CIA) و وزارت دفاع(پنتاگون) در خصوص سیاست خارجی امریکا اعتراضات و اختلافات عمیقی خود را بطور مداوم ابراز کرده‌اند. به عنوان مثال، CIA بمنظور خصوصی‌سازی جنگ‌ها در سرزمین‌های تحت اشغال امریکا همیشه از نفوذ استخباراتی خود در داخل قصر سفید استفاده کرده‌است؛ تا جائی‌که، بارها توانسته قناعت قصر سفید را درین زمینه بدست آورد. این درحالی‌ست که پنتاگون در مورد چنین پالیسی‌ها و اقدامات CIA همواره انتقاد و اعتراض شدید خود را ابراز کرده‌است. چنان‌که در سال 2018م، CIA در تبانی با تعدادی از لابی‌گران(سناتوران کانگرس) کمپنی بلک‌واتر را به قصر سفید پیشنهاد کردند تا قرداد پروژۀ خصوصی‌سازی جنگ افغانستان را با کمپنی مذکور عقد نمایند. زیرا، بلک‌واتر کاهش چشم‌گیر مصارف جنگی امریکا در افغانستان را از 55 میلیارد دالر به 6 میلیارد دالر در سال به دونالد ترمپ پیشنهاد نموده بود؛ پیشنهادی که چشم ترمپ را خیره ساخته و توجه اش را بخود جلب نمود. اما پنتاگون انتقاد شدید و جدی خود را در زمینۀ خصوصی‌سازی جنگ افغانستان ابراز کرد.  

چون امریکا بیشترین مصارف خود را در عرصۀ نظامی اختصاص داده‌است؛ طوری‌که، بیش از 500 پایگاه نظامی خود را در نقاط مختلف جهان مستقر ساخته‌است و ده‌ها تریلیون دالر را در عرصۀ نظامی از سال 2001م به این‌سو به مصرف رسانیده‌است. چنان‌چه، تنها در شرق‌میانه حدود 7 تریلیون دالر را برای تداوم جنگ‌های داخلی در کشورهای مختلف عربی مصرف نمود؛ امری که در این اواخر از سوی ترمپ به باد مسخره گرفته شد. از سوی دیگر، جنگ امریکا در افغانستان تا سال 2016م بیشتر از 1.07 تریلیون دالر هزینه برداشته‌است؛ این در حالی‌ست که در تازه‌ترین گزارش، شبکۀ تلویزیونی الجزیره اعلام داشته‌است که امریکا سالانه 62 میلیارد دالر را در افغانستان هزینه می‌کند، که 5 میلیارد دالر آن به حکومت افغانستان تحویل داده می‌شود و متباقی 57 میلیارد دالر آن مستقیماً به پایگاه‌های مختلف نظامی و استخباراتی امریکا در افغانستان سپرده می‌شود. این در حالی‌ست که امریکا تا گلو در قرض فرو رفته و با وام‌گیری بیش از 22 تریلیون دالر به عنوان مقروض‌ترین دولت دنیا در سال 2019م، شناخته شده‌است.

طوری‌که می‌دانیم، امریکا برای ترویج و تحکیم نظم امریکائی، مفکورۀ جهانی شدن(Globalization) را جهت وابسته‌سازی دولت‌های غربی و شرقی از لحاظ سیاسی، اقتصادی و ایدیولوژیک به نظم جهانی لیبرال به کار گرفت. طوری‌که، مفکورۀ جهانی شدن را همواره منحیث مهم‌ترین اساس و تهداب برای دموکراسی و هم‌پذیری ملت‌ها به رُخ جهانیان می‌کشید، اما با روی کار آمدن ادارۀ ترمپ دیگر مفکوره‌ی بنام جهانی شدن در کار نمی‌باشد. زیرا، وی از آغاز دورۀ کارزارهای انتخاباتی‌ تا اکنون شعارهای «اول امریکا» و «امریکا را دوباره برتر می‌سازیم!» را سر می‌دهد؛ امری که چرخش کامل امریکا را از دیدگاۀ ایدیولوژیک نشان می‌دهد. بناء یکی از نشانه‌های انحطاط فکری امریکا پشت کردن به مفکورۀ مذکور و رو آوردن به برتری جوئی سرخ‌پوستانه می‌باشد. این هویداست که افکار(ایدیولوژی‌ها) با حمل و تطبیق ارزش‌ها و مفاهیم اساسی خویش باقی می‌ماند؛ امری که امریکا از آن عدول نموده و نهایتاً منتج به سقوط واقعی نظم سیاسی آن در سطح دنیا می‌گردد. چنان‌چه، جان گلتُنگ، پروفیسور نارویژی که سقوط کمونیزم، وقوع حملۀ 11 سپتامبر 2001م و بحران اقتصادی سال 2008م را پیش‌بینی کرده بود، در سال 2000م، چنین پیش‌بینی کرده بود که امریکا در ظرف 25 سال به زوال سیاسی مواجه خواهد گردید. این درحالی‌ست که وی در ماه اپریل 2018م، تصریح کرده‌است که به قدرت سیدن دونالد ترمپ به کرسی ریاست جمهوری، زوال قدرت جهانی و شکست نظم سیاسی امریکا را بیش‌تر از پیش متحقق خواهد ساخت. از طرفی دیگر، روزنامۀ دیلی‌میل(Daily Mail) گزارش می‌دهد که براساس پیش‌بینی فاکس‌بزنس(Fox Business)، امریکا تا سال 2030م به سومین قدرت اقتصادی دنیا مبدل می‌گردد، زیرا عواید ناخالص داخلی(GDP) چین تا سال 2030 به مرز 64.2 تریلیون دالر خواهد رسید؛ این درحالی‌ست که امریکا عواید ناخالص داخلی به 30 تریلیون دالر خواهد رسید.

از این‌که سیستم حکومتداری امریکا نظام فدرال می‌باشد و هر ایالت امریکا بطور جداگانه پالیسی، صلاحیت و بودجۀ انکشافی منحصر به فرد خود را داراء می‌باشد. از چندین سال به این‌سو، تعدادی از ایالت های امریکا به شمول کالیفورنیا خواستار جدائی از بدنۀ امریکا می‌باشد. از این‌رو، از دید داخلی ظرفیت بالقوه وجود دارد تا روند جدائی‌طلبی هم‌مانند بریگزیت در داخل امریکا بیشتر شدت گیرد که در دراز مدت باعث تشدید انزوای سیاسی امریکا و جدائی اکثریت ایالات از بدنۀ امریکا گردد. از طرفی دیگر، مردم عام امریکا نسبت به پالیسی‌های که از سوی دولت اعمال می‌گردد متردد و بی‌باور هستند. طوری‌که امریکا به بهانۀ مبارزه با تروریزم، در سال 2001م جنگ افغانستان را آغاز کرد و در سال 2003م به جنگ عراق دامن زد و با حیله و مکر سیاسی تریلیون‌ها دالر را به بهانۀ دفاع و حفاظت از خاک و مردم امریکا از جیب مردم خود به غارت برده و ذریعۀ آن جنگ متداوم و نیابتی را بمنظور تأمین اهداف استراتیژیک خود در سرزمین‌های مختلف اسلامی مشتعل ساخته‌است؛ جنگی که پایان یافتن آن تا مسلط شدن امریکا بر آسیای‌میانه و بحیرۀ کسپین(دریای خزر) قابل پیش‌بینی نیست.

در آخر مشاهده می‌کنیم که دگرگونی‌های داخلی و زوال نظم سیاسی امریکا و نیز ظهور قدرت‌های نوین اقتصادی و نظامی دلالت به این می‌کند که امریکا آخرین نفس‌های عمیق خود را می‌کشد؛ طوری‌که نشانه‌های زوال آن هم از بعد داخلی و هم از بعد خارجی بطور واضح قابل رویت می‌باشد. از سوی دیگر، مفکرین و دانشمندان غرب پس از تفحص و بررسی عمیق اوضاع سیاسی امریکا به این نتیجه رسیده‌اند که امریکا دیگر «امریکای 20 سال قبل» نیست، زیرا امریکا به مردِ مریض قرن بیست‌و‌یکم تبدیل شده و عاجز تر از آن است تا مشروعیت خود را منحیث قدرت برتر جهان در آینده حفظ نماید و احتمال این وجود دارد که قدرت های تازه‌ظهور نظیر چین، هند، جاپان و روسیه بزودی از امریکا پیشی گیرند. اما با در نظر داشت معیارهای که برای ابر قدرت شدن وجود دارد، هیچ کدام از این کشورها قادر نخواهند بود تا بر جایگاه نخست جهان تکیه زده و نظم جدیدی را پدید آورند. چنانچه، یکی از آن معیارها موجودیت یک ایدیولوژی است که کشورهای ذکر شده فاقد آن بوده تا در صورت فروپاشی ایدیولوژی سرمایه داری برای جهانیان پیش‌کش کنند، و این خود فرصت را در اختیار امت مسلمه قرار می دهد تا یک بار دیگر نظم جهانی را به دست گیرند و جهان را آن طور که اسلام می خواهد رهبری کنند.

مسلم بغلانی

امریکا هژده سال است که در افغانستان می‌جنگد، در کنار این همواره برای مردم امیدِ «صلح» را نوید می‌دهد. واقعیت این‌که در این هژده سال چیزی از این دست امیدهای کاذب تحقق نیافته،‌ مگر این‌که دامنه‌ی جنگ و خشونت روزتاروز گسترده شده و قربانی‌های مردم افغانستان بیشتروبیشتر شده است.

هرچند مذاکره‌ی صلح با طالبان هرازگاهی پایان جنگ و خشونت تعریف می‌شود، اما از زمان حامد کرزی تاکنون چندین لویه جرگه با مصارف‌گزافِ مالی به منظور آوردن صلح برگزار شده، ولی هیچ یک به جز حیف‌ومیل بیت‌المال و کارشکنی مردم، هیچ دست‌آوردِ در پی نداشته است. چنان‌چه در لویه جرگه مشورتی جاری 369 میلیون افغانی در نظر گرفته شده که مصرف شود. برعلاوه رختصی‌های دوام‌دار منجر به میلیون‌ها افغانی خساره برای کسب‌وکار مردم گردیده، و نیز بندش راه‌ها در پایتخت برای شش میلیون باشنده‌ی کابل مشکلات زیادی را بوجود آورده است که ای کاش در آن دروغ نمی‌گفتند!  

آیا گاهی فکرده‌اید که «صلح» و «امنیت» بزرگ‌ترین دورغ و بازی کلان سیاسی دولت و امریکایی‌ها در افغانستان است، که رسیدن به آن خیال و فریبِ بیش نیست؟ آیا می‌دانید که زلمی خلیل‌زاد نماینده‌ی ویژه امریکا در تازه‌ترین اظهاراتش پیرامون صلح با طالبان چه گفت؟ وی بسیار واضح و آفتابی بیان داشت که؛ "موافقه با طالب، خشونت در افغانستان را به کلی ختم نخواهد داد."

ما بارها این واقعیت را که «توافقِ صلح با طالبان به معنای پایان جنگ نیست» در مقالات، تحلیل‌ها، اعلامیه‌ها و بیانات رسمی آشکار ساخته ایم که افغانستان من‌حیث پروژه‌ی جنگی امریکا در منطقه، مورد استفاده قرار می‌گیرد. و گفتگوهای صلح بهانه‌ایست تا طالبان به دولتِ دست‌نشانده‌ی افغانستان تسلیم و یا تلفیق گردند. چنان‌چه در «بیان رسمی» مؤرخ 2019/07/02 چنین گفته بودیم: "برنامه‌ی صلح هرگز شما را به امنیت و رفاهی که توقع دارید نمی‌رساند؛ بلکه سبب می‌شود تا صفحه دیگری که صحنه سیاست و جنگ را در افغانستان پیچیده‏تر ساخته و استعمار تحت نام نو و شعار ریشه‌های حضور نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی خود را مستحکم‌تر نماید و بعد از ختم مقاومت علیه اشغال‌گران، مسلمانان افغانستان دیگر حتی بر تربیۀ زن، فرزند و خانوادۀ خود قادر نخواهند بود و هر نوع ذلت دامن‌گیر فرد فرد مسلمان این سرزمین خواهد شد."¹

هم‌چنان در تحلیل دیگر چنین گفته بودیم: "امریکا در حال حاضر از میزان هنگفتی قرضی رنج می‌برد که اقتصاد آن را تهدید می‌کند؛ اقتصادی که در سال 2008م با بحران مواجه شد و پیامدهای آن هنوز هم ادامه دارد. این کشور در جنگ‌هایی‌که در خاورمیانه راه‌اندازی کرده چیزی در حدود هفت تریلیون دالر هزینه نمود... و جنگ افغانستان تاکنون در حدود یک تریلیون‌وهفتاد میلیارد دالر هزینۀ مالی به علاوۀ کشته شدن بیشتر از 2400 تن سرباز امریکایی و اصابت هزاران تن دیگر به زخم‌های سنگین، معلولیت همیشه‌گی و بیماری‌های روانی روی دست امریکا قرار داده؛ اما با وجود این همه خسارت انسانی و اقتصادی بزرگ، بازهم امریکا در شکست‌دادن گروه طالبان ناکام مانده است. پس از آن که امریکا در شکست‌دادن گروه طالبان از طریق نظامی ناکام ماند، به این نتیجه رسید که هیچ راهی به جز کشانیدن این گروه به پای میز مذاکره در برابر آن باقی نمانده، و امریکا این را یگانه گزینه‌ای شناخت ‌که می‌توان با استفاده از آن پایش را طوری از جنگ افغانستان بیرون کشد که نشانه‌های شکست در آن دیده نشود. اینک این گزینه تبدیل به گزینه‌ی استراتیژیک فعال امریکا در افغانستان مبدل شده است."²

"فرض بر این‌که توافق صلح با طالبان انجام شد، سرنوشت ده‌ها گروه دیگر که نهادهای استخباراتی خارجی و افغان، آن‌ها را گروه‌های تروریستی خطرناک عنوان می‌کنند، چه خواهد شد؟"³ آن‌چه که خلیل‌زاد آن را آشکارا گفت، که پس از توافق با طالب جنگ و خشونت در افغانستان ادامه خواهد داشت. وی آنچه را که تهدیدِ داعش عنوان نمود، مبین آن است که امریکا باوجود توافق احتمالی صلح با طالبان، در افغانستان حضور خواهد داشت. فعالیت داعش در ولسوالی‌های اچین و خوگیانی ننگرهار و نیز ظاهر شدنِ ویدیویی منسوب به رهبر داعش، و هشدار آن به امریکا و متحدان آن بیانگر این است که امریکا پس از توافق با طالبان، خواهان پایان جنگ و خشونت نیست.

آیا مذاکره با یک گروه و تبلیغ بر حضورِ بیش از 20 گروه دیگر که آن‌ها را گروه‌های تروریستی عنوان می‌کنند، و جالب این‌که مشخصاً از آن‌ها نامی برده نمی‌شود، به معنای اهداف پنهان و مرموزِ امریکا در افغانستان نیست؟ آیا می‌دانید که دولتِ دست‌نشانده و حتا گروه طالبان با چه هیولای‌گسترده و اشتباه استراتیژیک مواجه اند؟ هیولای‌جهنمی که جز اتحاد، یک‌پارچگی و ایستادن در برابر آن می‌تواند به آن نقطه پایان بگذارد، در غیر این اعتماد به آن معنایش تداوم جنگ و خشونت، حتا خطرناک‌تر از وضعیت کنونی خواهد بود.

احمدصدیق احمدی

منابع:

1-     http://www.hizb-afghanistan.com/topic/content.aspx?id=6745

2-      http://www.hizb-afghanistan.com/topic/content.aspx?id=6751

3-     http://www.hizb-afghanistan.com/topic/content.aspx?id=6766

(ترجمه)

از عبد الله بن عمر رضی الله عنهما روايت است كه رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود:

«إِنَّا أُمَّةٌ أُمِّيَّةٌ، لاَ نَكْتُبُ وَلاَ نَحْسُبُ، الشَّهْرُ هَكَذَا وَهَكَذَا»

(رواه بخاری و مسلم)

ترجمه: ما اُمت ناخوان هستيم؛ از نوشتن و حساب كردن(علم نجوم و فلکی) استفاده نمی‌کنيم؛ ماه گاهی اين قدر و گاهی اين قدر می‌شود(توسط باز کردن و بسته نمودن انگشتان دست‌های خود، نخست، بيست‌ونه و سپس، سی روز را نشان داد).

توضیح حدیث

در این حدیث بیان شده که ما امت ناخوان هستیم؛ یعنی در امور عبادات برای ما اجازه نیست که از علم نجوم یا حساب فلکی استفاده نمائیم؛ زیرا عبادات در اسلام توقیفی بوده(مقدار، زمان و کیفیت ادای عبادات از نزد الله متعال تعیین شده که تغییر و تبدیل یا علت‌جوئی در آن‌ها جای ندارد)؛ همان طوری‌که الله سبحانه وتعالی امر کرده، باید انجام شود؛ چنانچه یک نماز در وقت معیین آغاز و در وقت معیینی انتهاء می‌یابد که مرتبط به آفتاب است؛ همین طور الله سبحانه وتعالی ثبوت آغاز و انتهای ماه رمضان را به مهتاب مرتبط نموده است و همین‌طور روزه گرفتن و افطار را به شفق و آفتاب، مرتبط نموده است.

لذا هیچ احدی را حق داده نشده که اوقات عبادات را به غیر این طریقه محدود سازند؛ بناءً هیچ کسی حق ندارد که این روزها را به حساب و شمارش سی روز وغیره منحصر کند؛ چنانچه در این زمان بعضی مردم علاقه‌مند هستند که رمضان را به ماه‌های میلادی، که شمار آن‌ها ثابت اند و تغیر نمی‌کنند، بشمارند.

ایام ماه مبارک رمضان پرفیض می‌باشد، که گاهی سی روز و گاهی بیست‌ونه روز می‌آید و این ضابطه مرتبط به طریقۀ حساب نبوده؛ بلکه مربوط به رویت یا دیدن مهتاب و اعلان دخول ماه رمضان از طرف امام یا خلیفۀ مسلمین می‌باشد؛ چنانچه دیده شده که رمضان یک سال با رمضان سال گذشته تفاوت داشت و با رمضان سال بعدی مساوی بود. لذا هیچ نوع برنامه یا محدودیت دیگری نیست، جز سنجش به رویت مهتاب. اکنون تنها مسأله‌ای که باقی ماند، همان دیدن یا عدم دیدن مهتاب است، این موضوع هیچ ارتباطی به علم فلکی نداشته و جواز هم ندارد که مطابق علم فلکی حکم شود؛ این موضوعی است که نبی کریم صلی الله علیه وسلم به آن در این حدیث و احادیث و نصوص دیگری اشاره کرده و برای ما خبرداده است که عبادات و اوقات آن‌ها همه توقیفی بوده؛ چنانچه الله سبحانه وتعالی امر فرموده و پیامبرش صلی الله علیه وسلم به ما رسانیده است، باید انجام یابند؛ نه به طریقه غیر آن.

اما نسبت امی بودن به این امت، چندین توجیه دارد: از جمله این‌که پیامبر صلی الله علیه وسلم خودش امی و درس نخوانده بود و به قوم امی فرستاده شده بود، گویا امی بودن یک صفت قوم عرب بود؛ طوری‌که الله متعال فرموده:

﴿هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ﴾

[جمعه: 2]

ترجمه: الله ذاتیست كه در ميان جمعيت درس نخوانده رسولى از خودشان برانگيخت.

از الله سبحانه وتعالی آرزومندیم که چنانچه دین ما را برای ما تکمیل کرده است؛ همان طور محفوظش بدارد و توفیق نصیب ما گرداند تا بتوانیم به طریقۀ سلیم و با صلابت به آن عمل نمائیم؛ طریقه‌ای که در آن عصیان و نافرمانی نکرده باشیم و نه در دین الله چیزی افتراء کرده باشیم! اللهم آمین!

خلاصه حدیث

از حدیث فوق واضح می‌شود که ماه رمضان از دیدن مهتاب ثابت می‌شود؛ نه از علم نجوم و حساب فلکی و این‌که ماه رمضان گاهی سی روز و گاهی بیست‌ونه روز می‌باشد. هم‌چنان واضح گردید که عبادات و اوقات آن‌ها همه توقیفی بوده؛ همان طوری‌که الله متعال امر فرموده و پیامبرش صلی الله علیه وسلم به ما رسانیده است، باید انجام یابد؛ نه به طریقۀ غیر آن.